මට හිතෙන්නෙ මේ කලාපෙ ගැන නලින්ද සිල්වා අත පොවන විදිහ හරි. (ඒත් සංසන්දනාත්මකව, පවතින තත්වයන් හා සාපේක්ෂව තේරුම් ගැනීමෙදි එයාගෙ සීමාව පටුයි) අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, විද්‍යාව ආදී මේ හැම විෂයක්ම පල්ලියේ ද්විකෝටික තර්ක දැනුම ඇතුලෙ සීමා වෙලා තියෙන හැටි ගැන එයා කියනවා. ඒත් මේක තමයි ලෝකය. මේ ආර්ථිකය, මේ විද්‍යාව, මේ ජීවිතය නිර්මාණය වෙලා තියෙන්නෙ, නැත්තං තුන්වෙනි ලෝකෙ අපි වගේ රටවල් වලට දැනුම විදිහට විකුණලා තියෙන්නෙ පල්ලියේ දේව ධර්මයම තමයි.
භෞතිකවාදය පදනම් කර ගත්තා කියන මාක්ස්වාදය පවා නිර්මාණය වෙන්නෙ පල්ලියේ කුරුස අතට. මේක හරි හෝ වැරදි දෙයක් නෙමෙයි. බටහිර ආගම ගැන, වෙන විදිහකින් කිව්වොත් ජීවිතයේ ප‍්‍රබලවම දැනෙන අවිනිශ්චිතතාවයට මුහුණ දෙන්න නිර්මාණය කර ගත්තු සවිඥාණක අවිඥාණක කාරණා වලින් බැහැරව හෝ ඊට ප‍්‍රතිවිරුද්ධව අදහස් පද්දති නිර්මාණය කරන්න බටහිරට බෑ. ඒක එක සිතීමේ පැරඩයිමයක්. බටහිර කෙනෙකුට පුළුවන් පල්ලියට විරුද්ද වෙන්න, දෙවියන්ට විරුද්ද වෙන්න, ඒත් ඒක ක‍්‍රිස්තියානියේ ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදයක් විතරයි. එතකොට අපි විෂයන් කියලා අදහන්න ගන්නෙ වෙනස් වෙනස් ක‍්‍රිස්තියානි ප‍්‍රතිසංස්කරණවාද. මොකද මොකක් ගැන කතා කළත් අපි කතා කරන්නෙ එකම සිතීමේ කාටීසියානු තලයක් උඩ.
බටහිර තාක්ෂණය, ආර්ථිකය සහ විද්‍යාව විසින් ලෝකය ආක‍්‍රමණය කරලා තියෙන වේගය දිහා බැලූවොත් අද අපි ජීවත් වෙන යතාර්ථය කියන්නෙ ඒකට. එතකොට ඒ යතාර්ථය බාර ගනිමින් ඒකටම ප‍්‍රතිවිරුද්ද වෙනවා කියන්නෙ අපි භින්නෝන්මාදී වෙනවා කියන එක (නලින්ද සිල්වාට පිස්සු හැදෙන්නෙ මේ හරිය ස්පර්ශ වෙනකොට) ඇත්තටම ලංකාවෙ අපි අත්විඳින්නෙ ඒ වගේ තත්වයක්. මට හිතෙන්නෙ අපි රටක් විදිහට ක‍්‍රිස්තියානිකරණය වෙන්න ඕන. මොකද අපේ ආර්ථිකය, නීතිය, දේශපාලනය හැම එකක්ම ක‍්‍රිස්තියානි. ඒත් ආගම විතරක් ඒකට ප‍්‍රතිවිරුද්දයි. ඒ හින්ද දැන් අපි පටන් අරන් තියෙන්නෙ මේ නිල ආකෘති කඩකප්පල් කරන්න. ඒක අරාජිකවාදයක්.
