Wednesday, March 29, 2017

ඇග බේරා ගැනීම

.

කාලෙකට පස්සෙ ආයිමත් ටිකක් නිදහස් ලිවිල්ලක් ලියන්න හිතුනා. මාක්ස්, වම, සයිටම් වගේ එකකට පස්සෙ එකක් ගෝත මාතෘකාවල පැටලිච්ච හින්ද ඔලූව කම්කරු වෙලා තිබුනෙ. අපි මොන අප්රෝච් එකකින් කතාවට ආවත් මහ මුස්පේන්තු, දුක්ඛිත, කාලකණ්ණි ගතියක් ඒ සාකච්ඡුා ඇතුලෙ තියෙනවා. ආවේගශීලීයි. පාදඩයි. බුද්දිමයයි.

මොකක් හරි කරුමයක් හින්ද අපිට දේශපාලනය කියල මුනගැහෙන්නෙ මේ විදිහෙ දුක්කිත අදහස් ගනුදෙනුවක්. වඩා හයියෙන් කෑ ගැහිල්ලක්. රංචු වීමක්. පෙළපාලි සහ උද්ගෝෂණ කියන්නෙම ගෝත‍්‍රික ආතල් ගැනීමේ විදිහක්. ෆේස්බුක් එකේ වුනත් ජීවිතය ගැන සතුටක් ඇති කරන පෝස්ට් දකින්න හම්බුවෙන්නෙ කලාතුරකින්. ඒ දැක්කත් ඒවා ගොඩක් වෙලාවට වෙන රටවල ඒවා. මොනවා වුනත් පත්තර වලට සාපේක්‍ෂව ෆේස්බුක් එකේ යම් හෝ සතුටක්, හිනාවක්, ආතල් එකක් ගැවසෙනවා.

මේ දුක, වේදනාව, ආවේගය කියන්නෙ පොලොවෙ පවතින ඇත්තක් කියල කාට හරි හිතෙන්න පුළුවන්. ඒක හිතෙන්න විතරයි පුළුවන්. මේ හැම තත්වයක්ම අපි විසින් ආරෝපණය කරන තත්වයක් මිස ඇත්තක් නෙමෙයි. ඒක ඇත්තක් නම් ඊට ප‍්‍රතිවිරුද්ද ඇත්තවල් අනන්ත ගානක් ඒ කතා කරන මොහොත ගැන එකවිට පවතින්න පුළුවන්. මේ දුක්ඛිත, කණස්සලූ ස්වභාවය කියන්නෙ අපේ එක තෝරා ගැනීමක්.

මිනිස්සු ජීවත් වෙද්දි අනතුරු වලට මුහුණ දෙනවා, ලෙඩ හැදෙනවා, ඒකෙන් දුක්විඳිනවා, මැරෙනවා. මේක එක නැරටිව් එකක්. තව නැරටිව් එකක් විදිහට මිනිස්සු මේ අතර කාලෙදි විඳින සතුට ගැන කතාව එන්න පුළුවන්. හරියට නම් ප‍්‍රධාන නැරටිව් එක වෙන්න  ඕන ඒක. මොකද මිනිස්සු දුකට වඩා සතුටින් ඉන්න කාලය වැඩියි. ආර්තිකයෙන් අති දුක්ඛිතයි කියන කම්කරු හෝ නිර්ධන හෝ ජනතාවගෙන් කෙනෙක් වුනත් දුකට වඩා සතුටින් ඉන්න කාලය වැඩියි. අපි මේ දුක කියන්නෙ පිටස්තරව ඉඳන් ඒ ජීවිත දිහා බලන කලාකාරයො, දේශපාලකයො, මුනිවරු වගේ අය ප‍්‍රමෝට් කරපු නැරටිව් එක. දුක ගැන කතා කිරීමෙන් දුක නැති කරන්න බෑ. දුක නැති කරන්න නම් කතාව සතුට ගැන වෙන්න  ඕන. මොකද දුක කියන්නෙ හිතේ ඇතිවෙන තත්වයක් මිස පිටත පවතින වාස්තවික යතාර්තය හෝ ඒ වගේ මොකක් හරි නෙමෙයි.

ලංකාවෙ  ඕනම මනුස්සයෙක් මුනගැහුනම නිකමට අහලා බලන්න, ‘කොහොමද මචං’ කියල. ‘හොඳින් ඉන්නවා මචං...’ කියල උත්තර දුන්නත් ඒක දෙන්නෙ අමාරුවෙන් ගැටගහගන්නවා වගේ ටෝන් එකකින්. අපි පුරුදු වෙලා තියෙන්නෙ දුක කියන්න. ‘ආතල් එකේ ඉන්නවා මචං’ කිව්වොත් අනිත් එකා අවුලක් විදිහට ගනීද කියල අපිට සැකයි.

මිනිස්සු ඉපදෙන්නෙ සතුටු වෙන්න. අපි ඉපදෙන්නෙම දෙන්නෙකුගෙ සතුටෙ ප‍්‍රතිපලයක් විදිහට. ගාන්ධි වගේ රිප්‍රොඩක්ෂන් වෙනුවෙන් ළමයි හදපු දෙමව්පියන්ගෙන් ජාතක නොවුනු හැමෝම ඉපදෙන්නෙ සුරතාන්තයකට පස්සෙ. අර විදිහෙ ළමයි නිෂ්පාදනය වෙන්නෙ මැෂින් වලින් හින්ද සමහර විට ඇත්තේ කල් ඉකුත්වෙන දිනයක් විතරයි. මේ සතුට අත්විඳින්න අපිට තියෙන මාධ්‍යය අපේ ශරීරය. සතුට අවතක්සේරු වීම හරහා ශරීරය අවතක්සේරු වීමකුත් දරුණුවට සිද්ද වෙලා තියෙනවා.

