වාවා ගත නොහැකි ඔක්කාරය

ජුගුප්සාව 1

පෝල් වෝකර් මැරුණම ෆේස් බුක් එක පිරෙන්න ඒකට සුදු කොඩි එල්ලන ලාංකේය ජනතාව දැක්කම මට අප්පිරිය හිතුණ. පෝල් වෝකර් ගැන ඇත්තට එහෙම දැනෙන සම්බන්ධයක් ලංකාවෙ කීප දෙනෙකුට ඇරෙන්න තියෙන්න පුළුවන්ද? නැත්තං මේ තමන් ඉන්නෙ ලන්ඩන් හරි බි‍්‍රස්බන් හරි කියලා තමන්ගේ සිහින නගරයකින් ෆේස් බුක් එකේ පෙනී ඉන්නවා වගේම පොඩි බෝවෙන හීනමානයක්ද? කොහොමටත් මට පෝල් ගැනවත් එයාගෙ රේස් චිත‍්‍රපටි ගැනවත් කිසි හැ`ගීමක් නැති හින්ද මං කරබාගෙන හිටියා.

ඒත් ත‍්‍රිමාන එකේ මේ ගැන මාර කතාවක් ලිව්වා. පෝල් ඇත්තටම ජීවත් වුනේ නැති හින්ද මැරුනෙත් නෑ කියල ඒකෙ පළවුනා ලිපියක. පෝල් කියන්නෙ අපේ වේගය ගැන, සුපිරි වීරත්වය ගැන තියෙන විපරීත උවමනාවෙ ප‍්‍රකාශනයක් මිස එතනින් එහාට එයාට ඇත්ත පැවැත්මක් තිබුනෙ නෑ කියල ‘විපරීත අනෙකා’ ගැන මනෝ විශ්ලේෂණ තියරියකින් පෝල්ගෙ ජීවිතේ ලිහන්න අරන් තිබුණ. ඒ ට‍්‍රයි එක දැක්කම මට පළවෙනි වතාවටත් වඩා අප්පිරිය හිතුණ. අපිට ගොඩක් වෙලාවට අමතක වෙනවා මනෝ විශ්ලේෂණය කියන්නෙ ලෙඩ ගැන හොයන්න ගිහින් එළිදරව් වෙන කරුණු විස්තර ගොඩක් කියන එක. ඒ දෘෂ්ටිය නැත්තං කියවීම දෙයක් දිහා බලන්නෙම රෝගී ඇහැකින්. මේක විධිමත්ව සායනිකව හදාරපු ෆ්‍රොයිඞ්ගේ පරපුරේ අය නැවත නැවත පර්යේෂණ කරමින් වෙනම තල ගණනාවකට, ගැඹුරු මිනිස් අවිඥාණයේ සැබෑ තේරුම් ගැනීමකට මේ හරහා ගමන් කළා. ඒත් මේක පොත් වලින් කියවපු එක්ස් පරපුරේ අය ඒකෙන් නිකම්ම දොස්තරලා වෙලා සමාජය ලෙඩක් විදිහට දකින්න පටන් ගත්තා. වෙන විදිහකට කිව්වොත් සමාජය ලෙඩ කරන්න පටන් ගත්තා. කොයි වෙලාවකවත් මනෝ විශ්ලේෂණය ඒ විෂය ඇතුලෙ මිනිස් පැවැත්මට වඩා විශාල වුණේ නෑ. ඒ පැවැත්ම ඌනනය කරන්න ගියේ නෑ. ඒත් මේ අපේ ලෝකල් දොස්තරවරු මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත නිකම්ම වචන වලින් කියන ලෙඩ බවට කුඩා කරන්න ගත්තා. ඒක මාර කියවීමක් විදිහට බෝවෙන්නත් ගත්තා. ගොඩක් වෙලාවට බූපති නලින්ගෙ ලියමන් කියවද්දි මං පොඩි කාලෙ අපේ ඇදහිලි මතක් කරලා නොස්තැල්ජියා ත‍්‍රිලක් අරං නිකං ඉන්නවා.  (සමන් වික‍්‍රමාරච්චිගේ වයසට නොගැලපෙන විකාර කියවන එක මං ගොඩක් කලින් අත් ඇරලා තිබුණෙ) ඒත් පෝල් වෝකර්ට ජීවිතයක් තියෙනවද නැද්ද කියල මහේෂ් හපුගොඩ හොයන්න ගිහින් තියෙන හැටි දැක්කම මට ත‍්‍රිල වැඩිවෙලා මේ ජෝක් එක මැද්දට සක‍්‍රීයව සම්බන්ද වෙන්නත්  ඕන වුණා. වඩා ආතල්ජනක දේ මේ ප‍්‍රබුද්ද කියවීම තමන්ගෙ පිටුවල බෙදා හදා ගන්න ඉක්මන් වුණු ෆේස්බුක් වම්මු (වමේ මානසික) රොත්ත.

