Tuesday, November 9, 2010

Pop සිකල් වෙනුවට රියල් Pop


”මට කරන්න පුළුවන් මම මිනිස්සු අතර විඳපු දේවල්, මම ජීවත් වුණු සහ අත්දැකපු දේවල්විතරයි. ඇත්ත පොප් කියන්නෙ ඒකට. පොප් කියන්නෙ ජනතාව අතරට යන එක. ඒක හරිම පුද්ගලිකයි. ඒ වගේම ඇත්ත. අවංකයි. හෘදයාංගමයි.”
-ජෝන් සෙකාඩා

දෙරණ මියුසික් වීඩියෝ සම්මාන උළෙලට යන කොට මට තිබුණේ තවත් එක සෝබන වැඩකට යන හැ`ගීම විතරයි. එක එක ආකාරයේ විසිතුරු පෑ තරු අතරින් රතු පලස් උඩින් සම්මාන උළෙලට ඇතුල් කර ගනිද්ම මම පැය කීපයක් බොරුවක් ඇතුලේ ආතල් එකක් ගැනීමට වැඩි දෙයක් බලපොරොත්තු වුණේ නැහැ. ලොකු ලොකු ආර්ටිස්ට්ලා ලක්ෂ ගණං වියදම් කරලා හදපු පිටරට කොපි ගොඩකට සම්මාන දෙන හැටි බලන්න මිසක් වෙන අදහසක් මගේ ඔලූව ඇතුලෙ තිබුණේම නැහැ.

ඒත් සම්මාන උළෙලේ තිබුණු උත්සවශ‍්‍රීය මට ත‍්‍රිලක් ගෙනාවා. කිසි දෙයක් වෙන්නෙ නැති ගඳ ගහන හිස් තැනක ලංකාව කුණු වෙද්දි, ජාතික ඇඳුම්, මල් වට්ටි, පොල් තෙල් පහන්, ආප්ප සහ ලූණු මිරිස් නැතුව අන්තර් ජාතික මට්ටමක සම්මාන උළෙල තියන්න දෙරණ අරගෙන තිබ්බ වෑයම මාව පුදුම කළා. කොහොමද මේ කාලෙ මේ වගේ දෙයක් වෙන්නෙ?

අනර්කලී එක්ක සාරංග පෝඩියම් එක ළ`ගට ආවා. අනර්කලීගේ උච්චාරණය හරියට දත් හිරි වට්ටනවා. ඒත් දැන් අපිට ඉන්නෙ එයා විතරනෙ. මොනවා කරන්නද? සාරංග හු`ගක් හොඳට ඒ වගේම වෙන කිසිම සාම්ප‍්‍රදායික නිවේදකයෙකුගෙ දැකපු නැති තරම් නිර්මාණශීලිව අනර්කලී එක්ක වැඬේ ඇදගෙන ගියා. (ජැක්සන් ඇන්තනි හරි සමන් ආතාවුද හරි වගේ පිළුණු රහට නැතිව*

වැඩසටහන ආරම්භයම හොඳ කික් එකක් අරන් දුන්නා. තමන්ගෙ කට්ටියට සම්මාන දුන්නෙ නෑ කියල විනිශ්චය මණ්ඩලේ කට්ටිය පැහැර ගැනීමක් ගැන කලබලයක් මතුවීමත් එක්ක පටන් ගැන්ම උනුසුම් වුණා. මෙගා ස්ටාර් වගේ ගැලරියෙ වැඩ ‘ලොකු‘ වෙන වටපිටාවක ඒ ආරම්භය හරි දේශපාලනිකයි .

සාමාන්‍යයෙන් සම්මාන උළෙලක් කියන්නෙ ලංකාවෙ බෝරිං වැඩක්. ඒත් මේ වැඬේ මුල ඉඳන් අන්තිම වෙනකල්ම හොඳ ගැම්මක් තිබුණ. බොරු ජාතිකවා ෂෝ වලට වැඩිය ෆන් එකක් ගැන අදහසක් දෙරණට තිබුණ.(ප‍්‍රයිවෙට් චැනල් ඔක්කොමත් ආණ්ඩුවෙ ඒවට වඩා සාම්ප‍්‍රදායික සහ ගොඬේ වැඩ කරන වෙලාවක් මේක*

තේමා ගීතය දකින කොට මට ඒ රූප රාමු එක්ක පොඩි කාංසාවක් ඇති කළා. ඒ රූප රාමු අතරෙ බූඩි ලංකාවට අඳුන්නලා දුන්න දේවල් ගොඩක් මුහු වුණා. ඇයි බූඩි මෙතන නැත්තෙ? මාව ටිකක් ඉරි තැලූණ. නැටුම් වල ටිකක් ගොඬේ පාර්ට් වගේම ඉදිරපත් කිරීමේ තරමක් දැනෙන ඇණ ගැනීම් තිබුණත් සමස්තයක් විදිහට වැඬේ නැගලා ගියා. මට චූ කරන්න යන්න වුණත් නැගිටින්න හිතුණෙ ඉන්න බැරිම තැනදි. ලංකාවෙ ලොකු ලෙකු පොරවල් ඔක්කොම වගේ පෝඩියම් එක ළ`ගට ආවා සම්මාන දෙන්න. ඒත් පරණ සම්මාන උළෙලවල් වල වගේ නිකං ප`ඩි කතා තිබුණෙ නෑ. පොර ටෝක් නැතුව ජෝක් වලින් නැත්තං තමන් ජෝක් වෙලා හරි බලන් ඉන්න අය විනෝද කරන්න ඒ කට්ටියට සිද්ද වුණා. ඒ වැඬේ මේ තරං තැනකට ගන්න දෙරණට පුළුවන් වුණු එක අති විශිෂ්ටයි.

විශේෂයෙන් නාමල් උඩුගම සම්මානයක් දෙන්න වේදිකාවට අරන් ආපු එක ‘වැඩක්‘. නාමල් කියන්නෙ එක්තරා යුගයක ඇත්ත පොලොවෙ ජනප‍්‍රිය වුණු චරිතයක්. මීඩියා වලින් පුම්බපු සුපර් ස්ටාර් චරිත වලට වැඩි ඇත්තක් නාමල්ගෙ තිබුණ (එහෙම දැනෙන්නෙ අද*. අලූත් පොප් වැඩක් කෙරෙද්දි ඒ චරිත වේදිකාවට ගේන්න තරම් දෙරණ දැනුවත් වීම ගැන මට තියෙන්නෙ ගෞරවයක්. ඒත් නාමල් හරි දැනුවත් කිරීමක් නැතුව එතන අවුල් වුණාද මන්දා.

මේ සම්මාන උළෙල ගැන මට තියෙන ‘මාර‘ හැ`ගීම එන්නෙ මේ කිසි දෙයක් නිසා නෙමෙයි. ඒ සම්මාන උළෙලේ ජනප‍්‍රිය කියන, ලංකාවෙ මෝඩකම තීරණය කරන දේවල් වලට වඩා ඇත්ත සංකල්පීය නිර්මාණශීලිත්වයක් දරන දේවල් මතු කිරීම වෙනුවෙන් තිබුණු උත්සාහය නිසයි. ලක්ෂ ගණං සල්ලි වියදම් කරමින් හින්දි- ඉංග‍්‍රීසි කොපි සිංදු හදන මියුසික් වීඩියෝ කර්මාන්තයට අභියෝග කිරීම දෙරණ බාර අරගෙන තිබුණා. බොරු නිෂ්පාදන වටිනාකම් වලින් ඇස් රැුවටීම පැත්තකින් තියලා මියුසික් වීඩියෝ කියන්නෙ ආර්ට් එකක් කියන තැනට දෙරණ සම්මාන උළෙල අරගෙන ආවා.

අපේ චිත‍්‍රපටිය ඇසුරෙන් ‘උදයා‘ ගත්ත සම්මානය නිසා නෙමෙයි, ‘අපේ පරම්පරාවක්‘ ඉදිරියට ගැනීම වෙනුවෙන් ලොකු ගෞරවයක් මට ඒ චැනල් එක ගැන ඇති වෙනවා. ‘ජෝන් සීනා‘ වගේ සිංදුවක ඇතුළත කියවීම හඳුනා ගැනීම, ‘ෆියුනරල් ඉන් හෙවන්‘ වෙනුවෙන් අමිල කරපු වීඩියෝ එක වගේම ‘ගෙම්බා‘ වගේ සිංදු වල තියෙන වෑයම දැනෙන තරම් සංවේ වීම මේ සම්මාන උළෙලේ විශිෂ්ටත්වයයි. ඒ වගේ දේවල් මෙච්චර කල් ලංකාවෙ සිද්ද වුණේ නෑ. වෙනදට ප්‍රොඩක්ෂන් කොම්පැණි ඇවිත් ගෝනි වල දාගෙන යන සම්මාන මේ පාර තනි තනි තරුණයෝ ඇවිත් හු`ගක් ආදරෙන් එකතු කරගෙන ගියා. අනිවාර්යෙන් ඒ අය තවත් වැඩ කරාවි. බය නැතිව තවත් අලූත් දේවල් හිතාවි. ඒ අදහස් අගය කරන එක වේදිකාවක් හෝ තියෙන වගට ඔවුන්ට විශ්වාසයක් තියෙන නිසා.

විමුක්ති, සුභාෂ්, සුමේධ, ප‍්‍රවීන් විනිශ්චය මණ්ඩලයේ සිටීම අනිවාර්යෙන්ම මේ විකල්ප පන්නරය අරන් එන්නට හේතු වෙන්න ඇති. සල්ලි මත තීරණය වෙන කර්මාන්තයක් ඇතුළත අලූත් දෙයක් වෙනුවෙන් ඉඩක් හදන්නට තරම් ඔවුන් නිර්භීත වීම ගැන ඔවුන් බදා වැළඳ සිප ගත යුතුයි. මියුසික් වීඩියෝ කියන එක කලාවක් නැත්තං ආර්ට් එකක් කියන අවධාරණය ඇති කිරීම ඒ අය මේ කාලෙ කරපු ලොකු වැඩක්. ඒක කොහෙත්ම සුළුවෙන් තකන්න බැහැ.

මේ වැඬේ වෙද්දි මගේ හිතට ආපු මතකය වුණේ 2005 අවුරුද්දෙ චිත‍්‍රපටි සංස්ථාව පවත්වපු කෙටි චිත‍්‍රපට තර`ගය. අහම්බෙන් ඒ විනිශ්චය මණ්ඩලයෙ අශෝක හඳගම හිටපු නිසා තේරුණු චිත‍්‍රපට වෙනම ම හැඩයක් ගත්තා. චිත‍්‍රපටි හදන්න අලූත් උනන්දුවක් ඇති වුණා. ඒ සම්මාන උළෙල සැණකෙලියක් වුණා. ඒක සිද්ධියක් නෙමෙයි. ප‍්‍රවණතාවයක් විදිහට සමාජයට බලපෑවා. දෙරණ සම්මාන උළෙලත් එහෙම වුණු අහම්බයක්ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. කොහොම වුණත් විකල්ප කලාවක් වෙනුවෙන් මේ හිටගැනීම දෙරණට ලේසි වෙන එකක් නැහැ. අනිවාර්යෙන්ම බොහොමයක් අභියෝග වලට මුහුණ දෙන්නට ඔවුන්ට සිද්ද වේවි. ඒ වුණත් මේ වෙනස ‘දෙරණ‘ සමාජ වෙනසක් වෙනුවෙන් දුන්න ලොකු තල්ලූවක්. විශේෂයෙන්ම ජනප‍්‍රිය තරු පිරිවැරූ ගලධාරියේ රතු කාපට් රාත‍්‍රියක මේ විකල්ප නිර්මාණකරුවන් අභිෂේක කිරීම අතිශය දේශපාලනික වෑයමක්.

කොහොම වුණත් මාව අමන්දානන්දයට පත් කරමින් බූඩි සම්මානයක් දෙන්න පෝඩියම් එක ළ`ගට ආවා. ඒ එක්කම ඒ සම්මානය ගන්න වේදිකාවට යන්න තිබුණෙත් උදයටයි මටයි ඉන්ද්‍රචාපාටයි. මම අපේ ලොකු අයියාව (බූඩි* බදා ගත්තෙ සමස්ත පරපුරක් වෙනුවෙන්ම ඔහු කරපු විෂුවල් මෙහෙවර ගැන පට්ට ආදරේකින්. කැමරාව හොල්ලන්න, පාරෙ හිටවන්න, අරන් දුවන්න බය නැති කරපු ඒ අලූත් පරපුරක පුරෝගාමියා අතින් අපි සම්මානයක් ගත්තා.

දෙරණ මියුසික් වීඩියෝ සම්මාන උළෙල ජාතික තලයේ රූපවාහිනී නාලිකාවකින් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැරි තරමෙ ප‍්‍රචණ්ඩ වැඩක්. ඒ වගේම ඒක උපරිම වින්දනයක් සහිත නිර්මාණශීලී මෙහෙවරක්. මේ වෙලාවෙ ලංකාවෙ පොලොවෙ සිරාම දේශපාලනික මැදිහත් වීමක්. කවදාවත් දෙරණෙ වැඩසටහන් බලද්දි මම බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ අලූත් සිහිනයක් වෙනුවෙන් මේ විදිහෙ කැපකිරීමක් කරන්න දෙරණට පුළුවන් වෙයි කියල. ඒත් එදා ? දෙරණ මාව වෙනස් කළා. ඒ වෙනස වෙනුවෙන් කොන්දක් තිබුණු එහි සබාපති ලක්සිරි වික‍්‍රමගේටත් මගේ හෘදයාංගම ප‍්‍රණාමය.

ලංකාවෙ හැමදාම සිද්ද වුණා වගේම හෙට වෙනකොට මේ හැම දේකම අර්ථයන් අහෝසි වෙන්න පුළුවන්. දෙරණ ආයිමත් සාම්ප‍්‍රදායික ගොහොරුවට තල්ලූ වෙන්න පුළුවන්. ඒක ලංකාවෙ මේ මොහොතෙ ඇත්ත. ඒත් එක රැුයක්, එකම වතාවක් හරි ලංකාවේ එකම මියුසික් වීඩියෝ සම්මාන වේදිකාව විකල්ප නිර්මාණකරුවන් වෙනුවෙන් ඇරුණා. ඒක මට සුබ බලාපොරොත්තුවක් ඇති කරනවා.

එඩිසන්ගේ පළවෙනි විදුලි බුබුළත් දැල්වුණේ තත්පර කීපයක් විතරයි.

-චින්තන ධර්මදාස

Tuesday, August 24, 2010

ජැක්සන් කොපෝලා සහ බඹර වළල්ල


බඹර වළල්ල චිත‍්‍රපටිය බලන්නට මගේ කකුල් දෙක ඉක්මන් නොවූ කාරණා දෙකක් තිබුණේය. එකක් එය හූස්ටන් යැයි කියන සම්මාන උළෙලකින් හොඳම අධ්‍යක්‍ෂණයට හා කැමරාවට සම්මාන ගත්තේ යැයි දාගෙන ගිය ලොකු සද්දයයි. හූස්ටන් යනු චිත‍්‍රපටි ගැන දන්නා කිසි කෙනෙක් ගණං නොගන්නා ඒ වගේම එම උළෙලට ඉදිරිපත් කරන ඕනෑම චිත‍්‍රපටියකට මොකක් හෝ වර්ගයක සම්මානයක් දෙන වර්ගයේ දෙකේ කොලේ සම්මාන උළෙලකි. ඒ සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබුවේ නැති අධ්‍යක්‍ෂකයින් ලංකාවේ ඉන්නේ අතලොස්සකි. ඒත් සම්මාන උළෙලේ තරම දැනගත්තායින් පසු ඒ කවුරුවත් ඒ සම්මාන ගැන කතා කරන්නට ආවේ නැත. නමුත් අතුල ලියනගේ එතැනදී ලූම්පන් වැඩක් කළේය. ඒ සම්මාන මෙහේ විකුණන්නට ඔහුට එහෙම ලැජ්ජාවක් තිබුණේ නැත. ඒ වගේම ජැක්සන් ඇන්තනි වගේ සිනමාව ගැන මෙලෝ මළදානයක් නොදන්නා අයට ඒ සම්මාන ගැන කියවන්නට අවුලක්ද නැත.

දෙවන කාරණය චිත‍්‍රපටිය හා සම්මාන ටික උස්සාගෙන අතුල, මහින්ද රාජපක්‍ෂ හමුවීමට යාමය. චිත‍්‍රපටියක් උස්සාගෙන මෑත කාලයේ තමන් දුටු හොඳම චිත‍්‍රපටිය ‘මයි නේම් ඉස් කාන්‘ යැයි කියූ මහින්ද ළ`ගට යාමෙන් කියන්නේ ආණ්ඩුව කියන හැටියට ‘මහින්ද චින්තනයට‘ අනුව චිත‍්‍රපටි හදන්නට තමන් දිවුරා පොරොන්දු වෙන බවයි. මහින්ද චිත්තන සම්ප‍්‍රදායේ චිත‍්‍රපටි බලද්දී මගේ දත් හිරි වැටෙයි.

ටීවීටී එකේදී මට අතුල මුණගැහුණේය. චිත‍්‍රපටිය රට පුරා අරගෙන යන්නට ඔහු කරන දැ`ගලිල්ල ගැන එතැනදී මට දුක හිතුණි.
‘චිත‍්‍රපටියක් කරන එක නෙමෙයි වැඬේ ඒක අරගෙන යන එක‘ අතුල මට කිව්වේය.
‘හැම අධ්‍යක්‍ෂවරයෙක්ම කරන්නේ නිෂ්පාදකයාගේ සල්ලි ටික අරගෙන වැඬේ අත්ඇරලා දාන එක. මට ඒක කරන්න බෑ. නිෂ්පාදකයා බේරගන්න මං මහින්ද නෙමෙයි කවුරු ගාවට වුණත් යනවා‘

‘ඉතිං මචං මහින්ද ළ`ගට ගිය එකේ සල්ලි ටික එතනින්ම එන්න විදිහක් හදා ගත්තා නං හරිනෙ. ඔය කට්ට කන්නෙ නැතුව?‘

මං ඇහුවේ චිත‍්‍රපටිය දුවවන්නට කුඹුරක හරකෙක් තරම් මැඩවෙන ඔහු ගැන අනුකම්පාවෙනි. සිනමාව ගැන මට ඇති ශෘංගාරය හෝ සෞන්දර්ය වෙනුවට ලේ ගලන වේදනාවක් ඔහු විඳිමින් සිටියේය. අවසානයේ චිත‍්‍රපටිය බලන්නට මං රීගල් එකට ගියේ අතුලගේ ශ‍්‍රමයට හදවතින්ම උපන් ගෞරවයෙනි. චිත‍්‍රපටියක් කිරීමෙන් හා එය මා ආදරය කරන උණුසුම් පේ‍්‍රක්‍ෂකාගාරයකට පෙන්වීමෙන් ආනන්දයට හා සංතෘප්තියට පත්වන මට වඩා වෙනස්ව මේ කර්මාන්තයේ දහඩිය වගුරන කම්කරුවන් වැනි සිනමා අධ්‍යක්‍ෂවරුන් ගැන උපන් වේදනාවෙනි.

