මහා සිංහලයේ වංසකතාව ලියූ ජැක්සන් ඇන්තනි අලූත්ම ඓතිහාසික සත්‍යයක් රණවිරු සුපර් ස්ටාර් හිදී එලිදරවු කළා. ඒ අපේ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා ගෞතම බුදුන්ගේ ලේ ඥාතියෙක් බවයි. රාජාවලිය ඒ අතට මේ අතට පෙරලා ගෞතම බුදුන් හා දුෂ්ට ගාමිනී ලේ ඥාතීන් වග තීන්දු කළ පසු එයා දුෂ්ට ගාමිනී සහ මහින්ද රාජපක්ෂගේ ලේ ඥාතීත්වය කැප කොට තීන්දු කළා. මීට කලින් ජැක්සන් චිත‍්‍රපටියක් කරමින් පණ්ඩුකාභයගේ තාත්තා චිත‍්‍රසේනව ජේසුස් වහන්සේට ඇන්දුවා. ජැක්සන් මේ කරන වැඬේට මං හරි කැමතියි. මට අනුව ජැක්සන් හොයා ගත්ත වැදගත්ම කාරණේ මහින්ද රාජපක්ෂ සහ ගෞතම බුදුන්ගේ ලේ ඥාතීත්වය නෙවෙයි. ලංකාවේ ඉතිහාසය කියන්නෙ සත්‍යයක් නොව ජෝක් එකක් බව සහතික කොට ප‍්‍රකාශ කිරීමයි. මහාවංසෙ කියන ප‍්‍රබන්ධය හැමදාම ඒ කාලෙ හිටපු රජාට පක්ෂ විදිහට ලියපු බොරුවක් කියලා ජැක්සන් තේරුම් ගත්තා. පුරාණ මහාවංස කතුවරුන්ට අනුව යමින් ජැක්සන් නූතන මහාවංසෙ මහින්දට පක්ෂය ලියන්නෙ ඒ හින්ද.
‘ඔව්හු (සිංහලයෝ* ඇ`ගට පතට නොදැනී බොරු කියති. නොඅසුවන බොරු වලට වඩා අසුවන බොරු කීමටද ඔව්හු සමත්ය. ඔවුන්ගේ බොරු නිතරම එළිදරවු වන්නේය. එහෙත් එය නින්දාවට කරුණක් ලෙස ඔවුන් සළකන්නේ නැත’
-එදා හෙළදිව
රොබට් නොක්ස්
ජැක්සන් මේ වගේ සොයා ගැනීමක් එළි කරන්න කලින් වෙසක් දවසෙ අත්තනායක එම් හේරත් ටීවී එකේ බණ කිව්වා. එයා කියන විදිහට ඉස්සර අද වගේ දානෙකට පස්සෙ හාමුදුරුවරුන්ට ෂොපින් බෑග් වල දාලා පිරිකර අතට දෙන්නෙ නෑලූ. ඒ වෙනුවට පිරිකර අරන් පන්සලට යනවලූ. විහාර මහා දේවි මේ විදිහට පිරිකර අරන් පන්සලට ගිහින් හාමුදුරුවන්ට කිව්වලූ එයාට දරුවෙක් දෙන්න කියල. ඇස් දිහා එක එල්ලේ හාමුදුරුවෝ බලන් හිටපු ටිකට විහාර මහා දේවි ගැබ් ගත්තලූ. ගැමුණු කුමාරයා ඉපදුනෙ එහෙමලූ. එතකොට මහින්ද රාජපක්ෂ ලේ ඥාතීත්වය දරන්නෙ එහෙම හාමුදුරුවන්ගෙ ඇස් දිහා බලන් ඉඳපු එකෙන් උපන් ගැමුණුට.
අත්තනායක කථිකාචාර්යවරයා තව කතාවක් එතනදි කිව්වා. එයා ඉස්කෝලෙ සිංදු කියන්න ගියාම එයාගෙ ගුරුවරයා එයාට ගැහුවලූ පයින් එකක් කියපු සිංදුව කැත හින්ද. එදා ඉඳන් කවදාවත් එයා සිංදු කිව්වෙ නෑලූ. ඒ පයින් පාර එයාට සදා අමරණීය සිහිවටනයක් වුණාලූ.
