Saturday, February 27, 2016

කුරුල්ලන්ට ගී කියන්න ඔබෙ කටහ`ඩ දෙන්න.....


”....බොහෝ දුර සැරිසරන්නට මග කියන තරු එලිය වූයේ ඔබයි.. ගිමන් නිවන්නට අවැසි වූ කළ සිහිල් පැන් බිඳක් දොතොල් මත තැබූ සොඳුරු නවාතැන්පොල ඔබයි...මා අතින් නිමවූ හැම ගීයකම රැුයේ රහසින් මට කොඳුරා කියූ සොඳුරු තනුවද ඔබයි.. මා ඔබම මිස මා, මා නම් නොවේ.. මා හැමදාම පේ‍්‍රම කළ තාරුණ්‍යයට ගැහැණු ළමයිනේ ගීතාවලිය තුටු ප`ඩුරක්ම වේවා.. හද ගැහෙන හැම තත්පරයකම ඔබේ සිත පේ‍්‍රමයෙන් පිරේවා...”

ගුවන් විදුලියේ වෙළඳ සේවය විසින් වික්ටර්ගෙ අවුරුදු හතලිස් පහක සංගීත ජීවිතේ අනුස්මරණය කරමින් පවත්වපු ප‍්‍රසංගෙක හ`ඩ පටිය යූටියුබ් එකේ තියෙනවා. ඒ ආරම්භය වික්ටර් සටහන් කරන්නෙ මේ විදිහට.

වික්ටර් තමන්ගෙ තැන හරියටම අඳුරගෙන හිටියා කියල මට හිතෙනවා. වික්ටර් රත්නායක කියන්නෙ ලංකාවෙ සංගීතයේ රොමාන්තිකයා.. අපිට කියන්න පුළුවන් මිල්ටන් පෙම්වතා කියල. ඒත් වික්ටර් ඊට වඩා ගොඩක් ගැඹුරු රොමාන්තික අවකාශයක්.

හරියටම හිතලා බැලූවොත් අද කසුන් කල්හාර නියෝජනය කරන තැන හැත්තෑව දශකයේ වික්ටර් විසින් නිර්මාණය කරනවා. අමරදේව ඇතුළු පිරිස විසින් නිර්මාණය කරන ප‍්‍රබුද්ධ සම්භාව්‍ය ගීතය ජනප‍්‍රිය තලයට අරගෙන යන්නෙ වික්ටර්. එයා කරන්නෙ පොප් වැඩක්. රාගධාරී සංගීතයේ හිරවෙන්නෙ නැතුව බටහිර සංගීතයත් මුහුකර ගනිමින් වික්ටර් ලංකාවට අනන්‍ය රොමාන්තික සංගීතයක් නිර්මාණය කරනවා.
මට හිතෙන්නෙ අපේ රටේ නූතන ගීතයට නිර්මාණශීලී වැඩක් කරපු ගායකයන් ඉන්නෙ දෙන්නයි.

එක්කෙනෙක් විකටර්. අනිත් එක්කෙනා මර්වින් පෙරේරා. මේ දෙන්නම නිකං ගායකයො නෙමෙයි. බටහිර පෙරදිග සංගීත ධාරා දෙකේම හොඳ දැනුමක් සහ සංගීතයෙන් ඔබ්බට සමාජ සංස්කෘතික අවකාශය ගැන හොඳ අවබෝධයක් තිබුණු අය.

වික්ටර් ලංකාවෙ සම්භාව්‍ය ගීතය සහ ජනප‍්‍රිය තලය අතර හරිම ක‍්‍රියේටිව් පාලමක් හදනවා. ක්ලබ් සිංදු වල ඉඳන් රාගධාරී ගීතය දක්වා විශාල පරාසයක වික්ටර් සිංදු කියනවා. ඊට නොදෙවෙනි සංගීතමය නිර්මාණශීලීත්වයක් පළ කරනවා. වික්ටර්ගෙ මෙලඩි ස්ට‍්‍රක්චර්ස් අරගෙන බැලූවොත් ඒවා අසාමාන්‍ය විදිහට නිදහස්. කොන් හතර හිර කරලා ගහපු වැටවල් වගේ නෙමෙයි. තවත් පැත්තකින් බැලූවොත් සුනිල් එදිරිසිංහගේ සඳකඩ පහණක,  අමරදේවගේ කුමරියක පා සළඹ වගේ ගීත වල පවා සංගීතය නිර්මාණය වෙන්නෙ වික්ටර් අතින්.

හැත්තෑව දශකයෙ අපි ආදරය කරන කලූසුදු සිනමාවෙ හ`ඩ වෙන්නෙ වික්ටර් රත්නායක (චිත‍්‍රපටවල පසුබිම් හ`ඩ නෙමෙයි. ඒ සමස්ත සිනමා රූපයෙන් දැනෙන හ`ඩ)   එක විදිහක ලාංකේය හිපි සංස්කෘතියක ආරම්භය මේ හ`ඩ ඇතුලෙ සටහන් වෙනවා.

කොහේද කොහේද අපේ ලොවක්...
කොහේද කොහේද අපේ රටක්...
මුරකාවල් නැති - වැටකොටු බැමි නැති
අපේම අපේම නවාතැනක්...

මට මේ වෙනකල් අපේ රටේ ඇහුණු තාරුණ්‍යයේ නිදහස ගැන හොඳම ගීතය මේක. එක පැත්තකින් අමරෙද්වගේ අනුකරණවාදී සංගීතයත් අනෙක් පැත්තෙන් ජෝතිපාලගේ අනුකරණවාදී සංගීතයත් අතර සැබෑ ජනතා සංගීතයක් හොයන්න වික්ටර් රත්නායක මහන්සි වෙනවා. පහළම මාස් එක දක්වාම යන්න බැරි වුණත් එයා සැලකිය යුතු තරමෙ පිට්ටනියක් කවර් කරනවා.

මාලිනියේ වගේ පර්යේෂණාත්මක ගීත, ගිගිරි ගීත රාවේ වගේ බටහිර ක්ලබ් ගීත වගේම පොඩි කුමාරිහාමිනේ, බනින්න එපා පොඩි දෝණිට වගේ ගැමි ආරෙ ගීතත් කිසි වෙනසක් නැතුව වික්ටර්ගෙ හ`ඩින් පණගහනවා. ඒක අමු කොට්ටම්බා කහට කටහ`ඩක් කියලයි මට දැනෙන්නෙ. ඒ හ`ඩ ඇතුලෙ  ඕන දෙයක් රොමාන්තික වෙනවා.

