අපේ රටේ කාන්තාවක් සහ ළමයෙක් කියන කාරණය වැදගත් වෙන්නෙ දූෂණයකදි හෝ අපචාරයකදි විතරයි. ඒකත් ගොඩක් වෙලාවට ඒ හරහා මාධ්‍ය වලින් නැවත නැවත අපයෝජනය කරමින් විකුණන්න පුළුවන් ප‍්‍රවෘත්තියක් හදන හින්ද. එහෙම නැතිව රටේ නීතියටවත් කාන්තාවක් සහ ළමයෙක් හැටියෙන් වැදගත්කමක් නෑ. නීති පොතේ ගොඩක් කතන්දර තියෙන්න පුළුවන්. ඒත් ප‍්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ප‍්‍රායෝගික භාවිතාවෙන් ඔප්පු කරන ඇත්ත මොකක්ද කියන එක.
අකුරැස්සෙ පොඩි දැරිවියො තිරිසන් විදිහට පාවිච්චි කරපු සාරුවා සුනිල් කිසි ගානක් නැතුව ඇප පිට නිදහස් වුණා. එයාට අහිමි වුනේ එයාගෙ සභාපතිකම් වගේ නිලතල කීපයක් විතරයි. ළමයින් හා කාන්තාවන් වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නා සංවිධාන ඒ ගැන මොනවද කළේ? මේ රටේ වගකිය යුතු පුරවැසියන් මොනවද කළේ? අන්තිමට අපචාරයට ලක්වුණු දැරිවි සියදිවි නසා ගත්තා. අපි තාමත් ළමා හා කාන්තා අයිතීන් ගැන කතා කරනවා. ලිපි ලියනවා.
අපේ ඉතිහාසෙ එහෙම සදාචාරවත් ඉතිහාසයක් නෙමෙයි. අපේ රජවරු පොඩි ළමයින්ව වංගෙඩිවල දාලා කෙටුවා. ගෑනුන්ව ගල් බැඳලා වැව් වල ගිල්ලලා මැරුවා. හැමදාම සුද්දන්ට විරුද්දව සදාචාරෙ ගැන කතා කරන සිංහල බෞද්ධ ජනතාවට ඒ ඉතිහාසෙ ම්ලේච්ඡු දේවල් පෙනුනෙ නෑ. අපි දන්න බෞද්ධ කතා වල ළමයින් සහ ගෑණුන් ගැන එන කතා කොයි වගේද? රාජ රාජ අමාත්‍යවරුන්ගෙ ඇරුණම අනෙක් සාමාන්‍ය හුදී ජනයාගෙ තත්වය කොහොමද තිබුනෙ? සෝපාක කියන්නෙ මළ මිනියකට තියල බැඳලා බාප්පා මැරෙන්න දාලා යන දරුවෙක්. රජ්ජුමාලා බුදුන්ට මුනගැහෙන්නෙ එල්ලිලා මැරෙන්න යද්දි. මේ ඉතිහාස කතන්දර ඇතුලෙ කවුරුවත් නොකියන ඇත්ත කතාව තමයි අපේ කලාපෙ රටවල කාන්තාවන්ට හා ළමයින්ට අතිශය ඛේදජනක තත්වයන්ට මුහුණදෙන්න සිදු වුණු එක. බුදුන් පවා මෙතනදි ඒ අයව තමන් ළ`ග මහණ කර ගත්තා මිස ඒ වෙනුවෙන් නීතිමය හෝ දේශපාලනික පියවරකට යන්නෙ නෑ. මේක යුරෝපයේ අතීත කතාවෙදිත් මේ විදිහමයි. ඒත් ඒ තත්වය තේරුම් ගන්නත් ඒකට විරුද්ධ වෙන්න ඇත්ත උවමනාවක් ගොඩනගා ගන්නත් ඒ සමාජ වලට පුළුවන් වුණා. අපි මේ වෙද්දි අපේ විදිහට පෙන්නන්න හදන ළමා හා කාන්තා අයිතීන් යුරෝ-ඇමරිකානුවන් විසින් නිර්මාණය කරපු සහ සමාජගත කරපු අදහස්. නැතුව ලංකාවෙ රජවරුන් හෝ පූජ්‍ය පක්ෂය කිසි වෙලාවක මේ අයිතීන් වෙනුවෙන් ඉතිහාසය පුරාම කතා කරලා නෑ කියන එක පැහැදිලිව තේරුම් ගන්න ඕන කාරනයක්.