මේ අතරෙ ස්වාධීන රූපවාහිනියෙ වෙනස කියලා වැඩසටහනක් පටන් අරන්. ඒක ගෙවල් වල යක්කු භූතයො එළවන තොවිල්කාරයො ප‍්‍රසිද්ද කරන තුට්ටු දෙකේ වැඩසටහනක්. ඒකට දැවැන්ත ජනතා ප‍්‍රතිචාරයක් ලැබෙන අතරම දැන් ඒකෙ උණුසුම් ප‍්‍රතිඵල ඇතිවෙන්න පටන් අරන්. මේ වෙද්දි මොණරාගල ගමක්ම මේ යක්ෂ උවදුරකට අහුවෙලා කියලා ස්වර්ණවාහිනියෙ කිව්වා. දැන් යක්කු වැහෙන්නෙ ගම් පිටින්. හන්දි ගානෙ තොවිල්. චැනල් ගානෙ පිරිත්.
මේ සිද්ධි ටික පෙළට ලියාගෙන ගියේ ලංකාව මේ වෙද්දි යමින් සිටින මානසිකත්වය ගැන කෙටි වැටහීමකට. දැන් රටක් පිටින්ම අපි මානසික රෝගීන් වෙන්න අරගෙන. ඇත්ත බොරුව ගැන හිතා ගන්න බැරි, අනාගතයක් දිශාවක් නැති, අරමුණක් පේන තෙක් මානෙක වත් නැති සමාජයක් හැටියට අපිට දැන් පිස්සු. සකල බුද්ධාගම ම ඒ මානසික රෝගයේ ප‍්‍රකාශනයක් වෙලා. පිරිත්, බණ ෆැෂන් එකකට වඩා ලෙඩක් ගාණට ඇවිත්. ඉතිහාසය කැමති කැමති විදිහට ලියන්න පුළුවන් වෙලා.
‘සමූහ හිස්ටීරියාව කුඩා, ළඟින් බැඳුණු, විශේෂයෙන් ම හුදකලා වුණු ප‍්‍රජාවන් තුළ වඩාත්
බහුල ය’ - www.wisegeek.com/what-is-mass-hysteria.htm
දැන් අපේ සංස්කෘතිය තවත් කිසිවක් හා ගැටෙන්නේවත් ගැටෙමින් අර්ථ නිපදවන්නේ වත් නැහැ. උතුරේ දෙමළ සංස්කෘතිය අපි සහමුලින්ම විනාශ කරලා ඉවරයි. අපේ අනෙකාව විනාශ වුණු තැන් පටන් අපි අපේම සයිකෝසීය ලෝකෙක අතරමං. ‘අපේ ඉතිහාසය’, ‘අපේ සංස්කෘතිය’, ‘අපේ බුදුදහම’ වගේ නානා විධ විකාර මාධ්‍ය ඔස්සේ ජීවිත වලට කාන්දු වෙන්නෙ ඒ හිස්තැන හරහා. සිංහල බෞද්ධ ගුලියක් ඇතුලෙ අපි අපේම මනකල්පිතයක් නිපදවාගෙන. පිටරටින් එන හැම එකක්මත් විදේශීය කුමන්ත‍්‍රණ, ත‍්‍රස්තවාදී සැලසුම් වගේ ප‍්‍රවාදයන් හරහා අපේ දේශපාලනික/සංස්කෘතික ප‍්‍රකාශකයන් දැනුවත්ව සහ උන්ම නොදැනුවත්ව රට තල්ලූකරන්නෙ මේ ආගාධයට. අනෙකෙක් නැති අපි මවා ගත් අපිම පමණක් ඉතිරි අන්ධකාරයක්. නිෂ්පාදනයක්, ආර්ථිකයක් හෝ සංසන්දනාත්මක කිසිම විෂයික තත්වයක් එතන ඉතිරි නැහැ. මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නෙ මට අනුව පුද්ගලයෙකුට වඩා මේ ව්‍යාධියෙ රෝග ලක්ෂණයක්. මහින්ද චින්තනය කියන්නෙ ඒ රෝගයෙ පැතිරීම. සිනමාවට, සංගීතයට, සාහිත්‍යයට හෝ කලාවට මේ මතවාදී හිස්කම විනිවිදින්න බැරි වෙලා තියෙනවා. ඒකට හේතුව මේ ව්‍යාධිය අපේ ගැඹුරුම තැනක් එක්ක සම්බන්ධ වීම. ඒ අපි ජාතියක් වශයෙන් පෙලෙන අනාරක්‍ෂිත බව පිළිබඳ හැ`ගීම. ඒක හැම ජීවිතයකම ප‍්‍රකාශනයක් බවට පත්වෙලා. අපි සමාජයක් වශයෙන් තීන්දු කරලා තියෙන්නෙ ආපසු අතීතයට හැරෙන්නයි.
