Sunday, June 30, 2013

රාජ පැරකුම්බා- ඇයි දෝ කළේ ගෙම්බා?

සිරි පැරකුම් බලන්න මං තල්ලූ වුණේ ඒක ගැන ආපු ලොකු සද්දෙ හින්දමයි. හෝල් 55ක නඩු කියලා දාපු චණ්ඩි ෆිල්ම් එකක් වීම වගේම සෝමරත්නගේ දෙරන අවෝර්ඞ්ස් වලදි වගේ දාපු චණ්ජි ටෝක්ස් වුණත් මට බලපාන්න ඇති. අනිත් පැත්තට සූරිය අරණ, සරෝජා වගේ සෝමරත්නගේ කලින් චිත‍්‍රපටි කීපෙකට මං කැමතියි. ළමයි පාවිච්චි කරලා කරන වැඩිහිටි චිත‍්‍රපටි වට්ටෝරුවක් ගැන එයාගෙම දැනුමක් සෝමරත්නට තිබුණ. ඒක හොඳයිද නරකයිද කියන කාරණය කොහොම වුණත් ඒ වට්ටෝරුව අලූත්. සිංදු ටිකක් දාලා ලස්සන කරලා ලංකාවේ හුදී ජන පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට විකුණන්න පුළුවන් දෙයක් හදන්න එයාට පුළුවන් වුණා. ඒ වගේම එයා පුළුවන් හැම වතාවකදිම එලියෙ දේශපාලනය ඇඞ් එකක් විදිහට පාවිච්චි කළා. උදා විදිහට සූරිය අරණෙදි හාමුදුරුවරු එක්ක වෙනම දෙබසක් පටන් ගත්තා. සරෝජා සිංහල දෙමළ ප‍්‍රශ්නෙ. එහෙම නැතුව අටවපු සිරි රජ සිරි ෆ්ලොප්. ඊට පස්සෙ සිරි පැරකුම් මේ කාලෙ නැගලා යන රජකතා  සහ ආණ්ඩුවෙන් නොමිලේ උස්සලා තියෙන ජාති ආගම්වාදී රැුල්ල උඩ තියනවා. ඒ ආපු කිසි රජ කතාවක් මේ වෙනකල් පාඩු වෙලා නෑ.

මං මේ ලිහාගන්න උත්සාහ කරන්නෙ සිරි පැරකුම් බලන්න මං මොකට ගියාද කියන ප‍්‍රශ්නෙ. සැවෝයි එකේ කලින් ෆිල්ම් එකක් බලද්දි සිරි පැරකුම් ටේ‍්‍රලර් එක දැකීමත් මට යම් හෝ බලාපොරොත්තුවක් දෙන්න හේතුවක් වෙන්න ඇති. ඒ ටේ‍්‍රලර් එක හොඳටම කරලා තිබුණ. මං කැමරා කරපු පාලිත පෙරේරාට කතා කරලා සුබ පැතුවත් එක්ක. අන්තිමට හවුස් ෆුල් දවස් කීපයක් පහුකරලා දවසක හවස ලිබර්ටි එකේ සිරි පැරකුම් බලන මහා පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරය මැද්දෙ මාත් ඉඳගෙන හිටියා.

ඒක සම්පූර්ණ වමනෙ ගොඩක්. කියා ගන්න කතාවක් නැතුව කුඹුරෙ හරක් ටික වගේ චරිත ටික තිරය පුරා ඇවිදිනවා. අපේ ඉතිහාසෙ හැම රජකෙනෙකුටම තියෙන්නෙ එකම කතාව. රජ වාසලේ කවුරු හරි එයාව මරන්න හොයනවා. පෙට්ටියක් අස්සෙ හරි රෙද්දක් අස්සෙ හරි හැංගිලා ගමකට පැනලා යනවා. එහේදි ලොකු මහත් වෙලා බලය පාලා රජකම ගන්නවා. ඒක හරියට හින්දි චිත‍්‍රපටියක් වගේ නැගලා යන ප්ලොට් එකක් තමයි. ඒත් සිද්ධි සහ අතුරු කතා වලින් ඒක ගොඩනැගෙන්න අවශ්‍යයි. රසය තීවර කරමින් අරගෙන යන්න උවමනායි. සෝමරත්නගෙ කතාවෙ තියෙන්නෙ ආරම්භයක් විතරයි. මැදක් සහ අවසානයක් නෑ (කතාව ඉවර වෙන්නෙ නෑ කියනවා නෙමෙයි. ඉවර වුණාට වගක් නෑ) සිරි පැරකුම්බා චරිතෙ අඩු වියදමට කරන්න ගිහින් චිත‍්‍රපටිය කෙලවර වෙලා තියෙන්නෙ පැරකුම්බා ගෙයි ගෙම්බා වගේ තැනකින්. ඒ පීරියොඩිකල් චිත‍්‍රපටියක දැනෙන විශාලත්වය, දැවැන්ත බව, අභිමානය මොකක්වත් මේ චිත‍්‍රපටියෙ නෑ. යුද්ධ දර්ශන පොලොව කොටන දර්ශන තරම්වත් හොඳින් රූගත වෙලා නෑ. මේ තරම් දියුණු ත‍්‍රීඞී තාක්‍ෂණයන් නිකම්ම පීසී වල පවා තියෙද්දි සිරි පැරකුම් වල ග‍්‍රැෆික් අනාතයි. ආචාර්ය සෝමරත්නට මේ නම් කොහෙත්ම සමාව දිය හැකි කාරණා නෙමෙයි.

මං කියන්න යන කතාවට එච්චර අදාල නොවුණත් මේ කතාවෙ මට දැණුන ආතල්ජනක තැන් ටිකක් සටහන් කරගෙනම යන්නං. උඩින් කියපු රජ කතාවක් ජනප‍්‍රිය වීමේ ලා ඇති කොන්දේසි ටික ඇරුණම සෝමරත්න චිත‍්‍රපටියෙ දුවන අංශයේ ආයෝජනය තනිකරම කරලා තියෙන්නෙ පොඩි දරුවාගෙ චරිතය හරහා. මධ්‍යම පාංතික, ඉන්ටර්නැෂනල් ස්කූල් පන්නයේ දරුවන්ට ලාංකේය පොදු ජනතාවගේ තියෙන ඇඞ්වර්ටයිසින් ආකර්ශනය සෝමරත්න මෙතනදි පාවිච්චි කරනවා. පරාක‍්‍රමබාහු රජ වාසලේ හැදෙද්දිත් අපේ රටේ රජ පවුල් වල දරුවො වගේ තමයි කියුට් කියන අදහසින් (හුරතල් නෙමෙයි කියුට්). ඒ ළමයා බැරි බැරි ගානෙ දෙබස් කියන කොට, නුහුරු ඉරියව් වලින් කතා කරන කොට  ඕඩියන්ස් එකට පැරකුම්බා අමතක වෙනවා. ‘අනේ........’ කියල හිතෙනවා.

ඒ ඇරුණම චිත‍්‍රපටියෙ සිංදු ටික. ‘රට රැුකුනේ උඹ හින්දයි අම්බරුවෝ’ කියද්දි මට ඇත්තටම හිනා ගියා. මීට ටික කාලෙකට ඉස්සර රට රැුකුනේ රණ විරුවෝ හින්ද කිව්වට දැන් අපි කියන්නෙ රට රකින්නෙ හරක් කියල. සිංහල බෞද්ද හරක් මස් විරෝධයත් එක්ක පැරකුම්බා නියම දත් බෙහෙත. ඒත් ගායනය, සංගීතය අතින් ඒ සිංදු චිත‍්‍රපටියට ලොකු එලියක් දෙනවා. ඇත්තටම මට හිතුනෙ ෆිල්ම් එකේ අගය කළ යුතු එකම තැනක් විදිහට තිබුණෙ ඒ ගීත කීපය කියල. (වචන සහ අදහස් වලට මං එක`ග නොවුණත් නිමාව සහ සෞන්දර්යය අතින් හොඳ වෙහෙසක් එතන තිබුණ)