පෝල් වෝකර්ගෙ ජීවිතේට එබෙන්න මං හිතන්නෙ මේ දූපතේ අපේ පැවැත්ම දුප්පත් වැඩියි. ඒ වගේ ලොකු කලාප මේ වගේ පොඩි ඇස්වලින් කියවන්න ගියාම රෝස මගේ නටුවෙ කටු වගේ ළමා කවියකට එහා දෙයක් කියාගන්න බැරි වෙන එක ස්වභාවිකයි. මේ හින්දමයි ලංකාවෙ අය ලෝකෙ එක එක තැන්වල තියෙන ඓතිහාසික උදාහරණ ගන්න කොටත් මට විහිළුවක් වගේ හිතෙන්නෙ. අපිට සාර්ව විදිහකට තේරුම් ගන්න පුළුවන්ද ඒ වගේ මහද්වීපික පැවැත්මක් ගැන. නැත්තං අපි මොකක් හරි නිව්ස් එකක් කියවලා අපේ ග‍්‍රාමීය සීමිත පරිකල්පනයෙන් පොඩි මැටි ගුලියක් අනනවා විතරද? (අපිට  ඕන කාරනේට සාක්ෂි විදිහට හිටවන්න)

පෝල් වෝකර්ගෙ මරණය ගැන ඒ පැත්තෙ එහෙ මෙහෙ යන ගොසිප් වල මෙහෙම කතාවක් තිබුණ. (පෝල් වෝකර් කියල කෙනෙක් ජීවත් වුනේ නෑ කියල කිව්වෙ ලංකාවෙන් විතරයි) පෝල් වෝකර්ගේ මරණය වුණු වෙලාවෙම මාධ්‍ය වලින් එයාගෙ හොඳම යාලූවා වින් ඞීසල් (මහේෂ්ට අනුව වින් ඞීසල්ට නම් ආත්මයක් තියෙන්නෙම බෑ) හොයාගෙන දුවනවා. එයාගෙන් අහනවා ‘පෝල් වෝකර් නැතුව ඊළ`ග ෆාස්ට් ඇන්ඞ් ෆියුරියස් මොනවා වෙයිද කියල’. වින් ඞීසල්ට මළ පනිනවා. ‘මේක මගේ පුද්ගලික ජීවිතේ ලොකු අහිමිවීමක් වෙච්ච වෙලාවක්. මට පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්න’ එයා කියනවා. චිත‍්‍රපටි වලින් එලියෙ ඇත්ත යාලූකමක්, ජීවිතේ බෙදාගැනීමක් පෝල්ටත් වින් ඞීසල්ටත් තිබුණ. ඒක අපි ත‍්‍රිල් ගන්න සුපිරි වීරත්වයට වඩා විශාලයි. ක්ෂතිමය බුබ්බක් නෙමෙයි.

ඊට පස්සෙ එයා පෝල්ගෙ ගෙදර එනවා. වින් ඞීසල් පෝල්ගෙ අම්මට කියනවා, මට හු`ගක් දුකයි ඔයාට නැති වුණු දේ ගැන...’