‘..ඉන් (අපේකම/අපේ සංස්කෘතිය** ජනනය කෙරෙන සංස්කෘතික ආධ්‍යාත්මික ගැටළු හා රෝගී තත්වයන් කිහිපයක් හඳුනා ගැණින. ඒවා අතර ආත්මාර්ථකාමී බව, ස්වයං කේන්ද්‍රීය දෘෂ්ටිය ‘අනෙකා’ තමා සේම මනුෂ්‍යයෙක් ලෙස නොපෙනීමේ රෝගය, අනෙකා කෙරෙහි වූ සැක සහ බිය, නිවට බව, දීනකම, කුහකකම යනාදිය අවධානයට හසුවිය.’
පුරවැසි මංපෙත්-
සුනිල් විජේසිරිවර්ධන
නැවත ඒ කියන ‘අපේකම’ ට යනවා කියන්නෙම මේ කියන ලක්ෂණවලට සමාජයක් හැටියෙන් වැඩි වැඩියෙන් අඩංගු වීමයි. ලෝකයේ ගණුදෙනු කරන දැනුම සහ සංස්කෘතික අවකාශයන් එක්ක පෑහෙන්න අපිට තිබුණු නොහැකියාවම බලයක් නැත්නම් දේශපාලනයක් වශයෙන් තහවුරු කර ගැනීමත් එක්ක අපි ලෝකෙන් තනිවෙන්න තීන්දු කරලා. මහින්ද ලෝකයේ වෙනත් රටවල අත්සන් කරන ගිවිසුම් සහ විදේශයන් සමග එළඹෙන රටට විශාල වශයෙන් හානිකර ව්‍යාපෘතින් වගේම අපේම රටේ සේවක අරගලයන්වලදී මිනිසුන්ට වෙඩි තැබීම වගේ දේවල් වුණත් සාධාරණීකරණය කරන්න පුළුවන් ඉඩක් සහ පිළිගැනීමක් ගොඩනැගෙන්නෙ මේ අනාරක්‍ෂිත බවේ සහ දරුණු හුදකලාවේ ප‍්‍රතිඵලයක් විදිහට.
යුද්ධයෙන් දෙමළ ජනතාව පැවැත්මක් වශයෙන් සහමුලින්ම අවසන් කිරීමත් එක්ක, බුදු දහම වැනි අපගේ අධ්‍යාත්මික දොරටු පවා හුුදු ජාතිවාදී හීනමාන තත්වයන්ට ලඝු කිරීමත් එක්ක, අපි වත්තේ අල බතල වවාගෙන ජීවත් වෙන තැනක් දක්වා හුදකලා වෙන්න ගත්තා. නොදැනුම සහ අසංස්කෘතිය බලයක් හැටියට පාවිච්චි වෙන්න පටන් ගත්තා. කොටින්ම අද උතුරේ දෙමළ ජනතාව යුද්ධයේදි අසාධාරණ හැටියෙන් මරා දැම්මේද කියන එක ගැන පරීක්‍ෂණයක් පවත්වනවාට පවා අපේ සිංහල බෞද්ධයා විරුද්ධයි. ඒක ජාත්‍යන්තර කුමන්ත‍්‍රණයක් මිස මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කොන්දේසියක් හෝ එකගතාවයක් හැටියෙන් දකින්නවත් අපේ සිතීමේ ඉඩක් නැහැ. මෑතක ආණ්ඩුවට පක්ෂපාත ත‍්‍රීවිලර් සමාගමක හැම ත‍්‍රීවිලරයකම පිටිපස්සෙ ගහලා තිබුණෙ ‘කුමන්ත‍්‍රණ පරදවමු’ කියල. රටට එන ජාත්‍යන්තර කුමන්ත‍්‍රණකාරී තත්ව ගැන ක‍්‍රියාත්මක වෙන්න තරමට අපේ ත‍්‍රීවිල් ජනතාව පවා දැනුවත් වෙලාද? නැත්නම් මේ වචන පිටිපස්සෙ තියෙන්නෙ ජාතියක් වශයෙන් අපි සාමූහිකව ගොදුරු වේගෙන යන දරුණු මානසික රෝගයක්ද?