චිත‍්‍රපටිය ඇතුලෙ සෝමරත්න අතීතෙ ඉඳන් එන හාමුදුරුවරුන්ගේ බිහිසුණු බව එලිපිටම කියනවා. ඒක ඇත්තටම වෙන කවුරු හරි කළා නම් චිත‍්‍රපටිය තහනම් වෙන්නත් තිබුණ. එහෙම නැත්තං ලංකාවෙ බුද්ධ ශාසනය හැමදාම මිනීමරන තරම් ප‍්‍රචණ්ඩයි කියන එක මේ වෙද්දි අභිමානයක් වෙලා වෙන්නත් පුළුවන්. සංඝරක්ඛිත කිසිම පැකිලීමක් නැතුව පරාක‍්‍රමබාහුට රජකම දීම වෙනුවෙන් ඒ වෙද්දි රජකම් කරන එයාගෙ සොයුරා සැලසුම් සහගතව මරා දානවා. හාමුදුරුවරු පිරිසක් රැුස්වෙලා පිරිත් කියන අතරෙ අට්ටාලය ගලෙන් පහලට තල්ලූ කරන්න උපදෙස් දෙනවා. ඒ වෙන කිසි හේතුවක් නිසා නෙමෙයි. ඒ රජාගේ මව සිංහල බෞද්ධ නොවීම නිසා විතරයි. (මේ මරා දාන රජු පස්සෙ ගලේ බණ්ඩාර යකා වෙලා ගම් බිම් වනසන්න ගන්නවා (ගිල්ටිය). ඊට පස්සෙ ගලේ බණ්ඩාර දෙවියො කියල අදහන්න ගන්නෙ එයාව. මේ ගලේ බණ්ඩාර දෙවියන්ට සිංහල වගේම මුස්ලිම් මිනිස්සුත් පුද පූජා කරනවා. එක ගලේ බණ්ඩාර දේවාලෙක වතාවත් ඔක්කොම කරන්නෙත් මුස්ලිම් කපුවො) ඒ තරම් දැන උගත් සංඝනායක හිමිවරුන් පවා සිංහල බෞද්ධ නොවීමේ වරදට රජු වුණත් මරා දැමූ වග සෝමරත්න ලොකු තිරේ උඩ කියනවා (පිරිත් කියමින්ම ඒ අසන්නට ආ රජාව ඇතුගලෙන් පහළට තල්ලූ කර මරා දැමීම කොයිතරම් සාහසිකද?)  කළුන්දෑවේ ගමේ පන්සලේ හාමුදුරුවො පවා තමනුත් හොඳ චණ්ඩියෙක් වග කියන්නේ කිසිඳු හිරිකිතයකින් නෙමෙයි. එක්කෝ බුදු දහම කියල මේ ලංකාවට ඇවිත් තියෙන්නෙ සිවුර විතරක්ද කොහෙද? මෙත්තා කරුණා මුදිතා උපේක්ඛා හෝ අවිහිංසාව, දැමුණු ඉඳුරන් ඇති බව, නුවණින් අවබෝධය වගේ බෞද්ධ දර්ශනයෙ කිසිවක් පැරකුම්බා කාලෙ ඉඳන්වත් තිබිලා නැති වගට සෝමරත්න සාක්කි කියනවා.

විජයබාගේ (පැරකුම්බාගේ තාත්තාගෙ) අන්තපුරය දැක්කම සසර කළකිරෙනවා. රජෙක් වුණත් අනේ පව් කියල හිතෙනවා. අඩු තරමෙන් මේ අන්තපුර මහේෂිකාවන්ගේ අලංකාරය පවත්වාගන්න තරම් වත් මුදලක් වියදම් කරන්න සෝමරත්න මැළි වෙලා වග පැහැදිලියි. ඒ වගේ විස්තර වෙනුවෙන් කිසි වියදමක් නොකරන්න තරම් බඩ තද කරගෙන ෆිල්ම් එක කළ වගට රූප රාමුවෙන් රාමුව දුප්පත්කම සාක්කි කියනවා. ආර්ට් ඩිරෙක්ෂන් (කලා අධ්‍යක්‍ෂණය) වෙසක් නාට්ටියක් ගානයි. සෙනෙවියාගෙ අතේ තියෙන කඩුවත් ඇලූමිනියම් කෑල්ලක්. රැුවුල් කොණ්ඩ දැක්කම හිනා යනවා (විජයබාගේ රැුවුල මාර ෆනී) මට හිතුනෙ අඩු තරමෙ ‘ග්ලැඩියේටර්’  ඕන නෑ අශෝක් තරම් වත් චිත‍්‍රපටියක් බැලූවා නම් මේ ගැන ලැජ්ජ හිතෙනවා. කොටින්ම පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරෙ ඉඳන් මගේ හිරිගඩු පිපුණා සමහර තැන් වල අඳබාලකම් පෙනෙද්දි.
කොයිතරම් නිෂ්පාදනයේ අඩුපාඩු තිබුණත් චිත‍්‍රපටියෙ අරටුවෙ, නිර්මාණශීලීත්වයෙ දියුණුවක් පේනවා නම් කෘතියක් අගය වෙන්න  ඕන කියලයි මගේ අදහස. ඒත් මේ චිත‍්‍රපටියෙ කෘතියක් විදිහටත් පේන්න තියෙන්නෙ නැවත නැවත දුප්පත්කම නම්, නොගැඹුරු, පේ‍්‍රක්‍ෂක වින්දනය අවතක්සේරු කරන  වංචාවක් නම් එතනදි ඒ නිර්මාපකයා දෙස දෙපාරක් හැරිලා බලන්න වෙනවා.

දැන් මං මේ ලියමන පටන් ගන්න හේතු වුණු කතාවට එන්නම්. ඇත්තටම සෝමරත්න මොනවද කරන්නෙ කියන කාරණයට වඩා වැදගත් වෙන්නෙ මේ තේරුම් ගැනීම. රජකතාවක් මේ කාලෙ කරන්න තෝර ගන්න මූලික හේතුව වෙන්නෙම වාණිජ අරමුණක්. විශේෂයෙන් දන්න කතාවක් හින්ද විශේෂ දක්ෂතාවයක් නැතුවත් කතාව කියාගෙන යන්න පුළුවන්. මිනිස්සු ඔලූවෙන් කරුණු සම්පූර්ණ කර ගන්නවා. සෝමරත්නගේ මේ මෙගා ටෙලියක් වගේ එපික් එකේ අදහස ඒකයි. අපි ඔලූවෙන් විශාල කරගෙන නරඹන්න  ඕන. කතාවෙ කොයි විදිහක අඩුපාඩු තිබුණත් මිනිස්සුන්ට කතාව තේරෙනවා. වෙසක් නාට්‍යයක් ලියා ගන්න තරමේ හැකියාවක් තිබ්බ නම් ඇති. රජ වාසලෙන් පැනලා ආපු දවසෙ ඉඳන් කෙල්ලො දෙන්නෙක් එක්ක පීල්ලෙන් නාන එකට වඩා දෙයක් නොකරපු පැණි පැරකුම්බා වීරයෙක් වෙන්නෙ මිනිස්සුන්ගෙ ඔලූ ඇතුලෙ මිසක් චිත‍්‍රපටියෙ නෙමෙයි. කඩුව වන වන සටන් කළාට වීරත්වය පළවෙන එකඳු ඉරියව්වක්වත් (ඇ`ග විතරයි* මේ චරිතෙන් ප‍්‍රකට වෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට න`ගා දැක්ක ගමන් අඩවන් නෙතින් ලාංකේය සෙවල පෙරීමේ උරුමය විතරක් සහතික කරනවා. කෙටියෙන් කිව්වොත් චිත‍්‍රපටියෙ මං දැක්කෙ දෙවෙනි පැරකුම්බා නෙමෙයි සෙවළ පැරකුම්බා කෙනෙක්.

ආයිමත් කතාවෙන් පිට පැන්නා. ඒකට හේතුවම මේ චිත‍්‍රපටිය විතරක් නෙමෙයි මේ වර්ගයේ චිත‍්‍රපටි ධාරාව විසින්ම කරන ලැජ්ජා හිතෙන පික්පොකට් ගැහීම ගැන තරහ. සහ ඒක කර්මාන්තමය දියුණුවක් විදිහට පෙන්නන්න ක්‍ෂේත‍්‍රයේ අයම නැවෙන නැවිල්ල.

‘මොනා වුණත් මචං, ඌ ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට  ඕන දේ දන්නවා. බලපං කෝටි විස්සෙන් එහා දුවන්නෙ නැද්ද කියල’
‘මචං මොනවා වුණත් හෝල් වලට මිනිස්සු එනවනෙ. මුං ඒ ටිකවත් නොකළා නම් සිනමාව ඉවරයි’

මේ මගේ යාලූවො සමහරක් මට කියපු අදහස්. ඒත් මගේ කතාව වෙනස්. සිනමාවට මිනිස්සු ගෙන්න ගන්න නං  ඕන තරම් ක‍්‍රම තියෙනවා. මෙගා ටෙලියක් පැය තුනකට කපලා ගැහුවත් මිනිස්සු ආයිමත් බලන්න පිරෙනවා. ඒත් අපි මේ සමාජය දක්කන්නෙ කොහාටද කියන එකයි ගැටළුව. හෝල් වලට මිනිස්සු පුරවන්නද සිනමාවට මිනිස්සු හුරු කරන්නද  ඕන කියන එකයි හිතන්න වෙන්නෙ. මේ දෙක පැහැදිලිවම දෙකක්.
මං සිනමාව කියන්නෙ සම්භාව්‍ය, ආත්ම කථන, සම්මානලාභී සිනමාව නෙමෙයි. මාධ්‍යයක් වශයෙන් දැනුමක් වශයෙන් ගොඩනැගුණු විෂයක් සහිත, සිතීමක් සහිත, කලාවක් සහිත සිනමාවට. ටෙලි නාට්‍යයක් ලොකු තිරයක පෙන්නුවාට ඒක සිනමාවක් නොවෙන්නෙ ඒකයි (ද`ඩුබස්නාමානය, වෙද හාමිනේ වැනි ටෙලි නාට්‍ය නෙමෙයි. ටෙලි නාට්‍ය කියල ඒ කාලෙ අපේ අය කළේ චිත‍්‍රපටි)  අපේ රටේ මිනිස්සු ඉල්ලන්නෙ මේක කියන එක තමයි මේ කාලෙ අපි අහන නරුමම කතාව.

