මැයි 19 සහෝදරත්වයේ දිනය

යුද්දෙන් පස්සෙ ලංකාවෙ ගමන් දිශාව වෙනස් කරන්න හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂට කරන්න තිබුනෙ පොඩි දෙයක් කියල මට නිතර හිතෙනවා. ඒත් මැදමුලනෙ ඔලූවකට ගැලරියෙ විසිල් එකකට වඩා දුර හිතන්න බැරි වුණා. ඒකෙන් රටක් විදිහට ලංකාවම ආපස්සට ගිය කාලෙ දික් වුනා.

මැයි 19 ඒ හැරවුම කරන්න තිබුන දවසක්. යුද ජයග‍්‍රහනය උඩ පැන පැන සමරනවා වෙනුවට එදා රටේ ජනාධිපති විදිහට බෙදුනු ජාතීන් එකතු කරන දවසක් කරන්න තිබුන. අභිමානයෙන් ජාතික කොඩිය උස්සගෙන දේශපේ‍්‍රමීන් සහ දේශද්‍රෝහීන් කියල අලූත් බෙදීම් අඳුන්නලා දෙනවා වෙනුවට අනාගතය වෙනුවෙන් ජනතාව එක්සත් කරන්න තිබුන. මහින්දට මේ වගේ  කතාවක්  කරන්න  තිබුණ.

‘‘මේ  යුද්දෙන් අපි කවුරුවත්  ජයග‍්‍රහණය  කළේ  නෑ.  මේ්  යුද්දෙන්  අපි  හැමෝම  පරාදයි.  උතුරෙ  මැරුනෙත්  දකුණෙ  මැරුනෙත් මේ්  රටේ්  මිිනිස්සු.  අපි  මේ්  මරාගැනීමට සදාකාලික  තිතක්  තියන්න  මේ  දවස  මතක  තියා  ගන්න  ඕ්න.  මේ  දවස  අද  ඉඳන්  අලූුතෙන්  ආරම්භ  වෙන  එක  මිිනිස්  ජාතියක  සහෝදරත්වයෙන්  සමරන  දවසක් වෙන්න  ඕ්න’’

ඒක විජයග‍්‍රාහී දිනයක් වෙනුවට අහිමි වුණු සහෝදර සහෝදරියන් සැමරෙන දවසක් කරන්න තිබුණ.

එකම රටක දෙපැත්ත බෙදිලා අවුරුදු 30 ගානක් කරපු යුද්දයක් ගැන ලැජ්ජා වෙනවා ඇරෙන්න ආඩම්බරෙන් සමරන්න තියෙන්නෙ මොකක්ද? සමරන හැම වතාවකම අලූත් වෙන වේදනාවක් සහ නැවත නැවත ගිනි පිඹින වෛරයකට වඩා ලැබෙන්නෙ තියෙන්නෙ මොකක්ද?

මෑතක ගල්කන්දෙ ධම්මානන්ද හාමුදුරුවො  කියන අනිත් හාමුදුරුවරු නොකියන බණක් ෆේස් බුක් එකේ ෂෙයාර් වුණා. ධම්මානන්ද හාමුදුරුවො අහන්නෙ අරන්තලාවෙ ඝාතනය වගේ දේවල් නැවත නැවත ස්මාරක විදිහට හදන එකෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ මොනවද කියල. අමතක කළ යුතු, පසුතැවිලි විය යුතු දේවල් වෛරයෙන් සහ ද්වේශයෙන් යළි යළිත් සමරමින් අපි ජාතියක් විදිහට යන්නෙ කොයිබටද කියල හිතන්න වෙනවා.

රටක් විදිහට උතුර දකුණ යා කරන සිතීමක් නැති මන්දමානසිකත්වය ලෝකෙට කියන්න ආයිමත් මැයි 19 දවසක් ළ`ග එනවා. අවුරුදු දහයක් තිස්සෙ මහින්ද විසින් පැලපදියම් කරපු ජාතිවාදෙට එකපාර වතුර පාරක් ගහන්න යහපාලන ආණ්ඩුව නිර්භීත ඇති කියල මං හිතන්නෙ නෑ. අනිත් පැත්තට ඒ වගේ දෙයක් ඇති විමල් ප‍්‍රමුඛ පාදඩ දේශපාලක රොත්තට ඊට වඩා ජාතිවාදයක් අවුලන්න. එතකොට මෛත‍්‍රී පාලනය යටතෙත් 19 සමරන්න බල කිරීමක් තියෙනවා.