බුද්ධාගම දෘෂ්ටියක් විදිහට ගත්තොත් ඒක මේ අත්විඳින යතාර්ථයට ප‍්‍රතිවිරුද්ද ගමනක් යෝජනා කරන්නෙ. මට හිතෙන්නෙ කොහොමත් බුද්දාගම කියන්නෙ මාස් ආගමක් නෙමෙයි. ඒක අතිශය සීමිත බෙයාර්ෆුට් ගනයේ සංස්කෘතික අවකාශයක්. බුදුන්ගේ කාලෙත් ඒ දර්ශනය ඇසුරු කළේ රජුන් සිටුවරුන් තමයි වැඩියෙන්. ඒක මාස් වෙන්නෙ හින්දු දේව සංකල්ප වගේ දේවල් එක්ක ගැටගැහිලා. ඒත් අපිට ඕන ලංකාවෙ තමයි පිරිසිදුම බුදු දහම තියෙන්නෙ කියන්න. ඉන්දියාවටත් වඩා බුදුන් අයිති අපිට කියන්න. මේ හීනමානය ඇතුලෙ අපිට වෙලා තියෙනවා බුදුන් නොවදාළ දහමක් බුදුන් කිව්වා කියලා අදහන්න. ඒ ආගම තමයි සිංහල බුද්දාගම.
තව පැත්තකින් මේ ආර්ථික සමාජ පැවැත්ම ඇතුලෙ බහුතරය විසින් ආශා කරන තෘප්තීන්, පරිභෝජනයන් අත් විඳින්න මේ ලාංකේය බුද්දාගම බාධාවක්. නැති වීම, අල්පේච්ඡුබව, දුක, සසර වගේ කාරණා නිසා අපි සතුට අහිමි ජාතියක් වෙලා තියෙනවා. අපිට විවෘතව හිනාවෙන්නවත් බෑ. ආශා කරන දේම බලෙන් පිළිකුල් කිරීමේ මානසික අවුල ඇතුලෙ අපි විකෘතීන් හදා ගන්නවා. මට හිතෙන්නෙ ලංකාවෙ බුද්දාගමේ නමින් මේ අපි දකින්නෙ ඒ විකෘතීන්. (උදා විදිහට මුස්ලිමුන්ට විරුද්දව වැඩි පුර ළමයි හදන බුද්දාගම)
මේ ඔක්කොම කාරණා හින්ද මට හිතෙන්නෙ අපේ වගේ රටක් ක‍්‍රිස්තියානිකරණය වෙන එක හොඳයි. ඒක එක පැත්තකින් මිනිස්සුන්ගෙ මේ පැල්ම පුරුද්දාවි. අනෙක් පැත්තෙන් ඒක ගොඩක් දියුණු වෙන්න උදව්වක් වේවි. සරල මතුපිට විදිහට බටහිර හා ඇති වෙන ආධ්‍යාත්මික සම්බන්ධතාවය හරහා ලැබෙන්න පුළුවන් වාසි ඇරුණම පවතින යතාර්ථය හා එක`ග සිතීමක්, නැති වීම වෙනුවට ඇති වීම පැත්තට සීතීමේ අක්ෂයන් තල්ලූ වීමක් පැත්තෙන් රටක් විදිහට ලොකු සංවර්ධනයක් ඇති වේවි.
බෞද්ධ හෝ ක‍්‍රිස්තියානි මුස්ලිම් හෝ කවර සංවිධානය වූ ආගමක් වුණත් බලය ගැන කාරණාවක් මිස ආධ්‍යාත්මික මාර්ගයක් කියන එක මුළාවක්. එහෙම ඇත්ත ආධ්‍යාත්මික ගමන් වලට නිල මාර්ග සිතියම් නෑ. අපි හැමෝගෙම උප්පැන්නෙ ආගම තීරණය වෙලා තියෙන්නෙ කවර හෝ අන්‍යාගමිකකරණයක ප‍්‍රතිඵලයක් විදිහට. ඒක වඩාත් සාධනීය එකක් කර ගන්න එක ආගමක ලෞකික අර්ථය කියලයි මං හිතන්නෙ.
මං අද උදේ අපි දැනුම හෝ පර්යේෂණ විදිහට ඇදහීමෙන් බාර ගන්නා ආයතන සහ පද්ධතීන් යට දුවන ප‍්‍රාථමික ආගමික විශ්වාස ගැන කල්පනා කරගෙන යද්දි කෙළවරක් නැති අදහස් ගොඩක් ඇතුලෙ පැටළුණා. ඒත් මට කතා කරන්න ඕන වුනේ වෙන දෙයක්. ඒ චෙන්නායි එක්ස්ප‍්‍රස් වල ටයිට්ල් ට‍්‍රැක් දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට ආපු අදහසක්.