පත්තරේ මිනීමැරුම් පිටුව ලියන අයගෙන් ඇහුවත් කියන්නෙ මේ උත්තරේ. මෙගා ටෙලි කරන උන්ගෙන් ඇහුවත් කියන්නෙ මේ උත්තරේ. සිනමාව කියල එකක් කරන අයගෙන් ඇහුවත් කියන්නෙ එකම උත්තරේ. මේක කුඩු විකුණනවා වගේ වැඩක්

දීප්ති කුමාර ගුණරත්න මෑත ඉන්ටවිව් එකකදි කිව්වා, ‘ මිනිස්සු හිරිවැටිලා ඉන්නෙ. මත්ද්‍රව්‍යයකින් වගේ නිර්වින්දනය වෙලා’. මේකයි ඇත්ත. සියලූ මාධ්‍ය එක විදිහට දෙකයි පණහෙ රසයක් නිෂ්පාදනය කරන්න තීරණය කරලා. තමන්ගේ මාධ්‍ය වෙතින් නැවත පරාරෝපණය වෙන සමාජය ගැන කිසි අදහසක් නැතුව. වගකීමක් නැතුව. මේක සදාචාරය අතින් විතරක් නෙමෙයි කර්මාන්තමය අතිනුත් සිද්ද වෙන පිරිහීමක්. තාවකාලික ලාභයක් හැටියට පෙණුනත් මේ ගමන හු`ගක් කෙටියි. මේක පික් පොකට් ආර්ට් එකක් මිස වෙන ආර්ට් එකක් නෙමෙයි.

පත්තරවල මිනීමැරුම් පිටුව කියවලා රට හැම තැනම පෝලිමට එක විදිහට මිනී මරනවා. කොල්ලො කෙල්ලො ලව් කරන්නෙ මෙගා ටෙලි දෙබස් කිය කිය. බොබසෙ ටීවී එකේ කියන එක ඒ විදිහටම ගමේ හාමුදුරුවොත් සිවුර උඩ දාලා කියනවා. බොබසෙ නෝ ලිමිට් එක වට කරන කොට ගමේ එවුන් පල්ලිය ඉස්සරහ සඳකඩ පහන ගලවනවා. මේ අපේ මාධ්‍ය සමාජය. මං කියන්නෙ මහින්ද රාජපක්‍ෂ විසින් පසක් කර දුන් වැදගත්ම කාරණය ඒක. මේක ඇත්ත සමාජයක් නෙමෙයි.  අපි මාධ්‍ය වල දකින්නෙ ඇත්ත සමාජ උවමනාව නෙමෙයි. ඒක සමාජ උවමනාව විදිහට විකුණන්න හදන වෙළෙන්දො විතරයි.

ආයිමත් කියන්නෙ, මේක රජකතා වලින් චිත‍්‍රපටි හදන එක බාලයි වගේ අදහසක් නෙමෙයි. පරාක‍්‍රමබාහු ගැන සෝමරත්නගෙ ෆිල්ම් එකයි පරකුම්බා කතාවෙන්ම සන්තෝෂ් සිවන් ගේ අසෝක වගේ ෆිල්ම් එකකුයි නිෂ්පාදනය වුනොත් මිනිස්සු සන්තෝෂ් සිවන්ගෙ ෆිල්ම් එක (ඒ නිර්මාණශීලී ගුණය) නොබලා සෝමරත්නගේ ෆිල්ම් එක බලයිද? මේක වෙන කිසි දෙයක් නෙමෙයි ලැජ්ජාවක් නැති වංචාව. මේ කාලෙ බුදු දහම කියන්නෙ ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට වගේ කලාව කියන්නෙ වංචාවට.
දීප්ති අර ඉන්ටවිව් එකේ තව ලස්සන කතාවක් කියනවා.

‘දැන් තියෙන විදිහ තමයි ලැජ්ජාවක් නැතුව  ඕන දෙයක් කරන්න පුළුවන්. කරලා ඇවිත් ලැජ්ජ නැතුව මිනිස්සු ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නවා. බලන් ඉන්න අයට ලැජ්ජ හිතෙනවා.’
සිරි පැරකුම් බලලා මට වුණෙත් ඒ ටික.

-චින්තන ධර්මදාස

Monday, June 24, 2013

බොලිවුඞ් වැහුවට පස්සෙ - කාන් දැන් වෙනස්

බම්බලපිටියෙ බොලිවුඞ් එක වහල දාලා. කිසි කෙනෙකුට ගානක් තිබුණෙ නෑ. කවදාවත් ඞීවීඞී ෂොප් වලට එන්නෙ නැති යුරෝපියානු, ඉන්දියානු විකල්ප චිත‍්‍රපටි හොයාගන්න කොළඹ තිබ්බ එකම තැන ඒක. (ලංකාවෙ වෙන කොහෙවත් එහෙම තැනක් තියෙනවා කියන එක නෙමෙයි) බුද්ධිමය දේපොල හරි වෙන මොකක් හරි හින්ද ඒ කඬේ වහලා දාන්න ඒ මුස්ලිම් මනුස්සයට සිද්ද වෙන්න ඇති. ඒත් ලංකාවෙ සිනමාව ඉගෙන ගන්න උන්ට මොනම සිනමා පාසැලකටත් වඩා අධ්‍යාපනයක් දුන්නෙ මේ බොලිවුඞ් එකෙන්. අපි නමක් කිව්වොත් ඒ චිත‍්‍රපටිය ඩවුන්ලෝඞ් කරලා හරි ඞීවීඞී එකකට ගහලා දෙන කැපවීමක් බොලිවුඞ් එකට තිබුණ. තමන් විකුණන්නෙ වෙනස් විදිහක චිත‍්‍රපටි වෙනස් විදිහක මාර්කට් එකකට කියන දැනීමක් තිබුණ. ලංකාවෙ ලොක ලොකු සිනමාකාරයො, කලාකාරයො, පත්තරකාරයො බොලිවුඞ් එකෙන් ෆිල්ම් තෝරනවා මං දැකලා තියෙනවා. ඒත් බොලිවුඞ් එක වහලා දැම්මම එතනින් නවතින ඒ දැනුම් හුවමාරුව (මේ චිත‍්‍රපටි වෙන කිසි ඞීවීඞී කඬේකින් ගෙන්නන්නෙ නෑ) ගැන කිසි හැ`ගීමක් ඒ කිසි කෙනෙකුට තිබුණෙ නෑ.

‘ටොරන්ට් වලින් ඩවුන්ලෝඞ් කරගන්න පුළුවන්නෙ’
මේක සරල උත්තරයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ලංකාවෙ ඉන්ටර්නෙට් වල වේගය සහ ඉන්ටර්නෙට් තියෙන ජනතාව එක්ක හිතලා බැලූවොත් ඒක ප‍්‍රායෝගික උත්තරයක් වෙන්නෙ නෑ. අපිට විතරක් නෙමෙයි වෙන අය වෙනුවෙන් ඩවුන්ලෝඞ් කරපු චිත‍්‍රපටත් අපිට ඒ රාක්ක මැද්දෙ මුණගැහෙනවා. අපි නොදැන හිටපු විශිෂ්ට චිත‍්‍රපටි එක්ක අපි අහම්බෙන් හැප්පෙනවා. ඒක පුස්තකාලයක්.

ඒත් ඒක බිස්නස් එකකින් එහා වටිනාකමකින් තේරුම්ගන්න කාටවත් උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ. ඒ මුස්ලිම් මුදලාලිට ඒකට සමාජ-දේශපාලන තේරුම් දෙන්න  ඕනකමක් තිබුණෙත් නෑ. ඒ හිඩැස පියවන විදිහක් ගැන, අඩුම තරමෙ සාමාජිකයන්ට පමණක් සීමා වුණු වෙනස් චිත‍්‍රපට පුස්තකාලයක් ගැනවත් (ලොකු බිල්ඩින් නෙමෙයි පොඩි කාමරයක් වත්) මැදිහත් වෙන්න තරම් දැනුවත් සිනමා කට්ටියක් අපිට නෑ. රටේ වෙනත් සෝඩා බෝතල් දේශපාලනයන් වෙනුවෙන් ගුටිකාගෙන මඩ නාගෙන  මැදිහත් වෙන ඒ කලා මාධ්‍ය ප‍්‍රබුද්ධයන්ට බොලිවුඞ් එකේ මෙහෙවර තේරුම් ගැනීමේ උවමනාවක් වත් පළලක් වත් නොතිබුණු එක රටේ අවාසනාව.

ජෆර් පනාහි මං මුලින්ම අඳුරගත්තෙ බොලිවුඞ් එකෙන්. ඒ වයිට් බැලූන් ෆිල්ම් එකත් එක්ක. මට කොහෙත්ම අල්ලලා ගිය අධ්‍යක්‍ෂවරයෙක් නෙමෙයි. කොහොමත් ඒ ඉරාන නව රැුල්ල මට කවදත් පෙණුනෙ බොළඳ විදිහට. සම්භාව්‍ය විදිහට ඉරාන පීඩනය ගැන කියන්න යන ඒ හැම කතාවකම මට ඉරානියානු නොවෙන බොරුවක් දැනෙන්න ගත්තා. විශේෂයෙන්ම මජීඩි මජීඞී, ජෆර් පනාහි වගේ අයගෙ ළමයි පාවිච්චි කරලා ඉමෝෂනල් වෙන්න යන එක මට පෙණුනෙ වංචාවක් විදිහට.