පෙරදිග අපි හිතන්න පුරුදු වෙලා තියෙන්නෙම මනස මාරයි කියන එකෙන්. ශරීරය මාරයි කියන තැනට මාරුවෙන්න පුළුවන් දැක්මක් පෙරදිග නිර්මාණය වෙලා නෑ (තාන්ත‍්‍රික දර්ශනය ඇරෙන්න). මනස මූලික දැක්මක් හැදෙන්නෙම ශරීරය ප‍්‍රතික්‍ෂේප කිරීමක් එක්ක. හැම ඉන්ලෙක්චුවල් වැඩක් කියන්නෙම මරණය ජයගන්න කරන මානසික වෑයමක්.

ඒ වෙනුවට ශරීරය බාරගත්තොත් මොකක් වෙයිද? ශරීරය හැකි සෑම ආකාරයකින්ම තෘප්තිමත් කිරීම කියන එක. එතනදි ප‍්‍රධාන වෙන්නෙ සෙක්ස්. ඒත් ශිෂ්ටාචාරය නිර්මාණය වෙන්නෙම ඒක කරන්න පුළුවන් උපරිමයෙන්ම සීමා කරමින්. කසාද, ආදර සංස්ථා, ගිවිසුම් ඉක්මවා කොන්දේසි විරහිතව සෙක්ස් කරනවා කියන්නෙ ශරීරයේ භාෂාව ඉගෙන ගන්න හොඳ විදිහක්. ඒත් අපි අපේ මානසික සීමාවලට අනුව පුළුවන් හැමවෙලාවකම සෙක්ස්වලට සීමා පනවාගන්නවා. තෘප්තිය වෙනුවට අතෘප්තියේ මොහොත අධිතක්සේරු කරනවා. පිළිකාවට බයේ සිගරට් බොන එක නතර කරනවා.

ආධ්‍යාත්මික හෝ බුද්දිමය හෝ මනස මූලික කවර දේකට වුනත් වඩා ප‍්‍රමුඛත්වය හිමිවෙන්න  ඕන ශරීර වන්දනාවටයි. ඒක වචනයක් විදිහට වැරදි තේරුමක් ඇතිකරන්න පුළුවන් වුනත් පවතින මානස වන්දනාවේ ප‍්‍රතිපක්‍ෂය විදිහට කරන යෝජනාවක් විතරයි. ශරීරයේ භාෂාවට අවනත වීම හරහා අපිට පුළුවන් මනස මුල් කරගැනීම නිසා වෙච්ච අවුල් ගොඩක් විසඳගන්න. ඇත්තටම කිව්වොත් අපි දැනට දන්න, දකින අපිට වඩා වෙනස් මිනිහෙක්ව නිර්මාණය කරගන්න.

ජිම් එක කියන්නෙ එතනදි හොඳ සාධනාවක් වෙන්න පුළුවන්. වැදගත්ම දේ තමයි මෙතනදි ජිම් එක අවධාරණය කරන එක. හේතුව ඒක වෝක්ස් යාම හෝ යෝගා, තායිචී වගේ නැවතත් ඊස්තටිකලි මනස මුල් කරගත්ත අභ්‍යාස වෙනුවට අමුවෙන්ම ඇ`ග එක්ක ගනුදෙනු කරන තෝරා ගැනීමක් වෙන්න  ඕන. හොඳට බැලූවොත් ලංකාවෙ බුද්දිමය පැත්තට බර වැඩි අය ජිම් එක මගඅරින වගක් පේන්න තියෙනවා. ඇත්තම කාරනේ වෙන්නෙ ශරීරය තෘප්තිමත් කරන හැම පාරක්ම වැටිලා තියෙන්නෙ මේ බුද්දිමය අය විසින් නොතකා හරින ලද තැන් හරහා. අපිට වෝක්ස් යන ආචාර්යවරයෙක් දැකගැනීම සුලබ වුනත් ජිම් යන ආචාර්යවරයෙක් ටිකක් විතර ආගන්තුකයි.

එතනදිත් මං කැමති උපසංස්කෘතික තත්වයන් වර්ධනය වුණු පොඩි ජිම් වලට. ලොකු නම් වලින් තියෙන ජිම්වල ලැබෙන පුද්ගලික පුහුණුකරුවො එක්ක මේ කොමියුනය හැදෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට එකිනෙකා උදව් කරගන්න, උපදෙස් දෙන ඒ පොඩි ජිම් ඇතුලෙ වෙනම සංස්කෘතියක් තියෙනවා. ඒක දුක, ප‍්‍රශ්න, කනස්සල්ල, යතාර්තය හෝ වෙන කිසිම බහුබූතයක් නැති අවකාශයක්. සෙක්ස්වලදි ඇහෙන සද්ද හා සමාන හුස්ම ඉහල පහල යාම්, කෙඳිරීම් ඇතුලෙ හැදෙන ජීවිතයට අනුරාගී පරිසරයක්.

එතනදි අපි හැම මාංශ පේශියක්ම සුරතාන්තයට පත්වෙන කල් ඒ එක එක සිරුරු කොටස් එක්ක ගත කරනවා. නහර ඇතුලෙ දැනෙන වේදනාව කෙලවර තෘප්තිමත් කෙඳිරියක් පිටවෙනවා. මෙතනදි මේ වෙනුවට උදැල්ලක් කැත්තක් අරන් වැඩකරනවා වගේ ග‍්‍රාමීය ආදේශක හරියන්නෙ නෑ. මේක වෙනම සංස්කෘතියක් විදිහට ජීවිතේට බද්ද වෙන්න  ඕන. කිසිම අමතර ලාභයක් ගැන නොහිතා ශරීරය වෙනුවෙන්ම කරන සාධනාවක් වෙන්න  ඕන.

