ඕකත් විප්ලවයක්ද?

පහුගිය ජනවාරි 08 වෙනිද සිද්ද වුනේ සරල සාමාන්‍ය බල පෙරලියක් කියන තැන ඉඳන් අත්වැරැුද්දක්, කුමන්ත‍්‍ර‍්‍රණයක් කියන තැන දක්වා විවිද කතා කියන කට්ටිය ඉන්නවා. මහින්දට කඬේ යන පිරිස් විතරක් නෙමෙයි කවදාහරි මහා ඔක්තෝම්බර් විප්ලවයක් වෙනකල් බලන් ඉන්න වර්ගයේ වාමාංශිකයොත් මේ අතර ඉන්නවා. සමාජයේ සිද්ද වෙන වැදගත් සවිඥාණක වෙනස්කම් වලට බරක් තියන්න බැරි  වෙන එකම මේ අයගෙ දේශපාලන නොදැනුම සටහන් කරනවා.

මගේ ජීවිත කාලෙදි දැකපු ලොකුම විප්ලවීය වෙනස සිද්ද වුණේ ජනවාරි 08 වෙනිද. කවදාවත් කවුරුවත් වෙනස් කරන්න බෑ කියල හිතපු රාජාණ්ඩුවක් පෙරලන්න පුරවැසි කණ්ඩායම් වලට පුළුවන් වුණා. යහ පාලනය කියන්නෙ අරකද මේකද කියල අහන ගොඩක් ප‍්‍රගතිශීලී කට්ටිය අමතක නොකරන කාරනේ වෙන්නෙ ජනවාරියේ මහින්ද පැරදුනේ නැත්තං වෙන්නෙ මොකක්ද කියන එකයි.

රට සහමුලින්ම මෝඩකමේ ගිලෙමින් තිබුනෙ. සංවර්ධනය කියන්නෙ පාරවල් හදන එක කියල සමස්ත ජනතාවම පිළිඅරගෙන හිටියෙ. කොළඹ පාරවල් වල ගල් අල්ලනවා ගලවනවා නැවත අල්ලනවා. අන්තිමට පාරට වඩා ලොකු පේමන්ට් හැදෙනවා. මහ පාරෙ සන්නද්ධව ඇවිත් මිනී මරලා පස්සෙ අමතක වුණා කියල කියන්න පුළුවන් විදිහට රටේ නීති හැදුන. විරුද්ද මතයක් දරන අයට සුදු වෑන් පහසුකම් ලබා දුන්නා. රටේ මාධ්‍ය කියල දෙයක් තිබුණෙ නෑ. හොරකම කියන එක සරල සාමාන්‍ය ශ‍්‍රී ලාංකේය උරුමය වුණා. සිනමාව කලාව නන්නත්තාර වුණා. ලෝකෙ සිද්ද වෙන හැම දියුණුවක්ම ලංකාවට එරෙහි කුමන්ත‍්‍රණයක් වුණා. අපි ගූූගල් ෆේස්බුක් වලට පවා රාජ්‍ය මට්ටමෙන් එරෙහි වෙන ජාතියක් වුණා.

සියල්ල සංක්‍ෂිප්තව කිව්වොත් අපි අභිමානයක් නැති ජාතියක් වුණා. ලෝක මට්ටමෙන් වගේම රට ඇතුලෙත් කිසිම කෙනෙකුට ආත්ම අභිමානයක් කියල දෙයක් ගෑවිලාවත් තිබුනෙ නෑ. අරුම පුදුම අධ්‍යාපන ඇමතිවරු සහ අනෙක් කටයුතු ඇමතිවරු රටේ ඇතිවුණා. මේ හැමදේකම තියෙන භෞතික පරිහානියට වඩා දරුණු වුනේ රටේ සිද්ද වෙමින් පැවති මානසික පරිහාණිය. අපි සමාජයක් හැටියට අපි ගැන වටහා ගනිමින් සහ පිටතට ප‍්‍රක්‍ෂේපණය කරමින් ඉන්නෙ මොකක්ද කියන එක.

අන්ත ජාතිවාදී කෙලවරකට රට ගමන් ගනිමින් තිබුණ. මහින්දට පක්ෂ නම් දේශපේ‍්‍රමී, විපක්ෂ නම් දේශද්‍රෝහී.. බෙදුම් ලකුණ තිබුනෙ එච්චරයි. රට හෘදය සාක්ෂියක් රහිතව එල්ලෙමින් පැද්දෙමින් තිබුණ.