පෝල්ගෙ අම්මා කියනවා, මට නැති වුනේ මගේ පුතා. ඒත් ඔයාට නැති වුනේ ඔයාගෙ ජීවිතේ බාගයක්.
මේ චරිත අපි දකින්නෙ මාධ්‍ය වලින්, ස්ක‍්‍රීන් එක උඩ විතරක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ ජීවිත අපිට වඩා විශාල සමාන්තර යතාර්ථයන් ගණනාවක් ඇතුලෙ එකවිට ජීවත් වෙනවා. ඒ චරිත වල මනුස්ස සම්බන්ධතා, බැඳීම්, සංවේදිතා හැම දෙයක්ම අපි ඒ දකින සීමිත රූපය උඩින් කියවන්න යනවා කියන්නෙ අපිටයි ජීවිතයක් නැත්තෙ. අපියි ජීවත් වෙලා නැත්තෙ. ඇත්තටම අපියි පව්.

ජුගුප්සාව 2

මේ අනෙකා ගැන නිතර ඇදෙන කතාවත් එක්ක මං ලංකාවෙ අපිට (මං ඇතුළු සුළුතරයකට) අනෙකා වුණු ලාංකේය ප‍්‍රධාන ධාරාවෙ සිනමාව ගැන වෙනම කල්පනාවකට වැටුණ. රජ- බණ චිත‍්‍රපටි ධාරාව.
මොකක් හරි අදහසක් නිර්මාණය කරන්න පරිකල්පනීය අනෙකෙක් හරි  ඕන වෙනවා. ඒක ඇත්තක්. ඒත් ඒක අනෙකාගේ එකම ඇත්ත තේරුම කියල ගත්තොත් අපිට වරදිනවා. ඒ අනෙකා විසින් මොකක් හරි කලාපයක ඉටු කරමින් ඉන්න ප‍්‍රගතිශීලී වැඩ ටිකක් තියෙනවා. හොඳම උදාහරණය තමයි මං කලින් කියපු අපේ (මගේ) අනෙකා වුණු සිනමාව.

යුද්දෙත් එක්ක ලංකාවෙ විනෝදාස්වාදය කියන බඩ පිටට ඇලෙන තරමට දිය වෙනවා. ත‍්‍රාසය භීතිය කුතහලය කැටි වුණු ඒ යුධ සංදර්ශනය එක්ක වෙන කිසි තැනක යොදවන්න පුළුවන් මානසික ආයෝජනයක් රටේ ජනතාවට නැති වෙනවා. ආර්ට් අනාත වෙනවා.

යුද්දෙ ඉවර වුනාට පස්සෙ ආර්ට් කරන්න සිද්ද වෙන්නෙ සරණාගත ජනතා මනසකට (උතුරේ ජනතාව කායිකව සරණාගත වෙද්දි දකුණ මානසිකව සරණාගත වෙනවා) එතනට අපි විශ්වාස කරන, ඒත් කීප දෙනෙක් නරඹන සිනමාවට කරන්න පුළුවන් බබ්බක් නෑ.  යුද්දෙ දිහා ඈත ඉඳන් සත්තු බලනවා වගේ බලාගෙන ඉන්න, වෙන රටවල සානුකම්පික සම්මානයට බඳුන් වෙන චිත‍්‍රපටි එකක් දෙකක් සහ ජුගුප්සාජනක ඊඒපී වර්ගයේ විහිළු චිත‍්‍රපටි කීපයක් ඇරුණම සිංහල චිත‍්‍රපටි බංකොලොත් කාලයක්. අබා එලියට එන්නෙ එතනදි. සිනමාත්මක තේමාවලට යන්න තරම් ජන මනසක් නැති තැනදි සිනමාව රටේ තියෙන එකම දේශපාලන තේමාවත් එක්ක ගැටගැහෙනවා. මහින්ද චින්තන සිනමාවෙ පොසිටිව් පැත්ත මං දකින්නෙ ඒ විදිහට. ඒක මහින්දගෙවත් ආණ්ඩුවෙවත් නැත්තං මේ සිනමාකරුවන්ගෙවත් වැරැුද්දක් විදිහට මං දකින්නෙ නෑ. වෙන කිසිම විදිහක අදහස් නිෂ්පාදනයක්, කතිකාවක් කිසි දෙයක් ආරම්භ නොකරපු ‘ලංකාවට චිත‍්‍රපටි හදලා වැඩක් නෑ’ කියන ප‍්‍රබුද්ධ කලා පිරිසට වඩා නම් මහින්ද චින්තනේ එල්ලිලා හරි මේ චිත‍්‍රපටි කරපු අය වැදගත්.  ඒක සිනමාත්මකව, රස වින්දනය අතින් පහළ මට්ටමකින් එලියට ආපු එක සහ ඒක තව තවත් ලාභ අධිනිශ්චය වෙමින් ලොකු වෙන එකට ප‍්‍රතිවිරුද්ද අදහසක් මට තියෙන එක ඇත්ත. ඒත් මහා සිනමාවෙ එක පත  බිංදුවක් උඩදි ගන්න තිබුණු එකම සහ හොඳම පියවර ඒක කියලා මං පිළිගන්නවා.