ව්‍යායාම වල තියෙන රිපිටීෂන් හරියට මන්ත‍්‍ර වගේ. ඒ ඇතුලෙ මනස සම්පූර්ණයෙන්ම අක‍්‍රිය වෙනවා. ශරීරය සුරාතාන්ත මොහොතක් අත්දකින වෙලාවට අපි මනසේ බැම්මෙන් ගැලවෙනවා. ඒක ආගමික හෝ දේශපාලනික හෝ සංස්කෘතික හෝ මොනයම්ම විදිහකට හෝ හඳුනාගන්න පුළුවන් විමුක්තියක් නෙමෙයි. නිකම්ම හිස් තැනක්. තේරුම් ගැනීමක් අවශ්‍ය නැති මොහොතක්. හරියටම තෘප්තිකර රමණයකින් පස්සෙ වගේ.

මේ ශරීර සාධනාවට නැඹුරු වීමෙන් ගොඩක් මානසික අවුල් විසඳගන්න පුළුවන්. කණස්සලූ දර්ශනවාදයන්ගේ ඇබ්බැහියෙන් ගැලවෙන්න පුළුවන්. ඒ වෙනුවට ජීවිතේ දිහා සුබවාදීව බලන්න, සතුටු වෙන්න, ආදරයෙන් බැඳෙන්න සූදානම් අලූත් මනුස්සයෙක් ඉපදෙන්න පුළුවන්.

ඒක හින්ද මට හිතෙන්නෙ පුස්තකාලය හෝ පන්සල වෙනුවට ජිම් එක තෝරගන්න එක වඩා හොඳයි සහ අවශ්‍යයි කියල. කවදා හරි ලෙඩවෙලා චොරවෙලා යනවා නේද කියන සිතුවිල්ලෙන් ශරීරය දිහා බලනවා වෙනුවට පුළුවන් හැම මොහොතක්ම උපරිමයෙන් විඳින්න පුළුවන් විදිහට හොඳම තත්වයෙන් ශරීරය පවත්වාගෙන යන එකයි වෙන්න  ඕන. මේ යෝජනා කරන්නෙ අරක්කු සිගරට් නොබී සෞඛ්‍ය සම්පන්න ජීවිතයක් ගත කරන්න කියලා නෙමෙයි. ජීවිතේ හැම දෙයක්ම අත්විඳිමින් උපරිම ආලෝකයෙන් දැල්වෙන්න කියලයි.

ශරීර වන්දනාව කියන්නෙ එක එක රස කෑම කන එක සහ විවිධ මාදිලිවල ඇඳුම් පැළඳුම් අඳින එකට වඩා ටිකක් ගැඹුරට යන වැඩක්. නිරුවත් ශරීරයත් එක්ක මුහුණට මුහුණ සමවැදීමක්. ටැටූ, පියර්සින්, කිසියම් සම්ප‍්‍රදායකට කොටු නොවුණු නර්තනයන්, මික්ස් මාර්ෂල් ආර්ට් වගේ දේවල් වුනත් මෙතනදි වත්පිලිවෙත් වෙන්න පුළුවන්.

කණ්ඩායම්ගත වීමක් හෝ සම්ප‍්‍රදායක් හෝ පිළිගත් සෞන්දර්යවේදයක් හෝ සම්මත නොවුණු තමන්ට තමන්ගේ ශරීරය අමුවෙන් මුනගැහෙන ගොඩක් අවකාශයන් තවත් සාධනාවන් වෙන්න පුළුවන්. විය යුතු දේ සරලයි. ශරීර භාෂාවට අවනත වෙන්න. මනසට නිවාඩු දෙන්න.

Monday, March 27, 2017

කන්ද උඩ ඕමි ගැහීම



විමුක්තිගේ අලූත් ෆිල්ම් එක පෙන්නන්නෙ හවස 4.15 ෂෝ එක විතරයි. ඒ ෆිල්ම් එකේ ස්වභාවය හැටියට මං හිතන්නෙ නෑ ඊට වඩා ලොකු ඉල්ලූමක් හෝල්වල පැත්තෙන් එයි කියල. වැඩ ඉවර වෙලා සෑහෙන කාලයක් ගතවුනත්, කීපතැනක වරින්වර ප‍්‍රදර්ශනය වුනත් මට ෆිල්ම් එක බලන්න ලැබුන පලවෙනි වතාව.
කොහොමටත් විමුක්තිගෙ සිනමා ශෛලියට මං ආශක්තයි. මුලින්ම සුළ`ග එනු පිනිස චිත‍්‍රපටිය ලංකාවෙදි දැකපු පළවෙනි වතාවෙදි ඒ රූපරාමු වලින් ඇතිකරපු කම්පනය තාමත් ඇ`ග ඇතුලෙ තියෙනවා. ඒ සිනමාත්මක ප‍්‍රවේශය, නිමාව, බලාසිටීම වගේ ගොඩක් අත්දැකීම් මුල්වරට ලංකාවට ආවෙ විමුක්තිගෙ වැඬේ හරහා. ඒක සම්මාන උළෙලවල හුරතල් කරන ප‍්‍රකාශන විදිහක් වීමත්, ඊට පස්සෙ තොග පිටින් ඒ විදිහෙම නිර්මාණ කිරීම හරහා සම්මානලෝභීන් පිරිසක් බිහිවීමත් වෙනම කාරණයක්. ඒත් සිනමාකරුවෙක් විදිහට විමුක්ති යම් පුරෝගාමී මෙහෙවරක් හරියට කළා කියල මං හිතනවා.