අනෙක් පැත්තට වික්ටර් විසින් ගායනා කරපු ගීතවලත් සුවිශේෂතාවයක් තියෙනවා. අපේ ප‍්‍රබුද්ධයි කියන ගායක පෙළ ගත්තම අමරදේවගේ නන්දා මාලිනීගේ ඉඳන් හැමෝම පාහේ ජාතිවාදයට හෝ ආගම්වාදයට බර (මධ්‍යස්ත විදිහට කිව්වොත් දේශානුරාගී) ගීත ගායනා කරලා තියෙනවා. නන්දාගේ තුන් හෙළේ කැලෑ තුල, අමරදේවගේ රත්නදීප ජන්ම භූමි, සුනිල් එදිරිසිංහ නම් බොදු බල සේනා ගීතය පවා ඔය විදිහට මතක් කරන්න පුළුවන්. ඒත් වික්ටර්ගේ අතින් ඒ විදිහෙ පස්වලට අනුබද්ධ අනුරාගයක් කියවෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට ඒ ගීතවල තියෙන්නෙ මානව පේ‍්‍රමයක්.. ඒ මානව පේ‍්‍රමයෙන් ඔද්දල් වුණු අනුරාගයක්.. * (ප.ලි)

රත්තරං කෙණ්ඩියේ සිංහ තෙල් වගේ
මිනිස් ගුනේ සැමදා බැබලේ
එය රැුකීම අප උරුමේ වේ.....

වික්ටර් කියන්නෙ අපි ඔක්කොම රජවරු අපි ඔක්කොම වැසියෝ කියලා. එහෙම දැක්මක ඉඳන් සිංදු කියන්න සංගීතයට එහා ගිය සවිඥාණකත්වයක්  ඕන වෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට ඒක එන්නෙ දේශපාලනයක් එක්ක. කපුගේ හොඳම උදාහරණයක්. ඒත් වික්ටර්ගේ මානව පේ‍්‍රමය එන්නෙ දේශපාලනයක් ඇතුලෙ නෙමෙයි. නැවත නැවත ආදරය ඇතුලෙමයි. හැම තත්පරයකම පේ‍්‍රමයෙන් බැඳෙන්න කියල වික්ටර් තමන්ගෙ ගීතාවලිය පටන් ගනිද්දි කියනකොට පපුවට දැනෙන්නෙ ඒක ඇත්තක් හින්දයි.

අපි හැ`ගුම් වලට ඉඩදී මොහොතක්
ඉඩ ලබා ගනිමු තරමින් වියතක්..
හඳපානේ... අඩ අඳුරේ....
අත්පටලා යමු ආයේ.....
ඔබ ඔබෙ සෙවනැල්ලෙන් මිදී
මම මගේ සෙවනැල්ලෙන් මිදී....

මේ සමහර ගීතවල ඉතාමත් ගැඹුරු ආදර සක්මන් යෝජනා වෙනවා. ඒවා හුදු සාම්ප‍්‍රදායික පේ‍්‍රමාලාප නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට කවුරු හෝ විසින් අත්විඳින ලද වෙනස් මානයක ආදර සංවේදන. මාලිනියේ ගීතයේ පවා ඒ නැගෙන අභ්‍යන්තර ප‍්‍රතිවිරෝධය ඒ විදිහට ගීතයක් ඇතුලට ගේන්න හැකිවීමම විප්ලවීයයි.

මං ආදරය කරපු හැම කෙල්ලෙකුටම මම වික්ටර්ගෙ සිංදු දීලා තියෙනවා. මුලින් කැසට්වල පස්සෙ සීඞී වල දැන් ෆේස්බුක් ෂෙයාර් විදිහට.. ගොඩක් වෙලාවට පටන් ගන්නෙ, ‘කොහේ සිට ඔබ පැමිණියේදෝ.... කියල. ඊට පස්සෙ යාලූ වෙලා ඉන්න කොට හිත මිතුරු සුළ`ග... දෛවයෝගයකින්... සඳත් ඉරත් නැති තරුත් වැසී ඇති වගේ සිංදු.. අන්තිම වෙද්දි අහිමි වුණත් ඔබ ළඳේ... වගේ තැනකින් වැඬේ කෙළවර වෙනවා. වික්ටර්ව අහගෙන යනකොට මම ආයෙ ආයෙත් මගේ තරුණ අත්දැකීම් එක්ක නිදිවදිනවා.

සමහර තැන්වල වික්ටර් දරුණු සමාජ දේශපාලන ප‍්‍රශ්න මතු කරනවා. දළදා හාමුදුරුවනේ පහත මාලයට වඩින්න වගේ ගීතයක් මේ කාලෙ කිව්ව නම් එහෙම හොඳට කන්න වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඒත් දළදා මාළිගාව එක්ක බැඳුණු කුලවාදී අධිපතිවාදී ආකෘති වික්ටර් ප‍්‍රශ්න කරන්නෙ හරිම හියුමන් තැනකින්. පාත රටින් ආවත් හිතේ තියෙන්නෙ එකම ශ‍්‍රද්ධාව කියන මානවීය තැනින්.

ගායකයෙක් හුදකලාව බිහිවෙන්න බෑ කියලයි මම විශ්වාස කරන්නෙ. සංගීතය ගැන දැනුමෙන් විතරක් බෑ සිංදු කියන්න. ඒකට වටේ ඉන්න පිරිසත් බලපානවා. උදා විදිහට වික්ටර් හිටියෙ පේ‍්‍රමකීර්තිද අල්විස්, චින්තන ජයසේන වගේ දරුණු ක‍්‍රියේටිව් සෙට් එකක් එක්ක.

ලංකාවෙ සාර්ථකම සංගීත ප‍්‍රසංගය කරන්නෙ වික්ටර්. ඒකට නම තියන්නෙ චින්තන ජයසේන. එක අකුරෙ ප‍්‍රසංගයක් කරන්න  ඕන කියලයි චින්තන ඒ නම දාන්නෙ. එක විදිහට බැලූවම ඒවා අපේ ‘බීට් ජෙනරේෂන්’ එකක වැඩ. චින්තන ජයසේන කියන්නෙත් බුද්දිමය සමාජය විසින් හරිහමන් කියවීමකට ලක් නොකර හෑල්ලූවෙන් අත්ඇරපු චරිතයක්. මෙහේ සිද්ද වුණු ගොඩක් අමුතු වැඩ පිටිපස්සෙ චින්තන ජයසේන කියන චරිතෙ ඉන්නවා.

වික්ටර්ගෙ ‘ස’ ප‍්‍රසංගයට මිනිස්සු එන්නෙ හෝල් කඩාගෙන. පළවෙනි වතාවට ලංකාවෙ ප‍්‍රසංගයක් හාස්‍යයට ලක් කරලා කැසට් එකක් පවා එනවා. නිහාල් සිල්වා අතින් නිර්මාණය වුණා කියල රාවයක් තිබුණු මේ කැසට් එක පවා නිර්මාණශීලී වැඩක්. වික්ටර් නිසා ලේයර් ගණනාවක දේවල් ඉන්ස්පයර් වුණා.

‘තොටු පොල අයිනේ කවුද අත වනන්නේ..? වේසියෙක් වෙන්නැති...’