මද්දුම බන්ඩාර බෙල්ල තිබ්බ හින්ද වීරයෙක් කරන අපි මද්දුම බන්ඩාරගෙ බෙල්ල කපන තැන හිටපු රාජ්‍ය බලය ගැන කතා කරන්නෙ නෑ. මේ ප‍්‍රචණ්ඩත්වය ඉන්දියාව ලංකාව සහ මැද පෙරදිග වගේ රටවල සාමාන්‍යයක් කියන එකයි මගේ අදහස. මේ අයිතීන් වෙනුවෙන් යුරෝ-ඇමරිකානු ව්‍යාපෘති යටතේ වැඩ කරන අපේ කට්ටිය වුනත් මේ කාරනා ගැන බරපතල මැදිහත් වීම් කරන බවක් පේන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට ළමා හා කාන්තා අයිතීන් අපේ සංස්කෘතිය ඇතුලට අරගෙන කතා කරන්න යන එකෙන් දේශපාලනිකවත් සමාජීයවත් මේ ගැටළුව දියාරු කරනවා.
ඒත් ඉන්දියාවෙ බලපෑම් කන්ඩායම් මේ වෙද්දි ප‍්‍රබල විදිහට මේ වෙනුවෙන් වැඩ කරන්න පටන් අරන්. වෛද්‍ය ශිෂ්‍යාව දූෂණය කරපු සිද්ධියෙදි ඒ වරදකරුවන්ට මරණ ද`ඩුවම ලබා දීමේ තීන්දුව ඉල්ලා සිටීම දක්වා ඒ හ`ඩ ප‍්‍රබලයි. අපේ ළමා හා කාන්තා අයිතීන් වෙනුවෙන් කතා කරන කණ්ඩායම් තෝරා ගන්නෙ අදේශපාලනික මාවතක්මයි. ඇත්ත අභියෝගෙ තියෙන පිට්ටනිය හිතා මතා මග අරිනවා කියලයි මං කියන්නෙ.
ලංකාවෙ හාමුදුරුවරු ළමයින්ට ගහන එක හරි කියල ප‍්‍රසිද්දියෙ ඉස්කෝල ඇතුලෙ බණ කියනවා. අධ්‍යාපන ඇමතිවරුන්ට ඒක ගැටළුවක් වුනේ නෑ. ‘ගුටි නොකා හැදෙන ළමයි හැඳි නොගා හදන හොද්ද වගේ’ කියන්නෙ අපේ සාමාන්‍ය ගැමි සමාජය මේ ප‍්‍රචණ්ඩත්වය අනුමත කරපු හැටියි. මගේ අදහස හැටියට අපේ රටේ සමාජය කොහොමත් අපචාරී සමාජයක්. මාධ්‍ය ඔස්සේ ඒ අපචාර තලූමරමින් රසවිඳින සමාජයක්.
උදා විදිහට යුරෝපයේ ඔස්ටේ‍්‍රලියාවෙ වගේ රටක දරුවෙක් ජීවත් වෙනවා කියන්නෙ ඒ දරුවාගෙ අයිතියක් (ආහාර, ඇඳුම්, අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය සියල්ල ඇතුළත් අයිතියක්). ඒ ජීවත් වීමේ අයිතිය කඩ වුනොත් දෙමව්පියන්ට එරෙහිව වුණත් නීත්‍යානුකූල පියවර ගන්න දරුවාට අවස්ථාව තියෙනවා. ඒත් අපේ රටේ දරුවෙක් ජීවත් වෙනවා කියන්නෙ ඒක ඒ දරුවාගෙ වාසනාව. අයිතියක් නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට දරුවා කියන්නෙ දෙමව්පියන්ගෙ අයිතියක් කියන එකයි පිළිගැනීම.