‘සියලූ මානසික ප‍්‍රබෝදයන් සහ අතිරික්තයන් දේශපාලනික කාර්යයක් හෝ මතවාදී න්‍යායපත‍්‍රයකට සේවය කිරීම හැඳින්වීමට සුදුසු ම නම දේශපාලන සමූහ හිස්ටීරියාවයි. මෙබදු දේශපාලනයන් සැම විට ම අමතන්නේ මනසේ ගැඹුරුම පතුලේ ඇති ඊර්ෂ්‍යාව, කෑදරකම බඳු හැඟීම් ය. ’
http://drsanity.blogspot.com/2006/10/political-mass-hysteria-and-neo.html
තවදුරටත් ලංකාවේ මානසික රෝග කියලා දෙයක් නැහැ. ඒවා රූපවාහිනී වැඩසටහන් මගින් සාමාන්‍ය සහ සැබෑ බවට අර්ථකතනය වෙමින් යනවා. භූත, පේ‍්‍රත, පිසාච සහ සියලූ වර්ගයේ ආගමික මිත්‍යාවන් අපේ විද්‍යාවන් බවට පත්වෙමින් යනවා. ජනතාවම පරම හොඳ වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් තමන්ගේම ඇත්ත ස්වභාවය ප‍්‍රතික්‍ෂේප කරමින් සිටිනවා. ඒ කියන්නෙ අපි අපි විදිහටම දෙකට පැලිලා පුහු සදාචාර අර්ධයක් විතරක් පිළිගනිමින් සැබෑ ආශාවන් සහ උවමනාවන් සහිත අර්ධය යටපත් කරන්න අරගෙන. වෙන්න තියෙන දේ මොකක්ද? දරුණු නොදැනුමක් අවිශ්වාසයක් අනාරක්‍ෂාවක් අතර අපි සමූහ පරාරෝපණ තත්වයක් ස්වභාවික හැටියෙන් පිළිගැනීමයි. රෝගය නිරෝගී බව ලෙස සහ සාමාන්‍යය රෝගී/එන්ජී ඕ/විජාතික කුමන්ත‍්‍රණ බවට තහවුරු වීමයි. මොණරාගල සාමූහික භූතාවේශය වගේම වඩාත්ම ජනප‍්‍රිය ගුවන් විදුලි නාලිකාව වෙන්නෙ වැඩියෙන් පිරිත් ප‍්‍රචාරය කරන එක වීම පිටිපස්සෙ තියෙන භයානක ඇත්ත ඒකයි. ඉතිහාසය පර්යේෂණයක් වෙනුවට මිත්‍යාවක් දක්වා ගෙන යාම සහ බණ පද ආශ‍්‍රයෙන් ශිෂ්ටාචාරයක් වශයෙන් ප‍්‍රතික්‍ෂේප වුණු දේවල් නැවත සමාජගත කිරීම (දරුවන්ට පහර දීම, අනෙකාට තමන්ගේ මතය විශ්වාස කිරීමේ අයිතිය* වගේ තත්ව ඇතිවෙන්නෙ මේ අන්ධකාරය ඇතුලෙ.
මේ තත්වය හුදු මහින්ද රාජපක්ෂ ගෙ නිර්මිතයක්ද? නැහැ. ඒ වෙනුවට මහින්ද රාජපක්ෂ මේ රෝගී තත්වය විසින් කළ නිර්මාණයක්. එයා මේක දේශපාලනය වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරනවා තමයි. ඒත් මේ ප‍්‍රජා මානසිකත්වයෙ ගතිකයන් වල කිසිම පාලනයක් කිසිවෙක් අතේ නැහැ. ජැක්සන් ඇන්තනි මහින්දව ගෞතම බුදුන්ගෙ නෑයෙක් කරලා ලැජ්ජ නැතුව ගෙදර යනවා. ඒක ජැක්සන් ඒ වේදිකාව උඩදි හදපු කතාවක්ම නෙමෙයි. ඒක මේ රටේ ජනතාව නිර්මාණය කර දුන් ප‍්‍රබන්ධය. ජනතාවට අවශ්‍ය ඉතිහාසය. බුදුන්ගේ අවිහිංසාවාදය, තෘෂ්ණාවෙන් අත්මිදීම සහ අනිත්‍ය දුක්ඛ අනාත්ම මූලික දර්ශනය වෙනුවට ජනතාව විශ්වාස කරන අනෙකා විනාශ කර දැමීම, මිත්‍යාව, සහ හීනමානය බුද්ධ දර්ශනය හැටියෙන් පිලිගැනීම දැනට කාලයක් තිස්සෙ අපේ රටේ කරගෙන ආවා. ඒක ඉතිහාස කාරණයක් වශයෙන් ගෙනහැර දැක්වීම විතරයි ජැක්සන් එදා කළේ. බුදුන් වදාල ධර්මය හා මහින්ද චින්තනය යනු දෙකක් නොව එකක් යන අර්ථයයි එදා එයා තීන්දු කොට නිවාරණය කර දුන්නෙ. ජනතාවට තියෙන්නෙ සාධුකාර දෙන එකයි.