මං කලින් කිව්ව වගේ හැත්තෑව දශකෙ බටහිර හිපි නිදහස්කාමී අදහස් ගොඩක් වික්ටර්ගෙ සිංදු ඇතුලෙ අපේ විදිහට ඇහුන.

‘සඳහිරු තරු පවතින තුරු අපි මැරෙන්නෙ නෑ
අනග තරුණ බමරු අපි- අමර වරම අපිට හිමි
අපි මැරෙන්නෙ නෑ... අපි මැරෙන්නෙ නෑ.....’

මේ විදිහට ජීවිතය, එහි ලෞකිකත්වය වැළඳගන්නා ගීත නිර්මාණය කරපු වෙන කිසි ගායකයෙක් නෑ. වික්ටර්ගෙ ඒ රොමාන්තික දාර්ශනිකත්වයට අනිවාර්යෙන්ම මධුවිත ලොකු පිටුවහලක් වෙන්න ඇති. ඒ ලාංකේය බොහිමියානු ජීවිතය ඇතුලෙයි වික්ටර් රත්නායක තමන්ගේ සංගීතමය සළකුණ තියන්නෙ.

වික්ටර් ගැන මට විශාලතම ගෞරවයක් තියෙන්නෙ ලංකාවෙ ප‍්‍රබුද්ධ සංගීතය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීකරණය කරන්න දරපු වෑයම හින්දයි. සුළු පිරිසකට සීමා වුණු  බටහිර සහ රාගධාරී සංගීතය වික්ටර් ජනතාව අතරට අරගෙන යනවා. අජිත් කුමාරසිරි කියන විදිහට වික්ටර් සිංදු ඇතුළට ගේන කවුන්ටර් පාර්ට් වගේ දේවල් ඒ වෙද්දි එහෙම පාවිච්චි වෙලා තිබුනෙ නෑ. ඒ ගීත ඇතුලෙ හැම සංගීත සම්ප‍්‍රදායක්ම විවෘත කරනවා. ආදරයට, ජීවිතයට බද්ධ කරනවා.

මේ වෙද්දි වික්ටර් බීම නවත්තලා. ඒ මදිවට බීමේ ආදිනව ගැන කියන්නත් ඉදිරිපත් වෙලා. කොයිතරම් ආදිනව කිව්වත් බීමේ සෞන්දර්යයේ ප‍්‍රතිඵල නිර්මාණය වෙලා ඉවරයි. නොබීම ඇතුලෙ කිසි දෙයක් සිද්ද වෙලා නෑ.

මං ඉස්සර වික්ටර්ව ආයෙ ආයෙත් අහනවා.
දැන් වික්ටර්ව අහන එක නතර කරලා දාලා තියෙන්නෙ.
(කතාබහ කරමින් නොයෙක් කරුණු මතුකර දුන් සුදන්ත මාධවට සහ අජිත් කුමාරසිරිට ස්තුතියි)

*(ප.ලි) බොහෝ දෙනෙක් විසින් ‌facebook හි පෙන්වා දී ඇති පරිදි මා හට යම් මගහැරීම් ප්රමාණයක් සිදුවී ඇති අතර අඩු තරමේ වික්ටර්වත් එම ජාතිවාදී ගො‌ෙහාරැවෙන් මිදී නැති වග බාර ගැනීමට සිදුවේ. සියලු ප්රබුද්දයන් මෙන්ම ඔහුද ඉදහිට හෝ ඒ කුණු වලට බැස තිබේ. නමුත් ඔහුගේ රත්තරං කෙණ්ඩියේ, අපි ඔක්කොම රජවරැ ආදී ගීත හරහා ඔහු දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව පළල් මානව ප්රේමයක් වෙනුවෙන් ආමන්ත්රණය කර ඇති බව පිළිගන්නත් සිද්ද වෙනවා. වික්ටර් අතීතයේ ඇති කළ ට්රෙන්ඩ් එක ඇතුලෙ මතක් වෙන්නෙ ප්රේමාන්විත පෙනී සිටීමක් වග මගේ හැගීමයි. ඒකට බෙහෙවින් හේතුවන්නට ඇත්තේද මා ලියා ඇති පරිදි ප්රේමකීර්ති ආදීන්‌ෙග් සමාගමය වෙන්න පුළුවන්.

-චින්තන ධර්මදාස
ඉරුදින පුවත්පතේ වික්ටර් රත්නායක විශේෂ අතිරේකය වෙනුවෙන් ලියන ලද්දකි

Friday, February 19, 2016

වීරයන් පිස්සු වැටීම....


දීප්ති විසින් මාව ඉවර කරන්න කියලා ආරම්භ කරලා තියෙන මඩ ප‍්‍රහාර ගැන කිසි දෙයක් නොකියන්නයි මගේ තීරණය වුණේ. ඒත් මම කියපු දෙයක් විකෘති කරලා නැවත නැවත පළකිරීමෙන් නොකියපු අදහසක් සමාජගත වෙමින් තියෙන නිසා කියපු දේ මොකක්ද කියල පැහැදිලිව සටහන් කරලා තියන්න හිතුවා . ඒ වගේම සිද්ද වෙමින් යන දේ ගැන මගේ පුද්ගලික විපරීත කියවීමත් සටහන් කරන්න මේක හොඳ ඉඩක්.
පුද්ගලිකව මගේ චරිතයට එල්ල කරන මඩ හෝ අවලාද මම කියවන්නෙ විනෝදෙට. අදහස් මිස මිනිස්සුන්ගෙ චරිත ආරක්ෂා කිරීමෙන් සමාජයට ඇති වැඩක් නෑ කියලයි මං විශ්වාස කරන්නෙ. අනෙක් අතට චරිත විනාශ කිරීමෙන් ඊට වඩා හොඳක් සිද්ද වෙන්නත් පුළුවන්.

ඒත් දීප්ති තමන්ගේ පක්ෂය වෙනුවෙන් පවත්වාගෙන යන ව්‍යාජ ෆේස් බුක් අකවුන්ට් හරහා (ෆේස්බුක් පාවිච්චි කිරීමට එරෙහි වෙන ගමන්ම මේ කරමින් ඉන්න වැඬේ ප‍්‍රතිවිරෝධය දීප්ති තමන්ගෙ ඇතුලෙ විසඳගන්න  ඕන ගැටලූවක් වෙනමම) මම කිව්වා කියලා සමාජගත කරන්න හදන දීප්තිගේ දුව සහ එයා අතර ලිංගික සම්බන්දයක කතන්දරේ කියවන ගොඩක් අයට ප‍්‍රහේලිකාවක් වෙලා තිබුණ.