යම් පමණකට හෝ සමාජය ගැන සවිඥාණකත්වයක් ඉතිරිව තිබුණු සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරිකයන් මේ ප‍්‍රවාහය වෙනස් කරන්න එකතු වෙන්නෙ මේ පසුබිමේදි. කිසිම බලාපොරොත්තුවක් තබා ගත නොහැකි කාලයක තමන්ගේ ජීවිත තර්ජන පවා නොතකා මේ අවසාන උත්සාහය දරන්නට මේ මිනිස්සු එකතුවීමම අහම්බයක්. මහින්දගෙම භාෂාවෙන් කියනවා නම් ආශ්චර්යයක්.

ආණ්ඩුව උපරිම ද`ග දැමීමෙන් පවා පාලනය කරගත නොහැකි වුණු ඩිජිටල් මාධ්‍ය හරහා දැවැන්ත කැරැල්ලක් ඇරඹෙන්නෙ මෙතනදි. ඒක තනිකරම තාක්‍ෂණික විප්ලවයක්. නූතන සමාජ පෙරළියක්. උදලූ කෙටේරි අරගෙන කොළඹ වටකරන ග‍්‍රාමීය විප්ලව සිහිනයේ පසුවෙන වාමාංශිකයො මේක විප්ලවයක්ද කියල අහන්නෙ ඒකයි. ලෝකයේ බිහිවුණු දුර්දාන්තම පාලනයක් එක ලේ බිංදුවක් හෝ නොසොල්ලා පෙරලා දමන්නට හැකිවුණු සිවිල් සමාජ අරගලයක් විප්ලවයක් නෙමෙයි නම් වෙන මොන බුබ්බක්ද? (නදීක ගුරුගේ වචනයක්)

වැදගත්ම දේ මේ වෙනස පුරවැසි සමාජයෙන් ආපු වෙනසක් වුණු එක. මේක පාර්ලිමේන්තුව ඇතුලෙ බල පෙරලියක් හෝ හුදෙක් පක්ෂ ජරමරයක් නෙමෙයි. ජනතාවගේ සවිඥාණක නැගී සිටීමකට අනුගත වෙන්න දේශපාලනයට සිද්ද වෙනවා. මෛත‍්‍රී කියන්නෙ ඒ අදහස වෙනුවෙන් හිටගත්ත නායකත්වයක් මිස වෙනස කියන්නෙ මෛත‍්‍රී නෙමෙයි. රටම තමන් යටත් වැසියන් හැටියට කිසි පැකිලීමකින් තොරව බාරගෙන තමන්ගෙ පාඩුවෙ පොඩි පොඩි හොරකම් කරගෙන අගේට ජීවත් වෙමින් යද්දි නැවත මිනිස් අයිතීන්, විධිමත් රාජ්‍ය ආයතන සහ යාන්ත‍්‍රණ අවධාරණය කරන හ`ඩක් සමාජයට ගේන්න මේ නාගරික කණ්ඩායම් වලට පුළුවන් වෙනවා. අනිවාර්යෙන්ම මේක මහ ජනතාවගේ අරගලයක් නෙමෙයි. මේක සිවිල් ජන කොටසෙ අරගලයක්. ජනප‍්‍රිය තේමාවන්ට විරුද්දව ගිය, නැවත සමාජය ගැන විශ්වාසය අවධාරණය කරපු අරගලයක්. බුද්ධියකින් තොර පාදඩකම පෙරළන්නට ඒ සංවිධානගත වීම ඇතුලෙ පුළුවන් වුණා.

මේ විප්ලවය හෑල්ලූ කරන පිරිස් ප‍්‍රශ්න කරන්නෙ දින සීයෙ පොරොන්දු ලැයිස්තුව අතේ තියාගෙන. ඒ එකින් එක පොරොන්දුව ඉටු නොවුණු පදනම උඩ යහපාලනය ආපහු මහින්ද පාලනය කරා වුණත් පෙරළා දමන්න ඒ අය ලෑස්තියි. දින සීයෙ පොරොන්දු ඇතුලෙ අසාර්ථක වෙන්නෙ ආණ්ඩුව මිස පුරවැසි අරගලය නෙමෙයි. ආණ්ඩුවට බැරි වෙනවා ඒ පුරවැසි ප‍්‍රතිරූපය රකින්න. පුරවැසි සංවිධාන වලට සිද්ද වෙනවා අරගලය ඉවර නැති බව තේරුම් ගන්න.