ජනතාවක් සහ රටක් විදිහට මේ අපායට අපි යමින් ඉන්නෙ ඇයි? පෙර වකවානු වලදි මෙබඳු අවිද්‍යාවන්ට සහ ප‍්‍රලාපයන්ට එරෙහි ඒ වගේම වෙනත් දියුණු සංස්කෘතින් හා ගැටෙන සංවාද කතිකාවන් රටේ මතු වුණා. වෙනත් සංස්කෘතික අවකාශ නිර්මාණය වුණා. ඒත් යුද්ධයේ අවසාන භාගය වෙනකොට ගංගොඩවිල සෝම ප‍්‍රමුඛ හීනමානී, හුදකලා, අපරිණත මතවාදයක් රටේ සමස්ත අවකාශයෙ අරක් ගත්තා. තිස් වසරක අවසානයක් නැති යුද්ධය ඇතුලෙ සිවිල් පුරවැසි සමාජය අහෝසි වෙන්න ගනිද්දි මේ තනි ගුලිය ඇතුලට සියල්ලෝ ගමන් කළා. ඉතිරි අය නිහ`ඩ වුණා. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති වෙන්නෙ ඒ සමස්තය ඇතුුලෙ. කොළඹ සහ නාගරික ජනතාව අමාරුවෙන් ගොඩනගා ගත් දැනුම සහ සංවාද එහෙම්පිටින්ම අවලංගු කරගෙන මේ ජාතිවාදී ගොහොරුවට පැතිරෙන්න ආර්ථික සමාජ සංස්කෘතික කොන්දේසි හැදුණෙ යුද්ධයත් එක්ක ආපු මේ අනාරක්‍ෂාව ඇතුලෙ. අදත් මහින්ද තමන්ගේ බලය තහවුරු කර ගන්න මේ ත‍්‍රස්තවාදය තියන වචනය පාවිච්චි කරන්නෙ මේ මානසිකත්වයට කතා කරන්න. මේ රෝගයට ආමන්ත‍්‍රණය කරන්න. පාන්පිටි වලට පවා ත‍්‍රස්තවාදය කියන තරම් භීතියකට ජනතාව ගෙනියන්න මේ භෞතිකයට පුළුවන් වුණා. ඒ වෙනකොට සිවිල් සමාජ කතිකාව සම්පූර්ණයෙන්ම නිහ`ඩයි. විදේශයන් ගෙන් හුදකලා වුණු කොදෙව් මානසිකත්වයක් එක්ක සිතීමක් නැති ඇදහීමක් විතරක් ඇති ‘ප‍්‍රජාවක්’ දක්වා රට ඇදගෙන ගියා. සිංහල බෞද්ධ බොරුව අපේ ආධ්‍යාත්මික මාර්ගය වුණා. ඒකට අනුව ප‍්‍රභාකරන් සහ දෙමළ ජනතාව ඉවර කර දැමීම බුදුන් විසින් වදාල ධර්මයේ කොටසක්.