සුළ`ග ගිනි අරන් චිත‍්‍රපටිය ගැන මට ආපු පළවෙනි හැ`ගීම වුනේ මේකෙ සිංහල නම නම් මස්තබාල්දුයි කියන එකයි. සුළ`ග කියන වචනෙ ෆිල්ම් ටයිට්ල් වල පට්ට ගහලා තවදුරටත් කිසිම ජීවයක් නැති වචනයක් වෙලා හමාරයි. ඒ මදිවට පෝස්ටර්වලට පාවිච්චි කරලා තියෙන ස්ටයිල් එකත් අජපල්. වකුගඩු විකිනීමක කතාවක් එක්ක ගැටගහලා මේකට ලංකාවෙ සාමාන්‍ය පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට යම් හෝ උනන්දුවක් ඇති කරන්න පුළුවන් කියල හිතපු එකත් අසාර්ථක වැඩක්. මේ විදිහෙ ෆිල්ම් සාමාන්‍ය පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට බලන් ඉන්න අමාරුයි. බලන් හිටියොත් ඌට මළ පනිනවා. ඊට පස්සෙ එලියට ඇවිත් පලූ යන්න බනිනවා. ඒකෙන් වාසියකට වඩා වෙන්නෙ අවාසියක්. හරියටම චිත‍්‍රපටිය ගැලපෙන  ඕඩියන්ස් එකට ආමන්ත‍්‍රණය කළා නම් සෙනග ගෙන්වා ගැනීම කොහොම වුනත් සාකච්ඡුාවක්, සංවාදයක් ඇතිකරගැනීම පැත්තෙන් ෆිල්ම් එකට හොඳ ෆීල් එකක් හදා ගන්න තිබුන. නැත්තං මේ ප‍්‍රචාරණ විදි වලින් වෙන්නෙ හොඳ ෆිල්ම් එකක් නිකං බාල්දු කරන එකයි.

ෆිල්ම් එකේ පළවෙනි සීන් එකම මාව චිත‍්‍රපටියට ඇදබැදගන්න සමත් වුනා. මුහුද අයිනෙ ගල්වැටියක් රළ පාරකින් පිරෙනකල් බලන් ඉන්න සංයමය චිත‍්‍රපටියෙ මූඞ් එකට අපිව අරන් එනවා. කතාව දිගහැරෙන්නට නියමිත ටෙම්පො එක, බලාපොරොත්තු විය යුතු වින්දනය ආදී හැමදෙයක්ම ඒ සරල ස්තිතික රූපයෙන් කියනවා.

සුළග ගිනි අරන් ෆිල්ම් එකේ කතාව හෝ පිටපත විදිහට ගත්තොත් මං ඒ තරම් වටිනාකමක් දකින්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට කතාවක් කියන්න උත්සාහ ගන්නා හැම රූප රාමුවකම විමුක්ති දුර්වල වෙනවා මං දකිනවා. පිටපතක් විදිහට දෙබස් රචනය පැත්තෙන් චිත‍්‍රපටියෙ දර්ශන දෙකකට විතරක් මාරම කැමතියි. එකක් මහේන්ද්‍ර වකුගඩු හොයාගන්න දෙන්න දේශනය. අනික අන්තිමට කාඞ් ගහන කොල්ලො ටික කරන කතාව. ඒ ඇරෙන්න ෆිල්ම් එකේ පාවිච්චි වෙන දෙබස් අන්තිම දියාරුයි වගේම ඒකෙන් රූපයටත් හානි කරනවා.

මේ හැමදෙයක්ම මැද්දෙ විමුක්ති තමන්ගෙ සුවිශේෂීභාවය නැත්තං ගැඹුර වෙන මානයකින් අරන් එනවා. මට හිතෙන්නෙ අධ්‍යක්‍ෂවරයෙක් විදිහට විමුක්තිගේ දක්ෂකම මැනෙන හොඳ තැනක් සුළ`ග ගිනි අරන් ෆිල්ම් එක. දුර්වල පිටපතක්, දුර්වල කතාවක් ඇතුලෙ වුනත් තමන්ගේ ප‍්‍රකාශනය එයා කරන විදිහ.

මේ ෆිල්ම් එකේ වටිනාම වගේම ඉතාම සෞන්දර්යාත්මක ගොඩනැගීම වෙන්නෙ ෆිල්ම් මූඞ් එක. හැම රූප රාමුවක් දිහාම සෑහෙන වෙලාවක් බලාගෙන ඉඳිද්දි බලාගෙන ඉන්න අපි වෙනස් වෙන්න පටන් ගන්නවා. රූපය පටන් ගනිද්දි ඉන්න අපි නෙමෙයි රූපය ඊළ`ග එකට මාරු වෙද්දි ඉන්නෙ. සමහර දර්ශන හිතාගන්න බැරි තරම් සරියල් ඇත්දැකීමකට සමවදින්න ඉඩහදනවා. උදා විදිහට හාමුදුරුවො වැටකේ පඳුරු අතරින් ඇවිදගෙන යන දර්ශනය. හරිම මිතිකල් බවක් චිත‍්‍රපටිය පුරාම දුවනවා. ඒක සවිඥානක දිගහැරීමක් නෙමෙයි. අපි බලන් ඉන්නෙ අවිඥානය හඳුනන භාෂාවකින් හැදුන රූප පෙලක් දිහා.

ඒක නිසාම වාස්තවික තත්වයන් එක්ක චිත‍්‍රපටිය ගැටගහන්න හදන හැමතැනම ඒ අත්දැකීම දුර්වල කරනවා. ප‍්‍රචාරක පෝස්ටරයෙදිත් සිද්ද වෙන්නෙ මේ හානිය. ෆිල්ම් එකේ මූඞ් එක මරනවා.