දීප්ති කවි පොතක් එළි දැක්වීමක කරපු කතාවක් කාලෙකට පස්සෙ (දීප්තිගේ විරෝධය මැද වෙන්න  ඕන) ෆේස් බුක් එකේ පළවුනා. ෆේස් බුක් එකේ ඉන්නෙ කවියොද වගේ කතා කිය කිය රෝල් වෙවී ඇවිත් දීප්ති හැමදාම වගේ මැක්කාගෙ කතාවට ගොඩවෙනවා. ෆේස්බුක් එකේ ඉන්න අචාර්යවරුන්ටත් බෙදාගෙන යනවා. ඔන්න නිර්මාල්ගෙ ඇෙ`ග් එල්ලෙනවා. එයා කියනවා නිර්මාල්ට ශිෂ්‍යාවො සුබපැතුම් එවනවා. ඒකට නිර්මාල් තෑන්ක් යු කියනවා කියල. දාර්ශනිකයෙක් නම් එහෙම වෙන්න බෑ වගේ කතාවක් එයා කියන්නෙ. මට තාමත් හිතාගන්න බෑ දීප්ති විහිළු කරනවද කියල.
මම ඒකට කමෙන්ට් කළා.

”නිර්මාල් පෙනී සිටින කාරණා සම්බන්දයෙන් මගේ එක`ග නොඑක`ගතාවයන් ඇත. නමුත් ලැප්ටොප් අරගෙන කෙල්ලන් සමග රැුල්ල පාගමින් දර්ශනය කතා කරන දාර්ශනිකයෙක් හදිස්සියෙම සුබ පැතුමකට තෑන්ක්ස් කියන එක බාල විදිහට දැකීම ටිකක් විහිළුකාරයි මං හිතන්නෙ”

මෙතනදි මම කෙල්ලෙක් සමග රැුල්ල පාගනවා යැයි කියන්නෙ දීප්ති විසින් කලින් පළ කරපු වීඩියෝ එකක් ගැන. කවුරු හරි දීප්තිව විහිලූවට ලක් කරන්න කරපු වීඩියෝවක් හැටියටයි මම නං ඒක අවංකව දකින්නෙ. ඒ වීඩියෝවෙ දීප්ති කිසි තේරුමක් නැතුව අයිපැඞ් එකක් පෙන්නන්න හදනවා. ඊට පස්සෙ ‘යමක් සම්පුර්ණ වීමට නම් ඊට විනෝදය අඩංගු විය යුතුය’ කියල වැල්ලෙ පෙම් කරන කපල් එකක් පෙන්නනවා.

එතැනින් වීඩියෝව කෙලින්ම කැපෙන්නෙ දීප්ති තරුණ කෙල්ලෙක් එක්ක රැුල්ල පාගන දර්ශනයකට. අඩුම තරමෙ මේ දීප්තිගේ දුව කියල ටයිට්ල් දැමීමක් හෝ දීප්ති තාත්තා වග පෙන්නන කිසිම ඉ`ගියක් හැසිරීමක් මේ දර්ශනයේ නෑ (කැමති අයට මේක ආපහු බලන්න  පුළුවන්). දීප්තිගේ පක්ෂයේ පස්හය දෙනා ඇරුණම මං හිතන්නෙ නෑ මේ දීප්තිගෙ දුව කියල වෙන කිසි කෙනෙක් දන්නවා ඇති කියල. අනෙක් අතට ඒක මට අදාල වෙන්නෙ කොහොමද? මං කියන්නෙ කෙල්ලෙක් එක්ක රැුල්ල පාගනවා කියල විතරයි. ඒක ලිංගික හෝ අනුරාගික කාර්යයක් විදිහට පෙරලෙන්නෙ දීප්ති සහ පක්ෂයේ අයගෙ කමෙන්ට් ඇතුලෙයි.  ඒ ගොල්ලොන්ට  මේක පියා සහ දියණිය අතර ලිංගික සම්බන්ධයක් ගැන ප‍්‍රකාශයක් විදිහට පේන්න හේතුව මොකක් වෙන්න ඇතිද? තමන් මැවූ ඇදහූ මනෝ විශ්ලේෂණ අවතාර තමන්වම නැවත බියපත් කරනවා වත්ද? දීප්තිට දැන් සිග්මන්ඞ් ෆ්‍රොයිඞ් ගැන කියන්න තියෙන්නෙ මොන වගේ කතාවක් වෙන්න පුළුවන්ද?

”තාත්තයි දුවයි අඳුරන්නෙ නැහැ කියන එකා සහ උගේ දුව බීච් එකේ ඉද්දි අන්න නිර්මාල් කෙල්ලෙක් එක්ක ලව් කරනවා කීවම නිර්මාල් උඹව ගෙදර එක්කන් ගියාට දීප්ති එහෙම නෑ. උඹ උඹේ නංගිත් එක්ක නිදා ගන්නවා කිව්වොත් උඹ හිනාවෙලා ඒකත් උඹේ වෝල් එකේ දායි....”

”රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ මාධ්‍ය භාවිතාව ගැන ප‍්‍රශ්න කරන නිර්මාල් මහාචාර්යවරයා නාග විහාරයේ ගෑනු එක්ක නිදාගන්න සහ කර`ඩුවේ මාල හොරකම් කරපු හාමුදුරුවො ගැන වචනයක්වත් කියන්නෙ නෑ. නිර්මාල් තමන්ගේ ගෙදරට පුළුවන් නම් මේ විපරීතයාව එක්ක ගිහින් දුවත් එක්ක තියලා ෆොටෝ එකක් ගහලා ෆේස් බුක් එකේ දාගන්න..”

මේ විදිහෙ විකාරසහගත දේවල් තමන්ගේ දුව වෙනුවෙන්ම ලියා ගැනීමේ ආශාව මොනවගේ වෙන්න පුළුවන්ද? අන්තිමට දීප්තිගේ දුවව ශෘංගාර වස්තුවක් කරන්නේ මමද? ඒ සදාචාරය ගැන කතා කරමින්ම අනෙක් අයගෙ දරුවන්ට පවා අපහාස කරන්නෙ කවුද? දීප්ති මෙතෙක් කල් පංති කරමින් උගන්වන සංඥාර්ථවේදයේ පාඩම මේකද?

දීප්ති සහ එක්ස් කණ්ඩායම විසින් ගෙනාපු අදහස් කතිකාවෙන් (කවදාවත් එක්ස් සමාජිකයෙක් වෙලා නොහිටියත්) මමත් ගොඩක් දේවල් හිතන්න ඉගෙන ගත්ත කෙනෙක්. ඒ වගේම ඒ අදහස්වල තිබුණු නිර්මාණශීලී බව ගැන ගෞරවයෙන් සෑහෙන කොටසක් දීප්තිට හිමි වෙන්න  ඕන කියල මම අදටත් පිළිගන්නවා. ඒක ලංකාවෙ අනූව දශකෙ සිද්ද වුණු අදහස් විප්ලවයක්.