චෙන්නායි එක්ස්ප‍්‍රස් ෆිල්ම් එක ඉවර වෙලා ටයිට්ල් යනකොට කිංග් කාන් සහ දීපිකා පදුකෝන් තලෙයිවා කියලා සිංදුවකට රජිනිගේ ෆොටෝ එකක් ඉස්සරහ නටනවා. රජිනි නැතුව දකුණු ඉන්දියාව ගැන කරන චිත‍්‍රපටියක් සම්පූර්ණ වෙන්නෙ නෑ කියලා ඒකෙ අධ්‍යක්‍ෂ රෝහිත් ෂෙට්ටි කියනවා. බොලිවුඞ් සිනමා කර්මාන්තෙ ඇතුළට කොලිවුඩයත් දා ගැනීමේ ලාභ ගවේෂණය කියන මතුපිට කාරණය ඇරුණම ෂාරුක්ට පවා රජිනි ළ`ග දන ගහන්න වෙන සිනමා කාරණය මාව උනන්දු කළා.
රජිනිගේ ඇත්ත නම ෂිවාජිරාවෝ ගයික්වාඞ්. එයා කර්නාටක පළාතෙන් එන්නෙ. භාෂාව වෙන්නෙත් කන්නඩි. රජිනිකාන්ත් කියන්නෙ ෂිවාජිරාවෝ සිනමාවට හදපු චරිතය (ඇල්බට් පෙරේරා අමරදේව වීම සහ බොනිෆස් පෙරේරා රවීන්ද්‍ර රන්දෙනිය වීම වගේ) ඒක සෙලියුලොයිඞ් ජීවිතයක්. රජිනි කියන්නෙ දෙමළ සිනමාව වගේම කුණු කානුවෙන් ඇවිත් රජ මාළිගාවට ගොඩ වුණු චරිතයක්. එයාව මුලින්ම චිත‍්‍රපටියකට ගත්ත බාලචන්ද්‍රන් කියනවා, ‘මේ කොල්ලාගෙ ඇස් වල තියෙනවා ලොකු ගින්දරක්. කවදා හරි දෙමළ සිනමාවෙ කුනාටුවක් ඇති කරයි මූ’ කියල. දුෂ්ටයාගෙ චරිත කර කර ඉඳලා රජිනි වීරයාගෙ පැත්ත පොඩියට පටන් ගන්නවා. එයාටම ආවේණික ස්ටයිල් එක හින්ද සහ දමිළ හදවතට අමුවෙන් කතා කරන ගුණය හින්ද රජිනි දකුණු ඉන්දියාවෙ සුපර් ස්ටාර් රජිනිකාන්ත් වෙනවා.
‘එයාගෙ රසිකයන්ට රජිනිකාන්ත් කියන්නෙ දෙයියො. රජිනි සිනමා තරුවක් කියන තැනින් සංස්කෘතික ලකුණක් කියන තැනට මාරු වෙලා ඉවරයි. ඉතාම යටහත් පහත්, බස් කොන්දොස්තර කෙනෙක් වගේ පුංචි තැනකින් පටන් ගත්ත කෙනෙකුට ලෝකයේ සුප‍්‍රසිද්ධම මිනිසුන් අතර කෙනෙක් වෙන්න ලැබෙනවා කියන්නෙත් නරක දෙයක් නෙමෙයි’
රජනිගේ ජීවිත කතාව ලියන නාමන් රාමචන්ද්‍රන් ලියනවා. මට වැදගත් තැන වුනේ ඒක. සිනමා සුපිරි තරුවක් සංස්කෘතික ලකුණක් දක්වා ගොඩනැගීම. තරු වුණ ගොක් අයට බැරි වුණු දෙයක් රජිනි කරනවා. ඒ තමයි ජීවිතයට වඩා විශාල සිනමාව ඇතුලෙන් ආපහු ජීවිතය නිර්මාණය කරන එක. සාමාන්‍ය තරුවකින් වෙන්නෙ ජීවිතයට වඩා විශාල සිනමාව නිර්මාණය කරන එක විතරයි. තමන් වතුර එකක් බොන්න වීදුරුවක් ඇල්ලූවත් ඒක අනිත් අයට වඩා වෙනස් විදිහට කරන එක ඇතුලෙයි තමන්ගෙ තරු ප‍්‍රතිරූපය නිර්මාණය වුනේ කියලා ශාරුක් තැනක කියනවා. අහසට විසි කරන සිගරට් එකක් වට කීපයක් කැරකිලා එද්දි ගානට තොල් උඩ හිර කර ගන්න තැන ඉඳන් තමන් ර`ගපාන චරිතයේ හැම ඉරියව්වක්ම රජිනි කැටයම් කරනවා. ඒත් එයා ඒ විලාසිතාවට වැඩි දෙයක් නිර්මාණය කරනවා.