වෙන්න  ඕන විදිහටම පනාහි යුරෝපියානු සිනමා උළෙල වල හුරතලෙක් වුණා. අනිත් පැත්තෙන් බලාපොරොත්තු විය යුතු විදිහටම ඉරානයට විරුද්ධ ජනමතයක් ලෝකයට ගෙන යාමේ වරදට පනාහි සිරගත කළා. ඒක අවුරුදු 6ක සිර ද`ඩුවමක් සහ අවුරුදු 20ක පිටපත් ලිවීමේ තහනමක්. මට හැම තිස්සෙම හිතෙන දෙයක් තමයි මේ චිත‍්‍රපටකරුවන් ලෝකයේ පිළිගැනීමට ලක්වීම වෙනුවෙන් ඉරාන රජයට ගරුත්වයෙන් වැඩි කොටසක් හිමි වෙන්න  ඕන කියන එක. ඒ තහංචිය නිසාම ප‍්‍රකාශනයන්ට ලැබෙන අවධානය සුවිශේෂී වෙනවා විතරක් නෙමෙයි අනිත් පැත්තෙන් ප‍්‍රකාශන හැකියාවන්ද තීව්ර වෙනවා.
පනාහි මේ වෙද්දි ඉන්නෙ නිවාස අඩස්සියෙ. එයාගෙ ද`ඩුවමට දාපු ඇපීල් එකේ ප‍්‍රතිඵල එනකල් බලාගෙන. මේ අතරෙ ද`ඩුවම් නීති සීමා ඇතුලෙන් එයා තව චිත‍්‍රපටියක් හදනවා. ඒකෙ නම ‘දිස් ඉස් නොට් අ ෆිල්ම්’ (මේක චිත‍්‍රපටියක් නොවේ)

‘අපිට චිත‍්‍රපටියක් කියන්න පුළුවන් නම් ඇයි අපි චිත‍්‍රපටියක් හදන්නෙ’ ජෆර් පනාහි අහන ප‍්‍රශ්නෙ ඒක.
මේ චිත‍්‍රපටියට පිටපතක් නෑ. ඒක චිත‍්‍රපටියක් නෙමෙයි. පනාහි කරන්නෙ තමන්ගෙ කතාව කැමරාවට කියන එක. තමන්ගෙ ජීවිතේ පටිගත කරන්න එයාට නීතියෙන් තහනමක් නෑ.

එයා එයාව ෂූට් කරනවා. මගදි තව යාලූවෙක් එකතු කර ගන්නවා. මේ අතරෙ සාම්ප‍්‍රදායික ඉරාන සිනමා උළෙලක උත්සව සද්දෙ අතරෙ ඇහෙන වෙඩි හ`ඩක් හින්ද පනාහි කලබල වෙනවා. එයා වහාම ප්‍රොජෙක්ට් එක නවත්තලා ටීවී එක දානවා. ජපානෙ සුනාමියක් ගැන ප‍්‍රවෘත්තියකට පස්සෙ කියවෙන්නෙ ඉරාන රජය ඒ සිනමා උළෙල සම්බන්ද සියලූ උත්සව තහනම් කරපු ප‍්‍රවෘත්තිය.

පනාහි ඊට පස්සෙ තමන්ගෙ ගෙදර කුණු එකතු කරන්න එන කොල්ලව වීඩියෝ කරනවා. ලිෆ්ට් එකක් ඇතුලෙ ඉඳගෙන ඒ කොල්ලගෙ අනාගත බලාපොරොත්තු ගැන එයා කතා කරනවා. ෆිල්ම් එක ඉවර වෙන්නෙ කොල්ලා එකතු කර ගත්ත කුණු ටික එලියට දාන්න ලිෆ්ට් එකේ දොර අරින තැනින්.
මේ චිත‍්‍රපටිය ෆ්ලෑෂ් ඩ‍්‍රයිව් එකක බර්ත් ඬේ කේක් එකක් ඇතුලෙ හංගලා පනාහි ඉරානෙන් පිටමං කරනවා. 2011 කාන් චිත‍්‍රපට උළෙලේ සහ නිව්යෝර්ක් චිත‍්‍රපට උළෙලේ විශේෂ ගෞරව සහිතව මේක ප‍්‍රදර්ශනය වෙනවා. ඇකඩමි අවෝර්ඞ්ස් වල හොඳම වාර්තා- ප‍්‍රබන්ධ චිත‍්‍රපටි 15 අතරට ෂෝර්ට් ලිස්ට් වෙනවා.
මේ චිත‍්‍රපටිය චිත‍්‍රපටි ගැන තියෙන වටහා ගැනීම එහෙම්පිටින්ම වෙනස් කරනවා. මං මේකට කියන්නෙ සිනමාව වෙනස් කරනවා කියල. පනාහි තමන්ගේ චිත‍්‍රපටියේ තමන් දකින නමුත් ෂූට් කරන්න බැරි දර්ශන පිටපතක් විදිහට කැමරාවට කියවනවා. ආණ්ඩුවේ මර්දනය ජනෙල් වලින් එලියෙ තියෙද්දි එයා මේ කරන්නෙ ලේයර්ඞ් (තල ගණනාවක කියවීමක් ඇති) වැඩක්. තහනම ඇතුලෙ තමන්ගෙ නිර්මාණශීලීත්වය ඉවර වෙයිද, ඒ රූප දැකීම නතර වෙයිද කියන බයෙන් ගැලවෙන්නයි පනාහි තමන්ට කැමරාව හරවන්නෙ. තමන්ම නළුවෙක් වෙන, පිටපතක් අහිමි තමන්ගේ ජීවිතය දිහාවට පනාහි හරවන කැමරාව ආර්ට් කැමරාවක් නෙමෙයි. නළුවන් නැති, පිටපත් නැති, කලා අධ්‍යක්‍ෂණ හෝ කැමරා අධ්‍යක්‍ෂණ නැති, සංස්කරණ ප‍්‍රයෝග නැති නිරුවත් සිනමාවක් එයා යෝජනා කරනවා. ඉරාන රජය ගැන සහ ඒ මර්දනයෙන් තව තවත් පන්නරය ලද පනාහි ගැන මට ඇති වුනේ ගෞරව පූර්වක හැ`ගීමක්.

2013 කාන් චිත‍්‍රපටි උළෙල මැයි මාසෙ තිබුණ. මේ පාර ප‍්‍රධාන තරගකාරී අංශයේ ජූරියෙ ලොක්කා වුණේ ස්ටීවන් ස්පීල්බර්ග්. කාන් සිනමා උළෙලේ චිත‍්‍රපටි තෝරන්න ස්පීල්බර්ග්ව කැඳවීම මට හිනා යන තත්වයක්. ඒ මදිවට නිකොලි කිඞ්මනුත් ජූරියෙ හිටියා. ඒත් අන්සර්ට්න් රිගාර්ඞ් සෙක්ෂන් එකේ නම් ඩොග්මෙ සිනමාව හඳුන්වාදීපු තෝමස් වින්ටර්බර්ග් ප‍්‍රධානත්වය ගත්තා. පාම් දෝ ගත්තෙ ‘බ්ලූ ඊස් ද වෝමස්ට් කලර්’ කියන ප‍්‍රංශ ලෙස්බියන් ෆිල්ම් එක. මේ තෝරා ගැනීමත් එක්ක ආයිමත් කාන් සම්මාන දෘෂ්ටිය වෙනසකට ලක් වෙනවද කියල මට හිතුන.

මේ වෙලාවෙ ප‍්‍රංසෙ සමලිංගික විවාහ වලට විරුද්ධව සාම්ප‍්‍රදායික කතෝලික පිරිස් සැරට එලියට බහින වෙලාව. ඒ අතරෙ ටියුනීසියානු ප‍්‍රංශ අධ්‍යක්‍ෂවරයෙක් වුණු ඇඩෙලයිෆ් කෙචිචෙ (උච්චාරණය වැරදි විය හැකියි* තමන්ගෙ ආන්දෝලනාත්මක සමලිංගික අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අතිශය දේශපාලනික කෘතිය එලියට දානවා. මෙච්චර කාලයක් හිරි වැටුණු අපිචත්පොන්ග්, සායි මින්ග් ලියෑන් වගේ නතර වුණු රූප වලින් සිනමාව කියවපු කාන් සම්මාන දෘෂ්ටිය මේ පාර කෙචිචෙ ගේ කෘතිය උඩට උස්සනවා. ඒක එසේ මෙසේ ඉස්සිල්ලක් නෙමෙයි. පාම්දෝ එක දෙකට බෙදලා කාන් සම්මාන ඉතිහාසයේ පළවෙනි වතාවට නිළියන් දෙදෙනාටත් පාම්දෝ දෙනවා.

කෙචිචේගෙ සම්ප‍්‍රදාය මෙතෙක් කාන්වලට හුරුපුරුදු ජීවිතය දිහා දුර ඉඳන් බලා ඉන්න පරාරෝපණය තේමාව කර ගත් බෝරිං සිනමා සම්ප‍්‍රදාය නෙමෙයි. සක‍්‍රීයව සමානව චරිත එක්ක ගැටෙන හුස්මෙහි වේගයට කැමරාව මෙහෙයවෙන අරගලකාරී සම්ප‍්‍රදායක්. පළවෙනි වතාවට ග‍්‍රැෆික් නවල් එකකින් අනුවර්තනය කළ සිනමා කෘතියකට කාන් සම්මාන ලැබෙන්නෙත් මේ වතාවෙදි.
කෙචිචෙ තමන්ගේ සම්මාන ගෞරවයෙන් යුතුව ප‍්‍රංශ තාරුණ්‍යය වෙනුවෙන් සහ ටියුනීසියාවේ අරගලය වෙනුවෙන් කැප කරනවා.