”මට ඒක විනෝදයක්... ඒත් ඔවුන්ට ඒක ජීවිතය සහ මරණය අතර වෘත්තීමය සටනක්” -ෆ‍්‍රැන්සිස් කොපෝලා
රීගල් සිනමා ශාලාව අන්ත දිළිඳුය. එතන චිත‍්‍රපටියක් වින්දනය වෙනුවට තිබෙන්නේම මුඩුක්කු වර්ගයේ ආතල් එකකි. ඒ මදිවාට ජාතික ගීතය වාදනය වන්නටද පටන් ගත්තේය. චිත‍්‍රපටියක් බැලීමේ සෞන්දර්ය විඳින්නට ආපු මම ජාතික හැ`ගීමෙන් කෙලින් වෙන්නට අකමැතිව හිඳගෙනම සිටියෙමි. පිටුපස සිටි ජාත්‍යාලයෙන් කිති කැවුණු කෙල්ලන් පිරිසක් ඒ ඉඳගෙන සිටීමෙන් මගේ සිංහලකම මැනගන්නට නොහැකිව අර්බුදයකට ගියේය.
කොහොමෙන් හෝ ඉතාම පරණ විදිහේ ප‍්‍රවේශ නාමාවලියකින් චිත‍්‍රපටිය පටන් ගත්තේය.

ආරම්භක රූප පෙළ මගේ හිතේ බලාපොරොත්තුවක සේයාවක් ඇති කළේය. කැමරාව පාවිච්චි කරන සියුම් තැන් කීපයක් දකිද්දී මං අසුනේ තවත් හරිබරි ගැසී හිඳ ගත්තේ කිළිපොලා යන ආස්වාදයක් බලාපොරොත්තුවෙනි. නීටා ප‍්‍රනාන්දු දැක්ක ගමන් මගේ ඒ හැ`ගීම නන්නත්තාර විය. පාරේ රස්තියාදු වන වෙස`ගනක් පරිදි මේක්-අප් දමා සිටි ගැමි දුක් විඳින ගැහැණු චරිතය චිත‍්‍රපටියේ සියල්ල බිංදුවට බස්සයි.
‘මං ගස් හිටවලා ඒවා ලොකු වුණාම ඒවයේ ගෙඩි කන මිනිහෙක්‘

අතුල එකම දෙබසක් නැවත නැවත කීමෙන් චරිතයක් ගොඩනංවන්නට හදයි. කසිප්පු පෙරන බාප්පා මෙන්ම මැල් මුදලාලිද ඒ වගේය.

‘මං වළලන්නෙ මැරිච්ච මිනිස්සු‘
ඒත් මේ දෙබස් වලින් චරිතය ගැඹුරු කරනවා වෙනුවට තිර රචනය බාල කරයි. ඒ වගේම තිර රචනාව ලියැවී තියෙන්නේමත් හු`ගක් පරණ තාලේ විලාසිතාවකිනි. හොඳ යැයි මුලින්් පෙනෙන චරිත පසුව ඉතා අඳුරු චරිත බවට පෙන්වීමේ එකම විදිහක රටාවක් තිර රචනාවේ එයි. ඒක අධ්‍යක්‍ෂවරයා පේ‍්‍රක්‍ෂකයා සම`ග කරන ජෝක් එකක් වගේය. ඔහු චිත‍්‍රපටයේ චරිත ඔහුට ඕනෑ ඕනෑ හැටියට ඒ අතට මේ අතට පෙරලයි. ඒ නිසා පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරය පොඩි උන් ටිකක් යැයි හිතාගෙන කරන සෙල්ලමකට වඩා ගැඹුරක් දෙන්නට ඒ චරිත වලට පුළුවන් වෙලා නැත. ඒ චරිතවලට ජීවිතයක් නැත. තිර රචකයා තමන්ට ඕන ඕන හැටියට චරිත වල හැඩ තල මාරු කරයි. උදාහරණයක් විදිහට මුලින්ම අපි දකින ‘අල් පැචිනෝ‘ වර්ගයේ මැල් මහත්තයා අන්තිම හරිය වෙන කොට හොටු පෙරන්නෙක් බවට පත්වෙයි. අකුරක් වත් දන්නෙ නැති වයසෙදි හිරේ ගිය ‘පොඩි එකා‘ ලොකුවෙලා එන්නේම හරි තියුණු බැල්මකින් සහ ගැඹුරු ඉරියවු වලින් යුතුවයි.
‘මට සමහර දේවල් තේරෙන්නෙ නෑ‘ කියන වෙලාවට පමණක් ඔහු මෝඩයෙක් බවට පත්වෙයි. ප‍්‍රධාන චරිතය වන පොඩි එකාගේ චරිත නිරූපණයම අවුලකි. අපිට පේන්නේම අතුලය. පොඩි එකා හිර ගෙදරදී මැරිලාය.

චරිත හැසිරෙන්නේ ඒ ඒ වෙලාවට සිද්ද වෙන සිද්දියට අනුවය. ඒ නැතුව ආරම්භයේ පටන් චරිතවලට ගොඩ නැගෙන පැවැත්මක් චිත‍්‍රපටිය පුරා ගෙන යන්නට තිර රචකයා වගේම අධ්‍යක්‍ෂවරයාටද බැරි වී තිබේ. ඒකට කියන්නට වෙන්නේ මේ චරිත ‘බංකොලොත්‘ යන්න පමණකි. පත්තර කීපයකින් ලොකුවට උඩ දමා තිබුණු මහේන්ද්‍ර නිරූපණය කරන මැල් මහත්තයා නිරූපණය වෙන්නේ ලෝකල් පැචිනෝ කෙනෙකුගේ සිට මහේන්ද්‍ර පෙරේරා දක්වා පරාසයකය. කොටින්ම වළලන්නේ මැරිච්ච මිනිස්සු කතාව පවා ඔහුට අන්තිම වෙන විට අමතක වෙයි.

චිත‍්‍රපටිය ගෝඞ් ෆාදර් වගේ කරන්නට ගිය බව පැහැදිලිය. ඒ වගේම ගෝඞ් ෆාදර් චිත‍්‍රපටිය තේරෙන්නට අතුල තාම පරිණත නැති වගත් ඒ වගේම පැහැදිලිය. ගෝඞ් ෆාදර් චිත‍්‍රපටිය පුරාම හොඳින් ගොඩ නැගුණු තව තවත් ගැඹුරින් ගැඹුරට යන චරිත වෙනුවට අතුල ගේ චරිත උන් හිටි තැන් මරු කරයි. කැලේ මාරු වෙද්දී කොටියාගේ පුල්ලිද මාරු වෙයි. ‘කලින් දැක්කේ මෙයාමද?‘ කියා නොයෙක් වර අපට සිතේ. අතුලට වගේම ගෝඞ් ෆාදර් චිත‍්‍රපටිය ජැක්සන්ට තේරෙන්නේද නැති බව ඔහු ලංකාදීපයේ කියා තිබේ. ජැක්සන් ට බඹර වළල්ල පේන්නේ ගෝඞ් ෆාදර් වගේමය. ඒක කියවද්දී මට කාරණා කීපයක් එකවර පත්තු විය.

එකක් චිත‍්‍රපටි බැලූවාට චිත‍්‍රපටි තේරුම් යනවා කියන එක වෙන කාරණාවක් බවයි. ගෝඞ් ෆාදර් කියන්නේ අපේ චිත‍්‍රපටි ගැන කිචියක් ඇති ළදරුවා පවා දෙතුන් වර බලා දැන් විසි කර දමා ඇති චිත‍්‍රපටියකි. ලංකාවේ චිත‍්‍රපටි කරන සහ කියවන ගොඩක් අය කොපෝලා ගෙන් සහ ඬේවිඞ් ලීන් ගෙන් මෙහාට තවමත් ඇවිත් නැත. ඇත්තටම කොපෝලා- ලීන් තේරෙන වයසටවත් ඇවිත් නැත. ගෝඞ් ෆාදර් චිත‍්‍රපටියේ චරිත වල පසුබිම් දේශපාලනය ඉතා සියුම් අකාරයෙන් ගොඩ නංවා තිබේ. අඳුරු චරිත ඇතුළට ගමන් කරමින් ඒවයේ අළු සහ සුදු වර්ණ කොපෝලා මතු කරන්නේ අඳුර තුලින්මය. ඒ වෙනුවට අතුල මෙතැනදී කරන්නේ පොඩි එකාගේ වැඩකි. හොඳ චරිත වල නරක ඇති බවත් නරක චරිත වල හොඳ ඇති බවත් කියන්නට යාම බාලාංස වර්ගයේ ගොඩනැංවීමකි. ඔහුගේ හොඳ චරිත නරක කරද්දී චරිතය මෙතෙක් හැසිරුණු ජීවිත දේශපාලනයම වෙනස් වෙයි. වෙනම ජීවිතයක් වෙයි. ජැක්සන්ට මේක කොපෝලා වගේ පෙනීම හරිය. ඒ කියන්නේ ඔහුට කොපෝලා පේන්නේ අතුල වගේ කියන එකය.

ලංකාවේ පේමන්ට් එකේ පවා හොඳ චිත‍්‍රපටි වල ඞීවීඞී තිබෙන නිසා අපි කාට වුණත් අතිශය සම්භාව්‍ය මට්ටමක කෘතියක් වුණත් රුපියල් දෙසීයකට බලන්න පුළුවන්ය. නමුත් ඒ චිත‍්‍රපටිය කියවන්නට ඒ බැලීමම ප‍්‍රමාණවත් නැත. ඒකට හැදෑරීමක් උවමනාය. තමන් සහ චිත‍්‍රපටිය අතර තමන් සිටින තැනින් එහාට තමන්ව ගෙන යන සංවාදයක් උවමනාය. ජැක්සන් කොපෝලා බලද්දී වෙන්නේ ‘මං කොපෝලාත් බැලූවා‘ කියන වර්ගයේ කතාවක් මිස ‘කොපෝලා මාව වෙනස් කළා‘ වගේ සංවාදයක් නොවේ. එයාට ගෝඞ් ෆාදර් ‘පොඩි එකා‘ වගේ පේන්නේ ඒ නිසාය. ලංකාවේ ඔක්කොම ජැක්සන් ලාට බඹර වළල්ල මාර වෙන්නේත් ඒ නිසාය.

අතුල මේ කාලයේ ගෝඞ් ෆාදර් වර්ගයේ චිත‍්‍රපටියක් කරන්න හිතන්නේ ඇයි? ගෝඞ් ෆාදර් ගෙන් පසු ඊට වඩා සියුම් අකාරයෙන් සහ වඩාත් මානුෂීය සිනමාත්මක කතිකාවන් අතරින් කෙරුණු චිත‍්‍රපටි එලෝ කෝටියක් තිබේ. ඒ එක්කම මේ වන විට ලෝකයේ එම ක්ලැසිකල් වර්ගයේ ප‍්‍රවේශයන් සම`ග තාර්කිකව ගැටෙන දියුණු විකල්ප සිනමාවන් තිබේ. උදාහරණයක් හැටියෙන් ටැරන්ටිනෝගේ ගැන්ග්ස්ටර් චිත‍්‍රපටි ප‍්‍රවේශය දියුණු ආකාරයෙන් ගෝඞ් ෆාදර් සිනමාව අතික‍්‍රමණය කරයි. නමුත් අතුල සිය කූළුඳුල් චිත‍්‍රපටිය කරන්නට ආයිමත් කොපෝලා දක්වා පසුබසින්නේ ඇයි? අපේ සිනමා නොදැනුමේ තරම ඒ තරම් නිසාද? අපේ විඳීමේ අවකාශය ඇත්තේ වත්මන් ලෝකයට දශක ගාණක් අතීතයේ නිසාද? මෙබඳු කෞතුක වර්ගයේ සිනමාවකින් තමන්ගේ පළමු සිනමා ප‍්‍රකාශනය කරන්නට තීරණය වුණේ අතුල ගේ සිතීමේ සීමාවන් හරහාද?

”මට හිතෙන විදියට ගෝඞ් ෆාදර් චිත‍්‍රපටියට කලින් තමයි, ඉතා කුඩා පිරිසක් සහ උපකරණ ප‍්‍රමාණයක් එක්ක හුඟක් පුද්ගලික චිත‍්‍රපටි හදන්න උවමනා වුණු නියම ෆැන්සිස් (කොපෝලා* හිටියේ... ” -ෆ‍්‍රැන්සිස් කොපෝලා

මඳක් දුර සිට චිත‍්‍රපටිය තනිකරම ‘ගිණි අවි සහ ගිණිකෙලි 2‘ වර්ගයට වැටේ. ඒ මදිවාට ඒ කි‍්‍රයාදාම සිද්දීන් ගොඩනැගෙන්නේද මන්ද බුද්දික විදිහටය. රාළහාමිගේ කකුල් කපා දැමූ බව දැන දැනත් අපේ වීරයා, පොඩි එකා මෝඩයෙකු සේ උළු මෝලේ සල්ලි හොරකම් කරන්නට යයි. ඒ සල්ලි සුවචව කීකරුව මැල් ට ගෙනැත් දී පොඩි එකා සුවසේ නිදයි. මැල් පොඩි එකා ගේ බෙල්ල කපන්නට යන්නේ ලේන්සුවක් එහෙම මූණට දමා සිනිඳුවටය. පිටිපස්සෙන් එන රාළහාමි මැල් ට වෙඩි තියයි. මෙතැනදී පොඩි එකා හිරේ හැදී වැඩුණු එකෙකුට වඩා අඩු මාසෙන් ඉපදුණු එකෙකුගේ තත්වයට වැටේ.

තවත් තැනක පොඩි එකා ඔහු සිත් ගත් කෙල්ලගේ කෙස් වැටිය කපා දමයි. ඇගේ පියා මනෝරත්න හ`ඩා වැටෙන්නේ ඇගේ බෙල්ල කැපුවෙ නැත්තෙ ඇයි කියමිනි.

කතාවේ ගොඩක් තැන් වල හරි ගුප්ත විදිහට බර කරලා කියන දේවල් වල කිසි තේරුමක් නැත. දමිතා එක තැනකදී හරි බයානක විදිහට ‘මැල් මහත්තයාගෙන් අපිට ගැලවීමක් නෑ‘ කියන්නේ කිසි හේතුවක් නැතුවය. අන්තිමට බලන විට මැල් යනු කිසි දෙයක් කර ගන්නට බැරි මෝඩ බයියෙකි. ‘කරන දේ මං ඊළ`ගට කියන්නං‘ කියමින් හැම දෙයක්ම තිතට සැලසුම් කර ඇති බඳුව හැසිරෙන මැල් තමන්ගේ මිනීපෙට්ටි සාප්පු වසා දමමින් ගෙවල් පවා සින්න වෙද්දී කරන්නේ අසරණයෙකු ලෙස සුසුම් ලෑම පමණකි.

චිත‍්‍රපටිය පුරාම පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට දැනෙන්නේ අතාර්කික සිද්දි හා චරිත ගණනාවක් ඔස්සේ තමන්ව මෝඩ විදිහට පහළට ගලායාම පමණකි. ඒ දුර්වලකම වසන්නට අතුල පාවිච්චි කරන්නේ කිසි තේරුමක් නැති ගුප්ත දාර්ශනික වර්ගයේ දෙබස් විතරය.

‘සිනමා සංගීතය ගැන ඉගෙන ගන්නට කසුන් කල්හාරගේ සංගීතය අහන්න‘ යැයි බඹර වළල්ලේ සංගීතය ගැන කතාවක් මට අසන්නට ලැබුණේය. මට කියන්නට ඇත්තේ සිනමා සංගීතයේ නොදැනුම ගැන උදාහරණයක් හැටියට බඹර වළල්ලේ සංගීතය ඉතා හොඳ බවය. කසුන් ගේ අතින් නිර්මාණය වී ඇති සංගීතය චිත‍්‍රපටියට කිසිඳු මෙහෙයක් නොකරයි. එය පැත්තකින් එල්ලා වනා තිබේ. ඉන් චිත‍්‍රපටියට දෙන ආලෝකයක් හෝ චිත‍්‍රපටිය බලා එළියට එන විට හිතේ ඇති කරන මූඞ් එකක් හෝ නැත. කොටින්ම සංගීතය ඇතැම් තැනක නිකං තාලයක් විතරය. කිසි අදහසක් නැත.

ලාංකීය සිනමාවෙ නවතම ප‍්‍රවේශය ඇත්තේ මෙතැන නම් ඒ සිනමාව ජැක්සන්ලාට අතුල ලාට සහ මහින්ද චින්තනයටම බාර දී වෙන වැඩක් කර ගන්නවා ඇරෙන්නට අපිට කරන්න දෙයක් නැත. ජැක්සන් විසින් ලංකාදීපයේ වැරදියට පාවිච්චි කර ඇති ඔහුගේම කියමනක් හරියට පාවිච්චි කරමින් මේ කතාව අවසන් කරමි.

‘ලාංකේය කලා සම්ප‍්‍රදායේ අලූත්ම ප‍්‍රවණතාව වැරැුද්ද ප‍්‍රමිතිගත කිරීමයි. වැරැුද්ද නිවැරැුද්ද සම`ග ගැටෙන කල් වැරැුද්ද සහ නිවැරැුද්ද වෙන් වෙන්ව හඳුනාගැනීම පහසුය. එහෙත් වැරැුද්ද නිවැරැුද්ද ලෙස ප‍්‍රතිගත වූ විට වැරැුද්දේ පැවැත්ම ස්ථාවර වන්නේය‘

කට බොරු කීවත් දිව බොරු කියන්නනේ නැත.