මේ චිත‍්‍රපටිය එකිනෙක ඈඳුනු කතාවක් විදිහට නරඹන්න මට  ඕන වෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට එක මූඞ් එකකින් නැත්තං හැ`ගීමකින් වෙළුනු රූප පෙලක් දිහා මං බලාගෙන ඉන්නවා. මම සවිඥානක මනස ඉක්මවූ තැනකින් චිත‍්‍රපටියත් එක්ක සම්බන්ද වෙනවා. කරුණුමය අතින්, සාහිත්‍යමය අතින් ඇදගෙන වැටෙද්දි සමවදින්න පුළුවන් අධිතාත්වික අත්දැකීමක් අපිව ෆිල්ම් එකට බැඳලා තියාගන්නවා.

කතාව අමුනාගන්න නොයෙක් තැන්වල කරන දුර්වල උත්සාහයන් තැනින් තැන පේන්න ගන්නවා. විමුක්තිට තිබුනෙ ඒ උත්සාහය නොදරාම ඉන්න. හැ`ගීමෙන් විතරක් ප‍්‍රකාශනය අරගෙන යන්න. හාමුදුරුවො සහ වකුගඩු විකුණන දුෂ්ට දොස්තර අතර දැනෙන නොදැනෙන බැඳීම හරිම සාංදෘෂ්ටික සමතුලිතබවක් ගේනවා. ඒක හරි ලස්සන දෙයක්. වනාන්තරේට එක පැත්තකින් ඇතුල්වෙන හාමුදුරුවො අනිත් පැත්තෙදි පිලිස්සුනු අවතාරයක් බඳු දොස්තර වෙනවා.

ෆිල්ම් එක අන්තිමට කොල්ලො ටිකක්  ඕමි ගහන ගමන් කියන  ඕපාදූප කතාවක් බවට පත්වීම ආතල්ජනකයි. එතනදි විමුක්ති වාචාල විදිහට ගේන සංවාදයට මං ගොඩක් කැමතියි. ආපෝ  ඕක කතාවක්නෙ කියල ඒක හෑල්ලූවට ලක්වෙද්දි කතාව කියපු එකා කියන්නෙ, හැමඑකක්ම කතාවක් තමයි කියල. ඒ මදිවට උන්  ඕමි ගහන්නෙ රිවර්ස්ටන්වල හීතල කඳුගැටයක් උඩ කමිසවත් ඇෙ`ග් නැතුව. ඒ ගිනිගත්ත හුළ`ග කියන්නෙ අන්තිමට පට්ට හීතලේ  ඕමි ගගහා කොල්ලො ටිකක් කියන කතාවක් වීමම දෙපැත්තට වැඩකරන අධිතාත්වික අවසානයක් ගේනවා.

සුළ`ග ගිනි අරන් කියන්නෙ පාවෙන්න දන්න අයට පාවෙන්න වළාකුල් දෙන සිරා සිනමා අත්දැකීමක්.

චින්තන ධර්මදාස


Sunday, March 26, 2017

ඩිජිටල් වැඩවලට ඇනලොග් ඇගයීම්


ඊයෙ නෙළුම් යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල තිබුන. ඒ කන්සෙප්ට් එක හරි ප්‍රෝග්‍රෙසිව් එකක්. සාහිත්‍ය සම්මාන, චිත‍්‍රපටි සම්මාන අතරෙ බ්ලොග් සම්මාන කියන්නෙ ලොකු පිම්මක්. අනික් අතට ඩිජිටල් මාධ්‍ය එක්ක බැඳුනු ක‍්‍රියේටිව් වැඩ අගය කිරීමක් හෝ හඳුනාගැනීමක් කියන්නෙ රටක් විදිහට ගත්තත් හොඳ උත්සාහයක්.

බ්ලොග් සම්මාන කියන්නෙ ඇත්තටම අනිත් කොයි සම්මාන උළෙලකටත් වඩා පොප් විදිහට කරන්න පුළුවන් වැඩක්. මොකද ඒක බැඳිලා තියෙන්නෙ වඩාත් නූතනම මාධ්‍ය භාවිතාවක් එක්ක හින්ද. සම්මාන උළෙළ පැවැත්වුනෙත් වෝටර්ස් එජ් එකේ. මට ලොකු සතුටක් දැණුන එහෙම රිච් විදිහකට මේක ප්ලේස් වීම ගැනම.
ඒත් එතනට ගියාම අත්දකින්න ලැබුනෙ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් තත්වයක්. හරියටම වෝටර්ස් එජ් එක ඇතුලෙ ‘ශිෂ්‍ය කලා උළෙලක්’ කළා වගේ. සැකැස්මෙ ඉඳන් හැමදෙයක්ම පරණයි. ආධුනිකයි. බ්ලොග් ලියන එක ප‍්‍රාදේශීය කලාවක් විදිහට වඳවෙලා යන්න නියමිත ගතියක් තමයි ඒ උළෙලින් දැනුනෙ. නාට්‍ය වගේම රජය හෝ මැදිහත්වෙලා රැුකගත යුතු කලාවක් ගානට බ්ලොග් ඇදවැටිලා තිබුන. හරියටම කිව්වොත් ඩිජිටල් වැඩක් ගැන ඇගයීම අන්තිම ඇනලොග් විදිහටයි සිද්ද වුනෙ.