‘ඒ අයට නිදහස් වීමේ අධිෂ්ඨානය තියෙනවා. ඔවුන්ව, ඔවුන්ගේ ආදරය නිදහසේ ප‍්‍රකාශ කරන්න උවමනාව තියෙනවා’ කෙචිචෙ කියනවා.

‘මගේ රූප අතිශය ස්වභාවික වීම වැදගත්. සිනමාව නිසා අනිවාර්ය නිර්මාණකරනයක් තිබුණා වුනත් ඒක පුළුවන් තරම් අවම වෙන්නයි  ඕන. චරිතෙ ඇතුලෙ තියෙන ඇත්තට අපිට කොයි තරම් ලං වෙන්න පුළුවන්ද කියන එකයි කාරණය. චරිත ර`ගපාන එකෙන් අයින් වෙන්න  ඕන. තමන් ර`ගපාන බව දන්න අතරෙම’
තමන්ගෙ සිනමාවෙ වෙනස ඔහු කියනවා. ‘චිත‍්‍රපටිය ඉවර වුණු ගමන් මං දැන ගත්තා මේක ටියුනීසියානු තාරුණ්‍යයට යම් හොඳක් කරනවා කියල. කිසි විප්ලවයක් සාර්ථක වෙන්නෙ නෑ ඒක ලිංගික විප්ලවයක් හැටියට ජයගන්න කල්’

ඈත ඉඳන් බලන් ඉන්න සාංදෘෂ්ටික සිනමාව වෙනුවට අරගලය සහ සංස්කෘතිය දේශපාලනය වෙනුවෙන් මැදිහත් වෙන ඇ`ග රිදෙන සිනමාව ආයිමත් කාන් වලට ඇවිත්. මං කියන මේ නිමිත්ත ඇත්තක් වුනොත් අන්තර්ජාතික සම්මාන වෙනුවෙන් හදන ලංකාවෙ අච්චු චිත‍්‍රපටි වලත් ආඛ්‍යානය වෙනස් වෙන්න වෙනවා. එතකොට දෙබස් නොකියා බලන් ඉන්න සම්භාව්‍ය ර`ගපෑම්, ඔහේ තියාගෙන ඉන්න රූප රාමු, යන්නෙ කොහෙද මල්ලෙ පොල් වගේ ප‍්‍රශ්න උත්තර....මේ ආකෘතිය කඩන් වැටෙනවා.

කතාවක් කියන්න  ඕන. ඒක බලන් ඉන්න මිනිස්සු සජීවීව මැදිහත් කරන කතාවක් වෙන්න  ඕන. දාර්ශනික බැලූම් වලින් උඩයන්න අමාරු වෙන්නයි යන්නෙ..

මේ මට මේ පාර කාන් පෙනිච්ච හැටි.

-චින්තන ධර්මදාස

Sunday, June 16, 2013

හරකා ලකුණද? මිනිස් ලකුණද?

ඉස්තෙපාන් අපේ ඔෆිස් එකෙන් අයින් වෙලා ගියා. ‘ඉස්තෙපාන් ගැන ලියන්න  ඕන’ මං හිතුවා. ඒත් කවුද කියවන්න කැමති කවුරුවත් නොවුණු කෙනෙක් ගැන විස්තර? කවුරුවත් නොකියෙව්වට කමක් නෑ. හු`ගක් කලාතුරකින් මුණගැහෙන හිතන්න පුළුවන් එකෙක් ගැන ලියන එකමත් ස්වයං වින්දනයක් වගේ ඉන්ස්පයරින්.

ඌ මට ගොඩක් අලූත් දේවල් මුණගස්සපු යාලූවෙක්. ජේසන් සිල්වා, ගොස්වාමි, ජෝ රෝගන් වගේ හාදයන් වගේම ඇනිමි කාටූන්, මික්ස් මාර්ෂල් ආර්ට්ස් වගේ තවත් අලූත් විෂය පථයන් ගොඩක් ඉස්තෙපාන් කතාවට ගත්තා.

‘මචං ලෝකෙ ශිෂ්ටත්වෙ දියුණුවත් එක්ක මිනිස්සු මෘදු වෙන එක සංවේදී වෙන එක භයානකයි. හැම තිස්සෙම ඉතිහාසෙ වෙලා තියෙන්නෙ ඒ විදිහෙ සංවේදී සීමාවකට ආවට පස්සෙ  ප‍්‍රචන්ඩ රළු ශිෂ්ටත්වයෙන් අඩු කණ්ඩායමක් ඒ වඩා ශිෂ්ට අයව යටත් කර ගන්න එක’ ඉස්තෙපාන් කරුණු සහිතව කියන්න ගත්ත එක කතාවක් ඒක.

‘මට මගේ කියල සංස්කෘතියක්වත් රටක්වත් නෑ මචං. මං ඉපදිච්ච රටේ මං ඉඳලා තියෙන්නෙ මට තේරෙන්නෙ නැති කාලෙ විතරයි. ඊට පස්සෙ ඔස්ටේ‍්‍රලියාව, ඇමරිකාව හැම තැනම මට ජීවත් වෙන්න වුණා. මචං ඒ හැම රටකම මං පිටස්තරයෙක්. මං උන් නෙමෙයි. මං උඹලා නෙමෙයි. ඒක මාර අවුලක්’

ඇමරිකානු සුපිරි වීරත්වය ගැන හරිම විස්තරාත්මක කතාවක් ඉස්තෙපාන්ට තිබුණ. කොමික් බුක්ස්, වීඩියෝ ගේම් හරහා පරිණත වුණු තෙවෙනි සිතීමක් ඌට තිබුණ. ඒක ඩිජිටල් විදිහට මනුස්ස පැවැත්ම විස්තර කිරීමක් වගේ. කොහෙට හරි ඈඳුණු දෘෂ්ටිවාදයක් උඩ කතා කරගෙන යනවට වඩා ජීවිතය ඇතුල් පැත්තට ප‍්‍රශ්න කර කර යන්න පුළුවන් විදිහෙ ගැඹුරු සංවාද විනයක් ඌට තිබුණ. අවුරුදු විසි ගානකට ඌ පැහිලා වැඩියි හොඳටම.

‘ඇමරිකාවට මචං ඇතුලක් නෑ. එලියක් විතරයි තියෙන්නෙ. උඹ හිතුවට ඇමරිකාව නිදහස් කියල ඇමරිකාව තරම් කන්වෙන්ෂනල් රටක් වෙන නැතුව ඇති. ඔස්ටේ‍්‍රලියාව එහෙම ඇමරිකාවට වඩා ගොඩක් නිදහස්. කොටින්ම ඉන්ග්ලන්ඞ් වලටත් වඩා ඇමරිකාව ගතානුගතිකයි. ඒත් ලෝකෙ වෙන කොහේවත් කිසි දෙයක් සිද්ද වුණාට ඒක ලොකුවට කතා වෙන්නෙ නෑ.  ඕන ආර්ට් එකක් ලෝකෙ වෙන කොහෙන් හරි මතු වෙලා ඇමරිකාවට ගියාම විතරයි ඒක ලෝකෙ හැම තැනම හිට් එකක් වෙන්නෙ. ඒක උන්ගෙ මාර්කට් එක’

ඒ වුණත් ඒවා කියලා මං ඇමරිකාවට දෙන දීම නතර කරන්න ඌට බැරි වුණා. ඇන්ඩි වාර්හෝල් වගේ චරිත ඇමරිකාවෙන් විතරක් බිහිවෙන්නෙ ඇයි කියන එකට පිළිගත හැකි උත්තරයක් ඉස්තෙපාන්ට තිබුණෙත් නෑ. ඌට අනුව ‘සීරෝ ඩාර්ක් තර්ටි’ ෆිල්ම් එකේ මායා කියන්නෙ ඇමරිකාවෙ නව සුපිරි වීරත්වයේ මනස. තමන්ව හොයා ගන්න බැරි අවුලක් ඇතුලෙ සම්පූර්ණ පිටස්තර මෙහෙයුමක් වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන එක. තමන්ට කොහෙත්ම අදාල නැති ඒ බාහිර වීර චාරිකාව යන එක. ඒ වීරත්වයෙන් නොපිරෙන තමන්ගේ තමන් සොයා ගැනීමට නොහැකි ඛේදවාචකය ජීවිතය කර ගන්න එක. පරාරෝපණය සහ සුපිරි වීරයා අතර හොලිවුඞ් සම්බන්ධය ඉස්තෙපාන් විස්තර කළා.

බොදු බල සේනාව ගැන ඌට තිබ්බ උනන්දුව මට තේරුං ගන්න බැරි වුණා. ඌට නොතේරෙන සංදර්භ ඇතුලෙ ඒ සිද්ද වෙන අවුල තේරුම් ගන්න ඌ ද`ග දැම්මා. ඉංගී‍්‍රසි මැද පංතියට එන ලෝකල් පොලිටික්ස් ගැන ළදරු වලිප්පු තත්වයක් කියලා මං වැඩිය නොහිත හිටියා.

‘මචං උඹ හිතුවට මේක තව දරුණු පැත්තට යන්න පුළුවන්. බොබසෙ ඉවර වෙයි. ඒත් බොබසෙ කියන මිනිස්සුන්ගෙ ඔලූ ඇතුලෙ තියෙන අදහස ඉවර වෙන්නෙ නෑ. ආයිත් කාලෙක වෙන කෙනෙක්  ඕක ඇදලා උන්ගෙ පොලිටික්ස් වලට පාවිච්චි කරනවා’

‘ඉතිං හැමදාම එහෙම තමයි. ඒක  ඕන කාලෙක කැම්පේන් කරන්න පුළුවන් අයිඩියා එකක්, ධර්මපාලගෙ කාලෙ ඉඳන් හෝද හෝද මඬේ දාන’ මං සමූහ දේශපාලනය ගැන මගේ තියෙන නොපැහැදීම පළ කලා.