-චින්තන ධර්මදාස

Thursday, August 12, 2010

බිල් ගේට්ස් සහ අජිත්ගෙ ගේට්ටුව



අජිත් ගේ අලූත් වීඩියෝ එක මේල් කරලා තිබුණා. බිල් ගේට්ස් සහ මගේ වූඩි ගේට්ස් කියන එයාගෙ අලූත් සිංදුවත් එක්ක. ඒක අජිත් කියන්නෙ ඉංග‍්‍රීසියෙන්. ඒත් ඉංග‍්‍රීසියෙන් නෙමෙයි. ඉංග‍්‍රීසි තේමාවක් ගැන. ඒත් ආයිමත් ඒක ඉංග‍්‍රීසිමත් නෙමෙයි. නැත්තං අපිට ළ`ගයි. අජිත්ගේ සිංදුව තේරුම් ගන්න ඉංග‍්‍රීසි දැනගෙන හිටියට විතරක් බෑ. සිහලත් දැනගන්න ඕන. අජිත්ගේ සිංදුව විඳින්න කාලය ගත වෙලා විතරක් තිබුණට බෑ. ජීවත් වෙලා තියෙන්නත් ඕන. ඒක හරි සරියල් නැත්තං අධිතාත්විකයි. ඒක හරි හිපි යි. ඒක හරි අමුයි. ඔරිජිනල්. ලංකාවෙ ඔරිජිනල් වැඩ කෙරෙන්නෙ නෑ. ඔරිජිනල් වුණත් නිකං මන්ද බුද්ධික වර්ගයේ නැතුව ලෝකයේ අනිත් රටවල කතිකාවන් එක්ක ඔරිජිනල් ඩයලොග් එකක් තියෙන වැඩ ලංකාවෙ නිෂ්පාදනය වෙන්නෙ නෑ. ¥පත් වල ඒක එහෙම තමයි. ඒත් අජිත් පරාරෝපිතයෙක්. එයා මේ සමාජෙට අයිති නෑ. එයා ජීවත් වෙන්නෙ පාවෙවී. තනියෙම්ම විශ්වාස කරන ලෝකයක් ඇතුලෙ එයා රජෙක් වගේ ජීවත් වෙනවා. අජිත්ගෙන් ඔරිජිනල් වැඩක් නිෂ්පාදනය වෙන්නෙ ඒ හින්ද.

අජිත් ගේ සිංදුවෙ බාසාව මට මතක් කළා ළ`ගදි යුරෝපයේ විශේෂයෙන්ම එංගලන්තෙ වගේ රටවල ටීනේජ් උන්මාදයක් විදිහට පැතිරිච්ච ඩයි ඇන්ට්වුඞ් ලව. ඒ ගොල්ලො දකුණු අපි‍්‍රකානු සුදු ග්රූප් එකක්. ලෝකෙ රැුපර්ස් ලා කිව්වහම ඔරිජිනල් නම් කල්ලො වෙන්නම ඕන. ඒත් ඩයි ඇන්ට්වුඞ් ලා ඒක කඩනවා. ඇෆ්රිකානීස් කියලා ඉංග‍්‍රීසි අප‍්‍රිකානු කලවම් බාසාවකින් සිංදු කියන ගමන් උන් ඒකට භෞතිකයකුත් හදනවා. ඒ ග්රූප් එකේ ඉන්නෙ කොල්ලෙකුයි කෙල්ලෙකුයි. වයසෙන් වැඩි පාදඩ ගණයේ කොල්ලෙක් එක්ක කිසි දෙයක් තේරෙන්නෙ නෑ වගේ පේන වයසක පිස්සු කෙල්ලෙක්. පොඩි පීඩෝෆයිල් විදිහක ආස්වාදයකුත් දෙන ගමන් උන් ඔරිජිනල් දේවල් ටිකක් සමාජයට මුදා හරිනවා. එතනදි බාසාව ඔරිජිනල් වෙන එකත් ජීවිතය ඔරිජිනල් වෙන එකත් උන්ට බලපානවා. අජිත් මේකෙ දේශපාලනිකව ජීවත් වෙනවා. එයා එයාට ඕන දේ එයාට ඕන විදිහට කියනවා. ඒක අලූත් ඉංග‍්‍රීසියක් නිර්මාණය කරන ගමන්ම ඒ ඉංග‍්‍රීසියෙන් කියන්න භෞතිකයකුත් නිර්මාණය කරනවා. බිල්ගේට්ස් සමාගමේ වැඩකරන නිතර මගේ ගේට්ටුව ඉස්සරහින් යන එන කෙල්ල....එයා කා එක්කවත් හිනා වෙන්නෙ නෑ..එයා ආඩම්බරයි..මොකද එයා වැඩ කරන්නෙ බිල් ගේට්ස් ට. එයා සයිබර් අවකාශයේ සැරිසරනවා..ගොඩක් අයව සනසනවා..හිනාවෙනවා.. ආදරය කරනවා...එයා වැඩ කරන්නෙ බිල් ගේට්ස් ට...

අජිත් කියන්නෙ පරාරෝපණය ගැන කතාවක්. අජිත් ගේ පරාරෝපණය කැලේ ඉඳන් එන එකක්. ඒක ලස්සන කොලපාට කැලයක්. කුඹුරු වතුරු වලවල් තියෙන හෙලූවෙන් නිදහසේ යන්න එන්න පුළුවන් කැලයක්...ඒකෙ ඉඳන් ටවුමට එන්න වෙනවා..ටවුමේ ඇඳුම් කඩ මැද්දෙ ප්ලාස්ටික් ඩමි අතරෙදි අජිත්ට එයාව මුණ ගැහෙනවා..අජිත් වීදුරුවෙන් මේ පැත්තෙ...එයා අනිත් පැත්තෙ..අජිත් ඒ කෙල්ල දිහා බලන්නෙ කොතන ඉඳන්ද කියලා වීඩියෝ එක අපිට කියනවා. වීදුරුවෙන් එහා පැත්තෙ ඉන්න කෙල්ල ගැන අජිත් අපිට කියනවා. ඒ කතාව සම්පූර්ණ වෙන්නෙත් පුදුම සහගත ආතල් එකක් දෙන්නෙත් ඒ හින්ද.. වීඩියෝ එකේ ගොඩක් තැන් ගොඩක් බාලයි. ඒත් ඒක වැඩ කරනවා. ඒක හු`ගක් ගැඹුරුයි. ඒ වීඩියෝ එකේ තියෙනවා මියුසික් වීඩියෝ වල තියෙන දුර්ලබම දෙයක්. ගායකයාගේ ආත්මය වීඩියෝ එකෙන් කියනවා. අජිත් දේශපාලනිකයි කියන එක වීඩියෝ එක කරපු කෙනා දන්නවා. ඒ වගේම ඒ දේශපාලනයේ පාට ගැනත් එයා හොඳට දන්නවා. ඒක හින්ද අජිත් ගේ ආත්මය එළියට ගන්න එයා ට‍්‍රයි කරනවා. කොළපාට කැලෑව, වතුර, උදේ ඉර එළිය, හෙළුව අජිත්ගේ දේශපාලනේ කොටසක්. ඒ ඔක්කොම දේවල් මග හැරෙන සෙයිලම, නාගරිකත්වය, සුපර් මාර්කට් අජිත්ගේ දේශපාලනේ අනිත් කොටස. මේ දෙක අතර හැප්පිල්ල කියන්නෙ අජිත්ගේ ජීවිතය. ඒක අපි ගොඩකගෙත් ජීවිතය. එතනදි ඉංග‍්‍රීසි කියන්නෙ පරාරෝපිතයේ ලකුණක් මිසක් කඩුවක් නෙමෙයි.

ඒක නිසා වීඩියෝ එකේ කන්සෙප්චුවල් වර්ක් එක මාර සිරා. කැලෙන් එළියට එනකල් ගේන රූප පේලියත් ‘ටි‍්‍රපී‘. සමාවෙන්න මේකට සිංහල වචනයක් මං තාම දන්නෙ නෑ. සමස්තයක් විදිහට අජිත්ගේ පැත්තෙන් කරන විෂුවල් එකේ ප‍්‍රධාන චරිතයේ ගොඩ නැංවීම මරු. කෙල්ලගේ පැත්ත හැදෙන්නෙ නෑ. හිර කරපු- ටිකක් ෆැෂන් කරපු ෆ්රේම්ස්, කලූ කණ්ණාඩි, ¥විලි මැද්දෙ කෙල්ලට තේරුමක් හදන්න හැදුවට කෙල්ලගේ ජීවිතේ පැත්තෙන් සිංදුව කියන කතාව වීඩියෝ ඩිරෙක්ටර් ට අහු වෙන්නෙ නෑ. ඒත් ඒ වීඩියෝ එකේ මේ තියෙන අවුල තියෙද්දිත් සිංදුවෙ තියෙන, සිංදුවට අහුනොවෙන කතාව මතු කර ගන්න ඩිරෙක්ටර් පෙන්නන ගැඹුර පැත්තෙන් ඒක විශිෂ්ට වැඩක්.

එක පැත්තකින් මට වීරසේතුකල් මතක් වෙනවා. ඒ ‘ඉනසන්ට්‘ කියන විෂුවල් ස්පර්ශය මේ වීඩියෝ එකෙත් මට දැණුන. ඒ එක්කම පොඩි ‘මිස්ටික්‘ විදිහෙ එළඹුම අතිනුත් මේ දෙන්නා ළ`ගයි. ඒත් අජිත් ගේ වැඬේ එතනින් දේශපාලනික අදහසක් මතු කරනවා. වීරසේතුකල්ගේ හිරි වැටුණු ගතිය වෙනුවට අජිත් දාර්ශනික අදහසක් ගේනවා. දෙන්නම සිහිනමයයි. ඒත් අජිත් තාම පාවෙනවා විතරයි. ඉගිල්ලෙන්නෙ නෑ.

ඒත් මේ වෙනස ලංකාවෙ විඳින්න ලැබෙන පලවෙනි වතාව. අනිත් පැත්තෙන් අජිත් ලංකාවෙ සිංහල කියන බාසාව වෙනුවට ලෝකෙට කතා කරන්න පුළුවන් අපේ බාසාවක් යෝජනා කරනවා. ¥පතට සිංදු කියනවා වෙනුවට ලෝකෙ කොටසක් විදිහට සිංදු කියන්න ගන්නවා. ඒ වගේම පිටකොටුවෙ පේමන්ට් එකේ වගේ කොපි මියුසික් වීඩියෝ සදහටම උරුමය වුණු අපිට සවිඥාණක අදහසක් ඇතුව කතිකාවක් යෝජනා කරන වීඩියෝ සම්ප‍්‍රදායක් මුණ ගැහෙනවා.

ජීවත් වෙන එක ආතල් වැඩක් කියලා හිතන්න මීට වඩා ලොකු දේවල් බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ මට.

Thursday, August 5, 2010

ලංකාවෙ පරිවර්තන කරන ගොයියෝ


ළ`ගදී මං පාවුලෝ කොයියෝ කියවන්න ගත්තා. ඉංග‍්‍රීසි පොතකින් පටන් අරන් ආසාව වැඩිවුණ හින්ද පරිවර්තනය වෙලා තිබ්බ සිංහල පොත් කීපෙකුත් කියවන්න පටන් ගත්තා. ඉංග‍්‍රීසි පොත්ම ගන්න සල්ලි අතේ නොතිබ්බ එකත් ඒකට බලපෑවා. මොකද හු`ගක් කාලෙකට කලින් මං සිංහල පරිවර්තන කියවන එක අත්ඇරලා දැම්මා. ඒ පරිවර්තන විදිහ මට දිරවගන්න අමාරු වුණ හින්දමයි. කොයි කර්තෘ කෙනෙක්ගේ පරිවර්තනයක් කියෙව්වත් එකම විදිහක් වගේ ගතියක් ලංකාවෙ පරිවර්තනවල තියෙනවා. උදාහරණයක් විදිහට මොරාවියා කියෙව්වත්, කැල්විනෝ කියෙව්වත් කියවන්න වෙන්නෙ එකම බාසාවෙන්. ටික දුරක් යද්දි ඔරිජිනල් කර්තෘගේ බලපෑම අඩුවෙලා අඩුවෙලා ගිහින් පරිවර්තකයාගේ ඒකතානමය ගතිය ඇතුලෙ අපි මෝහනය වෙන්න ගන්නවා. ලංකාවෙ පොත් පරිවර්තනය කියන්නෙ හරි කම්මැලි මිනිස්සුන්ගෙ වැඩක්. ගොඩක් වෙලාවට ඉංග‍්‍රීසි හරි නැත්නම් ‘දැදිගම වී රුද්රිගු‘ වගේ වෙන බාසාවක් හරි පුළුවන් වුණාම ගෙදර විශ‍්‍රාමික සුවයෙන් ඉඳන් පරිවර්තනය කරගෙන යනවා. ඉතිං අර පරිවර්තකයාගේ තියෙන ඕලාරිකකම ඇරෙන්න පොතේ අලූත් ඉර එළියක් විඳගන්න නෑ. ඒක හිස්. රසයක් නෑ. කොයියෝගේ ‘ඇල්කෙමිස්ට්‘ සිංහලෙන් කියවන්න ගිහින් මං නාගත්තට පස්සෙ ඉංග‍්‍රීසි පොත අරං කියවන්න ගත්තා. සිංහල පොත හරියටම කොයියෝ ගේ නෙමෙයි වගේ. ඒකෙ පාවුලෝ නෑ.

ලංකාවෙ පරිවර්තකයො පොතක් පරිවර්තනය කරනවා කියන එක අරගෙන තියෙන්නෙ හරි ලේසියට. පොතක් පරිවර්තනය වෙද්දි භාෂා දැනීම කියන්නෙ පුංචි කාරණයක් විතරයි. පරිවර්තකයා සතු සමාජ සංඥාර්ථවේද ගැන දැනුම එතනදි ලොකු දෙයක් කරනවා. ඒක පරිවර්තනය වෙන භාෂාව අයිති සමාජය වගේම ඔරිජිනල් පොත අයිති භාෂා සමාජය පිළිබඳවත් තියෙන දැනුමක්. ඒත් අපේ රටේ පරිවර්තන වල තියෙන්නෙ විලාසිතාවක්. පරිවර්තන පොත්වල වෙනම භාෂාවක් ලියවෙන්නෙ. ඒක පරණ රුසියන් සාහිත්‍ය පරිවර්තන වල ඉඳන්ම එහෙමයි. ඒක කියවන අය සිංහල ඇතුලෙ සිංහල නොවෙන තැනකට යනවා. සිංහල රුසියානුවො මෑතක් වෙනකල් අම්බානක හිටියා කොළඹ. දැන් ටිකක් අඩුයි. පරිවර්තනය හරියට සිද්ද නොවුණොත් එතනදි ඔරිජිනල් ලේඛකයා මරලා දාන එක විතරක් නෙමෙයි, කියවන සමාජය පරාරෝපණය කිරීමකුත් සිද්ද වෙනවා. අපේ පරිවර්තන කීපයක් කියවන්න ගත්තොත් කොයි ලේඛකයා ලිව්වත් ඒක අන්තිමට කෙළවර වෙලා තියෙන්නෙ පරිවර්තකයාගේ භාෂා උවමනාව උඩ. ඉතිං කොයි පොතක් කියෙව්වත් එක වගේ. ඒවයේ දෙබස් කියල ලියවෙන්නෙ විකාර. ඒ පොත් වල චරිත කතා කරන්නෙ ‘නුඹ මා කියූ දේ ඇසුවා නම්..‘ වගේ අමුතු භාෂාවකින්. ලංකාවෙ පරිවර්තන නන්නත්තාර වෙන්න එක හේතුවක් තමයි පොත් පරිවර්තනය කියන එක සංස්කෘතික සමාජ වටිනාකම්වල පරිවර්තනයක් හැටියෙන් දකින්න තරම් දැනීමක් මේ පරිවර්තකයන්ට නැති එක. ඒක ඒ අයට පුද්ගලික වැඩක්. තමන් කැමති පොතක් පරිවර්තනය කරගෙන යනවා. කෘතියෙන් පරිවර්තකයාට කිසිම අභියෝගයක් නෑ.

පොතක් පරිවර්තනය වෙද්දි ඔරිජිනල් පොත ගැන අධ්‍යනය කරන්න ඕන කරන කාරණා කීපයක් තියෙනවා. එකක් කතාවේ ආඛ්‍යාන විලාසය. කතාව ගොඩ නැගෙන හැටි. උදාහරණයක් විදිහට ඉතාලෝ කැල්විනෝගේ පොතක් ලියවෙන්නෙ ආඛ්‍යානයේ ලොකු වෙනස්කම් එක්ක. ඒ ආඛ්‍යාන වෙනස්කම් ඒ සමකාලීන අනික් කර්තෘවරුන් අතර ඉටුකරන සමාජ උවමනාව ගැන වැටහීමක් ඇතුව පරිවර්තනයේදී ඒ වෙනස්කම කරන්න සිද්ද වෙනවා. පොතේ භාෂාමය විදිහට ආකෘතිය මාරු වුණු පමණින් ඒ වෙනස සිද්ද වෙන්නෙ නෑ. ඒ ආකෘතික වෙනස කියවන්නාගේ ඔලූව ඇතලෙ කරන විප්ලවය ගැනත් පරිවර්තකයාට හැ`ගීමක් තියෙන්න ඕන. උදාහරණයක් විදිහට ටැරන්ටිනෝගේ චිත‍්‍රපටියක් කොපි කරලා අපිට රෝයිද සිල්වා වගේ වැඩක් කරන්න පුළුවන් වෙයි. ඒත් ඒක ඔරිජිනල් ටැරන්ටිනොගේ වැඩක් වගේ දැනෙන්න ඒ ආකෘතියෙන් ජීවිතය අල්ලන තැන ගැන දැනීමක් තියෙන්න ඕන. ඒ එක්ක ඔරිජිනල් පොතේ චරිත ගොඩ නැගෙන හැටි. ඒ චරිත කතා තේමාව එක්ක බැඳෙන විදිහ..කතාව ඇතලෙන් මතු කරන ප‍්‍රධාන ගැටළුව, එ ගැටළුව සමාජය ඇතුලෙ වැඩ කරන කතිකාව, සහ අන්තිමට ලේඛකයාගේ විලාසිතාව කියන කාරණා ගණනාවක් පරිවර්තනයේදී අදාලයි. පරිවර්තනය කියන්නෙ අධ්‍යනමය වැඩක්. නැත්නම් වෙන්නෙ ‘සෙසෑන්‘ පරිවර්තනය කරන පරිවර්තකයාගේ සද්ධර්ම රත්නාවලී වර්ගයේ චින්තාව පරිවර්තනය ඇතුලෙ පේන්න ගන්න එක.