ඒත් මේ සැමරුම හමුදා බලය සහ වීරත්වය ප‍්‍රදර්ශනය කරන තිරශ්චීන බවෙන් යම් තරමකට හරි මුදවන්න ආණ්ඩුව වග බලාගන්න  ඕන. මේ ආණ්ඩුව ගැන විශ්වාසය තැබු සුළුතර ජනතාව පෙලන සුළු මුහුණුවරක්, හ`ඩක් ඊට නොලැබෙන්න වගේම ඒ ජයග‍්‍රහණය සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් හැම ජන කොටසකගේම නිදහස ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යළි ස්ථාපිත කිරීමට ලත් අවස්ථාවක් විදිහට යළි අර්ථගැන්වීමත් ආන්ඩුවෙ වගකීමක්.

‘ඔබට යුද්දයක් සඳහා සූදානම් වීම සහ එය වැළැක්වීම යන දෙකම එකවිට කළ නොහැකියි’
- ඇල්බට් අයින්ස්ටයින්

එදා මහින්දට තිබුණ ජාතියක් විදිහට ශෝක වෙන දිනයක් සමරන්න. අපි අනෙක් ජාතියේ අහිමිවීම, වේදනාව බෙදාහදා ගන්නා දවසක් විදිහට සැබෑ මානුෂික මෙහෙයුමක් අරඹන්න. ඒ හරහා ජාතිවාදයෙන්, ආතතියෙන් පිපිරෙන්න ඔන්න මෙන්න හිටපු ජනතාවට එකතු වෙන්න පුළුවන් පාලමක් හදන්න. ඒත් මහින්ද හැමදාම රටේ පාලකයො වගේ අවශ්‍ය දේ නොකර හිිටියා. අවුරුදු පහකට පස්සෙ අපිට ආයිමත් ඒ අවස්ථාව ඇවිත් තියෙනවා.

යුද්දෙන් අවතැන් වූ ජනතාවගේ ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. තාමත් සරණාගත කඳවුරුවල මිනිස්සු ජීවත් වෙනවා. උතුරේ ඉඩකඩම් ප‍්‍රශ්න සහ යලි සාමාන්‍ය පැවැත්ම ස්ථාපිත කිරීම ගැන අර්බුද තියෙනවා. ඒ උතුරෙ. දකුනෙ තාමත් යුද මානසිකත්වයෙන් පෙළෙන රෝගී මහජනතාවක්ම ඉන්නවා. යුද්දෙන් මානසිකව සහ ශාරීරිකව ආබාධිත සොල්දාදුවො ඉන්නවා. මැයි 19 කියන්නෙ රජය මේ සියලූ දේවල් එක්ක සම්බන්ධ වෙන තැනක්.

යුද්දයම තමයි සාමය
නිදහසම තමයි වහල්කම
අඥානකමම තමයි ශක්තිය

ජෝර්ජ්  ඕවෙල් එයාගෙ 1984 කියන පොතේ ලියනවා. කවුරු හරි සිංහලට පරිවර්තනය කළ යුතුම පොතක් ඒක. 1949 ලිව්වට මහින්ද ගැනම  ඕවෙල් ලිව්වද කියලත් හිතෙන තරමට ළ`ගයි.