‘ඒත් මචං උඹට කරන්න පුළුවන් දෙයක් තියෙනවා නං කරපං. මේ ඇති කරන්න හදන මුස්ලිම් සිංහල ප‍්‍රශ්නෙදි මොන විදිහකින් හරි උඹ උඹේ කොටස කරපං’

ඉස්තෙපාන් නැවත නැවත කිව්වා. ඊමේල් වලත් ලිව්වා. මං එච්චර ගානකට ගත්තෙ නෑ. ඒත් ඉස්තෙපාන් යන දවසෙ ආයිමත් ඊමේල් එකක් එව්වා. ඒකෙ ඌ පළවෙනි වතාවට ඌ ගැන ලියලා තිබුණ.

‘මගේ තාත්තා උඹේ වයසෙදි ඒ කියන්නෙ අපේ අම්මව කසාද බැඳලා මාව වඩාගෙන ඉන්න කාලෙදි සිංහල මිනිස්සු වගයක් මගේ තාත්තව මැරුවා. එයා පල්ලියෙ බේස්මන්ට් එකේ හැංගිලා හිටියෙ. දෙමළ වුණු එක ඇරෙන්න උන්ට තාත්තව මරන්න වෙන කිසි හේතුවක් තිබ්බෙ නෑ.

මට දැනෙනවා මචං අපි ආයිත් ඒ වගේ කාලෙකට යන්න හදනවා කියලා. ඒ ගමන වළක්වන්න උඹට පුළුවන් දෙයක් තියෙනවා නම් කරපං’

ඉස්තෙපාන්ගෙ හැම අමුත්තක්ම විස්තර කරන තනි ඉර මං කියෙව්වෙ එහෙම. උගේ පරාරෝපණයට මං කවදාවත් නොහිතපු විදිහක මුදුන් මුලක් තිබුණ.

ඉන්ෂල්ලා.

කෙටි කාලෙකට මුණගැහුණු දාර්ශනික යාලූවට ආයුබෝවන්

( ඉන්ෂල්ලා කියන්නෙ දෙවියන්ගෙ කැමැත්ත අනුව සිදුවේවා කියන එක. දෙයක් වෙනුවෙන් තමන්ට කළ හැකි උපරිමය කිරීමෙන් පස්සෙ තමන්ට සැපිරිය නොහැකි දහසකුත් කාරණා වෙනුවෙන් නිහතමානී භාර ගැනීම, දණ නැවීම කියන ආධ්‍යාත්මික අදහසෙන් ඉස්තෙපාන් ඒ වචනෙ පාවිච්චි කළා. ‘ඒක පට්ට මචං’ ඌ කිව්වෙ එහෙම.

වාසනාවකට හෝ අවාසනාවකට මේ ලියන කිසි දෙයක් කියවන්න ඌට බෑ. ඒක හින්ද පුද්ගල සම්බන්ධයක් ඇතුලෙ ලියවෙන ආදර ලියමනක සීමාවෙන් එලියට මේ ලියවිල්ල වැටේවි)

රාවණාගේ බාප්පද මල්ලිද කියල කෙනෙක් ෆේස් බුක් එකේ හරක් මරන එක ගැන අමුතු කතාවක් දාලා තිබුණ. කීප දවසකට කලින් මාරෙ අයියත් කතා කරලා මේ කතාවම මාත් එක්ක කිව්වා. මාරෙත් වැඩි කැමැත්තක් නෑ හරක් මරන එකට.

කතාවෙ සරල අදහස මේකයි.

‘අපි (පිරිමි) වෙන වෙන කොයි ගෑණු එක්ක නිදා ගත්තත් අපේ අම්මා එක්ක නිදා ගන්නෙ නෑනෙ. ඒ අපේ සංස්කෘතික සීමාව. දකුණු ආසියාවෙ විශේෂයෙන්ම අපේ වගේ රටවල මනුස්ස ශ‍්‍රමය අඩු කරන්න ඒ තරං දායක වුණු අපිත් එක්ක ළ`ග සම්බන්ධයක් හදා ගත්තු හරකා කියන සතා අපි මස් කරන්නෙ නෑ. ඒක හරියට අපි වෙන කවුරු එක්ක රමණයේ යෙදුනත් මව හා රමණය නොකරනු හා සමයි’

මටත් මේ ගැන උත්තරයක් නැති වුණා.  සිතීමේ උරුමය, චෛතසික උරුමය පැත්තෙන් ආපු අදහසක් හින්ද මට පොඩි වැදගත්කමකුත් පෙණුනා.

මං ඒ කතාව අපේ අවුරුදු විස්සෙ කොපි ලියන කොල්ලගෙන් ඇහුවා. ඌ ඔලූව දෙපැත්තට වනලා පොඞ්ඩක් කල්පනා කරලා මගෙන් ආපිට ප‍්‍රශ්නයක් ඇහුවා.

‘අයියෙ, ඒ කතාවෙ පොඩි ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවනෙ’

‘අපි අපේ ගෙදර අම්මා එක්ක රමණය නොකරනවා ඇති. ඒත් අපි රමණය කරන අනිත් ගෑණු කියන්නෙත් කාගෙ හරි අම්මා කෙනෙක් සහෝදරියෙක් තමයිනෙ. ඒකෙ අපිට අවුලක් දැනෙන්නෙ නෑනෙ. ඒ වගේ ඉතිං ගෙදර හරකාව මරාගෙන නොකෑවට කමක් නෑ. වෙන කාගෙ හරි හරකෙක් මරාගෙන කන්න පුළුවන්’

හරක් මස් කන එක අශිෂ්ට නමුත් අනුන්ගේ  ගෑණු හොරකම් කරන එක ශිෂ්ට වුණු රාවණාගෙ නෑදෑයන්ගෙ කතාව එතනම හාන්සියි (රාවණා කියන්නෙ ගෑණු හොරෙක්). හරක් මස් කෑමෙන් මානසික බලපෑමක් දැනෙන අය ඒ මස් නොකා ඉන්න  ඕන. ඒක ගිල්ටියක්. පවක්. ඒත් ඒ පුද්ගලික ගිල්ටිය සදාචාරයකිනුත් එහාට අරගෙන ගිහින් නීතියක් තත්වෙට ගේන්න යනවා කියන්නෙ ටිකක් ‘ඔබ්සෙසිව්’ චර්යාවක්, ලෙඩක්. ඒක හරක් මරනවට වඩා අතිශය ප‍්‍රචන්ඩවාදී තැනකට සමාජය තල්ලූ කරන හරක් අදහසක්.

බුද්ධාගම ලංකාවට තෑග්ගක් විදිහට එවපු අශෝක රජු සෙල්ලිපියක ලියන්නෙ මෙහෙමයි.

 ‘ස්වකීය ලබ්ධියට පමණක් ගරු කරමින් අන්‍ය ලබ්ධීන්ට ගර්හා නොකට යුතුයි. යම් යම් කාරණා නිසා අන්‍ය භක්තිකයන්ටද පූජා කටයුතු වේ. එයින් උභය පක්ෂයේම අභිවෘද්ධිය සිදුවේ. එසේ නොකළහොත් තමන්ගේ ලබ්ධියට පාඩුද අන්‍ය ලබ්ධිකයන්ට අපකාරද වේ. ඉදින් යමෙක් තමන්ගේ නිකාය කෙරෙහි ආදරය නිසා හෝ තම නිකාය කෙරෙහි ගෞරවය පිණිස හෝ ස්වකීය ලබ්දියට පූජා කරමින් අන්‍ය ලබ්ධීන්ට නිග‍්‍රහ කෙරේ නම් හෙතෙම තම නිකායට හානි පමුණුවයි. එබැවින් සාමග‍්‍රිය උතුම් වේ. සියල්ලෝම ඔවුනොවුන්ගේ ආගම ධර්මයන් දැන ශ‍්‍රවණය කරත්වා. අනුන් අදහන ධර්මය ඇසීමට රුචි උපදවත්වා’

-අශෝක 12 සෙල්ලිපිය (ලක්දිව බුදුසමයේ ඉතිහාසය- වල්පොල රාහුල හිමි)

ඒත් අශෝකටත් වඩා බෞද්ධ බොබසෙ හරක් අදහස ගොඩක් හරක් එක්ක නෑකම් තියෙන පිරිස් විසින් කරට අරගෙන තිබුණ. සිංහල බෞද්ධයාට අප්සෙට් නිසා රටේම හරක් මරන එක තහනං කරන්න තමයි ඒ අයගෙ ඉල්ලීම වුණේ. බුදුන් දෙසූ දහමට වඩා හරක් එක්ක ළ`ග ජානගත සම්බන්ධයක් තියෙන චීවරයක් ලාගත් මනුස්සයෙක් දළදාව ඉස්සරහ ගිනි තියාගෙනත් මැරුණ. තව ගොඩක් අය ගිනි තියාගන්න පෝලිමේ ඉන්න වගත් කියල තිබුණ. තමන් ගිනි තියාගත්තත් අනුන් ගිනි තිබ්බත් මේ අවුළන්නෙ ප‍්‍රචන්ඩත්වය මිස අවිහිංසාවාදය ගැන කතාවක් නෙමෙයි.