ඇත්තටම මේ රජ- බණ කතා සිනමාවට වඩා මට අප්පිරිය හිතෙන්නෙ ස්වාධීන හෝ කලාත්මක හෝ කියන සම්මාන සිනමා කතිකාවෙ තියෙන කුහකකමට. මේ සිනමා පරපුරේ ප‍්‍රකාශනයක් විදිහට එලියට එන 14 ස`ගරාව කියවද්දි මට මේ අප්පිරියාව වමනෙ යන තරමට වැඩි වුණා. එක විදිහකට අපිත් අනන්‍ය වෙන්නෙ (එලයින් වෙන්නෙ) මේ පිරිස එක්ක නේද කියන හිතුවිල්ල අප්පිරියාව කේන්තියක් දක්වා උත්සන්න කළා.
මේ ස`ගරාව පටන් ගනිද්දි අනෝමා මටත් කිව්වා මේකට ලියන්න කියල. මං ලිව්වා. ඒ ලිවීමෙදි මං පාවිච්චි කළේ මගේ භාෂාව. ඒ කියන්නෙ කැඩිච්ච බිඳිච්ච, ව්‍යාකරණානුකූල නැති අප‍්‍රබුද්ද භාෂාව. කියන්න තියෙන අදහසේ වෙනස ඒ අදහස කියන භාෂාවෙනුත් ප‍්‍රකාශ වෙන්න  ඕන කියන එක මං විශ්වාස කරන දෙයක්.

කොහොම හරි ඒ ලිපිය පළ වුණේ නෑ. ඒකට හේතුව විදිහට අනෝමා මට කිව්වෙ මේක ඇකඩමික් ස`ගරාවක් හින්ද ඒ භාෂාව ඇතුළට ගන්න බෑ කියල. ඒක අවුලක් නෙමෙයි. ඒක තෝරා ගැනීමක්. ඒත් ප‍්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ස්ත‍්‍රී පුරුෂ භාවය නිසා වෙන පීඩනයෙන් නිදහස, දේශපාලන පීඩාවෙන් නිදහස, සහ අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න ස්වාධීන ප‍්‍රකාශනයකට භාෂාවෙ නිදහස බාර ගන්න බැරි වීම. මං හිතන්නෙ 14 කරන  ඕන වැඩක සීමාව තේරුම් ගන්න මේක ඇත්ත කොණක්. නිදහස කියන එක ඇතුලෙ ආරක්‍ෂා කරන්න යන ප‍්‍රබුද්දවාදී කුලකය අහෝසි වෙන එකමයි ඇත්ත නිදහසක් වෙන්නෙ කියන එකයි 14න් වහන් කරන ඇත්ත.