උදා විදිහට රජිනි කිසි චිත‍්‍රපටියක මැරෙන්නෙ නෑ. එයාට අද්භූත දේවල් කරන්න පුළුවන්. පය පොලොවෙ ගහන එකෙන් පොලොව හොල්ලන්න පුළුවන්. වෙඩි තියන බුලට් දත් වලින් අල්ලන්න පුළුවන්. ඒත් රසිකයො කවුරුවත් ප‍්‍රශ්න කරන්නෙ නෑ. ඒ රජිනි නිසා. මට හිතන්නෙ රජිනි කියන්නෙ තරුවකට වඩා චිත‍්‍රපටි ගානක් හරහා වර්ධනය වෙන ද්‍රවිඩ සුපිරි වීරයෙකුගෙ චරිතයක්. එයා සුපර් මෑන් වගේ නිර්මාණයක්. ඒක හොලිවුඞ් සුපර් හීරෝ ආකෘතියට වඩා වෙනස් සංදර්භයක්. සුපර් මෑන් කියන්නෙ ක්ලැසික් ඇමරිකානු මනසේ ආශාව කියල ගත්තොත් රජිනි කියන්නෙ දකුණු ඉන්දියානු මනසේ ආශාව. ඒක ලෞකික වීරයාගේ තැන ඉඳන් දෙවියන් දක්වා පැතිරෙනවා.
ලංකාවෙ ගත්තොත් ගාමිනී වගේ සුපර් ස්ටාර් කෙනෙක් එක්ක රජිනි වගේ කෙනෙක්ව තියලා බැලූවොත් කාරණා ගොඩක් පැහැදිලි වෙනවා. එකක් ගාමිනී එයාගෙ සුපර් ස්ටාර් චරිතෙ ඇතුලෙන් ඇත්ත ජීවිතේ කොට වහගන්න හදනවා. ඒත් රජිනි තිරය උඩ එයාගෙ සුපර් ස්ටාර් චරිතෙ නතර කරලා ගෙදර එනවා. එයා අපේ සුපර් ස්ටාර්ලා වගේ කොන්ඩ අලවන්න, විග් දාන්න ද`ගලන්නෙ නෑ. ජේත්තු ඇඳුම් අඳින්න, පත්තර වලට ඉන්ටර්විව් දෙන්න පොරකන්නෙ නෑ. කොටින්ම රජිනිගේ ඉන්ටර්විව් එකක් පත්තරේක යන්නෙත් කලාතුරකින්.
‘ඒ අයට වැදගත් වෙන්නෙ මං තිරය මත පේන්නෙ කොහොමද කියන එක විතරයි. ඒ අය හිතන්නෙ මගේ වීරයා වීරයෙක් වගේ පේන්න ඕන. තිරෙන් එලියෙදි ඒක අදාල නෑ. මිනිස්සුන්ට මොලේ තියෙනවා. ඒ ගොල්ලො හැමදේම දන්නවා. මොකටද බොරුවට තිරය උඩ චරිතෙ වගේ වෙන්න මහන්සි වෙන්නෙ?’