ජනවාරි 08න් පස්සෙ ජනතාව වෙනුවෙන් හිටගත්ත හැටියට පෙනී හිටපු නායකයො ආයිමත් තම තමන්ගෙ බලය  ලොකු කර ගැනීමේ ව්‍යාපෘති දක්වා පසුබැස්සා. එතෙක් පුරුදු පුහුණු වෙමින් හිටපු කුහක, හොර, හීන ආත්ම ලාභයන් වෙනුවෙන් වැඩ කරන්න ගත්තා. විශේෂයෙන්ම පොදු පෙරමුණ සහ යූඇන්පිය අතරෙ බලය තමන් අතට ගැනීමෙ පොරය බලන් ඉන්න කැතයි. තමන්ගෙ පක්ෂය සහ තමන්ගේ බලයේ ත‍්‍රිල ඇරුණම ඊට වඩා ලොකු දේශපාලන විශ්වයක ආස්වාදයක් විඳින්න මේ දේශපාලකයො පොඩි වැඩියි. ඉතා නුදුරු අනාගතයෙදි තමන්ගෙ දේශපාලන භූමිකාවන් අවලංගු වෙන්න නියමිත වග දකින්න ඒ ඔලූ ළපටි වැඩියි.

ඒ කොහොම වුණත් මේ අවුල සාපේක්ෂයි. මහින්දගේ පාලනයේ වියවුල එක්ක බලන කොට මේක අවුලක් නොවෙන ගානයි. ජනතාව විදිහට ජීවත් වීමේ නිදහස බුක්ති විඳින්න, ගෞරවනීය ජීවිතයක අයිතිය ලබා ගන්න ජනවාරි 08න් පස්සෙ වේදිකාවක් හැදුන. උදා විදිහට විද්යා දැරිය දූෂණය කිරීම කොටි නැවත නැගිටීමේ කුමන්ත‍්‍රණයක් කියන පැලැස්තරයෙන් මුදාගෙන සමාජ පාදඩකරණයේ ප‍්‍රතිඵලයක් හැටියට නීතිමය ද`ඩුවම් ලබා දෙන්න පුළුවන් තත්වයක් ඇතිවුණා. දෙමළ මිනිස්සු සහ පොඩි එවුන්ගෙ බෙලි කපලා මරා දාපු හමුදා සොල්දාදුවන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවන් වුණා. දැරියන් සිය දෙනෙක් දූෂණය කළ සතුටට පාර්ටි දාන මන්ත‍්‍රීවරුන් හිටපු රටක මේ වෙනස සෑහෙන ලොකු වෙනසක්.

සිවිල් සංවිධාන පැත්තෙනුත් ජනවාරි 08න් පස්සෙ වැඬේ ආණ්ඩුවට බාර දීලා අපි ගෙවල් වලට ගියා. ඒකයි අපේ පුරුදු විදිහ. ඒත් මෙතනදි ආණ්ඩුව කියන්නෙ ද්විතියික කාරණයක් කියන එක අපිට අමතක වුණා. තවදුරටත් වඩාත් සංවිධානාත්මකව සමාජ ප‍්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම අනිවාර්යෙන්ම අවශ්‍ය මොහොතක ආණ්ඩුව දිහා බලාගෙන කාලය ගත වුණා. නැවත එළඹෙන මහ මැතිවරණය අවධාරණය කරන්නෙ මේ අවශ්‍යතාවය.