හරක් මස් නොකන්නෙක් වුණත් හරකා ලකුණින් මේ අරගෙන යන සංස්කෘතික වාරණය, තහංචිය, පීඩනය ඉවසන්න අමාරු තැන මං හරක් මස් වලට මාරු වුණා. මේ වගේ ළමා සමාජ ඉල්ලීම් වලට විරුද්දව වීදි බහින්නවත් කැම්පේන් කරන්නවත් මහන්සි වෙන්නවත්  අවශ්‍ය නෑ. තමුන්ගෙ පාඩුවෙ වැඩිපුර බෙදාගෙන දිගටම හරක් මස් කන්න. ඒක මෙතැන් පටන් නිකං මස් කෑමක් නෙමෙයි තමන්ගෙ සහෝදර ප‍්‍රජාවකගේ ආහාර සංස්කෘතික නිදහස වෙනුවෙන් තමන්ගෙ කෑම පි`ගානෙන් ඇරඹෙන අරගලයක් වෙනවා. කවදාවත් නැතුව හරක් මස් කන එක සාමයේ, නිදහසේ, සහෝදරත්වයේ ප‍්‍රකාශනයක් වෙලා. ඒ වගේම වෙන රටවලින් මස් ආනයනය කරන්න සිද්ද වීමෙන් ජාතික ආර්ථිකය තවත් කඩන් වැටෙන එක නවත්තන්නත් ඒ පොඩි බීෆ් පි`ගාන ලොකු දායකත්වයක් දෙනවා.

ඔබ හරකා ලකුණද මිනිස් ලකුණද? තෝරා ගැනීම ඒ තරම් සරලයි.
ඉන්ෂල්ලා.

-චින්තන ධර්මදාස

Saturday, June 8, 2013

එල්ලලාද මැරුවෙ? මරලාද එල්ලූවෙ?

මේ ලියමන මාලින්ද සෙනෙවිරත්න ලියපු ආර්ටිකල් එකේ කොටසකින්ම පටන් ගන්නං. ‘ලියෝ බර්නට් එක ලංකාවෙ සිංහයා හම ගසා කෑන්ස් සිංහයෙක් දින්නේ කෙසේද?’ කියන මාතෘකාව යටතේ මාලින්ද මෙහෙම කතාවක් කියනවා.

‘නිදහස් දවසේ මව්බිම පත්තරේ නිකුත් වෙලා පැය කීපයකින් ඔක්කොම පත්තර අළෙවි වුණා කියල ලියෝ බර්නට් එක උජාරුවට කියනවා. ඒක ගැන කියන්න අපි දන්නෙ නෑ. ඒත් අපි දන්නවා ලංකාවෙ මිනිස්සු ජාතික කොඩියක් හදා ගන්න කියල රුපියල් 50 ක් දීලා පත්තරයක් ගන්නෙ නං නෑ. නිදහස් උත්සව කාලෙදි රටේ හැම පළාතකම එක එක තරමෙ ජාතික කොඩි ප‍්‍රදර්ශනය වෙනවා. ඒත් මෙතන පුදුමෙකට වගේ මව්බිම කොඩිය විතරයි හැම තැනම පේන්නෙ. හරියට එදා ලංකාවෙ තිබුණෙ මේ පත්තර කොඩිය විතරයි වගේ.

මේක තනිකරම ස්කෑම් එකක් (ප්‍රෝඩාවක්). ඒ වගේම නිදහස් දවසත් ජාතික කොඩියත් දෙකම ගණිකා වෘත්තියේ යෙදවීමක්’ (බස මරා අදහස පමණක් ඉතුරු කර ඇත)

මාලින්ද මේ ලියන්නෙ කෑන්ස් ලයන් සම්මානයක් දිනපු මව්බිම පත්තරේ ජාතික කොඩිය ගැන. මේ කොඩිය රට පුරා වැනුවාය සහ ඒ වැනුමෙන් මව්බිම තොග පිටින් විකිණුනාය කියල පෙන්නන්න වීඩියෝ ක්ලිප් එකක් හැදුවා. ඒ ක්ලිප් එකේ කොඩි වනපු මිනිස්සු පත්තරෙන් කපලා කොඩිය හදලා වනපු මිනිස්සු නෙමෙයි අතට දුන්න කොඩිය කැමරාවට වනපු මිනිස්සුයි කියන එලිදරව්වත් එක්කයි මාලින්ද චෝදනා කරන්නෙ.

‘‘ක්ලිප් එකට ළං වෙලා බැලූවම පෙනිච්ච දෙයින් මාව තිගැස්සුණා. ධර්මදාස විතරක් නෙමෙයි ක්ලිප් එකේ හැම චරිතයක්ම මොඞ්ල් කෙනෙක්. පුරවැසියෙකුගේ ආත්ම ගරුත්වය ගැන තුට්ටුවකට මායිම් නොකරන කීපදෙනෙක්ගේ කෑදරකම වෙනුවෙන් පාවිච්චි වුණු මිනිස්සු ටිකක්’’ -මාලින්ද සෙනෙවිරත්න

මේ මව්බිම කොඩියට කෑන්ස් සිංහයෙක් ලැබීම ගැන මට මාලින්දට වඩා වෙනස් ගැටළු ටිකක් තිබුණ. ඒත් මොකටද කියල කර ඇරලා ඉන්න කොට මාලින්දගේ ලියමන මාව ආයිමත් පත්තු කළා.

එකක් මේ වීඩියෝ එක මාලින්දමත් මේ ලිපියේ කියන විදිහට ඉතා හොඳ නිමාවකින් කරලා තිබුණ එක. මං දන්න සිනමාවට අනුව ඒක බලපු ගමන් පේනවා සෙටප් එකක් කියලා. ඒත් මේ කෑන්ස් ලයන්ස් ප‍්‍රවීණයන්ට ඒ ටික තේරුම් ගන්නවත් බැරි වෙනවා.

අනිත් කාරණය අපේ සංස්කෘතිය, රටේ විදිහ ගැන තියෙන නොදැනීම. පත්තරයක් අරන් ඒක පිටිපස්සෙ තියෙන ජාතික කොඩිය කපලා නිදහස් දවසට වනනවා කියන්නෙ අපේ මිනිස්සු කරන්න පෙළඹෙන වැඩක් නෙමෙයි. ගේට්ටුව ළ`ගවත් වාහනේ වත් ගහලා තියන්න බැරි වනන්න විතරක් පුළුවන් පත්තර ජාතික කොඩියකට ලංකාවෙ තියෙන්න පුළුවන් ඉල්ලූම මොකක්ද? අඩුම තරමෙ මව්බිම ළමා පත්තරයක් වුණා නම් පත්තර කොඩිය මීට වඩා ප‍්‍රායෝගික අදහසක් වෙන්න පුළුවන්. ඇත්තටම මේ විදිහට පත්තරෙන් ජාතික කොඩියක් කපා ගන්න ඉස්සර දුන්නෙ විජය පත්තරෙන්. ඒ මං පහේ පංතියෙදි විතර. ඒත් ඒකෙ තිබුණෙත් කොඩිය කපලා කෝටුවක අලව ගන්න කියල. පත්තරේ රෝල් කරලා කෝටුවට ගන්න පළවෙනි වතාව නං මව්බිමෙන් වෙන්න පුළුවන්.

මේ රටේ විදිහට නිදහස් දවසෙ පත්තරේ කියන්නෙ අතිශය සාරගර්භ ලිපි වලින් පිරෙන පත්තරයක්. ගොඩක් වෙලාවට මේ නිදහස් දවසෙ පත්තර එකතු කරලා තියාගන්න පවා මිනිස්සු පෙළඹෙනවා. මට මතක විදිහට රාවය නිදහස වෙනුවෙන් වෙනම අතිරේකයක් පළ කලා එක වතාවක. ඒ වතාවෙ ඇත්තටම කොපියක් හොයා ගන්න බැරි තරං පත්තරේ විකිණුනා. ඒ ජාතික කොඩියක් කපන්න නෙමෙයි. පත්තරේ අන්තර්ගතය හින්ද. මව්බිමේ ජාතික කොඩිය හදන්න වෙන්නෙ පිටිපස්සෙ පිටුවෙ තියෙන කොඩිය කපලා  පත්තරේ රෝල් කරලා පොල්ල විදිහට අරගෙන.  එතකොට පත්තරෙන් වැඩක් නෑ. ඒ කියන්නෙ එදා පත්තරේ අන්තර්ගතය වැඩකට නෑ කියන එක.

මේ අන්තර් ජාතික සම්මාන උළෙලවල තේරීම් සහ ඇගයීම් වල ඛේදවාචකය ඇඞ්වර්ටයිසින් වගේම සිනමාවටත් පොදුයි. විශේෂයෙන්ම කෑන්ස් වගේ අන්තර්ජාතික සිනමා උළෙල වල සම්මාන දිනන චිත‍්‍රපටි වල මට පේන ලොකුම හිඩැස ඒ රටවල සංස්කෘතික වටපිටාව ගැන නොදැනීම. ඒ චිත‍්‍රපටි වුණත් ස්කෑම්. ඒවා ඒ සිනමා උළෙල වෙනුවෙන්ම හිතලා හදපුවා මිසක් ස්වාධීනව පවතින නිර්මාණ නෙමෙයි.