ලංකාවෙ හු`ගක් අමාරුවන් කරපු වැඩක් තමයි ‘ලොලිටා‘ පරිවර්තනය. ඒත් ඒක මෙලෝ යකෙකුට කියවන්න බෑ. නබකොව්ගේ ඉංග‍්‍රීසි පොතේ තියෙන රහෙන් මංචාඩියක් වත් සිංහලට ගන්න පරිවර්තකයන්ට බැරිවෙනවා. ඒ පරිවර්තනය ශාස්තී‍්‍රය කතිකාවක් ඇතුලෙ කරපු වැඩක්. ඒ වුණාට වැඩක් නෑ. පරිවර්තනය ඇතලෙ ශාස්ත‍්‍රීය අධ්‍යනය විතරයි තියෙන්නෙ. හැ`ගීම නැතිනම් ජීවිතය නෑ. මේ සමබරතාවය ආරක්‍ෂා කරගන්න එක පරිවර්තනයකදී අනිවාර්යයි. නැතිනම් අපි පොතක් ලියනවා නෙමෙයි. පොතක් මරනවා.

පරිවර්තනයක් කියන්නෙ භාෂාවන් දෙකක් අතරෙ සිද්ද වෙන හුවමාරුවක් නෙමෙයි. ඒක සංස්කෘතින් දෙකක් අතරෙ හුවමාරුවක්. මේ කාරණය කපටි විදිහට අපේ පරිවර්තකයො මුල ඉඳන් පාවිච්චි කළා. රුසියාවෙ ඉඳලා ආපු අය රුසියන් කතා පරිවර්තනය කරන්න ගත්තා. සමහර අය ප‍්‍රංස ඔරිජිනල් භාෂාවෙන් පරිවර්තන කරන්න ගත්තා. ඒත් වැඬේ සිද්ද වුණේ නෑ. හැම පරිවර්තනයක්ම පරිවර්තකයාගේ දූපත් ඔලූ ගෙඩිය ඇතුලෙ ගිලූණා.

පරිවර්තන ගැන අධ්‍යනය කරන කට්ටිය පරිවර්තකයෙක් දකින්න ඕන ප‍්‍රධාන අංශ දෙකක් ගැන කතා කරනවා. එකක් text style එක. ඒ කියන්නෙ වියමන පරිවර්තනය කරන ආකාරය. පරිවර්තකයාගේ ඇත්ත අභියෝගය තියෙන්නෙ මෙතන. සමාජ වියමනක් හැටියෙන් ඔරිජිනල් පොතේ වියමන, සංඥාර්ථ අපේ භාෂාවට පරිවර්තනය කරන්නෙ කෙහොමද කියන එක. කියවන්නා පරාරෝපණයකට අහු කරන්නෙ නැතුව ඔරිජිනල් පොතේ වියමන උඩින් ගමන් කරවන්න පරිවර්තකයාට පුළුවන් වෙන්න ඕන. අනිත් කාරණය authoral style එක. ලේඛකයාගේ ලේඛන විලාසය අපිට පරිවර්තනය කර්නනෙ කොහොමද කියන එක. අපේ උක්ත ආඛ්‍යාත, සිංහල කියවන පණ්ඩිතයන්ගේ මනස්ගාත ආදී ඔක්කොමගෙන්ම වුණත් එලියට ගිහින් පරිවර්තනය වෙනුවෙන් භාෂාව නිර්මාණය කරන්න මෙතනදි පරිවර්තකයා නිර්භීත වෙන්න ඕන.

බයිබලය පරිවර්තනය කරපු ඉයුජින් ඒ නීඩා‘ මේ ගැන හොඳ කතාවක් කියනවා. එයා කියන විදිහට සමහර විට පරිවර්තනයකදි තීරණාත්මකම වෙන කාරණය සමාජ සංඥාර්ථවේදයන් හඳුනා ගැනීමයි. මිනිස් සමාජ අතර සියලූ සංඥාවන් ග‍්‍රහණය කළ හැකි පොදු බිමක් ගොඩ නගා ගැනීමයි. පරිවර්තනයේ කිසිම ශුද්ධභාවයකින් මේ සංඥාවන් කේතකරණය සහ විකේතකරණය නොතකා හරින්න බෑ කියලා එයා අවධාරණය කරනවා.

මෑතකදි අපේ රටේ ඕෂෝ පරිවර්තනය වෙන්න ගත්තා. ඕෂෝගේ දේශන වලින් ගත්ත නිසා හැම කෙනෙක්ම වගේ කතා කරන භාෂාවෙන් පරිවර්තනය කරගෙන ගියා. ඒත් ඒ පොත් කියවද්දි අපිට ඕෂෝව තේරෙනවද? ඕෂෝ ඔරිජිනල් පොතේ කියන කාරණා පරිවර්තනයේදි මග ඇරුණෙ කොහොමද? ආධ්‍යාත්මික හෝ වෙනයම් ආත්මීය ගැඹුරකට යන පොතක් පරිවර්තනය කරද්දි පරිවර්තකයා ඒ ලේඛකයාගේ සිතිවිලි අවබෝධ කර ගත්ත හැටි වචන වලට දැනෙනවා. උදාහරණයක් විදිහට ඕෂෝ ගේ නිහ`ඩතාවයන්, පාවිච්චි කරන වචන වල තියෙන ගැබ්බර ගතිය, අපේ පරිවර්තකයාට අහුවුණේ නෑ. අනික ඉංග‍්‍රීසි හැම පොතක්ම ලියවුණේ ඕෂෝගේ ආශ‍්‍රමයේ සන්‍යාසි අතින්. ඒ වන්දනා ගමන අරන් යන්න අපේ එදිනෙදා පරිවර්තකයාට බෑ. ඉතිං ඒ දෙවල් නිකං දැනුම් කෑලි විදිහට එක එක තැන ගණිකා සේවයේ පාවිච්චි වෙලා වසංගත වෙලා මැරිලා ගියා.

පොතක් පරිවර්තනය වෙද්දි වචන වල තේරුම් වෙනුවට වාක්‍ය සහ කතිකාවන් අතර තේරුම් අල්ලගන්න ඕන. වාග්මය සහ වාග්මය නොවන සමාජ සංදර්භයන් දැනෙන්න පටන් ගන්න ඕන. ඔරිජිනල් පොතේ තියෙන මේ සංද්ර්භ තේරුම් ගැනීම කෙහොම වුණත් අපේ කට්ටියයට අපේ රටේ සංදර්භයන් ගැන තියෙන තේරුම් ගැනීමත් පට්ට අල්පයි.

හැම පොතක්ම යම් කිසි පණිවුඩයක් අරන් යනවා. ඒ පණිවුඩය සාහිත්‍යයේදී බහුතලීයයි. අපිට එක දිගට කතාව පරිවර්තනය කරගෙන ගියාට ඒ පණිවුඩයේ සමස්තය අහුවෙන්නෙ නෑ. ඒක සරල රේඛීය වෙන්න ගන්නවා. ඒ එකක්ම ඔරිජිනල් පොත කර්තෘ සහ කියවන්නා අතර යෝජනා කරන සම්බන්දය ගැනත් පරිවර්තකයාගේ දැනුමක් තියෙන්න ඕන. ඒක අපේ පරිවර්තනය සහ කියවන්නා අතර ගොඩනැගෙන සම්බන්යට වඩා වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් ලේඛකයෙන් නිතරම ලියන්නෙ තමන්ගෙ කියවන්නා සම`ග ගොඩ නැගෙන ආදරය තුල. ඒ ආදරය ඇතෙුල කියවෙන වචන එතනින් එළියට ගත්තොත් වෙන්නෙ වෙන වැඩක්. අපේ පරිවර්තන වල ආදරය නැති වුණේ ඒ විදිහට.
අපේ රටේ පරිවර්තන වලින් වෙච්ච විනාසය සුළුපටු නැහැ. සමහර අය තාමත් පාළු රුසියානු සිහින වල නන්නත්තාර වෙනවා. අපේ සිංහලෙන් කියවපු මාක්ස්වාදියො පිස්සු කෙලින්න ගත්තා. ඕෂෝ සිංහලෙන් කියවලා ගොඩක් කට්ටිය බඩු කාරයො වුණා. ඔරිජිනල් ලේඛකයාව මරලා හංගනවට අමතරව කියවන අය රොතු පිටින් ගෙ`ග් ගියා.
මෑතදි දේශපාලනිකව X එකේ කට්ටිය මරා ගත්තා ෆ්‍රොයිඞ් පරිවර්තනය වැරදියි කියලා. ඊට පස්සෙ තවත් කට්ටියක් ‘ජිජැක්‘ ව පරිවර්තනය කරන්න ගත්තා. මේ හැම දෙයක්ම වෙන්න ගත්තෙ අපේ රටේ තියෙන අවිධිමත්, අශාස්ත‍්‍රීය පිස්සුව ඇතුලෙ. දැනුම, රසය විතරක් නෙමෙයි සිතීම පවා මේ හින්ද විකෘති වෙන එක අනිවාර්යක්.

ඒක නිසා ලංකාවේ සිංහල පරිවර්තන කියවන එක අතිශය භයානකයි.
ඩික්ෂනරිය පෙරල පෙරල හරි ඉංග‍්‍රීසියෙන් කියවන එක සෞඛ්‍යයට හිතකරයි.

චින්තන ධර්මදාස

Friday, July 30, 2010

ප‍්‍රධාන ධාරාවේ චිත‍්‍රපට කර්මාන්තය දැන් බිම. මට පීටර් ග‍්‍රිනවේ කියපු කතාවක් මතක් වෙනවා.


ප‍්‍රධාන ධාරාවේ චිත‍්‍රපට කර්මාන්තය දැන් බිම. මට පීටර් ග‍්‍රිනවේ කියපු කතාවක් මතක් වෙනවා.
‘චිත‍්‍රපටි කර්මාන්තය ඉවරයි‘ ග‍්‍රීනවේ කිවුවාම 2007 පූසාන් සම්මාන උළෙලේ ගොඩක් අය කලබල වුණා. මේ තරම් සිනමා උළෙලනල් පවත්වද්දි, මේ තරං චිත‍්‍රපටි කෙරෙද්දි සිනමාව මැරිලා කියන්නෙ කොහොමද?
ග‍්‍රීනවේ කලබල වුණේ නෑ. ‘ ඩයිනෝසෝර් කෙනෙක්ගෙ ඔලූවට සඳු\ා වෙඩි තිබ්බොත් වල්ගෙ මැරෙන්නෙ සිකුරාදාට. දැන් සිනමාවෙ ඔලූව ඉවරයි.” ග‍්‍රීනවේ පැහැදිලි කළා.

සිනමාව මැරුණෙ 1983 දි. ඒ රිමෝ්ට් කොන්ට්‍රෝල් එක විසිත්ත කාමරයට ආපු දවසෙ. දැන් සිනමාව පේ‍්‍රක්‍ෂකයා එක්ක කෙලින් ගණුදෙනුවකට යන්න ඕන. සිනමාව මල්ටි මීඩියා වෙන්න ඕන”
පීටර් ග‍්‍රිනවේ මෙතනදි කතා කරන්නෙ ලෝක සිනමාව ගැන. මේ වෙද්දි ලංකාවෙ සිනමාවත් බිම. දැන් ලංකාවෙ චිත‍්‍රපටි හදලා හදන්න ගිය ගාණ වත් පියව ගන්න බෑ. ඇයි?
ටෙලිවිෂන් එක. ඒක තමයි ජනප‍්‍රියම හේතුව. අපේ රටේ කාලයක් චිත‍්‍රකතා පත්තර හැටට හැටේ නැගලා ගියා. ඒත් චිත‍්‍රකතා ලියන්න කොපි කරන චිත‍්‍රපටි ටික බලා ගන්න පුළුවන් වී එච් එස් පටි ටික එළියට ආවම චිත‍්‍රකතා බිස්නස් එක එහෙම්පිටින්ම හාන්සි වුණා. සිනමාවට වුණෙත් එහෙම දෙයක්. සිද්ද වෙන සමාජ වෙනස තේරුම් ගන්න කර්මාන්තෙකට බැරි වුණාම ඒ කර්මාන්තෙ එතනදි ඉවර වෙනවා. ඉතින් දැන් සිනමාව ඉවර වෙන්න යන කාලෙ.
ජනතාව ටෙලිවිෂන් එකට මාරු වුණා. ටෙලියෙන් විඳින්න බැරි දෙයක් බෙදා ගන්න තරමට පරිණත චිත‍්‍රපටි හදන්න ලංකාවෙ සිනමාකරුවන්ට බැරි වුණා. සිනමාව කියන ආකෘතිය එක්ක පේ‍්‍රක්‍ෂකයා කියන කෙනා තියා ගත්ත සම්බන්ධතාවය අහෝසියි. දැන් ජාතික චින්තනය, ජාතක කතා, බණ කතා වගේ දේවල් අල්ල ගෙන වෙන වෙන සම්බන්ධතා හරහා චිත‍්‍රපටි විකුණන්න හදනවා. ඒ වෙනුවට චිත‍්‍රපටිය සහ නරඹන්නා අතරෙ සම්බන්ධතාව ගොඩ නගා ගන්න කිසි දැනුමක් අපේ සිනමාකරුවන්ට නෑ.

තව නොබෝ දවසකින් ඉන්දියානු චිත‍්‍රපට කර්මාන්තය ලංකාවට ඇරෙනවා. එතකොට අපේ සිනමාකරුවන් කියලා හිතාගෙන ඉන්න ගොඩ දෙනෙකුටත් ඇරෙනවා. ලංකාවෙ ජනතාව හින්දි චිත‍්‍රපටි පෝලිමේ ඉඳන් බලද්දි සිංහල චිත‍්‍රපටි වේලෙන්න ගන්නවා. ඒක අනිවාර්යක්.

චිත‍්‍රපටියත් එක්ක නරඹන්නාට තිබුණු මානසික උපයෝගිතාව මේ වෙන කොට අහවරයි. ඒ චිත‍්‍රපටි වල ජීවිතය නෑ. තොටින්ම මෙගා නාට්‍යයක තරම් වත් අපේ මිනිස්සුන්ගේ ස්පන්දනය අපේ චිත‍්‍රපටි වල නෑ. ඒ වෙනුවට සිනමා උළෙලක් හෝ වෙනයම් ලාබයක් ඉව කරන්න පුළුවන් තැනක් අතපත ගගා චිත‍්‍රපටි අටවන්න යනවා. ඒක කර්මාන්තයක් නෙමෙයි. කිසිම වෘත්තිමය තත්වයක් නෑ.

අපිට ඉන්දියාවෙ හෝ වෙනයම් රටක චිත‍්‍රපටි සම`ග අපේ රටේ තර`ග කර ගන්න බැරි ඒ චිත‍්‍රපටි වල තාක්‍ෂණය හෝ සුපිරි නළු නිළියන් නෙමෙයි. එක පැත්තකින් ඒක ඇත්තක්. අපිට සුපිරි කෙහොම වුණත් නිකං වත් නළුනිළියො නෑ. ර`ගපාන්න බැරි, හැකියාවන්ගෙන් අඩුම පිරිසක් මොකක් හරි අනියම් මාර්ගෙකින් නළුවො නිළියො වෙනවා. ඉතින් ඒ අනියම් මාර්ග ටික චිත‍්‍රපටි විදිහට ඉතුරු වෙලා චිත‍්‍රපටිය නැති වෙලා යනවා. මේ වෙනකොට චිත‍්‍රපටියක් කිව්වම නිෂ්පදකයෙක් රවට්ටා ගැනීමෙ ඉඳන් ජාවාරම් ගාණක් කෙරෙන මළගෙදරක බූරු තිප්පොලක් වගේ. ඊට වැඩි හැ`ගීම් හෝ ජීවිත සම්බන්ධ කාරණා එතන නෑ.

අනික් කාරණය අපිට චිත‍්‍රපටි හදන්න බැරි එක. අපේ චිතපටියක් යම් තරමකට හරි හොඳ එකක් වෙන්න නම් පිටරටකින් සම්බන් වෙන්නම ඕන. ඉන්දියාවෙ ශේකර් ප‍්‍රසාද් හරි සෙට් වුණෙ නැතනම් ඒක කටේ තියන්න බැරි හොද්දක් වෙනවා. නැත්තම් නිෂ්පාදනය ප‍්‍රංසෙන්, කැමරාකරණය ඇමරිකාවෙන්, මේ මොකක් හරි විදිහකට නැත්නම් චිත‍්‍රපටිය බිහිවෙන්නෙ මහින්ද චින්තනෙන්. ඒක තමයි මේ වෙලාවෙ ලංකාවෙ තියෙන බංකොලොත්ම ප්‍රොඩක්ෂන් හවුස් එක.

අපිට චිත‍්‍රපටි ගැන දැනුම හු`ගක් අඩුයි. අපිට තේරෙන්නෙ නෑ සිනමා භාෂාව ජීවිතේ අල්ලන තැන. මොකද අපිට ජීවිතයක් නෑ. අපි චිත‍්‍රපටි බැලූවට අපිට පේන්නෙ ඒකෙ තියෙන තාක්‍ෂණික කාරණා විතරයි. එඩිට් එක, ලයිට් එක වගේ න්‍යායිකව වාද කරන්න පුළුවන් ගොඩක් දේවල් හොයා ගත්තට චිත‍්‍රපටියක ජීවිතය කියවගන්න තරම් අපේ මොළේ මෝරලා නෑ. ඒකට ඉතිං දේශපාලනික, සමාජ සහ සංස්කෘතික කෙළවීම් ගාණක් බලපානවා. උදාහරණයක් විදිහට දැන් ලේස්ටර් ලා, පතිරාජලා වගේ ගැඹුරක් ඇතුව චිත‍්‍රපටියක් ඇතුලට එන්න පුළුවන් චිත‍්‍රපටිකාරයො නෑ. ටයිටස් ලා වගේ හිතුවක්කාර ඇෙ`ග් අමාරුකාරයො නෑ. ඒ වෙනුවට අපිට ඉන්නවා අන්තර් ජාතික සම්මානයෙන් පිදුම් ලත් වට්ටෝරු අධ්‍යක්‍ෂවරු ටික දෙනෙක්. සිනමාව වැටෙද්දි ‘ඉවරාාාාායි‘ කියන්න මිසක් විකල්ප අදහසක් වත් ඒ අයට නෑ.