නොදන්නා කාලෙදි වැඩිහිටියන්ගෙ කැමැත්ත අනුව පැවිදි ජීවිතේට ඇතුල් කරන එක අපේ සිංහල බෞද්ධ සමාජෙට අනුව කිසි අවුලක් නෑ. ඒ දරුවාගෙ ළමා ජීවිතේ අයිතිය ගැන කිසි කෙනෙක් ප‍්‍රශ්න කරන්නෙ නෑ. සුද්ධෝදන රජතුමා වුණත් ඉල්ලූවෙ දෙමව්පියන්ගෙ කැමැත්ත නැතුව මහණ කරන්න එපා කියල විතරයි. එතකොට ඒ දරුවාට තමන්ගෙ ජීවිතේ ගැන තියෙන අයිතිය? මුස්ලිම් ආගමේ කාන්තාවට තියෙන පීඩිත තත්වය සංස්කෘතික අංගයක් විදිහට ඉස්ලාම් භක්තිකයො ආරක්‍ෂා කරනවා වගේම සිංහල බෞද්ධ ජනතාවත් හිංසක තත්වයන් ගණනාවක් නීතිමය විදිහට ආරක්‍ෂා කරනවා. වැඩියෙන්ම ලංකාවෙ ළමා අපචාර සිද්ද වෙන්නෙ පන්සල් සහ පල්ලි (සෙමනේරි ඇතුලෙ). හරියට ඒවා සම්ප‍්‍රදායන් වගේ පරපුරෙන් පරපුරට යනවා. අපේ වගේ රටවල ළමා හා කාන්තා හිංසනයට විරුද්ද උඩින් විතරයි. ගැඹුරෙන් ඒ ප‍්‍රචණ්ඩත්වය සමාජ පැවැත්මේ කොටසක්. දේශපාලනිකව හා සමාජීයව රැුඩිකල් මැදිහත් වීමක් නොකර මේ හිංසන රැල්ලට කරන්න පුළුවන් ප්ලාස්ටර් දාන එක විතරයි.
රිසානා අරාබියේ මරා දාපු වෙලාවෙ සමස්ත සිංහල බෞද්ධ ජනතාව කළේ මුස්ලිම් ආගමට විරුද්දව එක එක කතා කියපු එක. අරාබියේ නීතිය වෙනස් කරන්න තරම් ලොකු හැ`ගීමකින් ෆේස්බුක් එකේ එහෙම පෙළගැහුනු ඒ ජනතාවට රිසානා අවුරුදු 17න් බොරු වයස් හදලා අරාබියේ වහල් සේවෙට යන්න සිද්ද කරපු අපේ රටේ ප‍්‍රචණ්ඩත්වය පෙණුනෙ නෑ. ඒ ගැන අපේ ආණ්ඩුවෙ නිහ`ඩතාවය පෙණුනෙ නෑ. අපි රටක් විදිහට රිසානා මරා දැමීම අපේ කාන්තා ප‍්‍රශ්නයේ කොටසක් කියන තැනින් මගඇරියා. කිසි කාන්තා සංවිධානයක් ඇත්ත හේතුවට විරුද්ධව නැගිට්ටෙ නෑ.