‘‘අපි බලය ඉල්ලන්නේ බලය සඳහාමයි. අපිට වැඩක් නෑ අනිත් අයට ඒකෙන් වෙන හොඳක් ගැන. අපිට  ඕන බලය. බලයමයි. නියම බලය කියන්නෙ මොකක්ද කියල උඹට තේරේවි. අපි ඉස්සර රට පාලනය කළ අයට වඩා වෙනස්. අපි දන්නවා අපි මොනවද කරන්නෙ කියල. අනිත් හැමෝම බයගුල්ලො. ජර්මානු නාසින් සහ රුසියානු කොමිනිස්ට්කාරයින් අපේ කිට්ටුවටම ආවත් ඒ ගොල්ලොන්ට කවදාවත් පුළුවන් වුනේ නෑ ඒ ගොල්ලොන්ට  ඕන දේ තේරුම් ගන්න. ඒ ගොල්ලොම සමහර වෙලාවට විශ්වාස කළා ඒ අයට බලය තියෙන්නෙ පොඩි කාලෙකට කියල. නිදහස සමානාත්මතාවය  උරුම මිනිස්සු පිරිසක් ඊට එහායින් ඉන්නවා කියල. අපි එහෙම නෑ. බලය වෙන දෙයක් වෙනුවෙන් නෙමෙයි. බලය බලය සඳහාමයි. ඒකාධිපතිත්වය  ඕන වෙන්නෙ විප්ලවය (හෝ ජයග‍්‍රහනය) ආරක්‍ෂා කරන්න නෙමෙයි. විප්ලවය හෝ ජයග‍්‍රහනය  ඕන වෙන්නෙ ඒකාධිපතිත්වය ස්ථාපිත කරන්නයි. දූෂනයේ අරමුණ දූෂණයයි. භීෂණයේ අරමුණ භීෂණයයි. බලයේ අරමුණ බලයයි. දැන් උඹට මාව තේරෙනවා නේද?’’ 1984 ජෝර්ජ්  ඕවෙල්

මේ ජයග‍්‍රහනයේ මිත්‍යාවෙන් අපි එලියට එන්න  ඕන. ඒකට සමාජීය විදිහට සංකල්පමය තලයේ වෙනසක් පටන් ගන්න  ඕන. මං හිතන්නෙ නෑ ආණ්ඩුවකට ඒක බාරගන්න පුළුවන් කියල. ඒක සමාජ සංවිධාන මට්ටමෙන්, පුරවැසි මට්ටමෙන් දියත් වෙන්න  ඕන කාරණයක්. සමාජ මනස යළි පිරිසිදු කිරීමක්, ප‍්‍රකෘතිමත් කිරීමක් අවශ්‍යයි.

මැයි 19 සහෝදරත්වයේ දිනය හැටියට සමරන්න අලූත් පරපුර ගත්ත තීරණය වැදගත් වෙන්නෙ මේ පසුබිමෙන්. ජාතීන් විදිහට බෙදුනු හැත්තක් විදිහට නැතුව මනුස්සයො විදිහට උනුන් තේරෙන හ`ගින රොත්තක් ඇති කර ගන්න එක මේ වෙලාවෙ ලොකු ව්‍යායාමයක්.

රටේ වෙනසක් අත්‍යවශ්‍ය වෙලාවක තරුණ පරම්පරාව ආමන්ත‍්‍රණය කරන්න පුළුවන් විදිහට, යම් දිශාවක් දක්වන්න පෙරට ඒමම අලූත් පරපුර ඒ වෙලාවෙ කරපු අලූත් වැඩක්. ඒ වෙනකල් තිබුනෙ පරණ පරපුරේ කීපදෙනෙකුගේ සංවාදයක් විතරයි. ඒ වෙලාවෙ ෆේස්බුක් වල ඉන්න, දේශපාලනිකව පිළුණු වෙලා නැති, ශ‍්‍රී  ලංකා, යූඇන්පී හෝ ජේවීපී නොවෙන තරුණ කොටස්වලට අවශ්‍ය වෙනස වෙනුවෙන් මැදිහත් වෙන්න අලූත් කැඳවීමක්  ඕන වෙලා තිබුනෙ. මං හිතන්නෙ අලූත් පරපුර ඒ කොටස තමන්ගෙ උපරිමෙන් කළා. විශේෂයෙන් මහින්දගෙ වගේ පාලනයක භීෂණයක් ඉස්සරහ, ජයග‍්‍රහනයක විශ්වාසයක් හෝ ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ තැකීමක් හෝ නැතිව ඒ වෙලාවෙ ආණ්ඩුවට විරුද්දව පාරට බැස්සා. වඩා වැදගත් වෙන්නෙ ඒක සංවිධානයක් විදිහට න්‍යාය පත‍්‍ර, සැලසුම් ඇතුව කළ පෙනී සිටීමකට වඩා තනි තනි පුද්ගලයන් විදිහට එක අරමුණක් වෙනුවෙන් එකතු වීීමෙන්  නිර්්මාණය  වීීම.