ඈත දුරබැහැර පළාත්වල ඉඳගෙනත් ඉතාම ජනප‍්‍රිය බ්ලොග් අඩවි කරගෙන යන අය හිටියා. ඒක බලාපොරොත්තු දනවන තත්වයක්. ඒත් පොතකට හෝ පත්තරේකට තමන්ගෙ ලිවීම ගෙනියන්න බැරි අයට ලියන්න තැනක් හැටියට බ්ලොග් එක ස්ථානගත වීමක් තමයි හැමදේකින්ම දැනුනෙ. ඒක මේ මාධ්‍ය ශක්‍යතාවය එහෙම්පිටින්ම හෑල්ලූ කිරීමක්. බ්ලොග් කියන්නෙ පොත් හෝ පත්තරවලට වඩා සුවිශේෂී මාධ්‍යයක් . ඒකෙන් කරන්න පුළුවන් දේශපාලන සහ සමාජ බලපෑම සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් එකක්. ඒක ඉන්ටරැුක්ටිව්.  පොත්වලින් කවදාවත් කරන්න බැරි විදිහෙ භාෂාවන්, කන්ටේන්ට් අතින් පර්යේෂණාත්මක දේවල් කරන්නත් තහංචිවලට අභියෝග කරන්නත් බ්ලොග්වලින් පුළුවන්. ඒක ඇත්තටම පෙනී ඉන්නෙ පොත්වලින් සිද්ද වුනාට වඩා දියුණු පුරවැසි අවකාශයක්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් තහවුරු කරන්නයි. ඒත් මේ සම්මාන උළෙලෙ බ්ලොග් කියන එක ප‍්‍රාදේශීය කලාවක් සංවර්ධනය කරන විදිහෙ ෆීල් එකකින් තමයි අරන් තිබුනෙ.

මේ බ්ලොග් තෝරා ගැනීමේ පදනම මොකක්ද කියන එක ගැන මට තේරුමක් නෑ. ඒත් වෙනස් මානයන් එක්ක පොරබදන සුවිශේෂී බ්ලොග් අඩවි බොහොමයක් මේ ලිස්ට් එකට වැටිලා තිබුනෙ නෑ. මේ කියන්නෙ මගේ වගේ දෙතුන් දෙනෙක් කියවන බ්ලොග් ගැන කාරණයක් නෙමෙයි. ඒත්  අර කලින් කිව්වා වගේ විශ්ව විද්‍යාල සාහිත්‍ය සම්මාන උළෙලකට එන විදිහෙ ලියවිලි ඇතුලත් බ්ලොග් ගොඩක් තමයි පේන්න තිබුනෙ.

මේ විදිහෙන්වත් බ්ලොග්කරණය අගය කිරීමකට ලක්කිරීම හෝ නගරයෙන් බැහැර විශාල පිරිසක් බ්ලොග්කරණය හරහා සමාජ සන්නිවේදනයට දායක වීම හෝ අවතක්සේරු කරනවා නෙමෙයි. ඒත් බ්ලොග් කියන්නෙ මීට වඩා ගොඩක් දියුණු මාධ්‍යයක්. සම්මාන උළෙළක් හෝ ඇගයුමක් හරහා අපි ඒක වඩාත් ඉස්සරහට ගෙනියන තල්ලූවක් තමයි දෙන්න  ඕන.

මට හිතෙන විදිහට ලංකාවෙ පොප්ම, ග්ලැමරස්ම, උණුසුම්ම සම්මාන උළෙළ වෙන්න  ඕන මේක. ඒත් මේ තත්වය යටතෙ සම්මාන උළෙලේ ඇගයීමකට ලක්වෙන බ්ලොග්කරුවෙකුට වුනත් ඒ ඇගයීම වටිනාකමක් ඇතුව තැනක කියන්න පුළුවන්ද කියන එක මට සැකයක්. මොකද සංවිධානයේ, සැකැස්මෙ ඉඳන්ම, ඇඳුම් පැළඳුම්වල ඉඳන්ම ඒකට වටිනාකමක් නිර්මාණය වෙලා තිබුනෙ නෑ. තමන්ගේ නිර්මාණකරනය වෙනුවෙන් උත්කර්ෂවත් පිළිගැනීමක් ලැබීමට හැම බ්ලොග්කරුවෙකුටම අවස්ථාවක් ලැබෙන්න  ඕන.

ලංකාවෙ ගොඩක් වෙලාවට වෙන දෙයක් තමයි කැෂුවල් වෙන්න ගිහින් කෙලවගන්න එක. ගෙදර ඇඳන් ඉන්න එක පිටින්ම ඇවිත් කඬේ යනවා වගේ සම්මාන ගන්න එක උළෙලකට හොඳ තත්වයක් නෙමෙයි. අපිට පුළුවන් ඩෙ‍්‍රස්කෝඞ් කැෂුවල් තියාගන්න. ඒත් ආකෘතිය විසින් උළෙලකට අදාල ග්ලැමර් එකක් නිර්මාණය කරන්න  ඕන. සංවිධානයේ පිළිවෙල හා සැකැස්ම අතින් මේ අගය කිරීම ඔසවා තබන්න  ඕන. නැත්තං වෙන්නෙ වැඬේ දුප්පත් වෙන එකයි.

මේකෙන් නගරයෙන් බැහැර දුෂ්කර ලියන්නන්ව ඈත් කිරීමක් සිද්ද වෙනවා කියල, ඒ අයට දැනෙන සමූපාකාර මට්ටමකින් මේක පවත්වගෙන යන්න  ඕන කියල බලපෑමක් එන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ ‘පොෂ්’ එකට එරෙහි හීනමානයට වඩා ඉහලින්, පරිණත තැනකින් මේ උත්සවය සංවිධානය වෙන්න  ඕන කියලයි මං හිතන්නෙ. හැම කෙනෙක්වම ඇතුලත් කරගන්නා උසස් මට්ටමේ ඇගයීමක්, ඒකයි සිද්ද වෙන්න අවශ්‍ය.