මෑතක මේ රටේ දැකපු ප‍්‍රවෘත්තියක් හින්ද මාව උඩුයටිකුරු වුණා. දැරියක් වත්තකට පැනලා පොල් ගෙඩි අටක් හොරකම් කළා කියල පොලිසියට අරං ගිහින්. නඩුත් දාලා. නඩුවෙදි ඒ දැරිවි රුපියල් පනස්දාහක ශරීර ඇප මත නිදහස් කරලා. පොල්ගෙඩි අට හොරකම් කරලා තියෙන්නෙ ඉස්කෝලෙ තීන්ත ගාන ගාස්තුව ගෙවන්න. ලංකාවෙ නීතියෙ සහ පාලනයේ ඇත්ත තත්වෙ ගැන මේ සිද්දිය හොඳම උදාහරණයක්. පොල් ගෙඩි අටට මේ කෙල්ලව පොලිසියට ගෙනියන්න කලින් පොලිස් නිලධාරීන්ට මනුස්ස හදවතක් තිබුනෙ නැද්ද මේ කාරණය තේරුම් ගන්න? පොල් ගෙඩි අටට නඩු කියන්න ආපු තැනදි අධිකරණයට තිබුනෙ නැද්ද මීට වඩා සාධාරණ මිනිස් පණිවුඩයක් මෙතනදි අවධාරණය කරන්න? මේකද නීතිය? අනෙක් අතට අපේ අධ්‍යාපන ක‍්‍රමය යටතේ පාසැල් වලින් දරුවන් අත්විඳින පීඩනය ගැන මෙතනදි අධ්‍යාපන බලධාරීන්ට ප‍්‍රශ්නයක් ඇති වෙන්නෙ නැද්ද? මේ සමස්ත ක‍්‍රමය කිසි ප‍්‍රශ්නයක් නැතිව දරුවන්ට හා කාන්තාවන්ට එරෙහිව ප‍්‍රචණ්ඩත්වය නඩත්තු කරගෙන යන වග මෙතනදි පැහැදිලියි. ලිංගික දූෂණයක් හෝ අතවරයක් කියන සීමාවට වඩා එහාට ගිහින් ළමා හා කාන්තාවන්ට එරෙහි ප‍්‍රචන්ඩත්වය කියන වසංගතය තේරුම් ගන්න සිද්ද වෙනවා. අතවරයක් හෝ දූෂණයක් ගැන ලියවෙන හැම ප‍්‍රවෘත්තියක්ම තවත් ඒ වගේ අපරාධයකට පොළඹවනවා. මේ දූෂණ-අපචාර රැුල්ල පවත්වාගෙන යන්නෙ මේ දේවල් අළෙවි කරන මාධ්‍ය. ඒත් මේ අපචාරී මාධ්‍ය සංස්කෘතියට කිසි කෙනෙක් විරුද්ද නෑ. හැමෝම මේ විස්තර හරහා තමන්ගෙ යටිබඩ කිතිකවා ගන්නවා.
මේක මේ ක‍්‍රමය ඇතුළෙම දුවන පිළිකාවක්. ඇත්තට ළමා හා කාන්තා ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට එරෙහිව වැඩ කරනවා කියන්නෙ දේශපාලනික කටයුත්තක්. ඒක අමාරු වැඩක්. ඒකෙ අමාරුම තැන වෙන්නෙ අපි පවා නොදැනුවත්වම සංස්කෘතික හෝ වෙනයම් සාධාරණීකරනයක් ඇතුලෙ එක`ග වී සිටින මේ හිංසකකාමී රෝග ලක්ෂණ අඳුරගන්න එක.
ඉන්දියාවෙ වෛද්‍ය ශිෂ්‍යාව දූෂණය මරා දැමීමෙන් පස්සෙ ජිලට් සමාගම ඉන්දියාවෙ වෙළඳ දැන්වීමක් ප‍්‍රචාරය කරනවා. ඒකෙදි කියන්නෙ ජාතියට සොල්දාදුවන් අවශ්‍යයි කියන එක. යුද්දෙට යන්න නෙමෙයි.. කාන්තාවන් ආරක්‍ෂා කරන්න. මොකද කාන්තාවන් ආරක්‍ෂා කරනවා කියන්නෙ ජාතිය ආරක්‍ෂා කරනවා කියන එක.
වෙළඳ පරමාර්ථ වලින් වුණත් මේ ඇඞ් එක ලොකු කතාවක් කියනවා. වැදගත්ම දේ කාන්තාවන් ආරක්‍ෂා කිරීම යුද්දයක් කරන තරම් දුෂ්කර මෙහෙයුමක් කියන එක. ඒක ඒ තරම් කැපවීමෙන්, විනයකින් සහ භක්තියකින් කරන්න ඕන කියන එක. දරුවන් සහ කාන්තාවන් රැක ගැනීම කියන්නෙ තමන්ගෙ ජාතික වගකීමක් කියන එක.
ලංකාවෙ ඒ වගේ මැදිහත් වීමක් මං ආණ්ඩුවෙන්වක් කිසිම සිවිල් සංවිධානයකින්වත් දකින්නෙ නෑ. අපි අපචාරී සමාජයක්. ඇත්ත ඒකයි.
-චින්තන ධර්මදාස