නිර්මාල් යෝජනා කරලා තිබුණු විදිහට ශක්තිමත් විපක්ෂයක් ගොඩනැගීම මෙතනදි හොඳ වෑයමක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මට හිතෙන්නෙ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක එකතු කරමින් ශක්තිමත් ජාතික ආණ්ඩුවක් ගොඩනැගීම හරහා රටේ විවිධ විෂයන් වෙනුවෙන් ජාතික ප‍්‍රතිපත්ති ගොඩනගා ගැනීම මේ මොහොතේදී තීරණාත්මකයි. එතනදි වඩා වැදගත් වෙන්නෙ දූෂිතයන්ව පාර්ලිමේන්තුවට නොගැනීමේ දරුණු බල කිරීමක්. ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙකටම මේ පීඩනය සිවිල් සංවිධාන පැත්තෙන් එල්ල වෙන්න  ඕන. විවේචන එල්ල වෙන්න  ඕන. අවශ්‍ය ශිෂ්ට පාර්ලිමේන්තුවක් වෙනුවෙන් ජනතාව උනන්දු කරන්න  ඕන.

මෙතනින් එහාට තියෙන්නෙ හොරු ඇල්ලීම හෝ වැරදි සෙවීමේ දේශපාලනය නෙමෙයි. රටේ දැක්මක් ඇතිව වැඩ කරන සැලසුමක් නිර්මාණය වෙන්න නම් ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක රටට වග කියන අන්දමින් ප‍්‍රතිසංවිධානයක් වීම අනිවාර්යයි. එතනදි පුරවැසියන්ට අවශ්‍ය පරිදි පක්ෂය නිර්මාණය කර ගැනීමේ උවමනාව දැනෙන තරමට තල්ලූව ප‍්‍රබල වෙන්න  ඕන. විපක්ෂය ශක්තිමත් කිරීම මෙතනදි ද්විතියික කාරණයක්.

‘‘අසාධාරණය, දුගීබව,  වහල්බව,  මෝඩකම  මේ  වගේ  දේවල්  සමහර  විිට  විිප්ලවයකින්  වෙනස්  කරන්න  පුලූුවන්.  ඒත් මිිනිස්සුන්ගෙ  ජීීවිිතේ  කියන්නෙ  නපුරට  විිරුද්දව  සටන්්  කිරීමම  නෙමෙයි.  මිිනිස්සුන්ට  ධනාත්මක  අරමුණු  අවශ්‍යයි.  පුද්ගලිකව  වගේම  සාමූහිකවත්.  විිශාල  පරිිමාණයක  එවන්  අරමුණු  සමාජයකට  අවශ්‍යයි.  සමහරවිිිට  සමාජයට  නොගැලපෙන  තරමට..’’

ඉසයියා  බර්්ලින්

ඩිජිටල් මාධ්‍යකරණයත් එක්ක රටේ දේශපාලනය වෙනස් වෙලා ඉවරයි. තවදුරටත් ආණ්ඩුවේ බලය දෙවියන් වහන්සේගේ බලය විදිහට ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ නැහැ. වෙළඳ බලය තීරණාත්මක බලය විදිහට වැඩ කරන්නෙ නැහැ. මාධ්‍ය බලය ප‍්‍රධාන ගාමකය විදිහට පවතින්නෙ නැහැ. ඒ වෙනුවට අසංවිධානාත්මක නමුත් සවිඥාණකව එකිනෙකා සම්බන්ධ පුරවැසි නාලිකා අන්තර්ජාලය හරහා ක‍්‍රියාත්මකයි. අනෙක් රටවල සිද්ද වෙන නව ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික වෙනස්කම් හරහා ඒ මොහොතේම යාවත්කාලීන වන, දූපතෙන් එහා අවකාශයක මනසින් සැරිසරන නව පුරවැසි ප‍්‍රජාවකට සරිලන දේශපාලනයක් පක්ෂ වලට නිර්මාණය කර ගන්න සිද්ද වෙනවා. ඒ නූතන දේශපාලන රටාව තේරුම් ගන්න බැරි වෙන ඩයිනසෝරයො වුණත් වඳ වෙලා යනවා.