ඒත් මේ වෙද්දි දීප්ති යමින් ඉන්නෙ ඒකෙ අනෙක් අන්තය දිහාවට. මේ ප‍්‍රතිචාර දැක්වීම් වලින් අපිට නැත්තං පොදුවේ එලියට පේන පෙරටුගාමී පක්ෂය මොකක්ද? කංසා වලට මත්ද්‍රව්‍යවලට එරෙහි, වික්ටෝරියානු සදාචාරය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින, අඩුම තරමේ සංවාදයකට හෝ අවශ්‍ය සංයමයෙන් තොර, අතිශය පටු මෙන්ම පැරණි අවකාශයක හිරවුණු, කොටින්ම මහින්දගේ පක්ෂයටත් වඩා ලෙන්වාසී පක්ෂයක් නෙමෙයිද?

”උඹ විපරීතයෙක් නිසා සංකේත නීතිය ඉල්ලන්නෙ පිටතින්. උඹ තක්කඩියා නිසා අපි මේ පාර පටන් ගන්නෙ බේට්ස් එකෙන්. අපි ළ`ගදිම ඒකට ඇවිත් උඹේ ආයතනයේ හිමිකරුවන්ගෙන් ප‍්‍රශ්න කරනව උඹ වගේ එකෙක්ව කොහොමද ඔතන තියාගන්නෙ කියල. ඒ වගේම උඹෙ ආයතනයට ඇඞ් දෙන මිනිස්සුන්ගෙන් සහ ආයතනවලට අපි ආපුවම උඹට වෙන දේ බලපන්”

”ඒත් හිරේ යන්න වුණත් අපි අනිවාර්යෙන්ම උඹට ගහනවා. ඒ වගේම උඹ වැඩ කරන ආයතනයටත් එනවා. පුළුවන් නම් ඒක වළක්වපන්. අපේ පක්ෂයේ නායකත්වයට සහ ඔහුගේ දියණියට අපහාස කිරීමට පෙර උඹගේ විපරීතකම ගැන උඹට සිතන්නට තිබුණි. සමාජ වැඩ කරන සංවිධාන සහ දේශපාලන පක්ෂවලට චන්ඩි පාට් දමන පිස්සන්ට අපි ප‍්‍රතිචාර දක්වන්නේ අනිත් උන්ටත් පාඩමක් ලබා ගත හැකි වන පරිදිය”

මේ ලියන්නේ දීප්තිගේ පක්ෂයේ නිල මාධ්‍ය ප‍්‍රකාශකයි. තනිකරම නොදියුණු දාමරිකකම නෙමෙයි නම් මෙතන තියෙන්නෙ වෙන මොකක්ද? අඩුම තරමේ සිංහලේ වැනි ජාතිවාදී ව්‍යාපාරයක පවා මීට වඩා දේශපාලනික බවක් තිබුණ. පෙරටුගාමී පක්ෂය කියන්නෙ නමට හෝ රටෙන් චන්දෙ ඉල්ලපු පක්ෂයක්. දීප්තිට දැන් පොලිටික්ස් කියන්නෙ ජෝක් එකක් වගේද? මොකද්ද මේ පක්ෂයට තියෙන සමාජ වගකීම? වාමාංශික දේශපාලනයටම නිග‍්‍රහයක් මේක.

දීප්තිගේ මේ ඇදවැටීමෙන් මට කොහෙත්ම කාලකණ්ණි සතුටක් ලබන්න උවමනා නෑ. ඒ වෙනුවට මට ඇතිවෙන්නෙ දුකක්. මේ දේශපාලනික සියදිවි නසා ගැනීමේ පංගුකාරීත්වයක් ලබන්න වෙන එක පාපයක්.
ජාතික පුවත්පතක ප‍්‍රධාන කතුවරයෙක් විදිහට සමාජයට දීප්ති ගැන හිතාගන්න පුළුවන් තත්වය මොකක්ද? දීප්තිගෙම දුව වුණත් තමන්ගෙ තාත්තාගේ දේශපාලනය ගැන ආඩම්බර වෙයිද?

මීට වඩා සවිඥාණකත්වයක් පරිණතබවක් සමාජ කතිකාවකට හෝ දේශපාලනයකට  ඕන කරනවා. අපේ පුද්ගලික එදිරිවාදීකම් වෙනුවෙන් අදහස් පාවා දෙන්න පුළුවන් නම් එතන දේශපාලනයක් නෑ. ඒ වෙනුවට අපිට පුළුවන් වෙන්න  ඕන වෙනස්කම් ඇතුලෙ වුනත් එක`ග අදහස් වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න. ප‍්‍රගතිශීලී අදහස් වෙනුවෙන් හිටගන්න. අඩු ගානෙ කතාබහ කරන්න.

සමහර විට මම මෙහෙම හිතන්නෙ ඇඞ්වර්ටයිසින්කාරයෙක් හින්ද වෙන්න ඇති. දේශපාලනය ඊට වඩා වෙනස් ඇති.

Sunday, February 7, 2016

මද්දුම බණ්ඩාර ජාතික වීරයෙක්ද?


හෙඩිම මෙහෙම ලිව්වෙ ළාබාල උන්ව අවුස්සන්න හිතාගෙනමයි. ඇත්තටම මම ජාති ද්‍රෝහියෙක් වීමෙන් කොයිතරම් නම් ජාතික ප‍්‍රබෝධයක් දල්වන්න උදව් වෙලා තියෙනවද? පිංපොං වගේ ජාතික වීරයන් පහළ වුනේ මම දුෂ්ටයෙක් වීම නිසා නෙමෙයිද? කොයි වෙලාවකවත් වීරයා නිර්මාණය කරන්න දුෂ්ටයා විසින් කරපු මැදිහත්වීම අමතක කරන්න නරකයි. බුදුන් නිර්මාණය කරන්න දේවදත්ත ඉටු කරන කොටස, ජේසුන් නිර්මාණය කරන්න ජුදාස් කළ කොටස වගේම දුටුගැමුණු නිර්මාණය කරන්න එළාර විසින් කළ කොටසත් සුළුපටු නෙමෙයි. මෑතකම නම් මහින්ද නිර්මාණය කරන්න ප‍්‍රභාකරන් ඉටු කළ කොටසත්.

ලංකාවෙ ජාතික කැක්කුමේ හරි පුදුම හිතෙන තැන් තියෙනවා. උදා විදිහට මද්දුම බණ්ඩාර ජාතික වීරයෙක් වෙන්නෙ කොහොමද කියල මට තාම තේරුම් ගන්න බෑ. මද්දුම බණ්ඩාර කියන්නෙ මේ රටේ අවසාන රජු වෙන ශ‍්‍රී වික‍්‍රම රාජසිංහව ඉංග‍්‍රීසීන්ට පාවා දෙන ඇහැලේපොල නිලමෙගෙ පුතා. ඒ කියන්නෙ කන්ද උඩරට මහා පාවා දීම සිද්ද වෙන්නෙ මද්දුම බණ්ඩාරගෙ තාත්තා අතින්.  ඕනම නං ජාතියේ වීරවංසය ලියන විමල් වීරවංසගෙන් වුණත් අහලා බලන්න පුළුවන්. ඇහැලෙපොල පවුල මේ ද`ඩුවමට ලක් වෙන්නෙ නිලමෙව අල්ලගන්න බැරි වෙන හින්ද. ඒත් මද්දුම බණ්ඩාර ‘මැරෙන හැටි මං පෙන්නන්නං’ කියපු හින්ද ජාතියේ වීරත්වයට පත්වෙනවා. වෙන කිසි හේතුවක් නැතුව.