කොහොම වුණත් ඩිජිටල් කැමරා අඩු ගාණට ආවත් එක්ක වෙන කට්ටියක් චිත‍්‍රපටි හදන්න ආවා. කාට හරි ඇසිස්ට් කරලා, සෙට් වල කට්ට කාලා, අල වෙලා එන කිසි නිර්මාණශීලී හැකියාවක් නැති අය වෙනුවට මේ කට්ටිය අලූතෙන් චිත‍්‍රපටි හදන හැටි ඉගෙන ගන්න ගත්තා. වාසනාවකට ලංකාවෙ සිනමා පාසැල් නැති හින්ද මේ කට්ටියගෙ ඔලූ කන්න ඒ පරණ පරම්පරාවට බැරි වුණා.

චිත‍්‍රපට ප‍්‍රදර්ශනය කියන එක වෙළඳ ව්‍යාපෘතියක් විතරක්ම වෙලා චිත‍්‍රපටියක් පෙන්නුවාම අධ්‍යක්‍ෂකයා අතිනුත් හේාල් එකට ගෙවන්න වෙන ගාණට පත් වුණාම අලූත චිත‍්‍රපටි හදන අයට හෝල් වලින් එලියෙ ප‍්‍රදර්ශනයක් ගැන හිතන්න වුණා. මෑතකදි අලූත් කට්ටියක් ලංකාවෙ ‘බ්ලැක් මෙට්ල්‘ ගැන කරපු ඩොකියුමෙන්ටි‍්‍රයක් ප‍්‍රංශ සංස්කෘතික කේන්ද්‍රයේදි පෙන්නුවා. කල්ට් වැඩක් විදිහට එතනට එකතු වුණු අයට ෆිල්ම් එක ගැන ඇ`ගට දැනෙන දෙයක් තිබුණා. එතන ඒ අයගේ ජීවිතය එක්ක නැත්නම් විඳීම එක්ක සම්බන්ධයක් තිබුණා. මේ ඓන්ද්‍රිය සම්බන්දෙ තමයි ප‍්‍රධාන ධාරවෙ සිනමාව සහ පේ‍්‍රක්‍ෂකයා අතර නැත්තෙ.

තවත් කණ්ඩායම් කීපයක්ම හිතාගන්නවත් බැරි අඩු ගණං වලට ඩිජිටල් කැමරා අරන් එළියට බැහැලා චිත‍්‍රපටි කරන්න අරන්. පොඩි පොඩි එඩිටින් සෙටප් වල එඩිට් කරගෙන ඒ අය පුළුවන් විකල්ප හැටියකින් චිත‍්‍රපටි ප‍්‍රදර්ශනය කරන්න ගන්නවා. ඒකෙදි වෙන වැදගත්ම කාරණය චිත‍්‍රපටිය නරඹන්නා සහ චිත‍්‍රපටිය අතර ඇත්ත සම්බන්ධයක් ගොඩ නැගෙන එක. ඒ වගේම චිත‍්‍රපටි කෙරුවාව ගැන තියෙන සාම්ප‍්‍රදායික මහප‍්‍රාණ ඉවර වෙලා අලූතෙන් චිත‍්‍රපටි පටන් ගන්න එක. මේ අලූත් පරපුරක්. අලූත් සම්ප‍්‍රදායක්.

”සිනමාව සිනමාව උඩම විනාශ වෙලා ගියා. දැන් සිනමාව කියන්නෙ නාකින්ට නින්ද යන කල් කියන කතා ටිකක්”
පීටර් ග‍්‍රිනවේ.

මෑතකදි මට අහන්න හම්බුණ ත‍්‍රිල්ම කතාව රුපියල් 1000කින් චිත‍්‍රපටක් හදන දෙන්නෙක් ගැන. ”රුපියල් 1000කින් චිත‍්‍රපට අධ්‍යක්‍ෂකයෙක් වෙන්නෙ කොහොමද?”
ඒක තමයි චිත‍්‍රපටියෙ තේමාව. මේ අලූත් සිතීමක්. තමන් කකුල් දෙක ගහලා ඉන්නෙ කොතනද කියලා හරියට බලලා ඒක කැමරාවකට ගන්න කරන ට‍්‍රයි එකක්. මං කියන්නෙ සංකල්පය ගැන. චිත‍්‍රපටිය ගැන කියන්න තාම කල් වැඩියි. ඒත් කුණුවෙවී සුරංගනා කතා කියන චිත‍්‍රපටිකාරයන්ට වඩා කුණුවෙන එක දකින මේ අලූත් උන් අපිට බලාපොරොත්තුවක් ගේනවා.

”අලූත් චිත‍්‍රපටකරුවන් අලූත් ආකෘතීන් සහ වාඩාත් නරඹන්නාව ඒ තුලට ඇතුලත් කර ගත හැකි ප‍්‍රවේශයන් ගැන හිතන්නට උවමනායි”
පීටර් ග‍්‍රීනවේ කියනවා.

අවබෝධය ලත් අය සහ අවබෝධය නොලත් අය කියල කොටස් දෙකක් ලෝකෙ නෑ. විමුක්තිය දේශනා කරන ඔක්කොමල්ලා මංකොල්ලකාරයො.-යූ. ජී. ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති


මිනිස්සු මට කියනවා මං අවබෝධය ලද්දෙක් කියල. මං පිළිගන්නෙ නෑ ඒ වචනය. ඒත් ඒ අයට හොයා ගන්න බැරුව ඇති වෙන වචනයක් මං ජීවත් වෙන හැටි ගැන කියන්න. මං කියන්නෙ එහෙම අවබෝධය ලැබීම කියල දෙයක් නෑ. මං එහෙම කියන්නෙ මගේ මුලූ ජීවිතේම මං ඔය කියන අවබෝධය ලබා ගන්න කැප කළ හින්ද. අන්තිමට මං තේරුම් ගත්තා අවබෝධය ලැබීම කියල් සිද්ධියක් නැති වග. ඒ හින්ද අවබෝධය ලත් අය සහ අවබෝධය නොලත් අය කියල කොටස් දෙකක් ලෝකෙ නැහැ. බුද්ධ වර්ෂ 600ට එහා ඉපදුණු බුද්ධ ගැන මං තුට්ටුවකටවත් ගණං ගන්නෙ නෑ. ඒ වගේමයි ඊට පස්සෙ ආපු බුදු වුණා කියල කියන කට්ටිය ගැනත්. ඔවුන් ඔක්කොම බොරුකාරයො. මිනිස්සුන්ගෙ දුර්වලතාවයක් තමන්ගෙ වැඩක් වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරපු සූරාකන්නො රොත්තක්. මිනිසාට මිනිසාගේ ශක්තිය ඇරෙන්න වෙන ශක්තියක් නැහැ. දෙවියන්ව මැව්වෙත් මිනිසාමයි. ඒ ඔහුගේ බය නිසා. ඒක නිසා ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නෙ බය කියන කාරණේ ගැනයි. දෙවියන් ගැන නෙමෙයි.


මං මා වෙනුවෙන්ම සහ මා විසින්ම තේරුම් ගත්තා අවබෝධ කර ගන්න කියලා ආත්මයක් නැති වග. මං කතා කරන්නෙ ඒ තේරුම් ගැනීම ගැනයි. ඒක එක්වරම එන කුණාටුවක් වගේ දැනෙන තේරුම් යාමක්. හරියට අකුණක් වගේ. ඔබ හැම දෙයක්ම ආත්මය අවබෝධ කර ගැනීම කියන කාරණය වෙනුවෙන් කැප කරල තියෙද්දි එකපාරටම ඔබට තේරුම් යනවා අවබෝධ කර ගන්න කියල ආත්මයක් නැති වග. ඒතකොට ඔබට හිතෙනවා මොන ඉලව්වක්ද මං මුළු ජීවිතේම කර කර හිටියෙ කියල. මේ තේරුම් ගැනීමත් එක්ක ඔබව පුපුරා යනවා.

මට හැම විදිහකම දේවල් සිද්ද වුණා. මං ඒ දේවල් ඇතුලෙන් ගමන් කළා. මට දැණුන කායික වේදනාව හු`ගක් දරුණුයි. ඒකයි මං කියන්නෙ ඔබ කීයටවත් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නෑ මේ දේ කියල. මං හු`ගක් කැමතියි එයින් බිංදු මාත‍්‍රයක් වත් ඔබට දනවන්න මට පුළුවන් නම්. එතකොට ආයිමත් කවදාවත් ඔබ මේ දේ හොයා ගෙන යන්නෙ නෑ. ඔබ හොයා ගෙන යන දේ මේ ලෝකෙ තියෙන දෙයක් නෙමෙයි. ඒක මිත්‍යාවක්. ඒකත් එක්ක ඔබට කරන්න කිසි දෙයක් ඇත්තෙ නෑ.


ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - මං කැමති නෑ අවබෝධය ලැබීම, නිදහස, හෝ මෝක්ෂය වගේ වචන පාවිච්චි කරන්න. ඒ හැම වචනයක්ම පට්ට ගහපු වචන. ඒවා ඇතළෙ හැංගිච්ච වෙන තේරුම් තියෙනවා. මේ දේ ඔබට උත්සාහ කරල ලබා ගන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. ඒක සිද්ද වෙනවා. ඒත් ඒ දේ එක්කෙනෙකුට වෙන්නයි තව කෙනෙකුට නොවෙන්නයි හේතුව මං දන්නෙ නෑ.

ප‍්‍රශ්නය- ඉතිං ඔබට ඒ දේ සිද්ද වුණාද?

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - ඔව් මට ඒ දේ වුණා

ප‍්‍රශ්නය - කවදද?

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - මගේ 49 වෙනි අවුරුද්දෙදි
ඒත් විමුක්තිය කියල ඔබ හොයාගෙන යන දේ වෙනුවෙන් ඔබ කරන කිසිම උත්සාහයක් මේකට අදාල නෑ. ඒ හැම උත්සාහයකින්ම ඔබට ඔබව අහිමි කරනවා. මේ දේ ඔබ උත්සාහ කිරීමෙන් හෝ උත්සාහයේ ප‍්‍රතිඵලයක් හැටියට ලැබෙන දෙයක් නෙමෙයි. ඒ නිසයි මං මේකට අහේතුකයි කියන්නෙ. කිසි හේතුවක් නෑ. ඒත් ඒ සොයා යාම කෙළවරක් වෙනවා.

ප‍්‍රශ්නය - ඔබ කියන්නෙ මේ ඔෙබ් සොයා යාමේ ප‍්‍රතිඵලයක් නෙවෙයි කියලද? මං අහන්නෙ ඔබ දර්ශනය හදාරලා තියෙනවා. බොහෝ ආධ්‍යාත්මික මිනිසුන් ආශ‍්‍රය කරල තියෙනවා....

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - ඒ සොයා යාම හරි අස්වාභාවිකයි. ඇත්ටම ඉන් ඔබව ගෙන යන්නෙ විරුද්ධ දිශාවටයි. මේකට ඒ උත්සාහයේ සම්බන්ධයක් නැහැ.
ප‍්‍රශ්නය - ඒ දේ වෙනුවෙන් නොසිටියදීත් ඒ දේ සිදු වුනා. නමුත් ඒ ඔබ එසේ සිටීම නිසා නෙමෙයිද?

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - අන්න හරි. ඔබ නිවැරදියි. ඔබ කරන හැම දෙයකින්ම වෙන්නෙ දැනටමත් ඔබ ළ`ග තියෙන ඒ දේ ප‍්‍රකාශ වෙන්න විදිහක් නැති වෙන එකයි. ගෙදර වැටිච්ච ඉඳිකටුවක් ඔබ මහපාරේ සොයමින් ඉන්නවා වගේ. මං කියන මේ දේ හරිම ස්වභාවිකයි. ඔබ හිතන ශුද්ධ දේ හෝ ආධ්‍යාත්මික විමුක්තිය එක්ක ඒකෙ සම්බන්ධයක් නෑ. ඒ හැම දෙයක්ම විකාර (සිනා නගයි)

මට පුළුවන් නම් මං මේ දේ ඔබට දෙනවා. ඒත් කොහොම දෙන්නද? ඒක දෙන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. ඔබ ගාව දැනටමත් තියෙන දෙයක් මං දෙන්නෙ කොහොමද? මොනවටද?

ප‍්‍රශ්නය -ඒත් මට ඒක දැනෙන්නෙ නෑ. ඔබට දැනෙනවා.

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - නෑ නෑ. ඒක දැනීම ගැන කාරණයක් නෙමෙයි. දැන ගන්න තියෙන දේකුත් නෙමෙයි. ඔබට කවදාවත් බෑ ඒ දේ දැන ගන්න. ඒ දේ ඒ දෙය විසින්ම ප‍්‍රකාශ වෙන්න උවමනායි. ඒක සවිඥාණක වීම ගැන කාරණයක් නෙමෙයි. එතන සවිඥාණයක් හෝ අවිඥාණයක් පවතින්නෙ නැහැ.

ප‍්‍රශ්නය - මං කැමතියි ඔබ පුද්ගලිකව මේ තත්වයට පත්වුණු හැටි විස්තර කරනවා නම්...

ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති - වැඩක් නෑ. ඒක දිග කතාවක් වෙයි. මට මගේ ගැන ගොඩක් දේවල් කියාගෙන යන්න වෙයි. මගේ ජීවිතය එක තැනකට වෙන කල් ගමන් කළා. එැතිනින් එහාට ගමනක් නෑ. කතාව ඉවරයි.
මගේ ජීවිත කතාව ලියන්න ආපු රචකයො දෙන්නෙක් දෙවිදිහකට ලියන්න උත්සාහ කළා. එක්කෙනෙක් කියනවා මගේ සාධනාව (ආධ්‍යාත්මික පුහුණුව) සහ අධ්‍යාපනය මාව මෙතැනට ගෙනාවා කියල. ඒත් මං කියන්නෙ ඒ දේවල් හැරුණු කොට අනිත් හැම දේම මාව මෙතැනට ගෙනාවා කියල. දෙවැනි එක්කෙනත් උනන්දු වුණේ නෑ ඒ විදිහනේ ලියන්න. මොකද එයාට වැඩි දෙයක් නෑ එතකොට මගේ ගැන ලියාගෙන යන්න. ප‍්‍රකාශකයන්ටත් ඕන හේතුවක් තියෙන දේවල් ගැන ලියන්න නෙ. ඒක ස්වභාවිකයි. අපි ජීවත් වෙන්නෙ හේතු ඵල සම්බන්ධතා වැඩ කරන දේවල් එක්ක. ඉතිං හැමදේම අපිට ඒ විදිහට ඕන. ඒකයි ඔබ අහන්නෙ කොහොමද මං මේ තත්වෙට පත්වුණේ කියල. අපි ආයිමත් මුල්ම තැන. කොච්චර වුණත් එකේ වර්ගයත් එකමයි. තාම අපි අහනවා කොහොමද ? කියල.
මගේ කතාව වැදගැම්මකට නෑ. මොකද කාටවත් ඒ වගේ වෙන්න බෑ. ඔබේ කතාව විශේෂයි. ඒක කාගෙවත් වගේ වෙන්න උවමනා නෑ. ඔබට සිද්ද වෙන හැම සිදුවීමක්ම ඊටම විශේෂ වූ ආකාරයක් දරනවා. ඔබේ තත්වය, ඔබේ පරිසරය, ඔබේ අතීතය, මේ හැම දෙයක්ම වෙනස්. ඔබේ ජීවිතයේ දේවල් වෙන්නෙ මගේ විදිහට නෙමෙයි.

Saturday, July 24, 2010

Facebook එකේ ලියන කවි


දිය කිඳුරියක්
ආදරේ කරන්න

පටන් අරං

පීනන්නවත්

බැරි

මට

Facebook කවියෝ වැහි වැහැලා නිකං තියෙන හින්ද වැදගැම්මකට නැති කවි අම්බානක ලිය ලියා දාන හින්ද මං කවි කියවන එක නවත්තලා තිබුණෙ. පොත් වල කවි කියල ලියවෙන්නෙත් පට්ට පරණ, කටේ තියන්න බැරි පිළුනු අත්දැකීම් සහ ඒකටම හරියන බාසාවක් හින්ද පත්තරේක කවියක් දකින එක වුණත් ඉක්මණට අනිත් පිටුවට පෙරළන එක සාමාන්‍යයක්. ඒක හින්ද ඉන්දික ගේ කවි මට මුණ ගැහුණෙ අහම්බෙන්.

ඒ කවි present කරල තිබුණ විදිහ අවුල්. ඇස් වලට අමාරු, තනි පාට කොල තීරු වල නිකම්ම අකුරු ටයිප් තිබුණෙ web එකේ කවියක් එක්ක කරන්න පුළුවන් හුගක් දේවල් අමතක කරල. ඒ වෙනුවට තාමත් කවියේ ඉදිරිපත් කිරීම පොතක මට්ටමෙන් හිතන වගක් ඒකෙ දැණුන.

ඒත් ඒ කවි මට කතා කළා. වචන වලින් තනිකරම කියල ඉවර කරන්න බැරි ඇත්ත අත්දැකීම වලින් ඒ වචන බඩ වෙලා තිබුණා. ඉන්දික හුගක් හොඳ කවියෙක් වෙන්නෙ ඒ විදිහට වචන බඩ කරන්න තියෙන දුර්ලබ හැකියාව හින්දමයි. ඒ එක්කම කවි පේලි අතර වැටෙන හුස්ම, ඒකෙන්ම ගොඩ නැගෙන නිරායාස තාලය කවියේ පරිපූර්ණත්වය ස්පර්ශ කරමින් තිබුණ. ආයිමත් වතාවක් කවියෙක් මුණ ගැසීමේ ත‍්‍රිල් එකෙන් මං කවි ඔක්කොම එක හුස්මට කියෙව්වා.

ඉන්දික කවි වලදි වචන පේලි අතර හිඩැස් හදනවා. අත්දැකීම එතැනින් මාරු වෙන්නෙ කියවන කෙනාගේ මතක හෝ අත්දැකීම් හරහායි. සම්පූර්ණ කතාවක් හරි සිද්ධියක් හරි වෙනුවට ඉන්දික කරන්නෙ විෂුවල් එකක්. ඒ අතර සොඳුරු භාෂාමය ෙඡ්දන ඔහු පාවිච්චි කරනවා. එතකොට අත්දැකීම ප‍්‍රක්‍ෂේපණය වෙන්නෙ කවි කොලය උඩ නෙමෙයි. කියවන කෙනාගේ මනස උඩ. ඒ අත්දැකීම විඳින්නෙ කියවන්නාම හින්ද හිරිගඩු පිපෙන ආතල් එකකින් එකපාර හිත කිතිකැවෙනවා. ඉන්දික කවියෙක් වෙන්නෙ මේ හින්ද.