රජිනි දන්නවා එයාගෙ සිනමා නිර්මාණය හා ඇත්ත ජීවිතේ අතර වෙනස. ඒ වගේම ඒ අතර සම්බන්දයත්. උදා විදිහට රජිනි වගේ දෙවියන් කොට අදහන සිනමා සුපිරි තරු නිසා දකුණු ඉන්දියාවෙ අදහස් සංවර්ධනයට, අලූත් දේශපාලන කතිකා වලට ලොකු බාධාවක් වෙනවා කියලා එහේ ඇකඩමික් අය චෝදනා කරනවා.
වෙන විදිහකින් කිව්වොත් මං කලින් කියපු ‘අන්‍යාගමිකකරණයකට’ ඉඩ නොදෙන උස තාප්පයක් විදිහට රජිනි වගේ සුපර් හීරෝස්ලා වැඩ කරනවා. තමන්ගේ අනන්‍යතාවයන් ගති ස්වභාවයන් සහ විශ්වාසයන් ගැන හීනමානී අවතක්සේරු කරන සුළු දැක්මක් වෙනුවට ඒ සැබෑව මහා ප‍්‍රතිරූපයක් තරමට විශාල කරලා පෙන්නනවා. ඒක ඉතිහාස පොත් වල ලියවුණු උරුමයක් වගේ ගල්කණුවක් නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට රටේ ආණ්ඩුව විසින් පවා නොතකා හරින දුක් විඳින ජනතාවගේ උරුමය. අලූත් අදහස් හෝ සිතීම් වලට සිද්ද වෙනවා මේ යතාර්ථයට එක`ගව තමන්ගේ දැනුම හසුරුවන්න. වෙන විදිහකින් කිව්වොත් ඒ දැනුම ඉන්දියානුකරණය කරන්න.
‘සිනමා දේශපාලනය කියන්නෙ තරු කැරිස්මාවක් ඇති කර ගත් අය ඡුන්දෙ ඉල්ලන්න එන එකවත් දේශපාලන පක්ෂ අදහස් කියන්න සිනමාව පාවිච්චි කරන එකවත් නෙමෙයි. ඒක ඇත්තටම එක්තරා සුවිශේෂ තැනකදි දකුණු ඉන්දියාවෙ ඇති වුණු වෙනස් දේශපාලන මැදිහත් වීමක්. ඒක වුණේ ඉන්දියානු ජාතිකවාදී මතයෙන් ඒ සමාජ සංකේතක‍්‍රමයේ යම් යම් ප‍්‍රදේශ ආමන්ත‍්‍රණය කරන්න බැරි වීම ඇතුලෙ. එක් එක් නිශ්චිත නොවන හේතු සමුදායක් හින්ද මුලදි විනෝදාස්වාදී මාර්ගයක් වුණු සිනමාව ලොකු දේශපාලන ආයෝජනයක් දක්වා තල්ලූ වුණා. පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයන් තිරය මතින් නැගෙන වීරයන් සහ ඔවුන්ගේ ප‍්‍රකාශන නායකත්වයක් හැටියට බාර ගත්තා වගේම ඒ නායකත්වයන් වටා රසික සමාජ ඇතිවෙමින් ඒ තරු දැවැන්ත දේශපාලන චරිත දක්වා ඔසවනු ලැබුවා’
-මාධව ප‍්‍රසාද්
(හින්දි චිත‍්‍රපටියේ මතවාදය)
අනෙක් පැත්තෙන් වෙන ආගමික සංස්කෘතික න්‍යාය පත‍්‍රයන් සහිත දැනුමකට වහල් වීමට වඩා ගැඹුරු තැනකින් සම්බන්ධ වීමක් රජිනි යෝජනා කරනවා. ඒක භක්තිය මූලික සම්බන්ධයක්. දේවත්වය තරම්ම අවංක සහ පිරිසිදු එකක්. එක පැත්තකින් රජිනි කියන්නෙ දකුණු ඉන්දියානු මහා රසික ජනතාවකගේ දේව අවතාරයක් වෙද්දි අනෙක් පැත්තෙන් ඒක ෂිවාජිරාවෝගෙත් දේවාලය වෙනවා.