හොඳම උදාහරණය පොලිස් සේවයේ විනය හැදෙන්න වඩාත් බලපෑවෙ ආයතනික නීති හෝ පරිපාටි නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට මිනිස්සු හොරෙන් ගත්ත මෝබයිල් වීඩියෝ ක්ලිප් සහ සෙල්ෆි. ඒ හරහා වැඩි විනිවිදභාවයකින් වගේම සහෝදරත්වයකින් යුත් සේවයක් සපයන්න පොලිසියෙ අයටත් සිද්ද වුණා. දඩ සෙල්ෆි හැටියට මෑතක ප‍්‍රසිද්ද වුණු දඩ කොල ලියන අතරෙ ගත්ත සෙල්ෆි ගැන පොලිස් මාධ්‍ය ප‍්‍රකාශක කියපු කතාව වුණත් ප‍්‍රගතිශීලියි. ඒකෙන් පොලිසියෙ හිතවත් මහජන සේවය ගැන හැ`ගීමක් රටවැසියන්ට ඇති වෙනවා වගේ තැනකින් එයා ඒක බාර ගත්තා. ඒක ඇත්තක්. ඉස්සරහට අපි නිරන්තරයෙන්ම තවත් පිරිසක් විසින් නිරීක්ෂණය කරමින් සිටින ජීවීන් බවට පත්වෙනවා. දේශපාලකයන්ට අනිත් අයට වඩා කැමරා ප‍්‍රමාණයක් අනිවාර්යෙන්ම එල්ල වෙනවා. ඩිජිටල් දේශපාලන යුගයට ගැලපෙන දැක්මක් ඇතිව තමන්ගෙ ව්‍යාපෘති නිර්මාණය කර ගන්න බැරි බඩ තඩියන්ට විශ‍්‍රාම යන්න සිද්ද වෙනවා.

‘ඩිිජිිටල්  විිප්ලවය කියන්නෙ ලිවීීම  සහ  මුද්‍ර‍්‍ර‍්‍රණය  සොයාගැනීමටත්  වඩා  අතිශය  වැදගත්  පෙරලියක්’

- ඩග්ලස්  එන්ගල්බර්ට්

මෙතනදි වඩා භයානක අවදානම වෙන්නෙ මහින්ද සාධකය. කිසිම ලැජ්ජාවක් ඇති මිනිහෙක් නොකරන ආකාරයෙන් පැරදුණු දවසේ පටන් පන්සල් ගානෙ කතා පවත්වමින් මහින්ද අගමැති වෙන්න ද`ගලනවා. මහින්ද කියන්නෙ ප‍්‍රතිවිප්ලවය. නැවත ජාතිවාදය, ආගම්වාදය, දූෂණය හොරකම සහ මැරකම. දේශපාලනය ඇරෙන්න අනිත් හැම කුජීත පුද්ගල මිනිස් ගතියක්ම තමයි මහින්දගෙ දේශපාලනය. ගූගල් වලට ගල් ගහපු හෙංචයියන් පිරිවරාගෙන එන මහින්දගේ කතිකාව කියන්නෙම යටත්වැසියන්ගෙ උවමනාව.

ලංකාවෙ මහා ජනතාව කියන එක ගත්තොත් එක විදිහකට ඓතිහාසික ස්ව පීඩකකාමයකින් පෙළෙන පිරිසක්. බීගෙන ඇවිත් තඩිබාන මිනිහටම පෙම් කරන ගෑනියෙක් වගේ තමන් පෙළන්නාටම වන්දනා කරන මානසිකත්වයක්. අනාගතය, අභියෝගය වෙනුවට අතීතයටම වදින්නට කැමති ගුහාගත ආත්ම කොටසක්.

හොරකමෙන් අවුරුදු දහයක් තිස්සෙ දුවපු යාන්ත‍්‍රණයන් හොරකම නැතුව දුවන්න දන්නෙ නැහැ. සංවර්ධනය අඩාල වෙලා කියල අපි දකින්නෙ ඒ දුවන තෙල් නැතිකම. මේ සියල්ල නැවත ගොඩනගන්න ශක්තිමත් ව්‍යාපාරයක්  ඕන වෙනවා. ඒක ආණ්ඩුවකට විතරක් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි.

ජනවාරි විප්ලවය රැකගැනීම වෙනුවෙන් නැවත පළල් සංග‍්‍රාමයක් කරන්න  ඕන වෙන්නෙ ඒ නිසයි. පුරවැසි සමාජයක් ඇති කර ගැනීම වෙනුවෙන් ජනවාරියේ පටන් ගත් නාගරික විප්ලවය ගම් දනවු කරා ගෙනයමින් ගෞරවනීය ජීවිතයක උවමනාව කියල දෙන්න සිද්ද වෙනවා. හෘදය සාක්ෂිය කියන්නෙ මොකක්ද කියල ආයිමත් උගන්නන්න වෙනවා. මහින්ද ඇත්තට පරාද වෙන්නෙ එදාට.