අසැබි දේ අගුණ නැත

මං කංසා වලටත් වැඩිය පෝර්න් වලට ඇබ්බැහි වෙලා කියල මං හිතන්නෙ. කවද හරි දවසක මං ලොකු චිත‍්‍රපටිකාරයෙක් වෙලා මගේ සිනමාවට ගොඩක් බලපාපු වෙනත් සිනමාකරුවො කවුද කියල ඇහුවොත් මට කියන්න වෙන්නෙ තමන්ගෙ මෝබයිල් එකෙන්, හංගපු කැමරාවෙන් තමන්ගෙ අතිශය පුද්ගලික මොහොතක් අන්තර්ජාලයේ බෙදාහදා ගත්තු ඒ හැමෝම කියල. 

එච්එම්අයි ලයිට් ගහලා, සුරූපි නිළියො එක්ක සික්ස් පැක් තරුණයෝ දාලා කරපු ඒ ප‍්‍රධාන ධාරවෙ පෝර්න් යුගය මේ වෙද්දි අවසන්. ඒ වෙනුවට ලැප්ටොප් එකේ උඩ තියෙන, මෝබයිල් ෆෝන් එකේ කෙලවරක තියෙන පුංචි කැමරා සිදුරට අහුවෙන මේ පුංචි නිරුවත් මොහොත ආශාවේ බලය අතට අරගෙන තියෙනවා.

කොලිටිය ගැන, දිලිසිල්ල ගැන තිබුණු ග්ලොසි ආශාව තිත් පිරුණු, හ`ඩ ඇහිරුණු, හුස්මෙ වේගයට ගැහෙන වෙව්ලන කැමරාවෙ රළු රූපයෙන් වැලිකරදහියෙන් වගේ මැදෙනවා. මට හිතෙන්නෙ ඒ පුංචි කැමරා සිදුරෙන් ජීවිතය කඩාගෙන පනිනවා කියල.

ස්වයං මෛථුනයට ගතවෙන විනාඩි කීපයට පස්සෙ අපි දිගටම ඒ රූප රාමු දිහා බලාගෙන හිටියොත් වෙන ගොඩක් දේවල් පේන්න පටන් ගන්නවා. ඒ කැමරාව හරහා අපි ඒ චරිත අතරට එබෙන හැටි.. සමහර විට කැමරාව මානන්නා සහ අපි අතර ඇති එක`ගතාව, අපේ ආශාවේ රූපය සමග ඔහු (බොහෝ වෙලාවට) කිති ගැස්සෙන සුළු සෙල්ලම් කරන හැටි, මට හිතෙන්නෙ සිනමාව ඇතුලෙ අපිට කවදාවත් තේරුම් ගන්න බැරි තරම් තියුණු හා සංවේදී විදිහට මේ රූප වල කැමරාව හැසිරෙනවා කියල. අනෙක් අතට නිකම්ම බලා ඉන්න රූපයක් වෙනුවට කැමරාව මෙහෙයවන්නා එක්ක අපිට තියෙන සජීවී ගනුදෙනුව. ඒක අතිශය පුද්ගලික එකක්. අපේ ලැප්ටොප් එකේ තවත් පොඩියට පේන පුංචි කවුළුවෙන් අපි බෙදා හදා ගන්න. (ඒ රූපය ඊට වඩා ලොකු කළොත් රසය වැඩිවෙනවා වෙනුවට අවුල් වෙන වග වෙබ් පෝර්න් බලන කවුරුත් දන්නවා)

මේ හැමදේකටම වඩා මේ පෝර්න් ක්ලිප් අතරෙ මං දැකපු එක දෙයක් තියෙනවා. ඒකට තියෙන සිංහල වචනෙ එච්චරම ගැලපෙන්නෙ නෑ. ඉනසන්ස්. අවිහිංසකත්වය කියන එක ඒ තේරුම හරියට දෙන්නෙ නෑ. 