මහින්ද ගෙදර යැවීම කියන්නෙ ආරම්භයක් විතරයි. ඊට පස්සෙ අලූත් පරපුර මේ රටේ අලූත් තරුණ මතවාදයක් වෙනුවෙන් වැඩ කරන්න  ඕන. ගංගොඩවිල සෝම හෝ බොදු බල සේනා හෝ රාවණා පරපුරේ මොළ සේදීමට ලක්වුණු අලූත් උන් පුනරුත්ථාපනය කරන්න සිද්ද වෙනවා. ලෝකයක් විදිහට, මිනිස්සු විදිහට අනාගතවාදීව හිතන්නෙ කොහොමද කියන එක මේ වෙද්දි ලංකාවට පේන්නෙ විජාතික කුමන්ත‍්‍රණ විදිහට. තමන්ගෙ අසල්වැසි දෙමළ ජාතිකයා පේන්නෙ ත‍්‍රස්තවාදියෙක් විදිහට. මේ විකෘතිය යළි ප‍්‍රකෘතිමත් කරන්න සංකල්පමය තලයේ දැවැන්ත වැඩ කොටසක් කෙරෙන්න තියෙනවා.

මැයි 19 සහෝදරත්වයේ දිනය යනුවෙන් හඳුන්වමින් අලූත් පරපුර මේ කරන්න නියමිත වැඬේ මං දකින්නෙත් ඒ සංවේදී මිනිස් ආත්මය යළි කැඳවීමක් විදිහට. මේ දවස මේ වෙද්දි රණවිරු දිනය විදිහට ගැසට් කරලා පවා ඉවරයි. ඒ කියන්නෙ නීත්‍යානුකූල ඉතිහාසය ජාතිවාදී විදිහට ලියවිලා හමාරයි.

ඒත් වාසනාවකට අනාගතයේ යම් දවසක ඉතිහාසය විදිහට කියවන්නෙ මේ ලිඛිත කොල පිටු නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට ෆේස්බුක් සහ විවිධ පුද්ගල තලයේ ක්ෂුද්‍ර ඉතිහාසයන් එක්ව අරගෙන කියවන ගුනාත්මක ඉතිහාසයක් අනිවාර්යෙන්ම ඉතිරි වේවි. අපි උත්සාහ කළ යුත්තේ ඒ නව ඉතිහාසයේ පරිච්ෙඡ්දයකට අපිට පුළුවන් තරමින් දායක වෙන්නයි. ඒක රාජ්‍ය ඉතිහාසයක් වෙනුවට පුරවැසි ඉතිහාසයක් වෙන්නෙ එතකොට.

මැයි 19 සහෝදරත්වයේ දිනය කියන සංකල්පය වෙනුවෙන් අපි තැන් තැන් වල වුනත් අපිට හැකි පමණ බෙදාහදා ගැනීම් කරන්න  ඕන. බහුවාර්ගික රටක, බහු සංස්කෘතික සමාජයක අපේ පුරවැසි සම්බන්ධතාවල දිග පළල පැහැදිලි කරන මිම්මක් මේ දවසට ගේන්න පුළුවන්. වෙනස් සංස්කෘතියක, වෙනස් ජාතියක හෝ වර්ගයක මනුස්සයෙක් එක්ක අපිට තියෙන මතකයන් මොනවද... ඒවා බදා වැළඳ ගැනීමට තරම් සුන්දරද නැත්තං ඉරා විසි කිරීමට තරම් අසුන්දරද?


අපේ සමාජ ජීවිතය අපි නැවත කියවන්න පටන් ගන්න  ඕන. එකම ප‍්‍රජාවකට, එකම ආගමකට, එකම ජාතියකට හෝ එකම මතවාදයකට කොටුවුනු ජීවිතයක් වෙනුවට වඩා විශාල සමාජ අවකාශයක්, මිනිස් අවකාශයක් වෙනුවෙන් අපි එකතු වෙන්න  ඕන.

මැයි 19 කියන්නෙ ඒකට හොඳ ආරම්භයක්. වැනසුනු තැනින්ම යළි අරඹන්න.. අහිමි වුණු තැනින්ම අත්වැල් බැඳගන්න... කාදල් කියන්නෙත් ආදරේමයි කියන්න...

සහෝදරත්වයේ දිනයට උණුසුම් මිනිස්සු විදිහට එකතු වෙන්න...


- චින්තන ධර්මදාස