මේ පාවා දීම් සහ කුමන්ත‍්‍රණ පිටිපස්සෙ මීට වඩා සංකීර්ණ කතාවක් තියෙන බව මම බැහැර කරනවා නෙමෙයි. ඒත් මේක තමයි ව්‍යවහාරික ජනප‍්‍රිය ඉතිහාසයේ කතාව. මට පුද්ගලිකව ඇහැලේපොල දුෂ්ටයෙක්වත් මද්දුම බණ්ඩාර වීරයෙක්වත් නෙමෙයි. ඒත් මේ ප‍්‍රචලිත ඉතිහාසය ඇතුලෙම ජීවත්වෙන සිංහල බෞද්දයාට මේ විදිහෙ පරස්පරයන් එකට පවත්වාගන්න පුළුවන් වීම විශේෂයක්.

තවත් උදා විදිහට මේ වෙද්දි පට්ට ගහපු දුටු ගැමුණු චරිතය ගන්න පුළුවන්. ඉතිහාස කාරණා ගැන සංවාද විවාද ඔක්කොම පැත්තකින් තිබ්බත් ‘දුටු’ ගැමුණු කියන නමෙන් සංකේතවත් කරන්නෙ මොකක්ද? ඒක ‘දෙටු’ හෙවත් ජ්‍යෙෂ්ට යන්නෙන් බිඳී ආවා වගේ බොළඳ කතා නොකියා බැලූවොත් අපි නිතරම ‘ගැමුණු’ව හඳුන්වන්නෙ දුෂ්ට කියන විශේෂණයත් එක්ක. ඒත් එයා දුෂ්ටයි කියල පිළිගන්න අපිට බෑ. කාටවත්  ඕන වෙන්නෙත් නෑ ‘දුටු’ ගැමුණුගෙ නම ‘සුදු’ ගැමුණු වගේ වෙනස් කරන්නත්.

දුටු ගැමුණුගෙ සහෝදරයා සද්ධාතිස්ස. නමෙන්ම කියවෙන විදිහට බොහොම බුදු දහමට ළැදි ශාසනාභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් කටයුතු කරපු රජෙක්. ඒත් කාටවත් සද්ධාතිස්ස ජාතික වීරයෙක් නෙමෙයි. කාටවත් තිස්ස මහා රාමයෙන් රැස් විහිදෙන්නෙවත්, බුදු රැුස් පේන්නෙවත් නෑ. නම ‘සද්ධාතිස්ස’ වුණත් ජනතාව කැමති දුෂ්ට ගාමිනීට.

අපේ දෙවිවරු වුනත් අරං බලන්න. බාගෙට බාගයක් හරක් හොරු. මැරුනට පස්සෙ යකා සහ දෙවියා හැටියට පෙනී ඉන්නවා. මේ මිත්‍යාවෙ තියෙනවා අතාර්කික ගැඹුරක්.

මගේ අදහස මේ නොගැලපීම වෙනස් කරගත යුතු දෙයක් නෙමෙයි කියලයි. මේක අපේ ජාතික සංස්කෘතික ලකුණක්. මම සිංහල කියන ජනවර්ගයෙ ගොඩක් කැමති ගතියක් මේක. පරස්පරයන් එක්ක ජීවත් වෙන්න පුළුවන් වීම. තාර්කික නිවැරදිවීම් වලට මැළි වීම. ඒකෙ පොඩි පොයෙටික් ගතියක් විඳිනවා මම.
මේ ගතිය අපේ ඉතිහාසය පිළිබඳ විශ්වාසවල ඉඳන් එදිනෙදා ජීවිතයේ පැවතුම් දක්වාම සම්බන්ද වෙනවා.

ඒකයි මේක ජාතික සංස්කෘතික ලකුණක් වෙන්නෙ. සංස්කෘතියක් කියන්නෙ පොතක ලියපු හෝ ගලක කොටපු දෙයක් නෙමෙයි, ඒක ජීවන ක‍්‍රමය ඇසුරෙන් යළි යළිත් නිර්මාණය වෙන දෙයක් කියල තේරුම් ගන්න පුළුවන් අයට මේ කාරණය පැහැදිලි වෙයි.

ජාතික හැ`ගීම් වලට පොඞ්ඩක් හරි රිද්දන සුළු පෝස්ට් එකක් දාපු ගමන් වැටෙන කමෙන්ට්ස් වලින් අපේ සංස්කෘතිය ගැන ගොඩක් සියුම් ලක්ෂණ තේරුම් ගන්න පුළුවන්. උදා විදිහට බුද්ධ ශාසනය බේරා ගැනීමේ උදාර අරමුණෙන් කමෙන්ට් කරන ගොඩක් අය කතා කරන්නෙ ‘ජාතකේ’ ගැන. ඒත් බුදුන් වදාරන්නෙ යමෙක් ජාතියෙන් බමුණෙක් හෝ වසලයෙක් නොවේ කියල. ඒක වෙසක් වලට ලොකුවට තොරන්වලත් ගහනවා. ඒත් බුදුන්ගෙ ධර්මය බේරගන්න නම් සිංහල බෞද්දයාට ජාතකේ නැතුව බෑ. ඒක බුදුන්ට තේරෙන සත්‍යයක් නෙමෙයි.

මගේ අදහස මේ දේවල් නිවැරදි විය යුතුයි කියන එක නෙමෙයි. මේ තමයි අපි. ඒකෙ ලස්සනක් තියෙනවා. තාර්කික විධිමත් සිතීමක් නැති වුණත් උණුසුම් හැ`ගුම්බර ජාතියක් අපි. නලින්ද සිල්වා නම් මේක යුරෝ-ඇමෙරිකානු චින්තනයට නතු නොවුණු ස්වදේශීය මොකක් හරි කියල ගන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් මං හිතන්නෙ දැනුමත් එක්ක සංවිධානය වෙන්න අපිට ඔරිජිනල් අත්දැකීම් තිබුනෙ නෑ. ඒක නිසා දැනුමත් නොදැනුමත් දෙකම තිබුනෙ එක වගේ මිත්‍යාවක. දැන් අපි උත්සාහ ගන්න  ඕන ඒක ආර්ට් එකක් කරගන්න.
හොඳට හිතලා බැලූවොත් අපි ආඩම්බර වෙන දේවල් ගැන මේ කතාවෙ තවත් පැත්තක් පේන්න ගන්නවා.