මේ විදිහෙ සම්මාන උළෙලකට ස්පොන්සර් කරන්න  ඕන තරම් ආයතන බලාගෙන ඉන්නවා. මේක වින්-වින් සිටුවේෂන් එකක් දෙපැත්තටම. තැන වෝටර්ස් එජ් වුනාට, බර්ගර්, ටාට් කන්න තිබුනට, මේ වැඬේ කන්ටෙන්ට් එක ඒ මට්ටමට වෙනස්වෙලා තිබුනෙ නෑ.

මේ වෙද්දි බ්ලොග් කියන්නෙ කොහොමත් ටිකෙන් ටික ජනප‍්‍රියත්වය අඩුවෙමින් යන ආර්ට් එකක්. ඒ කියන්නෙ බ්ලොග්වල ලියන දේවල් වෙනත් මාධ්‍යයන්ට පෙරලෙන්න පටන් අරන්. සමාජ ජාල වෙබ් අඩවි වඩාත් ජනප‍්‍රිය වෙන අතරෙ ඉතාම මුල් අවධියේ සමාජ මාධ්‍ය විදිහට වර්ධනය වුනු බ්ලොග් වගේ අවකාශයන් ඇකිලෙන්න පටන් අරන්. ඉතින් මේ සම්මාන උළෙල තවදුරටත් බ්ලොග්වලට සීමා කර පවත්වාගැනීමේ තේරුමක් නෑ. ඒ වෙනුවට මේක සයිබර් අවෝර්ඞ්ස් වගේ ලොකු ප්ලැට්ෆෝම් එකකට ගේන්න පුළුවන්. අවුරුද්ද පුරා අන්තර්ජාල මාධ්‍ය අවකාශ හැම එකකම සිද්ද වෙන ප‍්‍රවණතා මේ සම්මාන උළෙලට ඇතුලත් කරගන්න පුළුවන්. ලංකාවෙ වඩාත් ආතල්ම සහ අලංකාරම සම්මාන උළෙලක් විදිහට මේක ස්ථානගත කරන්න පුළුවන්.

මේ වැඬේ ගැන අලූතෙන් ආයිමත් හිතන්න කියන එකයි මගේ ඉල්ලීම. ගමේ පොලක් වෙනුවට ගුඞ් මාර්කට් එකක් දක්වා වෙනසක් මෙතන සිද්ද වෙන්න  ඕන. ඇනලොග් විදහට ඩිජිටල් කියවන්න ගියොත් ඇනගැනීමකට එහා යන්න වෙන්නෙ නෑ. එහෙම වුනොත් මේ කන්සෙප්ට් එකම අපාරාදෙ වැවට යනවා.

ප.ලි. මේ සම්මාන උලෙළ  සයිබර් සම්මාන සතියක් විදිහට කරන්න පුළුවන් නම්  තවත් පුලුල් තැනකට මේක අරන් යන්න පුළුවන්. සයිබර් වැඩමුළු , සයිබර් වැඩ ගැන කතිකා ආදියත් ඇතුළත් කරගෙන  දැනෙන වෙනසකට හොඳ අඩිතාලමක් වෙන්න පුළුවන් .

-චින්තන ධර්මදාස

Saturday, March 25, 2017

This is my Design


අපේ ජීවිතේ කියන්නෙ අපේ ඩිසයින් එක. ඒක තමයි අපේ අල්ටිමේට් මාස්ටර්පීස් එක වෙන්නෙ. කෙනෙකුගෙ ජීවිතේ දිහා බැලූවම එයාගෙ සෞන්දර්යවේදයන් නැත්තං ඊස්තටික්ස් ලේසියෙන් අඳුරගන්න පුළුවන්. අපි හැම මොහොතකම අපේ ඩිසයින් එක ඞීටේල් කරනවා. රීස්ට‍්‍රක්චර් කරනවා. ඒත් සමහරු කාලයක් තිස්සෙ එකම ආකෘතියක ඉන්නවා. එකම වර්ණ, එකම තේමාව, එක දිගට අරන් යන අය ඉන්නවා. ඒත් අපිට පුළුවන් නම් නැවත නැවත අපේ ඩිසයින් එක අලූත් කරන්න.. එතකොට අපේ ලෝකෙ වෙනස් වෙනවා.

සමහරු හිතන්නෙ අපේ ජීවිතේ කියන්නෙ සමාජය විසින් කරපු නිර්මාණයක් කියල. අපි කියන්නෙ සමාජය කියන අපෙන් බාහිර සමස්තයක ඇනයක් හෝ මුරුච්චියක් කියල. එතකොට ඇත්තටම වෙන්නෙ අපි වෙන කාගෙ හරි ඩිසයින් එකක කොටසක් වෙන එක.

අපේ පුංචි ක‍්‍රියේටිවිටි එකකට පුළුවන් අපි දකින ලෝකය වෙනස් කරන්න. ඒක මූල්‍ය ආර්තිකය ගැන කාරණාවක් නෙමෙයි. නිර්මාණ ආර්තිකය ගැන කාරණාවක්. සමහර වෙලාවට ගෙදරකින් එලියට ඇහෙන රේඩියෝ චැනල් එකට පුළුවන් වෙනවා ඒ ගෙදර ගැන ඇති කරන අදහස සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් කරන්න.
කෙනෙක් දේවල් දකින ගැඹුර තේරුම් ගන්න එයා කතා කරන දේවල්, කරන නිර්මාණ හෝ දාර්ශනික මතවාද  ඕන වෙන්නෙ නෑ. සමහර විට එයා ඇසුරු කරන බ‍්‍රෑන්ඞ්ස් ටිකකින් ඒක තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙනවා. බ‍්‍රෑන්ඞ්ස් කියන්නෙ ඔයා පාවිච්චි කරන පර්ෆියුම් එක ඩියෝද, බ්ලැක් නයිට්ද කියන එක විතරක් නෙමෙයි. ඔයා පාවිච්චි කරන දත් බුරුසුව, කිරි පැකට් එක, කන්නෙ නිපුන හාල්ද අරලිය හාල්ද, යන්නෙ ප‍්‍රයිවෙට්ද ලංගමද කියන එක පවා අදාල ලොකු පරාසයක්.