මං හීතලෙන්
බැට කකා

ඉන්න කොට

මහ රෑ
තට්ට තනියම

ඔයා
දුම් දමන
උණුම උණු

කෝපි කෝප්පයක් හදා ගෙන
බලා සිටි බව
මං දන්නෙ පස්සෙ

එතකොට
හොඳටෝම
ඇල්වෙන්න

නිමිලා


මේ කවි වල දේශපාලනේ කතා කරන්න නෑ. ඒ වෙනුවට ජීවිතය කතා කරනවා. හරිම abstract විදිහට. කවි එකතුවේ නමක් abstract. පුංචි තැනකින් කතාව කියනවා ඕනම කෙනෙකුගේ අත්දැකීමට ඇතුල් වෙන්න ඉඩ තියලා. මේ කවි වල දොරවල් වැහිලා නෑ. හයිකු නැත්නම් සෙන් කවි වගේ කවිය ඇතුලෙ කියවන්නාට සක්මන් කරන්න පුළුවන්. ඒ වියුක්ත අත්දැකීම තම තමන්ගේ මනස් ඇතුලෙ සංයුක්ත කර ගන්න පුළුවන්. ඉන්දික නිදහස් කවියෙක්. ඒ එක්කම එයා පුංචි තැන්වලින් ජීවිතය කියවන්න දන්න රොමැන්ටික් කවියෙක්.

මේ කවි web එකේ දිග ඇරෙන එකත් හරි විශේෂයි. හේතුව කවි පොතක් කියලා ඕක print කරලා ලොකු නමක් තියෙන පරණ කවියෙකුට කියලා බෞතිස්ම නොකර Facebook යාලූවො අතරෙ බෙදා ගන්න ඇත්ත ආදරයක් විදිහට එළියට දාපු එක ගැන ඉන්දිකට සැලියුට් කරනවා. කවි මේ විදිහට නිදහසේ බෙදෙන්න ඕන. පොත් විදිහට සීමා වෙන්නෙ නැතුව, ජීවිතේ පාලූව, කාන්සිය, අසහනය, ආදරය වගේම අසනීප බෙදා ගන්නා මිළක් නැති තැන් වල art හුවමාරු වෙන එක හුගක් ලස්සනයි. ඒත් මේ කවි ඊට වඩා පිරිසක් අතරට යන්න ඕන. මිනිස්සු සජීවිව මුණ ගැහෙන තැන් වලට මේ අත්දැකීම් එන්න ඕන. ඒකට කවි ගැන කතා කරන්න, මුහුදු වෙරළක්, කනත්තක්, බෝඩිමක් හරි කොහේ හරි තැනක් ගැළපේවි. රස වින්දනයත් එක්ක අලූත් ඇගට දැනෙන love එකක් එකතු කරන්න එතකොට මේ කවි වලට පුළුවන් වේවි. ඉන්දික හොඳ කවියෙක් වෙන්නෙ ඒ නිසා. මේ හිස් කාන්තාරෙට එයා ආපහු ලැබෙන දෙයක් ගැන බලාපොරොත්තුවක් නැතුව ලියපු නිසා.

මහරජ
ඔබට ඒ ඥාතීත්
මේ ඥාතීත් හැර
තවත් ඥාතීන්

සිටිත්ද??

ඉන්දිකගේ කවි සමහර තැන් වලදී තියුණු විදිහටම දේශපාලනිකයි. ඒ දේශපාලනයට වැඩි දෙයක් ඒ කවි ඇතුලෙ තියෙද්දි. ඒත් වෙන්න පුළුවන් විදිහටම සමහර තැන් වලදී ඉන්දික පටුයි. සුලබ දේශපාලනික හෝ ජනතාවාදී පණිවුඩයට කොටු වෙනවා. කවිය පරණ වෙලා තියෙන තරමට කොයි තරම් අලූතෙන් හිතුවත් පරණ පුස් ගඳ දැනෙන්න ගන්නවා. හැබැයි එතැනින් එහාට දේශපාලනය විඳින්න පුළුවන් තැනක් වෙනකල් නැත්තං රහට හපන්න පුළුවන් තැනක් වෙනකල් ගේන්න ඉන්දිකට ගොඩක් තැන් වලදි පුළුවන් වෙනවා.

මෙතැනදි මං උපුටා ගත්ත කවි හැම එකකම අර්ථය මතුවෙන්නෙ ඒ කවි වලට එයා දීලා තියෙන මාතෘකාවත් එක්කයි. මං උවමනාවෙන්ම මාතෘකා මග හැරියේ ඉන්දිකගේ original කවි වලටම ගිහින් ඒවා කියවන්න ඕන නිසයි. ඒක හින්ද ඒ කවි කියවන්න කවියාගේ අඩවියට යන්න. ගිහින් එයාව වැළඳ ගන්න.

නොහිතුවට
අපි
හැමෝම

ටොම්ලා.
හැමදාම
ජෙරී
පස්සෙන්

පන්නන
ඉන්දිකගේ කවි වල visual හැඩයකුත් තියෙනවා. ඒ කවි වල පේලි ගැලපෙන්නෙ තාලෙට වගේම visual එකක් විදිහටත් හැඩයක් මතු කරන ගමන්. මේක ආකෘතියක් විදිහට ගන්න ගිහින් ඉන්දික ඇණ ගත්ත තැනුත් තියෙනවා. මොකක් වුණත් ඒක ආකෘතියක් විදිහට එන්න ගත්තම ඇතුලෙ දේවල් අවුල් වෙන්න ගන්නවා.

ඒත් ඉන්දිකගේ කවි කාලෙකට පස්සෙ මට කවියක ආතල් එක අරන් ආවා. මගේ ඇතුලෙ ජීවිතය එක්ක ගණුදෙනු කළා. ඒක හින්ද අනික් ගොඩක් අයගේ කවි බොරු වෙද්දි මට ඒ කවි ඇත්ත.

අලූත් චිත‍්‍රපටි ෂානරයක් ගැන හීනයක්


චිත‍්‍රපටි ගැන ලියන්න තරම් මං පොරක් නෙමෙයි. ඒත් මං කියපු අදහසක් කොලේකට දාලා දෙන්න කියල චින්තන කියපු හින්ද මං ලියන්න try කරනවා. චිත‍්‍රපට කර්මාන්තය කියල එකක් ගැන අපි නිතරම අහනවා. ඒක කොහෙත්ම ලාබ ලබන්නෙ නැති මහ කාලකණ්ණි කර්මාන්තයක්. මං ඒ ගැන අහපු දවසෙ ඉඳන් ඒ කර්මාන්තෙ පාඩුයි. ඒත් තාමත් මිනිස්සු චිත‍්‍රපටි හදනවා. හදලා චිත‍්‍රපටි කර්මාන්තෙ ගැන කතා කරනවා.
ලංකාවෙ චිත‍්‍රපටි හදලා පෙන්නලා සල්ලි හොයන්න බෑ. චිත‍්‍රපටියක් දිව්වොත් දුවන්නෙ ඒ චිත‍්‍රපටියට පිටින් තියෙන කාරණා වගයක් හින්ද මිසක් ජනතාව චිත‍්‍රපටි බලන හින්ද නෙමෙයි. නැත්තං ජනතාව බලන්නෙ පිටරට චිත‍්‍රපටි. ඇත්තටම ලංකාවෙ චිත‍්‍රපටි අජූතයි තමයි.
ටිකක් වෙන රටවල හදන චිත‍්‍රපටි බැලූවොත් හරියටම තේරෙන්න ගන්නවා ලංකාවෙ අයට චිත‍්‍රපටි හදන්න බැරි වග. ෂොට් එකක් ගන්න හැටි, ලයිට් අල්ලන හැටි, කැමරාව කරකවන හැටි දැනගත්තට හැම චිත‍්‍රපටියකම වගේ rhythm අවුල්. දෙන්නෙක් අතර සංවාදයක් උණුහුම් වෙන හැටි වගේ සරල දෙයක් හරියට build up කරන්න අපේ ප‍්‍රවීණයෙකුටවත් බෑ. film වල රගපාන නළු නිළියන්ගෙ rhythm පිස්සු වගේ. edit එකේදි රූප කැපෙන්නෙ මෙලෝ රහකට නැතුව. අපේ කවුරුවත් චිත‍්‍රපටි කරන්න දන්නෙ නෑ. ඉතිං අපි හදන චිත‍්‍රපටි වල සෞන්දර්ය අගය බින්දුවයි. ඒ මදිවට කර්මාන්තයක් ගැන කතා කර කර ලෝක සිනමාවට යන්න කෘතිමව දගළද්දි ඒ චිත‍්‍රපටිවල ආත්මයක් පවා නැති වෙනවා. චිත‍්‍රපටියක් පෙන්නද්දි ඒ චිත‍්‍රපටියෙ රූපරාමු හුස්ම ගන්න හැටියෙන් කියන්න පුළුවන් අධ්‍යක්‍ෂවරයාගේ පරිණතකම. අනික් අතට චිත‍්‍රපටියක් පරිණත වෙන්නෙ ඒ චිත‍්‍රපටියෙ තියෙන ශිල්ප හරඹ නිසා නෙමෙයි. චිත‍්‍රපටියට අධ්‍යක්‍ෂවරයා ගේන ජීවිතේ ගැඹුර නිසා. ඒක චිත‍්‍රපටියක් බලද්දි පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට දැනෙන්න ගන්නවා. තමන්ට නොතේරෙන චිත‍්‍රපටියක් වුණත් ඒ ගැඹුරු මනුස්ස හැගීම දැනෙද්දි බලාගෙන ඉන්න පුළුවන්. අපේ චිත‍්‍රපටි වල ඒ හෘදයාංගම බව නැහැ.

මං චින්තනත් එක්ක කතා කළේ කර්මාන්තයක් වෙනුවට ආර්ට් එකක් විදිහට චිත‍්‍රපටි හදන්න බැරිද කියන එක ගැන. කවියක්, කතාවක් ලියන තරමටම චිත‍්‍රපටි හදන එකත් සරල වෙන්න බැරිද කියන එක ගැන. චිත‍්‍රපටියක් හදන්න මහන්සි වෙන්න සිද්ද වෙන පිරිස සහ වැයවන කාලයත් එක්ක චිත‍්‍රපටිය බලන්න මිළක් නියම වීම අනිවාර්යක්. ඒත් ඒක හුගක් සරල ඇත්තක් කියන එකයි මගේ හැගීම. digital තාක්‍ෂණය මේ තරම් සුලබ වෙද්දි, web එක මේ තරම් දනෙක් අතේ ගැවසෙද්දි ඔය පර චිත‍්‍රපටි ගැන කියන කතා තව දුරටත් වලංගු නෑ. දැන් චිත‍්‍රපටියක් වෙන්න ඒක ශාලා වල දුවන්නම ඕන නෑ. නිදහස් පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයක් ඕනම චිත‍්‍රපටියක් වෙනුවෙන් විවෘත වෙලා තියෙනවා. දැන් චිත‍්‍රපටියක් චිත‍්‍රපටියක් නොවෙන් තියෙන්නෙ කාරණා දෙකයි. එකක් ඒ චිත‍්‍රපටිය කරන අයගේ ඔලූවෙ චිත‍්‍රපටි ගැන තියෙන අදහස වැඩවසම් වීම.
මේක ඇත්තක්. එක දවසක් මට ඇහුණ මං හිටපු තැනකදි චිත‍්‍රපටි පොරක් කියන කතාවක්.
‘ ඔය digital ලෙඩෙන් වුණේ film director කෙනෙක් කිව්වම රටේ තිබ්බ තැන බාල්දු වුණ එක විතරයි. තැන් ඕන එකෙකුට පුළුවන්නෙ චිත‍්‍රපටි හදන්න. කර්මාන්ෙත් ඉවරයි ඕකෙන්”

මොලේ ඇතුලෙ තියන මේ හං ගඳ ඇරුණම දෙවෙනි බාධාව මුදල්. ඒත් අපිට චිත‍්‍රපටියකින් කියන්න ඇත්ත කතාවක් තියෙනවා නම් අපි කොහොමත් චිත‍්‍රපටියක් හදනවා. දැන් අවුල තියෙන්නෙ එහෙම කියන්න දෙයක් නැති අය චිත‍්‍රපටි හදන එක.

‘චිත‍්‍රපටි හදන්න එන්නෙ ඉතින් අනිත් වැඩ මොකක්වත්ම බැරි අයනෙ” තවත් director කෙනෙක් ජෝන්ද සිල්වා එකේදි කිව්වා.

චිත‍්‍රපටිය වලින් සල්ලි හොයන්න බෑ. අපේ ආත්ම ප‍්‍රකාශන බලන්න මිනිස්සු සල්ලි ගෙවන්නෙ මොකටද? චිත‍්‍රපටි පෙන්නන්න ඕන නොමිලේ. නොමිලේ පෙන්නනවා කියන අදහසින්මයි චිත‍්‍රපටිය කරන්න ඕන. එතකොට ඒ චිත‍්‍රපටිය හැදෙන්නෙම මනුෂ්‍ය ආත්ම ප‍්‍රකාශනයක් විදිහට. ඒක කර්මාන්තයක් නෙමෙයි. art එකක්. හුගක් ගැඹුරු, පුද්ගලික සීමාවන් දක්වා චිත‍්‍රපටි අරගෙන යන්න අපිට එතනදි පුළුවන්. මුදල කියන සාධකයම ප‍්‍රකාශනය පාවා දීමක්. ආත්ම ප‍්‍රකාශනයක් කොහොමද පොදු පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරය කියන කරණය එක්ක හෙට්ටු කරන්නෙ?

අනික් අතට දැන් ප‍්‍රධාන ධාරාව මැරිලා. එක එක විදිහට චිත‍්‍රපටි හදලා try කළත් ඒ ධාරාව ආයිමත් නැගිටින්නෙ නෑ. පේ‍්‍රක්‍ෂකයා චිත‍්‍රපටිශාලාව අත්ඇරලා ගිහින් හුගක් කල්. අපේ චිත‍්‍රපටි අධ්‍යක්‍ෂවරුන්ට අපේ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිතේ අහු වුණේ නෑ. ඒ වෙනුවට ඒ ගොල්ලො විකුණන්න කියල චිත‍්‍රපටි ජාතියක් හදන්න ගත්තා. කට්ටියක් මෙහේ විකුණන්න, තව කට්ටියක් එහේ රට රටවල විකුණන්න චිත‍්‍රපටි හැදුවා. චිත‍්‍රපටි වල ඇතුලෙ හරි බොල්කමක්, බොරුවක් දැනෙන්න ගත්තා. හඳයාගෙ අක්‍ෂරය ළමා අපචාර කියල ආණ්ඩුවෙන් තහනම් කළා. හඳයාව හිරේ දාන්න ගියා. ඊට පස්සෙ හඳයා ළමා චිත‍්‍රපටියක් හදනවා ‘විදු‘ කියල. ඒකට ආණ්ඩුවේ නිල සිනමා පොරක් වුණු සෝමරත්න දිසානායක ‘මාර වැඩක්‘ කියනවා. ප‍්‍රධාන ධාරව මැරුණෙ ඔය විදිහට.

මගේ අදහස වුණේ ලංකාවෙ අලූත් චිත‍්‍රපටි ධාරාවක් ගැන. මුදල් කියන කාරණය අදාල නොවෙන, මිනිස්සු ළ`ගට යන, මිනිස්සුන්ට නිකං පෙන්නන ඇෙග් අමාරුවටම හදන ඇත්ත චිත‍්‍රපටි රැල්ලක් ගැන. චින්තගෙයි උදයගෙයි චිත‍්‍රපටිය තැනින් තැන අරන් යන කතාවත් එක්කයි මට මේ අදහස ආවෙ. දැනට තියෙන බිමේ දේශපාලනය එක්ක ගත්තොත් මං කියන්නෙ පිස්සු කතාවක්. ඒත් සංකල්පයක් විදිහට හිතුවොත් මං කියන්නෙ වැඩ කරන්න පුළුවන් අලූත් දේහපාලනයක්. මුල ඉඳන් පටන් ගන්න වෙනවා. ආයිමත් මිනිස්සු එක්ක ඇත්තට ජීවිතය බෙදා ගන්න සිද්ද වෙනවා. සල්ලි නැතුව හිතන්න වෙනවා.

අලූත් ෂානරයක්. සල්ලි නැතුව නිෂ්පාදනය කරලා සල්ලි නැතුව පෙන්නන චිත‍්‍රපටි ෂානරයක්.

ලෝකෙ වෙන කොහේවත් මේක තියෙනවද කියල බලන්න මට උවමනා වුණේ නෑ. අලූතෙන් සිනමාව ගැන හිතන්න, ඒ එක්කම හැමදාම අපිට මග ඇරුණු සිනමාව සහ ජීවිතය අතර rhythm එක අඳුන ගන්න, වැඩියෙන්ම චිත‍්‍රපටියක විනය ගැන හැගීමක් ඇති කර ගන්න මේ විදිහෙ විකල්ප සිනමාවක් හොඳ පටන් ගැන්මක් වේවි.

ඒත් අපිට art එකක් විදිහට සිනමාවක් ඕනද කියන කාරණය මට කල්පනා කරන්න අමතක වුණා.

-තුෂාර පෙරේරා

Porn වලට බය මොකද?