විශේෂයෙන්ම කැමරාවට අසුවෙන ගැහැණු අනෙක් චරිතයේ මේ මොහොත ඉන් පිටත සමාජයේ කොයිම තැනකදී වත් නැවත මුණ නොගැහෙන්නක්. මේක ලිංගික පාපතර සූරාකෑම අපයෝජනය වගේ දාහකුත් සදාචාරාත්මක අර්ත ගැන්වීම් වලින් විකෘති කරන්න පුළුවන්. ඒත් මේ පෝර්න් සංස්කෘතිය ඊට වඩා විශාල වෙනසක් යෝජනා කරමින් ඉන්නවා. මේ පෝර්න් වල ඉන්න චරිත සමග ඒ නරඹන්නාගේ තියෙන ගනුදෙනුව ඒ වර්චුවල් යතාර්ථයේදි ෆැන්ටසියක් විදිහටම ඉපදිලා ෆැන්ටසියක් විදිහටම අවසන් වෙනවා. නූතන ලිංගිකත්වයේ ගාමක බලවේගයන් දෙක වෙන එක්සිබිෂනිසම් සහ වොයරිසම් කියන කාරණා දෙක සම්පූර්ණ කරනවා. ඒ පුංචි පුංචි සෙක්ස් ක්ලිප් වලින් ලිංගිකත්වය පිළිබඳ අලූත් සංවාදයක පරාමිතීන් සළකුණු කරනවා.

මේක තාක්ෂණයේ ඉතිහාසයේ ඉඳන්ම නොකියා ගේන කාරණාවක්. ඒ තමයි ප‍්‍රදර්ශනකාමයේ සහ යතුරු සිදුරෙන් බැලීමේ ආශාව තෘප්ත කිරීම. 70 දශකේ පළවෙනි වතාවට විශාල ජනතාවක් වෙනුවෙන් පොලරොයිඞ් කැමරාව අඳුන්නලා දෙද්දි ඒකට කිව්වෙ ‘ස්වින්ගර්’ කියල. ඒ කියන්නෙ ක්ෂණික ඡුායාරූප සහ ක්ෂණික අසැබි රූප කියන දෙකම එකට. මේ කැමරාව වෙනස් වෙමින් ආවට මං හිතන්නෙ මේ ආශාව වෙනස් වුනේ නෑ. අද වෙද්දි මෝබයිල් එක අයිනෙ පුංචි කැමරා සිදුර හෝ ලැප්ටොප් එක උඩ හිටගෙන ඉන්න කැමරා ඇස ඉෂ්ට කරමින් ඉන්නෙ මේ අවශ්‍යතාවය.

ඉන්ටර්නෙට් එක 2.0 වෙනවත් එක්ක පෝර්න් කර්මාන්තයත් පිමි ගානක් ඉස්සරහට පනිනවා. තව දුරටත් මහා පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයක් වෙනුවෙන් හදන පෝර්න් නිෂ්පාදන වලට තියෙන ඉල්ලූම, වෙන විදිහකට කිව්වොත් ඒ අසාමාන්‍ය තත්වයට තියෙන ආශාව සාමාන්‍ය තත්වයන් අතරට එනවා. අපි අපි වගෙම තවත් කෙනෙකුගේ රහසිගත ජීවිතය බෙදා හදා ගන්නවා. වඩාත් සජීවී විදිහට. පුද්ගලික විදිහට. 

මේ වෙද්දි වෙබ් එක පුරාම පැතිරෙන ඬේටින් සයිට් වලින් සහ සමාජ ජාල වෙබ් අඩවි හරහා මේ ආශාවේ අලූත් මුහුණුවර පැතිරෙනවා. මේක වළක්වා ගන්න  ඕන අනතුරක් නෙමෙයි. වැළඳගන්න අවශ්‍ය නව තත්වයක් කියලයි මං හිතන්නෙ. මේ අපේ ආශාව අපිටම යලි නිර්මාණය කර ගන්න ඉඩ ලැබෙන පළවෙනි අවස්ථාව. මං හිතන්නෙ ආශාවෙ දේශපාලනය ජනතාකරණය වීම වගේ දෙයක්. පොඞ්ඩක් පැටලෙන්න ඉඩ තියෙන හින්ද මං අතීත කතාවත් එක්ක පැහැදිලි කරන්නම්.