 ගොඩක් වෙලාවට අපි එලියෙ අපිට බාහිර ලොකු එකක් වෙනස් කරන්න (පොලිටික්ස්) අපේ ලයිෆ් එකේ ඊස්තටික්ස් ගොඩක් කැප කරනවා. ඒත් ඒ වෙනුවට ඒ ඊස්තටික්ස් එකිනෙකා එක්ක බෙදාගන්න පුළුවන් නම් ඒක අපේ පැවැත්ම යම් තරමකට උස්සලා තියනවා.

දුප්පත්කම වගේ කාරණා වුනත් ගොඩක් දුරට බැඳිලා තියෙන්නෙ මේ ක‍්‍රියේටිව් නැතිකමත් එක්ක. තමන්ගේ ජීවිතය කියන්නෙ තමන්ගේ නිර්මාණය කියල නොදැනීමත් එක්ක. ඇත්තටම දුප්පත්කම කියන්නෙ ඒකට. බාහිර සාදක උඩ, අනුන්ගේ ඩිසයින් එකක තීරණය වෙනවා වෙනුවට දකින ඈන්ගල් එක මාරු කරගන්න තරමට නිර්මාණශීලී නැතිකම.

හැමදේකම තියෙන්නෙ අපි දකින විදිහෙ ප‍්‍රශ්නයක්. මොකක් හරි ප‍්‍රශ්නයක් සෑහෙන කාලයක් තිස්සෙ පිළිතුරක් නැති අර්බුදයක් වෙමින් තියෙනවා නම් අපි ක‍්‍රියේටිව් වෙන්න  ඕන ප‍්‍රශ්නෙ මාරු කරන්න. මොකද ගොඩක් වෙලාවට ඒ වගේ අර්බුද වෙන්නෙ අපි ප‍්‍රශ්නෙ අහන විදිහෙ වැරැුද්දෙන්. ලංකාවෙ වම අහන ගොඩක් ප‍්‍රශ්න වලින් ඒ අයගෙ නිර්මාණාත්මක බවේ අඩුවක් පලවෙනවා කියන්නෙ ඒකයි. ඒ අය ප‍්‍රශ්න මාරු කරන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට නිශ්චිත උත්තර බලාපොරොත්තු වෙනවා.

ඩිසයින් එකකට පුළුවන් ගොඩක් දේවල් කරන්න. සමාන්තර විශ්වයන් නිර්මාණය කරන්න. උදා විදිහට මගේ ජීවිතේ නිර්මාණය කරන ඊස්තටික්ස් මට පුළුවන් මගේ යාලූවන්ගෙ ඒවත් එක්ක සම්බන්ද කරන්න. ඒ විදිහෙන් අලූත් රියැලිටි ගොඩනගන්න.

යතාර්තය කියන්නෙ එකක් නෙමෙයි. අපිට අන්නත ගානක ක‍්‍රමවේදයන් තියෙනවා යතාර්තයක් වෙනස් කරන්න. ඒත් ඒක කරන්නම වෙන්නෙ ඉන්ඩිවිජුවල් පර්සෙප්ෂන් චේන්ජ් එකක් ඇතුලෙන්.

මේ මහ පොලොව කියල එකම රියැලිටි එකක් බදාගෙන ජීවත්වෙන බෝරිං විදිහෙන් ගැලවෙන්න සයිකඩෙලික්ස්  කියන්නෙ හොඳ ක‍්‍රමයක්. අපි අපේ ඔරලෝසු ජීවිතේට ඇබ්බැහි වෙලා තියෙන විදිහට හරි අමාරුයි එතනින් ගැලවෙන්න. ඒත් කෙමිකල්ස්වලින් අපිට පොඩි ගැප් එකක් හදලා දෙනවා. සමාජය හෝ දේශපාලනය හෝ විද්‍යාව හෝ කිසි දෙයක් නොපවතින එක එක විශ්වයන් අත්විඳින්න.

ඒ විශ්වයන් මායාව හෝ මනෝබූත හෝ මොනවා හෝ වෙන්න පුළුවන් වුනත් ඒ ටි‍්‍රප් ඇතුලෙන් අපි මේ යතාර්තවාදය එක්ක තියෙන ගැටේ බුරුල් කරනවා. මතුපිට තලයෙ භාෂා ගැටුම් වලට යටින් ජීවිතේ කියන්නෙ මැජිකල් අත්දැකීමක් කියල ෆීල් වෙනවා.

එතකොට තියෙන එකම ප‍්‍රශ්නෙ අපි කොහොමද තව තවත් අපේ විඳීම් පරාසයන් පළල් කරගන්නෙ කියන එක. අපේ තාර්කික බුද්දියේ සීමාවන්ගෙන් ආතල් ගන්න ගමන් කෙහොමද ඉන් එහා මුහුදේ කිමිදෙන්නෙ කියන එක. අපි කොහොමද ගොඩක් හයිබි‍්‍රඞ් විදිහට අපේ ජීවිතේ ඩිසයින් කරගන්නෙ කියන එක.
මගේ යතාර්තය විසින් කියන්නෙ මගේ ජීවිතේ නිර්මාණාත්මක බවේ දිග පළල.