රාගය යනු ඔබ දකින දේ නොවේ. ඔබ හිතන දේයි -පාවුලෝ කොයියෝ

ලංකාවෙ porn නැත්නම් අසභ්‍ය යැයි කියන දේවල් වලට එරෙහිව ලොකු විරෝධයක් පටන් අරන්. porn කියන එක ලංකාවෙ අර්ථයෙන් ගෑනු කකුලක් වෙළඳ ප‍්‍රචාරණ පුවරුවක පාවිච්චි වුණත් ඒක porn වෙන තරමට පටුයි. ලංකාවෙ සභ්‍ය දේවල් කියල හඳුන්වන්නෙ තමන්ගෙ ශරීරය ගැන තමන්ම ලැජ්ජා වෙන වර්ගයේ ප‍්‍රකාශනයි. ප‍්‍රකාශන කියන අදහස මෙතනට ගෙනාවෙ porn (මං කැමති නෑ අසභ්‍ය කියන වචනෙ නැවත නැවත ලියලා ඒ අදහසට පක්‍ෂ වෙන්න) කියන්නෙත් මේ සමාජයේ තවත් ප‍්‍රකාශනයක් නිසා. ඒ එක්කම ඒක ජනතාවගේ ඉල්ලූමක් ඇති ප‍්‍රකාශනයක්. කොටින්ම බුද්ධාගම තරම් වත් බලහත්කාරී ප‍්‍රකාශනයක් නෙමෙයි. බුද්ධාගම ලංකාවෙ පැතිරුණේ ඉන්දියාවෙන් අපේ තිස්සව ගෙන්නලා ‘දේවානම් පිය‘ කියල අභිෂේක කරලා මහින්දයි තවත් කට්ටියකුයි එක්ක මෙහාට එවපු බලහත්කාරයක් හැටියටයි. (මෙතනදී කතා කරන්නේ බුද්ධ විසින් කියන ලද දාර්ශනික අදහස් ගැන නොවේ. එයින් හැදී ලංකාවට පැමිණි බෞද්ධ යැයි කියන සංස්කෘතිය ගැනයි* ඒත් porn කියන්නෙ මිනිස්සුන්ගෙ අවශ්‍යතාවයක්. ඒක එක පැත්තකින් කාලකණ්ණි රාජ්‍ය තන්ත‍්‍රයක් විසින් දුකම දෙමින් පාලනය කරන ජනතාවකගේ පීඩනයේ ප‍්‍රකාශනයක්. අදේශපාලනික හුදකලා නිදහසක්. නැත්තම් කැරැල්ලක්. ඒත් බෞද්ධ කියල අපි හදාගත්තෙම ජීවිතය වාරණය කරන සංස්කෘතියක්. දැන් ඒක සිංහල- බෞද්ධ. ඒකෙ හැටියට රාජ්‍ය කරනවා කියන්නෙ මත- porn පුළුවන් නම් ගවමස් වුණත් තහනං කරන එකයි. ඒකෙ හැටියට දැන් මතට තිත පාර්ට් දෙක. porn තිත.

porn වලින් ලිංගික අපරාධ වැඩි කරනවා කියන එක මේ මර්දනය කරන්නම ඕන කියන අයගෙ ලාබ කතාව. මේ porn හැමදාම අපේ සංස්කෘතියෙ තිබ්බ ඒවා නෙවෙයිද? පන්සලට ගියහම අපි අපාය කියලා දැක්කෙ මිනිස්සුන්ව ඉරන, පලන, කටුවල අනින BDSM වර්ගයේ porn. අපේ ජාතක පොත අරන් කියවන්න. අසනග ජාතකය, නලිනී ජාතකය porn රබ නෙමෙයිද? එතකොට සීගිරිය ? එහෙනම් ඒ කාලෙ නොතිබිච්ච ලිංගික ප‍්‍රශ්නයක් දැන් ඇයි? කාම අපරාධ විදිහට මුදා හැරෙන මානසික කායික පීඩන ඇති කළ විශේෂ සමාජ වෙනස මොකක්ද?

අලූතෙන් එන තාක්‍ෂණයට බයෙන් ඒකෙ යක්කු දකින ගොඬේ ටයිකාරයො ටික පැත්තකින් තිබ්බොත් (ඉන්ටර්නෙට් හින්ද ජනතාව නරක් වෙනවා යැයි කියන) මේ විදිහට කාම අපරාධ වැඩිවීම ඇත්තක් නම්, ඒකට බලපෑ හැකි ආසන්නතම සමාජ හේතුව තිස් වසරක් පුරා පැවතුණු යුද්ධයේ නිමාවයි. යුද්ධය කරන්නට රජය විසින් ප‍්‍රහර්ශයට පත් කොට එළියට ඇද ගත්තේ ජනතාවගේ හිරවුණු ලිංගික පීඩනයයි. විවෘත ආර්ථිකය එක්ක ගාට ගන්න දැනුමක් සමාජයේ නැතුව නෝන්ඩි වෙවී හිටපු ජනතාව ඒ ලිංගික පීඩනය ජාතික රාගය නිදිහට මෝචනය කළා. කොටට අඳින කෙල්ලෙක් දැක්ක ගමන් හිත හෙල්ලෙන ලිංගික අවුලට රජයෙන් තේරුමක් දුන්නා. විමුක්තිය දුන්නා. දැන් යුද්දෙ ඉවරයි. ජාතික රාගයට සංසර්ගයේ යෙදෙන්න නිමිත්තක් නෑ. අයිමත් ඒ රාගය පහුබහිනවා පුද්ගලික ජීවිතයේ අඳුරු අහුමුළු වලට. යකා එළියට එන්න ගන්නවා. කාරණය මෙතැන තියෙද්දී ආණ්ඩුව වෙන වෙන බැලූම් උඩ යවමින් සිටී. දැන් porn සටනයි.

උදාහරණයක් හැටියට ජපානය සියලූ වර්ගයේ පොporn ෂානරයන් සමග වැඩෙන ලෝකයට porn නිෂ්පාදනය කරන රටක්. ජපානයේ කාම අපරාධ අනික් සෑම රටකටම සාපේක්‍ෂව ඉතා අඩුයි. පිටරටින් නිකං හම්බුවෙන porn බලන අපේ රටේ කාම අපරාධ වැඩියි. ඒ වගේම හැම සතියෙ පත්තරේකම දෙවන පිටුවෙ රූමත් තරුණියක් දූෂණය කරපු කතාවක්. පත්තරේ දේශපාලනයට වඩා වැඩි විකිණුමක් තියෙන්නේ ඒ පිටුවට. මේකෙ තේරුම මේ සිංහල බෞද්ධ ජනතාව දැඩි ලිංගික අසහනයකින් පෙළෙනවා කියන එක නෙමෙයිද? ඒ අසහනයේ ප‍්‍රකාශනයක් වුණු porn වාරණය කරනවා කරනවා කියන්නේ ඒ අසහනය වාරණය වෙනවා කියන එකද?

යුද්ධයකට පසු සෑම රටකම ලිංගික අපරාධ වැඩිවීම සාක්‍ෂි ඇතුව ඔප්පු කරපු කාරණයක්. ඒකට රජයක් මුහුකුරා ගිහින් තියෙන්න උවමනායි මේ රික්තකය පියවා ගන්න සමාජ- මනෝ විද්‍යාත්මක ප‍්‍රතිකර්ම යොදන්න තරමට. ඒත් දැන් වෙන්නෙ රජය ජනතාවට පොඩි ළමයින්ට වගේ සළකන්න අරන්. යුද්දෙන් අල්ල ගත්තු පතුරම් පෙන්න පෙන්නා තුවාලෙ පවත්වාගෙන යනවා. මෙතන porn සහ අපරාධ අතර සම්බන්ධයක් නෑ. කිසිම සමීක්‍ෂණයකින් කාම අපරාධ එක්ක porn වල සම්බන්ධතාවක් ඔප්පු කරල නැහැ. ඒ වෙනුවට porn තහනං කිරීමෙන් පස්සෙ කාම අපරාධ වැඩිවීමක් සමහර සමීක්‍ෂණ වලදි ඔප්පු වුණා. porn කියන්නෙ සමාජ පීඩන අවශෝෂකයක්, මත් වීම වගේම. නමුත් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය යනු ජීවිතය තහනම් කිරීමයි. ඒක හරිම ස්වයං පීඩක කාමීයි.

ඔයාට පේනවද ගග, එතනට එන දිය පාර, පල්ලිය? අවුරුදු පන්සීයකට කලිනුත් ඔය ටික ඔහොම තිබුණා . ඒත් නගරය පාලූ වෙලා තිබුණා. වසංගයක් යුරෝපය පුරා පැතිරෙන්න ගත්තා. කාටවත් හොයා ගන්න බැරිවුණා ඇයි මේ තරං මිනිස්සු මැරෙන්නෙ කියල. ඒ ගොල්ලො මේ වසංගතයට කිව්වා ‘කලූ මරණය‘ කියල. මිනිස්සුන්ගෙ පව් වලට දෙවියන් එවපු. මෙතනදි එක කට්ටියක් ඉදිරිපත් වුණා මනුෂ්‍ය වර්ගයා වෙනුවෙන් ඔවුන්ගේ ජීවිත පරිත්‍යාග කරන්න. ඒ අය වඩාත්ම බයානක දේ කරන්න එක`ග වුණා. කායික වේදනාව. ඔවුන් දවල් ? දෙකේ පාලම් හරහා,පාරවල් දිගේ, දම්වැල් වලින්, කස වලින් තමන්ගෙම ශරීරයට දරුණු ලෙස පහර දෙමින් ඇවිද්දා. ඔවුන් දෙවියන් ගෙ නමින් වේදනා විඳිමින් ඒ වේදනාව ගැන දෙවියන්ට ප‍්‍රශංසා කළා. ඔවුන්ට තේරුම් ගියා ඔවුන් බේකරියේ පාන් පුච්චනවට වඩා, කුඹුරු වල වැඩ කරනවට වඩා මේ වේදනාවෙන් සතුටු වෙන වග.. පාවුලෝ කොයියෝ එකොලොස්වෙනි මිනිත්තුව
චදරබ බලන අයට වඩා විශේෂයෙන් චදරබ වලට බය මහත්තුරු බයානකය. වාරණය නොකළ ජීවිතයක් ගැන ඔවුන්ට හැගීමක් ඇත්තේම නැත. වාරණය තුල ඔවුන්ගේ මානසික අනාරක්‍ෂිතභාවයට රැකවරණ තිබේ. ඔවුන් තමන්ගේ යටිසිතේ ආශාවන් ගැන බියපත්ය. දෙමව්පියන්ගෙන් පරිදි රජයෙන්ද, සමාජයෙන්ද ඔවුන් වාරණයක් ඉල්ලා සිටී. වාරණයෙන් තොර ජීවිතය ඔවුන්ට බයානකය. නිදහස තුලදී ඔවුන්ට ඔවුන් මුණ ගැසෙන්නට ඉඩ තිබෙන බැවිනි. පසුගියදා Nation පුවත්පතට කතා කරමින් කාන්තා හා ළමා කාර්යාංශයේ එබඳු ලොක්කෙක් කියා තිබුණේ, අවුරුදු 10ට අඩු සහ අවුරුදු 50ට වැඩි අය porn නිසා වැඩියෙන්ම නරක් වන බවයි. porn තහනම් කරන්න යන්නෙ මේ පිරිස බේර ගන්නද? ළමා අපචාර වැඩි වශයෙන් පන්සල් සහ සෙමනේරි ආශ‍්‍රිතව සිදුවන බවට මේ රටේ උවමනා තරම සාක්‍ෂි තිබේ. ඒ නිසා පන්සල් සහ සෙමනේරි තහනම් කරන්න පියවර ගන්නවාද?

porn වලින් නරක් වෙන තරමට අතදරු සමාජයක අපි ජීවත් වෙමින් සිටී. පාරේ ගෑනු කකුලක් දුටු සැණින් අපචාරයක් කරන තරමට අපේ රට වලත්ත වෙමින් සිටී. porn ෆැන්ටසියක සහ සමාජයේ අත්දකින ඇත්තක වෙනස තේරුම් ගන්නට බැරි තරම් අපේ රට ගොන්ය. ඒ බව දැන් ආණ්ඩුව ජනතාවට මූණටම කියයි. බලන්න හොඳ සහ නරක දේවල් ජනතාව වෙනුවෙන් තෝරා දෙන්නේ ආණ්ඩුවයි. බොන්න කන්න හොඳ නරක පවා කියා දෙන්නේ ආණ්ඩුවයි. ආණ්ඩුව දැන් කියන විදිහට මේ රට බාල වයස්කාර අසහනකාරයන්ගෙන් පිරුණු රටකි. porn වගේ දෙයක් දරා ගන්නට තරම් අපේ සමාජය වැඞී නැත.

කවුරු හරි අහස කොළ පාටට දකිනවා නම්...තැනිතලා නිල්පාටට දකිනවා නම්. ඔහුව වඳ කළ යුතුයි- ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්

ජනතාවද සූප්පුව කටේ ගහගෙන හුරතල් වෙමින් සිටී. ආණ්ඩුව අහිංසක තරමටම ජනතාවද අහිංසකය. ආණ්ඩුව සිල්වත් තරමටම ජනතාවද සිල්වත්ය. එසේ නම් ආණ්ඩුව බයානක තරමටම ජනතාවද බයානකය. ආණ්ඩුව දූෂිත තරම්ම ජනතාවද දූෂිතය. ඒ porn නිසා නොවේ. අපේ සංස්කෘතික උරුමය එසේ නිසාය.

පරා ගේ Art එක


සියත ටීවී එකේ රසවාහිනී, ශබ්ද කෝෂය, ස්වරූපන වැඩසටහන් කරන්නෙ පරාක‍්‍රම. පාරාක‍්‍රම ඒකනායක. කලින් සිරසෙ art එක කළෙත් එයා. පරාක‍්‍රම කරන වැඩ වල අමුත්තක් තිබුණ. අනිත් ටෙලිවිෂන් වැඩ වලට පිටින් වෙනම ධාරාවක ඒවා තිබුණ. වෙනස් අන්තර්ගතයක් වගේම වෙනම රිද්මයක්, රූප භාවිතාවක් ඒ program වල තිබුණ.

පරාක‍්‍රම ඒ විදිහෙ මොකක් හරි හැඩයක් දැනගෙන කරනවද?

මං ටෙලිවිෂන් වලට ආවෙ පත්තරෙන්. එතකොට මට ඕන වෙනවා ඒ මීඩියා එක ඇතුලෙ හරියට ස්ථානගත වෙන්න. ඒකට මට සිද්ද වෙනවා වෙන අය නොකරපු දෙයක් කරන්න. එක පැත්තකින් මට පුළුවන් ටෙලි නාට්‍ය කරන්න යන්න. අනිත් පැත්තෙන් මට තියෙනවා පත්තරකාරයෙක් විදිහට මං අතපත ගාපු පොත පත. මං මුලින්ම කළේ පොත් ගැන වැඩසටහනක්. ඊළගට art ගැන. මං ලියද්දි ලියන දේ කොහොමද ටෙලිවිෂන් එකට ගේන්නෙ කියන එක තමයි මට හිතන්න තිබුණෙ.

මට කලින් සෙනේෂ් මේ විදිහෙ වැඩක් කළා. ‘යාත‍්‍රා‘ කියල. මං කළේ ඊට පස්සෙ. යාත‍්‍රා වලින් කතා කරපු අවකාශයටම මම වෙන ආකෘතියකින් කතා කළා.

ටෙලිවිෂන් එකේ වැඩක් කරන්න පුළුවන් කියල හිතනවද?

පුළුවන් වෙන්න එපැයි. ටෙලිවිෂන් පටන්ගත්ත කාලෙ හොඳ වැඩ ටිකක් කළානෙ. පළිගු මැණිකෙ වගේ ටෙලි නාට්‍ය වුණත් හොඳ මට්ටමක තිබුණ. මෑතක් වෙනකල්ම ටෙලිවිෂන් එකෙන් වැඩක් කරන්න හදපු කට්ටිය හිටියා. පස්සෙ ඒක අත් ඇරෙනවා. දැන් නිකං ටීවී කියන්නෙ ලොලිපොප් වගේ නෙ.
උදාහරණයක් විදිහට සුපර්ස්ටාර් වගේ ප්‍රෝග‍්‍රෑම් එකක් බටහරි හැදෙන්නෙ එහේ ටෙලිවිෂන් එක ලොකු කාලයක් තිස්සෙ පරිණාමය වුණාට පස්සෙ. ඒ ප්‍රෝග‍්‍රෑම් එකට හොඳ බේස් එකක් එහේ තියෙනවා. ඒත් අපිට ටෙලිවිෂන් ඇවිල්ලා තාම අවුරුදු තිහක් විතර. ඉතින් අපි සුපර්ස්ටාර් කරන්නෙ උඩින් පැනලා. මැද හිස්.
මගේ වැඩසටහන් වල මැජික් නෑ. සාහිත්‍ය, කලාව කියන්නෙ ඉතින් තරු විසිවෙන මැජික් නෙමෙයි. පොතකට කවුද sms ගහන්නෙ?
ඉතිං මැජික් මැද්දෙ ඔයාගෙ වැඩ වලට මොකද වෙන්නෙ?
මැජික් අතරෙ ඇත්ත ලොකු හිස්කමක් තියෙනවා. ඒවා බලාගෙන අපි හිතනවා අපේ life එක පිරිලා කියල. ඒත් අපි තාම අඩනවා. කෙල්ල දාලා ගියාම අඩනවා. fone එක නැති වුණාම අඩනවා. මේ හිස් තැන අපිට දැනෙනවා. book fair එකට ගියහම එතන තියෙන ඔක්කොම පොත් ගන්නවා. ඒත් කියවන්නෙ නෑ. ඔය පොත් කියවිල්ල කියෙව්වා නම් ලංකාව වෙනස් වෙන්න එපැයි. ඒ හිස්කම පුරවන හැටි. ඔය ජනප‍්‍රිය ප්‍රෝග‍්‍රෑම් වලින් පෙන්නන තරම් අපේ ජීවිත පිරිලා නෑ. ඒවා දුප්පත්.

සමහර අය මගේ ප්‍රෝග‍්‍රෑම් බලන්නෙ fashion එකක් විදිහට. මං ‘art එක‘ බලන කෙනෙක් කියන්න. ඒත් ඇත්තට ජීවිතේ හිස්කම දැනෙන අයත් ඒවා බලනවා. මේ මැජික් අතරෙ වැඩ කරන්න පුළුවන් හිස්තැනක් තියෙනවා. හැමෝගෙම ජීවිත වල ඇත්ත හිස්තැනක එහෙම වැඩකට ඉඩක් තියෙනවා. මට වෙන්නෙ පළවෙනි සබන් කෑල්ල හදපු මිනිහට වුණු වැඬේ. හදපු එකා දැනගන්න ඕන විකුණන්න.

ඔබ ටීවී එකේ අතාර්කික වෙයිද?

මං අතාර්කික වෙන්න පුළුවන්. මං කරන්නෙ කහ ඉර තියෙද්දි වෙන තැනකින් පාර පනිනවා වගේ වැඩක්. එතකොට හැප්පෙනවා තමයි. ඒත් මං පාර පැන්නොත්....
මං හිතනවා මට පුළුවන් වෙයි මෙතනින් පාර පනින කට්ටිය එකතු කර ගන්න. මං ආස නෑ ඒ කහ ඉරට.

ජනප‍්‍රිය වෙන්න ඕන නැද්ද?