මිචෙල් ෆූකො කියන මං ගොඩක් කැමිති දාර්ශනිකයා හිස්ටරි ඔෆ් සෙක්සුඇලිටි කියන පොතේ පැහැදිලි කරනවා අපේ ආශාව පාලනය කිරීම හරහා අපේ ශරීරය දේශපාලනික විදිහට හික්මවීම ක‍්‍රියාත්මක වුණු ආකාරය ගැන. මුලින්ම පල්ලිය හරහා පාපොච්චාරණයක් විදිහට අපේ ආශාව හික්මවනවා. ඒ හරහා අපේ ශරීරය පාලනය කරන බලය ගන්නවා.

ඊළ`ගට 19 වෙනි ශතවර්ෂෙන් පස්සෙ විද්‍යාව හරහා මේක කරන්න පටන් ගන්නවා. සෙක්සොලොජි කියල විෂයක් හදලා ඒකෙන් ලිංගිකත්වය පැහැදිලි කිරීමේ, නිර්වචනය කිරීමේ, විනයගත කිරීමේ බලය ගන්නවා. 20 ශතවර්ෂෙදි මනෝ විශ්ලේෂණය හරහා මේ ශරීරය දේශපානීකරණය කිරීමේ තාක්‍ෂණය පාවිච්චි වෙනවා. ඒත් මං කලින් කියපු 2.0 වෙබ් එකෙන් පස්සෙ මේ බලය මේ හැම පංතියකින්ම ගිලිහෙනවා. 

ෆුකෝ කියන විදිහට මේක වෙන්නෙ දැනුම සහ බලය හරහා. අපිට නිතර ඒත්තු ගන්වන ‘ලිංගිකත්වය කියන්නෙ අපි විසින් යටපත් කරන අපේ ආශාව’ කියන අර්තගැන්වීමට එයා එච්චර එක`ග වෙන්නෙ නෑ. එයා කියන්නෙ අපේ ඇත්ත ආශාවට වඩා විශාල කතිකාවක් පැවතීම නිසා අපිට ඒ විදිහෙ රිප්‍රෙෂන් එකක් දැනෙන්න පටන් ගන්නවා කියල. ඒ කාලයේ පවතින දැනුම සහ බලය දරන සමාජ දේශපාලන යාන්ත‍්‍රණ වලින් ඒ කාලයේ ලිංගිකත්වය තීරණය කරනවා කියන එක. 

ඒක හරියටම මනෝ වෛද්‍ය විද්‍යාව කියන එකෙන් නිරෝගී මනස නැත්තං සිහිය කියන සංකල්පය හැදුවා වගේ, හිරගෙවල් වලින් හොඳ පුරවැසියා කියන අදහස ගොඩනැගුවා වගේ සිද්දියක්. ලිංගිකත්වයේ විවිධ ස්වරූප අර්ත කථනය කරමින් නිර්වචනය කරමින් මේ දැනුම් බලය අපේ ජීවිත උඩ නෙමෙයි අපේ ශරීර උඩ පාලනය බාර ගන්නවා කියල ෆුකෝ විස්තර කරනවා.