කෑන්ස් ලයන්ස් කියන්නෙ ඇඞ්වර්ටයිසින් වල තියෙන ලොකුම සම්මාන උළෙල. මේක පටන් ගන්නෙමත් කෑන්ස් සිනමා උළෙල පූර්වාදර්ශයක් විදිහට අරගෙන. එතකොට ඒ තියෙන අසනීප ඔක්කොමත් ඒ විදිහටම එනවා.

කාට හෝ විශේෂයෙන් ලංකාවෙ කාට හෝ සම්මානයක්, ඇගයීමක් ලැබීම හොඳයි. ඒ වෙනුවෙන් දරන වෙහෙසත් අගය කරන්න  ඕන. ඒත් මේ සම්මාන සිනමාවෙන් සහ සම්මාන ඇඞ්වර්ටයිසින් වලින් අධිනිශ්චය වෙන ආකෘතිය සහ බලය ඒ තනි සම්මානයට වඩා මේ පොලොවෙ ඇත්ත විෂයට හානිකරයි.

චිත‍්‍රපටි වල මේ සම්මාන නිසා පරාරෝපිත සිනමාවක් ඇතිවීම ගැන මං කලින් ලිව්වා.  ඒ හින්ද මේ ලියමන සම්මානකාමී ඇඞ්වර්ටයිසින් වෙනුවෙන් තියන්නං.

ඇඞ්වර්ටයිසින් කියන්නෙ මං දන්න තරමට බඩු විකිණීම. ඊට වඩා දෙයක් ඇඞ්වර්ටයිසින් වලට ආරෝපණය කරන්න යන්නෙ ඉන් පිට වෙන කිසි ජීවිතයක් දන්නෙ නැති අය කියලයි මං හිතන්නෙ. (ඇඞ්වර්ටයිසින් ඇතුලෙන් සමස්තය පියවා ගැනීමට යාම) කොටින්ම බඩු විකිණෙන්නෙ නැත්තං ඇඞ්වර්ටයිසින් ෆේල්.

ඒත් ඇඞ්වර්ටයිසින් වල ක‍්‍රියේටිව් අය බරපතල විදිහට පෙළෙන අර්බුදයක් වෙන්නෙ ඇඞ් ‘ආර්ට්’ කරන්න යන එක. මහා ජනකායකට, බුද්ධි අබුද්ධි භේදයක් නැතිව තේරෙන්න කියන්න  ඕන දෙයක් සම්භාව්‍ය කලාරූපී ආකෘති වලට දාන එකෙන් වෙන්නෙ ඒ පණිවුඩය සීමා වීම විතරයි. ගොඩක් වෙලාවට ටීවී එකට හදන ඇඞ් වල ටීවී කියන මාධ්‍ය ගැන නොදැනීම පවා ඇඞ් එකට වඩා ලොකුවට පේනවා. සමහර වෙලාවට  මිනිහෙක් තිතක් තරමට පේන දුර ඩොටේ රූප රාමු වලින් කියන්න හදන්නෙ මොකක්ද කියලා මං තාම කල්පනා කරනවා. අපි ටීවී එකට නං ඇඞ් එක කරන්නෙ ඒක අති විශාල පුළුල් තිර ටීවී එකක් ගැන අදහසක් ඇතුව කරන එක වැරැුද්දක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

ප්‍රෙස් වල මේ විකාරය ඊටත් වැඩියි. ‘ඇඞ්ස් ඔෆ් ද වර්ල්ඞ්’ පෙරළගෙන ආර්ට් ඩිරෙක්ටර්ස්ලා අනුන්ගෙ සල්ලි වලින් තමන්ගේ සම්මානය දිනන්න හදන හැටි දුක හිතෙනවා.  ක‍්‍රියේටිව් අයිඩියා එක ලොකුවට අන්තිමට ප්‍රොඩක්ට් එක නොපෙනෙන තරං පොඩියට. ඒක තමයි ඇඞ් වල සම්මාන සූත‍්‍රය.

ලංකාවෙ හැටියට මීට වඩා මූණට ඇනලා ප්‍රොඩක්ට් එක පෙන්නන්න  ඕන කියනවා නෙමෙයි. ඒක තමයි ලෝකෙ කොතනත් මාස් එකත් එක්ක ගනුදෙනු කරන විදිහ. ඒ අයගේ සංවේදී සීමාවන්ට ළං වෙන එක. ඒ අයගෙ ඇස් වලින් බලන එක. කන් වලින් අහන එක. ‘ඇඞ්ස් ඔෆ් ද වර්ල්ඞ්’ වල තියෙන්නෙ සම්මානය වෙනුවෙන්ම කරන එක ස`ගරාවක හෝ වෙබ් පිටුවක විතරක් පලවෙන බොරු ඇඞ් එක විතරයි. ඒ බඩු විකුණන්න කොටං අදින ඇඞ් වෙනම යු ටියුබ් එකේ බලන්න පුළුවන්. ඒත් අපේ ඇඞ්වර්ටයිසින් කට්ටියගෙ ලොකුම චෝදනාව වෙන්නෙ තමන්ගේ ආර්ට් එකට ක්ලයන්ට් ඉඩක් නොදෙන එක. මට හිතෙන්නෙ ඒක වෙන්න  ඕන අනිත් පැත්තට. ක්ලයන්ට්ගෙ ආර්ට් එකට තමන් ඉඩක් දෙන එක. තමන්ගේ නිර්මාණශීලීත්වය ක්ලයන්ට් වෙනුවෙන් ගණිකා වෘත්තියේ යොදවන එක. කන්‍යා භාවය රකින්නයි වීදි ගණිකාවක් වෙන්නයි දෙකක් එකට බෑ.

මේ කියන්නෙ ඇඞ්වර්ටයිසින් නරක පහත් දෙයක් වගේ අදහසක් නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට ඇඞ්වර්ටයිසින් දිහා බලන්න වෙන්නෙ වෙන විදිහකට කියන එක. ඒක ආර්ට් වලට වඩා වෙනස් ආර්ට් එකක්. ඇන්ඩි වාර්හෝල් කියන විදිහට ‘කොමර්ෂල් ආර්ට් කියන්නෙ ලෝකෙ හොඳම ආර්ට් එක’

ඇඞ්වර්ටයිසින් ගැන අලූත් විදිහක පර්යේෂණයක් කරන මගේ යාලූවෙක් මාත් එක්ක කතා ටිකක් කතා කරන්න ආවා. එයාගෙ අදහස වුණේ ඇඞ්වර්ටයිසින් කියන්නෙ නූතන ජන වහර නිර්මාණය කරන තැන කියල. මේ පර්යේෂණය කොහොම වුණත් ඒකෙ ඇත්ත කාරණයක් තියෙනවා. එකක් ඇඞ්වර්ටයිසින් කියන එකම ජනවහරක් වෙන්න  ඕන. එහෙම ජනවරක් වෙන්න නම් ඇඞ් එක ඇතුලෙ ඒ මිනිස්සුන්ගෙ මොකක් හරි ඇත්ත තැනක් ඇල්ලෙන්න  ඕන. උදා විදිහට, ඇල්ලූවට හපන්න පුළුවන්ද?’ වගේ ලයින් මිනිස්සුන්ගෙ එදිනෙදා පාවිච්චියට ආවෙ එහෙම.

‘සොම්නස දොම්නස පවසන ගොළුබස’ වගේ ටැග් ලයින් පවා තාමත් මතක ඒ ළ`ගකම හින්දයි. කිසි ක‍්‍රියේටිවිටි එකක් නැතුව තාමත් සිද්ධාලේප පරණ සිංදුවෙන්ම විකිණෙන්නෙ එහෙමයි.

ඒත් මේ සම්මාන උළෙල වල් නිසා පැතිරෙන ආර්ටි ඇඞ්වර්ටයිසින් රෝගය පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයක් නැති සිනමාවක් ලංකාවට ගෙනාවා වගේම ජනතාවක් නැති ඇඞ් කැම්පේන් අභිෂේක කරනවා. සිනමාවෙ රතු පස් සහිත වියළි කලාපය සහ යුද්ධය සම්මාන සිනමාවෙ තේමාව වුණා වගේ මෙතනදි අන්ධයින් කොරුන් සහ තවත් නොයෙක් ආබාධිතයන් මේ ඇඞ් තේමා විදිහට පාවිච්චි වෙනවා.

සමාජ සත්කාර වෙනුවෙන් ඇඞ් හැදෙන එක හොඳයි. ඒත් සම්මාන වෙනුවෙන් කරන මේ ඉමෝෂනල් බොරුව ‘මාර’ වෙන එක භයානකයි. රටක ඇඞ්වර්ටයිසින් ඒ රටේ ජනතාවට වඩා උඩින් නොයා යුතුයි කියන එකයි මං දන්න තරම. මේ රට ගැනවත් රටේ සංස්කෘතිය ගැනවත් පිච්චියක දැනීමක් නැති සම්මාන උළෙල වලින් දෙන සම්මාන වලින් ඇඞ්වර්ටයිසින් වල හොඳ නරක තීරණය කරනවට වඩා මේ රටේ ඇත්ත මිනිස්සුන්ගෙ හැ`ගීම් පොළඹවන ඇඞ්වර්ටයිසින් ආර්ට් එකක් හොයාගෙන යන්න වෙනවා.  ඇඞ් ඔෆ් ද වර්ල්ඞ් බලලා ඒ වගේ ඇඞ් එකක් හදනවට වඩා ඒක ටිකක් අමාරු වැඩක්.

-චින්තන ධර්මදාස