මේ ස`ගරාවෙ ඒ බාසාවෙන් ලියන්න හඳගමට විතරක් විශේෂ අවසරයක් තියෙනවා. ඒ අවසරයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බව කොහොම වුණත් හඳයා විතරක් හරි ඒ බාසාවෙන් ලියන එක ලොකු දෙයක්. කොයි තරං අලූත් දෙයක් වුණත් පරණ බසාවෙන් කියද්දි පිළුණු ගඳයි. (භාෂාව ආගමක් වීම)
ඒක ගැන නෙමෙයි මං කියන්න ගියේ. මේ ස`ගරාවෙ ලිපි පෙළ කියාගෙන යද්දි දැනෙන එක දෙයක් ගැන. මේකෙ ලිපි ලියන හැමෝම සිනමාව කියන්නෙ වෙන රටවලින් සම්මාන දිනන, එළියට හදන (ඇතුලක් නැති)සිනමාවට කියන එක පැහැදිලියි. ඒ අයට පිටින් ඉඳන් ලංකාව දිහා බලනවා ඇරෙන්න ලංකාවෙ ජීවිත ඇතුලෙන් එලිය බලන දැක්මක් නෑ. මේ හින්දම හැම ලිපියකින්ම පතුරන්නෙ එකම ආගමක්. ‘ලංකාවෙ සිනමාවක් නෑ, මෙහෙට චිත‍්‍රපටි කරලා වැඩක් නෑ, වෙන රටවල විතරයි මාර සිනමාකරුවො හිටියෙ...’ මේ විදිහෙ අදහස් රොත්තක් හැම වචන පේලියක් ඇතුලෙම.

ප‍්‍රසන්න විතානගේ එක්ක තියෙන සම්මුඛ සාකච්චාව මේකට උදාහරණ කොට ගන්න පුළුවන් ඛේදවාචකයක්. එයාට අනුව මෙහේ මොන චිත‍්‍රපටිය කළත් පාඩුයි. සිද්ධාර්ත ගෞතමත් පාඩුයි. ඉතින් කරන්න තියෙන්නෙ වෙන රටවලට එයා වගේ දියාරු චිත‍්‍රපටි හදලා කොහොම හරි බුකියෙ රේස් අල්ලනවා වගේ තැන් තැන් වල ඔට්ටු අල්ලන එක විතරයි. මට වැඩියෙන්ම දුක හිතුනෙ ප‍්‍රසන්න මහ ඉහළින් අගය කරමින් කතා කරන අලූත් සිනමාකරුවො ගැන කොටස කියවද්දි. ප‍්‍රංසෙට විතැන් වෙලා යුද්දෙ ගැන චිත‍්‍රපටි හදන, සම්මාන ලබන ප‍්‍රදීපන් (මේ චිත‍්‍රපටකරුවාගේ අවුලක් නෙමෙයි) ඇරුණම ප‍්‍රසන්නට ලංකාවෙ කිසි අලූත් චිත‍්‍රපටිකරුවෙක් ගැන කියන්න දෙයක් නෑ. එහෙම චිත‍්‍රපටි හදලා වැඩක් නෑ, පෙන්නන්න බෑ, කියන කතාව විතරයි එයා කියන්නෙ. මං හිතන්නෙ ලංකාවෙ ප‍්‍රවීනයි කියන සිනමාකරුවෙක් විදිහට ප‍්‍රසන්නට මීට වඩා ආත්මයක් තියෙන්න  ඕන. මේ හීනමානය හෝ දුප්පත්කමට වඩා කියන්න දෙයක් එයාට තියෙන්න  ඕන. මේ කියන දේ තේරෙන්නෙ නැත්තං අනුරාග් කාශ්‍යප් වගේ කෙනෙක් ඉන්දියාවෙ අලූත් පරම්පරාවෙ සිනමාව ගැන කතා කරන හැටි අහන්න.