අපි යුද්ධය දිනුවා. අපේ උතුරු නැගෙනහිර අපි සමග බැඳුණු අපේ විසංවාදය අපි ඉවර කළා. අනෙකෙක් නැති ¥පතක් ඇතුලෙ අපි අපේ අනාරක්‍ෂිතබවේ දේශපාලනයක් රාජ්‍යයක් වයෙන් පිහිටෙව්වා. ඒ රාජ්‍යය තුල නිදහස, අයිතීන්, බඩගින්න, දිළිඳුකම හෝ කිසිම සැබෑ ශිෂ්ට කොන්දේසියක් අදාල නෑ. ඒ වෙනුවට අපි භූතයො පේ‍්‍රතයො සහ ත‍්‍රස්තවාදීන් ගහන අපිම නිර්මාණය කර ගත් මිත්‍යාවක් අදහමින්. ඒ මිත්‍යාවෙන් අපේ ජීවිත වලට අර්ථයක් දෙන්න පටන් ගන්නවා. හොරකම්, වංචා, ¥ෂණ, මිනිමැරීම් වගේ දේවල් කරන තනි තනි සිංහල බෞද්ධයා සාමූහිකව විශ්වාස කරන්නෙ ජාතිය රකින, අනුන් වෙනුවෙන් කැපවුණු පරමාදර්ශී සිංහල බෞද්ධකමක්. තුලනාත්මකව සහ සංසන්දනාත්මකව බැලීම කියන අදහස පවා රටේ සිතීමෙන් ඉවත් වුණා. ඒ නිසා සේවක අයිතීන්, විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපන, විරැුකියාව වගේ ප‍්‍රශ්න මේ දේශපාලනයේ නැහැ. ඒවා ත‍්‍රස්තවාදී හෝ භූතදෝෂ විදිහටයි ගන්න වෙන්නෙ.
තාමත් රටේ පොදු ජනතාව ජීවත් වෙන්නෙ යුද්ධයක් ඇතුලෙ. යුද්ධයක් අවසානයෙ සංස්කෘතික අවකාශයන් යලි නිර්මාණය කිරීමේ අවස්ථා ඇති කරනවා වෙනුවට රජය රට මේ මානසිකත්වය ඇතුලෙම අරගෙන යන්න තීන්දු කළා. ඒ භාෂාවම, ඒ අර්ථයන්ම පාවිච්චි කරමින් පාලනය ගෙනියනවා ඇරෙන්න ඒ අවකාශයෙන් එළියට මේ ආණ්ඩුවට පැවැත්මක් නෑ. අපි මේ කරමින් ඉන්නෙ යුද්ධය දිගට පවත්වාගෙන යාමක්. යුද මානසිකත්වයෙන් එලියට එන්න රට ඇතුලෙ සමාජයක් විදිහට බලවේගයන් ක‍්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. අනෙක් අතට ඒ බලවේගයන් ත‍්‍රස්තවාදී හැටියෙන් වාරණයට ලක්වුණා.
මේ විදිහට යන්න පුළුවන් නම් අවුලක් නැහැ. ඒත් විජාතික කුමන්ත‍්‍රණ කිය කිය හෝ අපිට සිද්ද වෙනවා වෙනත් රටවල් එක්ක ගණුදෙනු කරන්න. ඒ රටවල් එක්ක ආර්ථික දේශපාලන හා සංස්කෘතික දේවල් හුවමාරු කර ගන්න. ඒ වගේම ඔවුන් අපේ රට මේ වෙනකොට පිරිහුණු සමාජ දේශපාලන තත්වයක් හැටියෙන් හඳුනගෙන ඉවරයි. ජිනීවා වල සාකච්ඡුා සහ එක්සත් ජාතීන්ගේ ප‍්‍රතිචාර වලින් පැහැදිලිව පේන ඇත්ත ඒක. තවදුරටත් වෙන රටක අපිට ලංකාවෙ පුරවැසියෙක් කියලා රෙද්දක් ඇඳගෙන කියන්න බෑ. අපි ශිෂ්ටත්වයෙන් එලියට තල්ලූ වෙලා.
ඉතිං අපි ජැක්සන් කියන ඉතිහාස කතා අහගෙන ඉන්නවා. ආයිමත් රජෙක් රජකම් කරන යුගයක් අදහන මානසික රෝගීන් විදිහට හැම ශිෂ්ට සංස්කෘතික මුණගැසීමක්ම කුමන්ත‍්‍රණ කියලා උපවාස කරනවා. මහින්ද රාජපක්ෂගේ ලේ නෑයෙක් වෙච්ච ගෞතම ( ඇත්ත ගෞතම බුදුන් නෙමෙයි* ගෙ බණ අහලා නිවන් දකින්න සාධුකාර දෙනවා.
-චින්තන ධර්මදාස