‘ඔයා දේශපාලනයට එනවා නම් ඔයාට සිද්ද වෙනවා කැප කිරීම් කරන්න. ඔයාට බෑ අවංක වෙන්න, පිරිසිදු වෙන්න. ඔයාට අමාරු වෙනවා හොඳ කෙනෙක් විදිහට ඉන්න හෝ ප‍්‍රතිපත්ති රකින්න. කවදාවත් එක්කෙනෙකුට බෑ දේශපාලනයේ හැටි වෙනස් කරන්න. බි‍්‍රතාන්‍ය පාලනය දැන් ඉවරයි කියල හිතුවට තාමත් පාලනය වෙන්නෙ ඒකෙන්ම තමයි. මුලූ පද්ධතියම වෙනස් වෙන්නෙ නැතුව දේශපාලනයේ විනිවිදභාවයක් ගැන කතා කරලා තේරුමක් නෑ. නිලධාරිවාදය තියෙනකල්ම රතු පටිවාදයත් තියේවි. දූෂණයත් වැඩි වේවි.
මගේ පාර ආධ්‍යාත්මික මාර්ගයක්. ර`ගපෑම කියන්නෙ මගේ වෘත්තිය’
-රජිනි කාන්ත්
ඒ වගකීම සහ අවබෝධය ඇතුලෙ රජිනි වගේ අය ඒ නූගත් හැ`ගීම්බර මහා ජනකායට දෙන නායකත්වය හෝ බලාපොරොත්තුව දැනුමක්, විෂයක්, විනයක් ඇතුලෙ දෙන්න පුළුවන් කියලා මං හිතන්නෙ නෑ. ඒ සම්බන්ධය ඒ තරම්ම හෘදයාංගමයි. දැඩියි. බද්ධයි.
රජිනි ලංකාවෙ දෙමළ ජනතාව අත්විඳින ප‍්‍රශ්නයටත් මැදිහත් වුණා. අපේ රතුපස්වල වගේ ජනතාව පෙළන දේශපාලන අර්බුද වලට කෙලින්ම මැදිහත් වෙන්න රජිනි තමන්ගේ ජනප‍්‍රසාදය පාවිච්චි කරනවා. ඒක රන්ජන් රාමනායක කරනවා වගේ මීඩියා ෂෝ එකක් නෙමෙයි. ඒක කෙලින්ම තමන් අයිති ජනතාව එක්ක සම්බන්ධ මේක්අප් නැති සීරියස් තැනක්.
ලංකාවෙ දෙමළ මිනිස්සුන්ගෙ ප‍්‍රශ්නය වෙනුවෙන් මැදිහත් වුණු නිසා ලංකාවෙ මාධ්‍ය රජිනිගේ චිත‍්‍රපටි පෙන්නන්න තහනම් කලා. කොටින්ම මං කරමින් හිටපු කල්ට් ටීවී ප්‍රෝග‍්‍රෑම් එකේ පවා රජිනි තහනම් මාතෘකාවක් වුණා. අපි කරන්නෙ ඒ වගේ විහිළු.
රජිනිව නිර්මාණය කළේ එයා ර`ගපාපු චිත‍්‍රපටි වලින් වුණත් ඒ පිටපත් හෝ අධ්‍යක්‍ෂවරු අතින් නෙමෙයි කියලයි මං කියන්නෙ. කතාව දෙබස් තිර රචනය වෙනස් වුණත් චිත‍්‍රපටියෙන් චිත‍්‍රපටියට එක දිගට දිවෙන සුපර් ස්ටාර් රජිනි කාන්ත් ඒ සුපිරි නළුවා අතින්ම නිර්මාණය වෙන තනි කෘතියක්.
‘හැම අලූත් චිත‍්‍රපටියකදිම රසිකයෝ රජිනිගේ අලූත් දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙනවා. මට තියෙන අභියෝගය ඒකයි’ - රජිනි
පිටපත් මතින් ඒ කතා රාමු ඇතුලෙ රජිනිගේ කොටස නිර්මාණය වෙන්නෙ රජිනිගේ අතින්. ඒක රජිනිගේ සිනමාව.