මං මේ හදන්නෙ ෆුකෝගේ මේ එළඹුම හරහා විපරීත හෝ රෝගී හෝ මොකක් හෝ කියල ලේසියෙන්  හංවඩු ගහන්න පුළුවන් අලූත් ලිංගික විශ්වය තේරුම් ගන්න. මනෝ විශ්ලේෂකයින්ගෙ යුගය වෙද්දිත් ලිංගික රෝගී බව සහ නිරෝගී බව තීරණය කළේ එකිනෙකාගේ කැමැත්ත කියන කාරණය උඩ. අනිකා මත බලහත්කාරයක් වෙන ප‍්‍රදර්ශනකාමය හෝ යතුරු සිදුරෙන් බැලීම රෝගී තත්වයක් වුණා. ඒත් දැන් පරිගණක තිරයක් හරහා මේ කැමැත්ත ඉබේම ලැබෙනවා. ස්ක‍්‍රීන් එක ඔන් කරනවා කියන්නෙ ඒ උඩ පේන  ඕන රූපයක්, ආශාවක්, නිරුවතක් අපි බෙදාහදා ගන්නවා. මේක කලින් රෝග විදිහට හඳුන්නපු ලිංගික ස්වරූප ගණනාවක් සාමාන්‍ය තත්වයට ගේනවා. තව දුරටත් ලිංගිකව රෝගී නිරෝගී බව තීරණය කරන්න බලාධිකාරියක් නෑ. අපි අපිටම පාපොච්චාරණය කර ගන්නවා. මං හිතන්නෙ රියැලිටි පෝර්න් විදිහට අපි දකින ගොඩක් දේවල් ඒ විදිහෙ පාපොච්චාරණ.

ඉතිහාසෙ පුරාම යම් කිසි බලය-දැනුම පංතියක් මගින් මේ ලිංගික කතිකාව පාලනය කරනවා. ඒ පාලනය කරන ලද කතිකාව සහ සැබෑ තමන්ගේ ආශාව අතර තමයි මේ රිප්‍රෙෂන් එක දැනෙන්නෙ කියලයි ෆුකෝ විස්තර කරන්නෙ. දැන් ඉන්ටර්නෙට් එක හරහා මේ කතිකාව තීරණය කිරීමේ බලය ඒකෙ ඉන්න සුවහසක් ජනතාවටම පැවරෙනවා. ඒ හින්ද කවදාවත් අත් නොදුටු පරාසයන් වල, හැඩයන් වල, පර්යේෂණ වල මේ ආශාව නිදහස් වෙනවා. මෙච්චර කාලයක් පාලනය වුණු මේ ආශාව යලි විනයගත වෙන්නෙ ඒකෙම ඉන්න සමාජ ජාලයක් අතින්. 

බොහොම පොඩි කාලෙකට ඉස්සර කොම්පියුටර් ස්ක‍්‍රීන් එක දිහාම බලාගෙන ඉන්න අයව අපි තේරුම් ගත්තෙ සමාජශීලී නැති, සාමාන්‍ය නැති, ගීක් කොටසක් විදිහට. ඒත් මේ වෙද්දි ඒ ගීක් එක සාමාන්‍යයක් වෙලා තියෙනවා. අපි කෝපි බොන අතරෙ, පාරෙ ඇවිදින අතරෙ, වැඩ කරන අතරෙ, කොටින්ම සෙක්ස් කරන අතරෙ පවා අපි ඉන්නෙ ස්ක‍්‍රීන් එකක් එක්ක. මෙච්චර කාලයක් අපි මූලික කියල අඳුනගත්ත අනිත් හැම වැඩක්ම ද්විතියික වෙලා තියෙනවා. අපි අපේ සමාජ ජාලයක වගකීම් කොටසක් නිරන්තරයෙන් ඉටු කරමින් ඉන්නවා. 

එක විදිහකට මේක අන් කොයිම තත්වයකටත් වඩා වගකීම් සහිත පාලනයක්. ඒත් අපි නිදහස ගැන කිසි ඉල්ලීමක් පෙළපාලියක් නැතුව පූර්ණ කාලීනව මේ සමාජ ජාලයන් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවා. ඇත්තටම කිව්වොත් වඩා නිදහස් විශ්වයක් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවා. පෝර්න් කියන්නෙ හැමදාමත් වගේ එතන වැදගත්ම කොටසක්.