නෑ. ඒක සුනාමි වගේ වැඩක්. එද්දි හරි ලොකුයි. ඒත් ගියහම කාටවත් මතක නෑ. ජනප‍්‍රිය වෙනවා වෙනුවට මං කැමතියි ප‍්‍රසිද්ධ වෙන්න. ජනප‍්‍රියකම කියන්නෙ පොප් කෝර්න් වගේ. අනික දැන් හැමෝම ජනප‍්‍රියයි නෙ. මට මෙහෙම හොඳයි.

පරා ආදර කතා ලියනවා. දුසිම් ගාණට ආදර කතා එද්දි ඔයාටත් ලියන්න දෙයක් තියෙනවද?

අපි හැමෝටම කියන්න කතාවක් තියෙනවා. ඒත් අපි ගොඩක් අය ඒ කතාව කියන්නෙ නෑ. මං පොත් ලියන කාලෙදි ලියවුණු ආදර කතා හරි පවිත‍්‍රයි. සුන්දරයි. ඒ සම්බන්ධතා පිටිපස්සෙ තියෙන මිනිස්සුන්ගෙ ඛේදවාචක ඒවායෙ කියවෙන්නෙ නෑ. මට මුණගැහුණ මිනිස්සු හැමෝගෙම ජීවිතේ ලොකු ඛේදවාචකයක් වෙමින් තිබුණා. මං ඒ අයගෙ කතා ලියනවා. අපි හැමෝම ආසයි අනිත් අයගෙ වේදනාව කියවන්න. ඒත් ඒක කියවද්දි අපිත් ඒ ඛේදවාචකේම කොටසක්.

මං එන්නෙ ගමෙන්. කොළඹට ආවට පස්සෙ මට මිනිස්සු හම්බුවෙන්නෙ නෑ. හම්බුවෙන අයටත් ඒ අයගෙ ඛේදවාචක තියෙනවා. මට මනුස්සකම කියන එක කවදාවත් හම්බුණේ නෑ. හැම තැනම ඒක ගැන කතා කරනවා. හැමෝම ඒක තියෙනවා වගේ ඉන්නවා. මං අහන්නෙ කෝ ඒක?

පරාට දැනෙන්නෙ හුදකලාවක්ද?

හුදකලාවක් නෙමෙයි. ඒක හිස් තැනක්. ඒක පුරවන්න මං වැඩ කරනවා. කොළඹදී මට මිනිස්සු හම්බුණේ කීප දෙනයි. හැමෝම ඉන්නෙ අවුලක. ඒක නිසාම දුකක් කියන්න ගියොත් අනිත් කෙනා ඒක පාවිච්චි කරන්න ගන්නවා. ඒවා තමයි නාගරික සම්බන්ධතා. මේ හිස්කමයි මට කියන්න ඕන.

මට ජීවිතේ හම්බු වෙන මිනිස්සුන්ගෙ ඇත්ත ලංකාවෙ හැටියට හරි අවුල්. හැබැයි ඒ අවුලම තමයි උන්ගෙ සුන්දර. සමහර අය තමන්ගෙ පළවෙනි පේ‍්‍රමය වෙනුවෙන් දුක් විඳිනවා. ඒත් බැඳලා. තව කෙල්ලෙක් බලන් ඉන්නවා මුල්ම පෙම්වතාගෙන් දරුවෙක් හදා ගන්න කසාද බැඳපු මිනිහට හොරෙන්. මේවා සංස්කෘතික විරෝධීයි. ඒත් මාර ලස්සන ජීවිත. මං ආස කරපු පොත් වල තිබුණෙ මේ වගේ ජීවිත. මගේ කතාව ලියද්දි මං ඒ කිසි දෙයක් ලස්සන කළේ නෑ. නිල්ල නිලන දේදුනු යට කතා ලිව්වෙ නෑ. මං ඒ අවුල කියාගෙන ගියා.

මට පරා ව හම්බුවෙන්නෙ පාරාදීසෙ පත්තරේදි

පාරාදීසෙ කියන්නෙ මගේ මුල්ම ස්ථිර රස්සාව. සිරිමල් එක්ක. මට කියන්න තිබුණ දේවල් එක්ක එතන මාරට ගැලපුණා. මගේ ප‍්‍රශ්න කියන්න මට භාෂාවක් හම්බුණා. මං තාම විශ්වාස කරනවා ඒ වගේ සගරාවක් අදටත් ඕන. මේ වගේ ෆෝන් කනේ ගහගෙන ඉන්න පරම්පරාවට ඒ අයගෙ ඇත්ත අවුල ගැන කතා කරන තැනක් නෑ. අයාලෙ යනවා කියන්නෙ ඒ විදිහට දෙබසක් අහිමි වුණහම. අද ඒ වගේ මැගසින් එකක් නැති අඩුව හොඳටම දැනෙනවා. අනික අපි තමයි ඒ කාලෙ fashion එක (සිනා)

-චින්තන

Friday, July 23, 2010

මත්වීම ආධ්‍යාත්මික ප‍්‍රවේශයක් හැටියට



මතට තිත ලංකාවෙ රජයෙ ප්‍රධාන සහ එකම ප්‍රතිපත්තිය වෙලා තියෙද්දි පුරවැසියෙක් හැටියට මට මත්වීම ගැන කියන්න වෙනස් කතාවක් ඉතුරු වෙලා. ඒක කී දෙනෙකුට වැඩක් ඇති කතාවක්ද කියල මං දන්නෙ නෑ. ඒත් ඒක කවදා හරි හුගක් වැදගත් කතාවක් වේවි.

මත්වීම ගැන ඕනම රජයකට තියෙන අවුල ප්‍රධාන වශයෙන් බදු එක්ක සම්බන්ධයි. කසිප්පු, කංසා වගේ දේවල් තහනං කරන්නයි අරක්කු නීත්යානුකූල වෙන්නෙයි මේ කාරණය හින්ද මිසක් සෞඛ් කාරණාවක් හින්ද නෙමෙයි. රජයක් කියන්නෙ system එකක්. එහෙම system එකක් පවත්වාගෙන යන්න නං ඕන වෙන්නෙ ලේසියෙන් පාලනය කරන්න පුළුවන් ජනතාව කියන රොත්තක්. තනි තනි පුරවැසියො හරි, හිතන්න පුළුවන් මිනිස්සු හරි ඉන්න එක ආණ්ඩුවකට වැඬේ අමාරු කරනවා. system එක අවුල් කරනවා. මත්වීම කියන්නෙ පුද්ගල උවමනාවක්. ඒක වෙන ගොඩක් දේවල් වගේ සාමූහික උවමනාවක් නෙමෙයි. ඇත්ත පුද්ගල උවමනා හරි බයානකයි රජයකට. මොකද ඒවා හැමතිස්සෙම ඔබ තනි පුද්ගලයෙක් නැත්නම් ජීවිතයක් වග ඔබට මතක් කරනවා. එතකොට ඔබ ජනතාව කියන රොත්තෙන් එළියට එනවා. ආණ්ඩුවට sex තහනම් කරන්නෙත් මේ අවුල ලිහා ගන්න.

කිසිම ක්‍රමවත්භාවයක් නැතුව ඉබාගාතේ සමාජය ලෙඩ කරමින් වැඩුණු නාගරීකරණය එක්ක ලංකාවෙ ජීවිත ගොඩක් අවුල් වුණා. තාමත් අපේ රටේ මිනිස්සු විස්තෘත පවුල (මහගෙදර) හොයනවා. න්‍යෂ්ටික පවුල (පුංචි පවුල) ඇතුලෙ අම්මාව හොයාගෙන යනවා. හැමෝම කැමති රජයේ රස්සාවලට යන්න. පෞද්ගලික අංශය සූරාගෙන කනවා කියලා චෝදනා කරනවා. ඇයි මේ?

අපිට තාමත් නාගරීකරණය ආගන්තුකයි. අපි වේදනා විඳිනවා. අපේ ජීවිත පරාරෝපණය වේගෙන යනවා. තාමත් අපි අලූත් ජීවිතයට ඔරොත්තු දෙන්නෙ නෑ.

ළගදි දවසක සත්‍යජිත් එක්ක කතා කර කර ඉන්න කොට හරි අපූරු කතාවක් කියවුණා.

"අපේ රටේ පරාරෝපනය ගිණිකොන ආසියාවෙ රටවල පරාරෝපණයට වඩා වෙනස්. අපි තාම අම්මව හොයාගෙන යනවා. යන හැම තැනකම පවුලක් හදා ගන්න ට්‍රයි කරනවා. කියන්නෙ අපිට තාමත් ආලෝකයක් පේනවා. ඒත් හොංකොං, මැලේසියාව වගේ රටවල අයගෙ ජීවිතය තනිකරම කරුවලයි."-

ත්‍යජිත් මාඉටිපේ.

ජීවිතය කඩාගෙන හැලෙන මේ වේගය දරා ගන්න අමාරුයි. දවසකට මොළේ ඇතුලෙන් හුවමාරු වෙන ටෙලිෆෝන් කෝල් ප්‍රමාණය දරා ගන්න අමාරුයි. මේ වේගය ජීවිතයේ අසහනයක් ඇති කරනවා. අසහනය පියවන්න, මොහොතක හරි සංසුන් බවක් දෙන්න පුළුවන් ස්වභාවික විදිහක් නෑ. භාවනා කරන්න හරි නිදහසේ ට්‍රිප් එකක් යන්න හරි කියන සෝබන කතා ඇත්තට කරන්න අමාරුයි. පැය විසි හතරක් ඇතුලෙ ගොඩක් දේවල් කරන්න ඕන. එකම ක්‍රමයයි ප්‍රයෝගිකව තියෙන්නෙ. රසායනික මත්වීම. ස්නායු අතර තරලයෙන් දත්ත හුවමාරු කරන වේගය කෘතිමව පාලනය කරන එක. කාලය සහ අවකාශය පිළිබඳ සිහිනමය නිමේෂයකට මොහොතකට මාරු වෙන එක.

මේ ධ්‍යාමික අවශ්‍යතාවයක්. විමුක්තිය පිළිබඳ හැගීමක්. මොහොතකට හෝ යතාර්ථය වශයෙන් පෙනී සිටින විකාරරූපී අධිවේගී ලෝකයෙන් මිදීමට ඇති නිරාමිස ප්‍රවේශයක්.

රජයක් හෝ ඔනෑම system එකක් මේකට විරුද්ධයි. ආයතනයක් වශයෙන් ස්ථාපනය වෙලා බලය එක්ක ගැට ගැහිලා නොතිබ්බා නම් බෞද්ධ පුහුණුවට පවා මේ අය විරුද්ධ වෙනවා. මාධ් වලින් විකෘති විදිහට වාර්තා කරමින් ලංකාවෙ, ඉන්දියාවෙ විතරක් නෙමෙයි ඇමරිකාවෙ වුණත් වරින් වර අත්අඩංගුවට ගන්නා ආධ්‍යාත්මික ගුරුවරුන් කරනවා යැයි කියන වැරැද්ද මේකයි. ඔබේ හුදකලා නිදහස වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම. ඔබේ පීඩනය නිදහස් කිරීම. ලෝකයේ මිනිස් ඝාතනයටත් වඩා වැරදිකාර ලෙස පොදුවේ රජයන් සහ පිළිගත් ආගමික සංස්ථා කියන්නේම වැරදි දෙකක් ගැනයි. මත්වීම සහ ලිංගික සංසර්ගයයි. මේ සියල්ලන් තහනම් කරන්නේ පුද්ගලික ආධ්‍යාත්මික නිදහසට ඇති ප්‍රවේශයි.

කෙනෙක් අරක්කු බීමෙන් හෝ වෙනයම් මතවීමකින් අපරාධ කරනවා යැයි කීම මෝඩ කතාවක්. කෙනෙක් අතින් එබඳු අපරාධ වෙනවා නම් ඊට හේතු වෙන්නේ ඔහුගේ සමාජ ජීවිතය විසින් ඔහුට දෙන පීඩනය මත්වීමේදී නිදහස් වීමයි. මත්වීමේදී ඔහු තමන්ට ජීවිතය අහිමි කිරීම ගැන සමාජය පිළිබඳ වෛරය මුදා හැරීමයි.

අනුව මත්වීම් යනු ඔහුගේ ජීවිතයේ ඔහුට ඇති එකම අවංක මොහොතයි.

කවර හෝ ත්ද්‍රව්‍යක් පාවිච්චි කරන්නෙක් ත්ද්‍රව්‍යයෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ ඉතා අහිංසක දෙයක්. සැබෑ යැයි කියන ජීවිතයේදී මෙන් සල්ලි නෙවෙයි. නිල තානාන්තර හෝ සුපිරි ජීවිත නෙවෙයි. මත්වීම වෙනුවෙන් ඔහු හෝ ඇය සියල්ල කැප කරයි. මතට තිතේ අය පිරිහෙනවා යැයි කියන්නේ මේකටයි. ඇත්තෙන්ම මත්වීමේදී කෙනෙක් ඉල්ලා සිටින්නේ මොකක්ද?

තමන්ට අවංක, තමන්ට අහිමි, තමන් මරණය තෙක් වියෝ දුකින් විඳවන, සමාජය විසින් මරා දමූ ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ඇත්ත ජීවිතයයි. ජීවිතයට වඩා ඒකට පැවැත්ම යැයි කීම ගැලපෙයි. තමන්ට අහිමි පැවැත්මේ නිදහසයි. සිංදු කියමින් නටන්නේත්, කෑ ගසමින් පෙරලි කරන්නේත් විනෝදය නෙවෙයි. ප්‍රමෝදයයි. මොහොතකට හෝ නිදහස් වීම, ලිහිල් වීම ගැන උදාන වාක්‍යයයි ඔවුන් කියන්නේ.

අපරාධ ගැන? අපරාධ සහ මත්වීම අතර සම්බන්ධයක් ඔප්පු කළ හැකි තැනක් නැහැ. මත්වීම යනු ඔබ තුල ඇති දේ නිදහස් කිරීමක් මිස ඔබ තුල නැති දෙයක් ඇති කිරීමක් නෙවෙයි. අපරාධකරුවෙක් තත්වයට බේ මනස සමාජය විසින් පිරිහෙලා ඇත්නම්, දවාලට ටයිකෝට් ඇඳ බෙල්ල හරකරගෙන සිටින අපරාධකරුවා මත්වීමේදී නිදහස ලබනවා. අහිංසකව සරලව සියලූ වේදනා සමාජය වෙත නැවත දමා ගසනවා. ඒක බයානක වෙන්නට පුළුවන්. නමුත් කෙනෙකුට ගත කරන්නට බල කර ඇති ජීවිතය විසින් නිර්මාණය කළ යක්ෂයායි. සැබෑවයි.

ඔබ අපරාධකරුවෙක් නම් මත්වූ විට ඔබ මිනීමරනු ඇති. ඔබ සල්ලාලයෙක් නම් මත් වූ විට ඔබ එය ප්‍රදර්ශනය කරනු ඇති. ඔබ දුකෙන් නම් මත් වූ විට ඔබ ඩනු ඇති. ඔබ සතුටෙන් නම් මත්වූ විට ඔබ සිනාසෙනු ඇති. ඔබ සාන්තුවරයෙක් නම් මත්වීමෙන් ඔබට කිසිවක් සිදු නොවනු ඇති.

මත්වීම යනු භාවනාව පරිදිම ප්‍රකෘතියට යන කෙටි මාවතක්. එය තාවකාලිකයි. කෘතිමයි. නමුත් ඉන් ඔබ කවර පීඩාකාරී තත්වයන් තුල වුවත් ඔබේ ප්‍රකෘතිය හා සම්බන්ධ කර තබනවා. මත්වීම ඔබ සුන්දර මිනිසෙක් කරනවා.

එයින් ශරීර සෞඛ්‍ය හානි කරයි. ඔබට ඉක්මන් මරණයක් අත් කර දෙයි. අනිවාර්යෙන්ම. ඔබ මැරෙන්නේ සමාජය විසින් ඔබ තුල තැන්පත් කළ පිළිකාවෙනුයි. ඔබේ අක්මාව දියවී යන්නේ සමාජය විසින් ඔබේ ජීවිතය අහිමි කළ වේදනාවෙනුයි. මත්වීම ඔබේ ශරීරයේ ජීවත්වන පරාරෝපිතයා පලාගෙන සැබෑ ඔබේ පැවැත්ම ඔබට විවර කර දෙනවා. එය ආධ්‍යාත්මික ප්‍රවේශයක් හැටියෙන් කියන්නේ නිසයි. එය රසායනික ප්‍රවේශයක්.

නමුත් මත්වීමට එරෙහි වෙමින් සුරාවෙන් සූදුවෙන් තොරව ජීවත් වන හොඳ මිනිසුන්ට වඩා සැබෑ ජීවිතයක් මත් වීමෙන් ඉක්මණින් මිය යන්නා අත් විඳිනවා. මත්වීම නරක ලෙස දකිමින් ජීවත් වෙනවා කියා කන්න විතරක් සල්ලි හොයන හොඳ අය ප්‍රකාශ කරන්නේ එකම ඇත්තක්. එනම් මේ පවතින සමාජය, මේ වේගය, මේ අහිමි වීම, මේ විකෘතිය ඔවුන්ට ස්වභාවික බවයි. system එකේ ඇණයක් මුරිච්චියක්ම වෙනවා හැරෙන්නට ජීවිතයක් ඔවුන් නොදන්නා බවයි. රජයෙන් සහ ආගම් විසින් මේ හොඳ ළමයින් බිහි කරමින් යාම පුදුමයක් නෙවෙයි. එය අනිවාර්යක්. රොබෝලා. ජීවිතයේ අභ්‍යන්තර පැවැත්මක් ගැන කිසිඳු හසරක් නොදැනෙන පව්කාර ජීවිත. මත්වීමෙන් මිය නොගොස් ඔවුන් ජීවත් කරන්නේ බොහෝ කාලයකට කලින් මිය ගිය මළ මිනියක්.

මත්වීම භාවනාවක්. එය විමුක්තිය කියලා මම කියන්නේ නැහැ. නමුත් ඒක විමුක්ති මාර්ගයක්. අඩුම තරමින් ඒක කලාතුරකින් හෝ ඔබේ හුදකලා, වේදනා විඳින, සැබෑ පැවැත්ම මුණගැසෙන එක් නිමේෂයක්.

එය තහනම් කරනවා යනු ධ්‍යාත්මය තහනම් කිරීමයි.

සෑම විටම විමුක්තිය පවතින්නේ තහනම් කළ මාවතක මිසක රජයෙන් තැනූ කොන්ක්‍රීට් හයිවේ එකක නෙවෙයි.


-චින්තන ධර්මදාස