මේ අවුලම විමුක්තිගෙත් එනවා. එයාට ආභාෂයක් වුණු සිනමාකරුවො කවුරුවත් ලංකාවෙ අය නෙමෙයි (ලෙස්ටර් ඇරුණම). ඔක්කොම වෙන වෙන රටවල සම්මාන උළෙලවල රජ කරන ඇත්තො. ලංකාවෙ ටයිටස් තොටවත්තගෙන්, සුගතපාල සෙනරත් යාපා ගෙන්, හර්බට් රංජිත්ගෙන් ආභාෂයක් ලැබිලා නැත්තං මං හිතන්නෙ එයා ලංකාවෙ සිනමාකරුවෙක් නෙමෙයි. එතකොට මේ පරපුර ගැන ආණ්ඩුව එන්ජී ඕ චිත‍්‍රපටිකාරයො කියන කතාවෙ වෙන විදිහක ඇත්තක් තියෙනවා.

තිසර ඉඹුලාන කරපු ලබ්බෙ තොවිලෙ, ඔස්කා රුමේෂ් කරපු කැම්පස් එකේ තමන්ගේ ජීවිතේ ගැන ෂොර්ට් ෆිල්ම් එක, මේ වගේ තවත් විශිෂ්ට ගණයෙ කෙටි චිත‍්‍රපටි ගොඩක් හැදෙනවා ලංකාවෙ මේ ප‍්‍රවීන කට්ටිය දන්නෙ නැති. පදනම් ආයතනයේ ඩිජිටල් ඇකඩමියෙ, එස්එල්ටීටීඅයි එකේ පැවරුම් විදිහට කෙරෙන සමහර වැඩ දැක්කම ඇත්තටම පුදුම හිතෙනවා. ඒ සිතීම් අපි හෝල් වල තිරය උඩ දකින සිනමාවට වඩා ගව් ගානක් ඉස්සරහින්. ඒත් අපේ ප‍්‍රවීනයෝ කිසි තැනක මේ වගේ නිර්මාණ ගැන කතා කරන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට තමන් කරමින් ඉන්න ස්වයං රැුකියාවට අදාල සහ ඒකට තර්ජනයක් නොවෙන නිර්මාණ සහ පුද්ගලයන් ගැන විතරයි ඒ ගොල්ලො කතා කරන්නෙ.

14 මං කියවන්නෙ ලංකාවෙ සිනමාවට අපලයක් විදිහට. කට ඇරගෙන පිටරට ඔලිව් කොළ දිහා බලාගෙන ඉන්න හීනමාන සිනමාවෙ ප‍්‍රකාශනයක් විදිහට. ඒක ප‍්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. එහෙම ප‍්‍රකාශනත් තියෙන්න  ඕන. ඒත් ඒකෙන් මේ රටේ හැදෙන සිනමා පරම්පරාවක් දිය කරනවා. සමාජය හා කරට කර හිඳිමින් ඒ රස වින්දන අභියෝගයන් එක්ක හැදෙන සිනමාවක් වෙනුවට මේ රටට අදාල නැති පරාරෝපිත රෝගී සිනමාවක් අධිනිශ්චය කරනවා. ඒක බරපතලයි.

ඒත් ඇත්ත කාරණය ප‍්‍රසන්නලා පෙන්නන බොරුවට වඩා වෙනස්. ‘සිනමාවෙන් ජීවත් වීම කියන තත්වය අහෝසි වෙමින් යනවා සහ ඒ හින්ද ගාන කවර් කර ගන්න හදන්න වෙන්නෙ මේ වගේ චිත‍්‍රපටි’ කියලා එයා කියනවා නම් මං එක`ගයි. ඒත් ලංකාවෙ සිනමාව අර්බුදයකට යනවා කියලා මං විශ්වාස කරන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට සිනමාව වඩා විශාල පරාසයක පැතිරෙමින්, වඩා සන්නද්ධ වෙමින් යනව කියලයි මං හිතන්නෙ.
උදා විදිහට දැන් ෆේස් බුක්, ට්විටර් හරහා ගනුදෙනු කරන අලූත් සිනමා පරම්පරාවෙ දැනුම ලංකාවෙ ප‍්‍රවීනයි කියන ගොඩක් අයට වඩා ඉස්සරහින්. ඒ අයගෙ භාවිතාවන් සහ සිනමා අත්හදා බැලීම් කියන දේවල් මේ රටේ කවදාවත් තිබුණට වඩා අවංකයි වගේම දියුණුයි. මියුසික් වීඩියෝ, ටීවී කොමර්ෂල්, යූ ටියුබ් චිත‍්‍රපටි හරහා ඒ ගොල්ලො පරණ හණමිටි සිනමාකරුවො අන්දොස් වෙන දේවල් කරනවා. මේ අලූත් සිනමා පරම්පරාව අනුරාදපුරෙන්, පොලොන්නරුවෙන් කොළඹ ඇවිත් සිනමාව කරලා ගොඩයන්න හදන පිරිසක් නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට ආර්ට් එකක් විදිහට, තමන්ගේ ප‍්‍රකාශනයක් විදිහට, බෙදා හදා ගන්න සිනමාව කරන කට්ටියක්.