\ඇත්තටම වර්තමානයේ භෞතිකව අපිට ආඩම්බර විය හැකි කිසිම දෙයක් නිෂ්පාදනය කරන්න රටක් විදිහට බැරි වෙලා තියෙනවා. තාක්‍ෂණික විද්‍යාත්මක දේවල් නෙමෙයි අඩුම තරමෙ සිංදුවක් වත් අපිට අපේම කියල හදාගන්න අමාරුයි. විදග්ධ මහා නිර්මාණකරුවො පවා නිර්මාණාත්මකයි කියල කියන්නෙ අමු අමුවෙ කොපි කරලා හොයා ගන්න බැරි වෙන එකට. කොපි කිරීමකින් සාර්තක ප‍්රතිඵල ලැබෙන්න නම් ඒක කොපියක් කියල පිළිගැනීම අවශ්‍යමයි. එහෙම නැත්තං ඒක හොරකමක්.

ජාතික ගීය දෙමළෙන් කිව්වා කියල පුදුමාකාර සෝකෙකින් ජනතාව පෙළෙන්න ගත්තා. ඒත් මේ ජාතික ගීය ලියවෙන්නෙ බෙංගාලි භාෂාවෙන්. ඒක ලියන්නෙ රවින්ද්‍රනාත් තාගෝර්. ඒකට තනුව දාන්නෙත් තාගෝර්. ආනන්ද සමරකෝන් කරන්නෙ ඒක සිංහලට පරිවර්තනය කරන එකයි. ඒත් ඒක දෙමළෙන් කියන එක අපිට වාවන්න අමාරු කාරණයක් වෙනවා.

අපි ඇත්තටම ආඩම්බර වෙමින් ඉන්නෙ මොනවා ගැනද? අපේ අතීතය ගැන. අපි නොදන්නා කාලෙක, නොදන්නා ඉතිහාසයක් ගැන. සාමාන්‍ය එදිනෙදා ජීවිතේදි තමන්ගෙ අතීතය ගැන පාරම්බාන මෙලෝ වැදගැම්මකට නැති මිනිහෙක් මුණගැහුනොත් අපිට දැනෙන්නෙ කොහොමද? ඒත් අපි ජාතියක් විදිහට ඒ දේම කරමින් ඉන්න එක ගැන අපිට කිසි අවුලක් නෑ.

මේ අතාර්කික හැ`ගුම්මය අතීතයක ජීවත්වෙන ජාතියක් විදිහට අපිට නිර්මාණශීලී දේවල් තියෙනවා. ඒත් ඒ දේවල් නිර්මාණ විදිහට පිළිගන්නත් අපිට අමාරුයි. හරියට දැනුමෙන් ඛණ්ඩනය වෙලා නැති හින්ද යුග ගානක දේවල් එකට පැටලිලා තියෙන්නෙ.

ගොඩක් අය නොපිලිගත්තා වුණත් ලංකාවෙ අයට ක‍්‍රියේටිව් විදිහට කුණුහරුප කියන්න තියෙන හැකියාව ඇත්තටම අගය කළ යුත්තක්. භාෂාවෙ හැමෝම දන්න හත අටක් කුණුහරුප කියන වචන වලින් ගොඩක් කතන්දර ගලපලා කියන හැටි රසවිඳින්න පුළුවන් ආර්ට් එකක්. මට දැනට හම්බුවෙලා තියෙන අය අතරින් මේ ටැලන්ට් එක හොඳටම තිබුනෙ අම්පිටියෙ සුමනට.

‘‘හාල් එක ලිපේ.. දන් හැන්දක් දෙන්න එක හු......ගෙ පුතෙක් නෑ වටේ..’’

මේ අතාර්කිකත්වය සහ ඉමෝෂනල් වීම නොදියුණු හෝ වෙනස් කළ යුතු තත්වයක් හැටියට දකිනවට වඩා ශක්‍යතාවයක් විදිහට පාවිච්චි කරන එකයි ට‍්‍රයි කරන්න  ඕන. නරක පැත්තට වුණත් මහින්ද මේක සාර්ථකව කරලා පෙන්නුවා. උදා විදිහට මහින්දට  ඕන නම් පුළුවන් දුටු ගැමුණුව ජාතිද්‍රෝහියෙක් කරන්න වුණත්. මහින්ද විසින් ලංකාවෙ ඉතිහාසය යළි නිර්මාණය කළා. අනුරාධපුර යුගයෙ දුටුගැමුණුට පස්සෙ කෙලින්ම රාජාවලියෙ ඉන්නෙ මහින්ද. ඒ අතරෙ මැද්දක් නෑ.

හොඳට බැලවොත් පේනවා අපේ රට ගැන ජාතිකත්වය ගොඩක් තියෙන්නෙ රටෙන් පිට. කොහොම හරි වෙන රටක පදිංචියට යන හීනෙ ඇතුලෙ හෙම්බත් වෙලා වෙන රටකට රිංග ගන්න ගොඩක් අය ටික කාලෙකින් ජාතික හැ`ගීම්වලින් ඔද්දල් වෙනවා. පරණ නන්දා මාලනී අහන්න ගන්නවා. මේක ජාතිවාදයක් නෙමෙයි. පුංචි වෙමින් යන තමන්ගෙ ජීවිතය ලොකු විශාල යමකට ගැටගහලා තියන්න දැනෙන උවමනාව. ආඩම්බර වෙන්න තමන්ගෙන් පිට යමක්  ඕන. ජීවිතේ ඇකිලෙන්න ඇකිලෙන්න ආඩම්බරේ ලොකු වෙනවා.  බන්දු සමරසිංහ කියපු ‘ආඩම්බරයි තේරුමක් නැතුව’ කියන ලයින් එක ලංකාව ගැන මාර තේරුම් ගැනීමක් වෙන්නෙ ඒ හින්ද. මේ ලිපියෙ ඇත්ත හෙඩිම වෙන්න තිබුනෙ ඒක.

ජාතිවාදය කියන්නෙ දේශපාලනිකව කෘතිමව නිර්මාණය කරන තත්වයක් මිස ඇත්තක් නෙමෙයි. තියෙන්නෙ යම් කිසි සමාජ මානසික උවමනාවක ප‍්‍රකාශනයක් විතරයි. පැහැදිලිවම ඒකෙ ලොකු කොටසක් තියෙනවා සෙක්ස්වලට අදාලව. අවුරුදු දහයක් පුරා මහින්ද ලංකාවෙ ජනතාව නෂ්ටකාමී කළා.

ලෞකික සැප විඳින කාමී පිරිස වුනේ රාජපක්ෂවරුන් සහ ඒ ආශ‍්‍රිත නිළමෙවරුන් විතරයි. ජනතාව සිය කැමැත්තෙන්ම දුක්ගන්නා රාළලා වුණා. ලිංගිකත්වය ඇහිරෙන්න ඇහිරෙන්න ජාතිවාදය ලොකු වෙනවා. ඒකයි ගොඩක්ම ආගමික ස්ථාන මුල්කරගෙන ජාතිවාදය පැතිරෙන්නෙත්. මෙතනදි ලිංගිකත්වය කියන්නෙ සංසර්ගය විතරක්ම නෙමෙයි. අපි ලෞකික ජීවිතේ අත්විඳින සුඛයන්. බ‍්‍රා එකට කුපිත වීමේ ඉඳන් සිංහලේ දක්වා දුවන්නෙ ආශාව ඇහිරීමේ එකම ව්‍යාධියක්. මේක සදාචාරය නෙමෙයි. මේක ලෙඩක්.