‘ඒක වෙනස් වෙන්න ඕන. බණ කියන හෝ සම්භාව්‍ය නෙමෙයි. ආර්ටි හෝ අවෝර්ඞ් වර්ගයේ නෙමෙයි. ඒත් හොඳ ගුණාත්මක රස වින්දනයක්. බාල දෙයක් නෙමෙයි’
රජිනි තමන්ගේ ආර්ට් එක දකින්නෙ ඒ විදිහට. ඒ ආර්ට් එක ඇතුලෙ ඇත්තට දුක් විඳින මහා ජනතාවකගේ සතුට විනෝදය වගේම බලාපොරොත්තුවත් සදාචාරයත් ආරක්‍ෂා කරන්න රජිනි කැපවෙනවා. ඒ දෙබස් වලින්, රජිනි ටෝක්ස් වලින් නීතියක් පාලනයක් රහිත මහා ජන සන්නිපාතයක ආචාර ධර්මයක් සළකුණු කරනවා.
‘දෙවියන් කියනවා. අරුනාචලම් කීකරු වෙනවා’
මේ භක්තිය ඇතළෙ හින්දු දේව මිත්‍යා කතා සහ තවත් බොහෝ දේ රජිනිගේ චරිතය වටා ජනතාව විසින් නිර්මාණය කර ගන්නවා. එතකොට ඒ ජන සංස්කෘතියෙ කොටසක් වෙන රජිනි සුපරි තරුවක් කියන තැනින් සංස්කෘතික සළකුනක් කියන තැන දක්වා විශාල වෙනවා. ගොඩක් දැනුම කියන පල්ලියේ ඇදහිලිවන්තයන්ට රජිනි ප‍්‍රතිගාමී ප‍්‍රතිරූපයක් වෙන්නෙ එතනදි. හදවතින් සම්බන්ධ වීරයා අත්හරින්නට ඔලූවෙන් සම්බන්ධ උගතුන්ට දකුණු ඉන්දියාවෙ ඉඩක් නැති එක. මං කියන විදිහට නම් දැනුමට වඩා විශාල ජීවිතයක් ඒ මිනිස්සුන්ට තියෙන එක.
දකුණු ඉන්දියාවට එද්දි ඒ කෝවිලට ගිහින් එන්න රෝහිත් ෂෙට්ටිට සිද්ද වෙන්නෙ ඒකයි. ගොඩක් දෙනෙක් රජිනි ජැකී චෑන් හා සමාන කරන්න හැදුවත් මට හිතෙන්නෙ රජිනි කියන්නෙ පුද්ගලයෙකුට වඩා සිනමාවට අයිති දෙයක්. ෂිවාජිරාවෝ නැති වුණත් සිනමාවෙ නැති නොවෙන කන්සෙප්ට් එකක්.
වැදගත්ම දේ රජිනිට ඒ ගැන අවබෝධයක් තියෙන එක. මහා පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයක ඔල්වරසන් මැද්දෙ අභිමානයෙන් පිම්බෙනවා වෙනුවට හැම චිත‍්‍රපටියක් අවසානයේදීම හිමාලයේ වනබඩ ගම්මානයක හුදකලා වෙමින් රජිනි යලි සැබෑ තමන්ව අත්පත් කර ගන්න වෙහෙසෙන්නෙ ඒ හින්ද.
කොහොමත් අන්‍යාගමික අපිට නැවත නැවත අන්‍යාගමිකකරණය වෙන්න සිද්ද වෙන්නෙ අපේ සංස්කෘතිය ඇතුලෙ ඇත්ත මුල් සහ අපේ පැවැත්ම ගැටගහන ඒ වගේ සජීවී නිර්මාණ නැති හින්ද. අනිත් පැත්තට ඒ වගේ සජීවී නිර්මාණයක් කරන්න සහ විඳින්න තරමට අපි සජීවී නැති හින්ද. අවාසනාවකට වුණත් කියන්න වෙන්නෙ අපේ සංස්කෘතිය වඳයි. ගල්කණු කෙළින් කරනවා ඇරුණම ජීවත් වෙන සංස්කෘතික ප‍්‍රකාශන නිර්මාණ උප්පද්දන්න අපේ සංස්කෘතියට බැරි වෙලා තියෙනවා.
-චින්තන ධර්මදාස