එකම දෘෂ්ටිවාදයක ඇළිලා, දේශපාලනයක ගිලිලා, එකම ලෝක සිනමාවක වැළලිලා යනවා වෙනුවට මේ අය ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් ගොඩක් දේවල් එක විට ඇසුරු කරනවා. මෝබයිල් පෝර්න් ක්ලිප් එකක ඉඳන් නිකුත් වෙන්නට නියමිත අලූත්ම හොලිවුඞ් ත‍්‍රීඞී ෆිල්ම් එකක මේකින් ඔෆ් දක්වා (ලංකාවෙ ඇනිමේෂන් කරන උන් අඩු තාක්‍ෂණික පහසුකම් යටතේ කරන සිරා වැඩ ගැන කොතනකදිවත් කතා වෙන්නෙ නෑ) ඒ ගොල්ලො ආභාෂය ලබනවා. එතනදි බර්ග්මාන් තර්කොව්ස්කි අන්තෝනියෝනි කියන්නෙ ටොරන්ට් කීපයක් විතරයි. යුරෝපියානු චිත‍්‍රපටියක් බලන්න ෆෙස්ටිවල් එකක් එනකල් බලාගෙන හිටපු ඒ දුප්පත් සිනමා වංශය දැන් ඉවරයි.

මේ සිනමාව ප‍්‍රසන්න කියනවා වගේ තිරයක් උඩට එනකල් බලාගෙන ඉඳලා සාර්ථක අසාර්තක බව කියන්න පුළුවන් එකක් නෙමෙයි. තිරය උඩ සිනමාව කියන්නෙ අතිශය සීමිත පේ‍්‍රක්‍ෂක පිරිසක් සහ ලාබය ගැන කාරණාවක් විතරයි. ඒත් මේක සිනමාව කියන ආර්ට් එක ගැන කතාවක්. ඒක ලොකු තිරයක ඉඳන් මෝබයිල් ෆෝන් එකක් දක්වා වෙන්න පුළුවන්. ඒක ඉතින් අපි එක එක්කෙනා සිනමාව ගැන විශ්වාස කරන විදිහ. නෙගටිව් නැත්තං සිනමාව නෙමෙයි කියපු ඒ පරණ පරම්පරාවෙ බහුතරය දැන් ඩිජිටල් ගැන කතා කරන කොට මතක අයට හිනා යනවා. ඒ බහුතරය ඩිජිටල් ගැන කතා කරන 14 කියවද්දි මට ලැජ්ජ හිතෙනවා. එතකොට මර්සි එදිරිසිංහ කියන සිංදුවක් මතක් වෙනවා.

මඬේ ලගින තාරවන් නාවන්නද මං?
ඌරු දළෙන් මොන ගජමුතු අරගන්නද මං?

(14 විසින් සංවිධානය කළ කෙටි චිත‍්‍රපට තරගය සහ සිනමා උළෙල වල පිටුපස ඇති මහන්සිය කොහෙත්ම අවතක්සේරු කරනවා නොවේ)

-චින්තන ධර්මදාස