නදීෂා හේමමාලි මේ දවස්වල ඒ ඇත්ත එක්ක කෙලින් ගනුදෙනු කරනවා. තොල් සිපගැනීමෙන් රටේම සිල් බිඳිලා ඉන්න අතරෙ එයා (අඩ) නිරුවත් ඡුායාරූප පෙළකුත් කිසි පැකිලීමක් නැතුව මුදාහැරියා. තවදුරටත් ලංකාවෙ නිළියකගෙ පරාසය පරණ සංස්කෘතික සීමාවෙ රැුඳෙන්නෙ නෑ. නදීෂා ඒ කල්චරල් බෝඩර් එක වෙනස් කරනවා. ‘අනේ ඒක කළේ මං දන්නෙ නැතුව’ කිය කිය බබා වෙන්න හදන බොළඳ නිළි පෙලක් මැද්දෙ එයා තනියම හිටගෙන සිංහල බෞද්දයා අන්දමන්ද කරනවා.

මේ ෆේස්බුක් වල ඇවිලෙන කාරණා සංස්කෘතියෙ සංවේදී තැන් විදිහට තේරුම් ගැනීමම නොමග යාමක්. අපි මේ අත්දකිමින් ඉන්නෙ අවුරුදු දහයක් තිස්සෙ වපුරපු සාර්තක කැම්පේන් එකක විත්ඞ්රෝවල් සිම්ප්ටම්ස්. අධිපති සංස්කෘතික කතිකාවක් වෙනත් අදහස් ධාරාවක් විසින් විස්තාපනය කරමින් තියෙනවා.  ඒක සුහද මාරුවක් නෙමෙයි. ලොකු ගෝෂාවක්, ලොකු ප‍්‍රතික්‍ෂේප කිරීමක්, ලොකු පහරදීමක් මැද්දෙයි ඒක සිද්ද වෙන්නෙ. ඒත් අනිවාර්යෙන්ම ඒ වෙනස සිද්ද වෙන්න නියමිතයි.

අනෙක් අතට මේ ප‍්‍රහාරාත්මක ප‍්‍රවේශය ගොඩක් හොඳ දේවල් කරනවා. උදා විදිහට ඉතිහාසය සම්බන්ධ ලොකු කතිකාවන් ඇරඹෙනවා. ජාතිවාදී පාර්ශ්වයෙන් න්‍යායාත්මක ගොඩනැංවීම් කිසිවක් සිද්ද වෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසා තේරුමක් නැති කුණුහරුප ගොඩක් මැද්දෙ සාර්ථක ඉතිහාස සංවාදයක් සිද්ද වෙනවා. දේවල් වඩා ශක්තිමත් විදිහට සමාජගත වෙනවා.

මං පුද්ගලිකව කවර හෝ ජාතිකවාදයකට අකමැතියි. ඒත් ජාතිකවාදී අදහස් වල පැවැත්මට මම ගරු කරනවා වගේම ඒකෙ අවශ්‍යතාවයකුත් දකිනවා. ඒත් දැන් ජාතික කියල තියෙන්නෙ අමු විහිළුවක් විතරයි.

එල්ලෙන්න ප‍්‍රධාන ධාරාවෙ ඉතිහාසය අවශ්‍යම නං  මං යෝජනා කරන්නෙ රුවන්වැලි සෑය වෙනුවට සීගිරිය තෝර ගන්න කියල. ලෞකික රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් වැඩකරපු ඉතිහාසයක්. ලෝකෙ  ඕනම රටක මිනිහෙකුට ගරු කරන්න පුළුවන් ඉතිහාසයක්. අනෙකාව මැඞීම වගේ පටු තැනක නැතුව වඩා යහපත් මනුස්ස සමාජයක් වෙනුවෙන්, ලෞකික ජීවිතයක් වෙනුවෙන් අපේ ඉතිහාසයෙන් කළ එකතු කිරීම් වලට යන්න. ඇත්තටම සීගිරිය අපේ ඉතිහාසයේ කේන්ද්‍රයක් වෙන එක ගොඩක් වටිනවා. ජාතියක් විදිහට අපි කරපු ගොංකං වල එල්ලිලා ඉඳලා තේරුමක් නෑ.

ඊටත් වඩා සාර්ථක වෙන්නෙ අපේ චූල ඉතිහාසයෙන් සංකල්ප ගොඩනගන එකයි. ඒ කියන්නෙ ‘හිස්- ස්ටෝරි’ (ඔහුගේ කතාව) වෙනුවට ‘හර්- ස්ටෝරි’ (ඇගේ කතාව)ට යන්න. අපේ සාමාන්‍ය ගැමි ජන ජීවිතයේ චර්යාවන් සහ සංකල්ප ගැන කරන නැවත කියවීමක් ඇසුරෙන් වෙනස් ඉතිහාසයක් ගොඩනගන්න පුළුවන්. නිදහස් ලිංගික ජීවිතයක්, නිදහස් සරල සාමකාමී පැවතුම්, ගොඩක් දේවල් එකවර කියන විවෘත සිනහව වගේ දේවල් එක්ක නව සංකල්ප නිෂ්පාදනය කරන්න පුළුවන්. ඒක වඩා අර්ථවත් නූතන හිපි එළඹුමක් වෙන්න පවා පුළුවන්.

ජාතිකත්වය කියන්නෙ ඉස්සර තිබුණ දෙයක් නෙමෙයි. ඒක අපි විසින් මේ මොහොතේත් නිර්මාණය කරමින් පවතින දෙයක්. ඒ වෙනුවෙන් අපි කරමින් ඉන්න වැඩකොටස මොකක්ද කියල අපි අපෙන් අහන්න  ඕන.
අවුරුදු දහයක (හරියටම නම් සෝම හාමුදුරුවන්ගෙ කාලෙන් පටන් ගත්තෙ) මහරජ කැම්පේන් එකේ අවතාර තව ටික දවසක් ප‍්‍රතිවාදීව නැගී සිටිමින් අපිට උදව් කරයි. කුණුහරුප රැප් කරන්න. පුළුවන් තරම් බොරු කියන්න. ෆේස් බුක් එක කුඹුරක් කරන්න. හොඳ ඵලදායී සංවාදයක් බුද්ධිමය බිත්ති ඇතුලෙ විතරක් සිද්ද වෙනවා කියල මං හිතන්නෙ නෑ. ඒ හින්ද දේශපාලන කුලී හේවායන් නොවූ අවංක ප‍්‍රකෝප වුණු සිංහල බෞද්දයන් අපිට අවශ්‍යයි.

මේ ඔක්කොම මැද්දෙන් වසන්තය එනවා සත්තයි.