චැට්රුලේ කියල වෙබ් සයිට් එකක් තියෙනවා. ඒකෙ අරමුණ අපිව නාඳුනන අහම්බ පුද්ගලයන් එක්ක සම්බන්ධ කිරීම. ස්කයිප් වගේ දේකින් අපි සම්බන්ධ වෙනවා කියන්නෙ අපි එක්තරා සීමිත පිරිසක් එක්කයි ගනුදෙනු කරන්නෙ. මේක බෝරිං වගේ දැනිච්ච නිසා මේ අලූත් සමාජ ජාලය නිර්මාණය වෙනවා. එතනදි එක මොහොතක දහස් ගණනක් ජීවිත අපේ තිරය උඩ ඉන්නවා. ඒ  ඕන කෙනෙක් එක්ක තත්පර කීපෙකට හෝ සම්බන්ධ වෙන්න මට පුළුවන්. එතන ඉන්නවා විපරීත හෝ වෙන  ඕනම ආකාරයක ලිංගික ප‍්‍රදර්ශනයකට, එබී බැලීමකට ලෑස්ති අයත්. මට කැමති කෙනෙක් තෝර ගන්න පුළුවන්.  ඕනම දෙයක් බෙදා ගන්න පුළුවන්. ආයිමත් කිසිදාක මුණ නොගැහෙන මේ අමුත්තා එක්ක අපිට  ඕනම රහසක් බෙදා ගන්න පුළුවන්. ඊළ`ග මොහොතේ නෙක්ස්ට් බොත්තම ඔබන පරක්කුවෙන් අපි නිදහස්. ඒ රහස නිර්ණාමික හැ`ගීමක් එක්ක ඒත් රූපයක් සහිතව සයිබර් අවකාශයට නිදහස් වෙනවා.

නූතන යුගයේ ශරීරය වස්තුවක් විදිහට අරගෙන ඒ මත බලය ව්‍යාප්ත කිරීමේ යාන්ත‍්‍රණ ඔක්කොම මේ හින්ද අවුල් වෙනවා. සදාචාර හෝ මානසික රෝගී හෝ විපරීත හෝ විවිධ ලේබල් වලින් තමන්ගේ බලය තවදුරටත් තියාගන්න ඒගොල්ලො වැඩ කරනවා. ඒක සාමාන්‍යයක්. ඒත් අලූත් තාක්‍ෂණික යුගය එක්ක ශරීරය මත දේශපාලනික තාක්‍ෂණයනුත් වෙනස් වෙන එක අනිවාර්යයක්. පෝර්න් සයිට් පුරා අපි දකින්නෙ ඒ නව කතිකාව.

ඒක ඉස්සර වගේ ලිඛිතව හෝ ප‍්‍රකාශන විදිහට එන එකක් නෑ. ඒත් ඒ විෂුවල් වලින්ම, ඒ අමුද්‍රව්‍ය වලින්ම ඒකට අදාල ප‍්‍රකාශනය කරාවි. විශේෂයෙන් විෂම ලිංගික සීමාවන්ගෙන් නිර්ණය වුණු මේ ලිංගික සංකල්ප පරාසය ඒ වැටවල් වලින් නිදහස් වෙන එක ගොඩක් වැදගත්. ඒ වගේම සක‍්‍රීයව මේ වීඩියෝ ක්ලිප් ලෝකය හරහා හැ`ගීම් හුවමාරු කරන ප‍්‍රදර්ශනකාමියා හෝ නැරඹුම්කාමියා මේ හරහා නැවත වෙනස් වෙන්න නියමිතයි. හරියටම පුද්ගලයන් දෙදෙනෙක් අතර ඍජු සම්බන්ධය ද්විතීයික දෙයක් වෙලා ස්ක‍්‍රීන් එක හරහා සම්බන්ධය ප‍්‍රාථමික දෙයක් වීම ස්වභාවික වුනා වගේම මේ ලිංගිකත්ව පරාසය පුළුල් වීම තව ගොඩක් සමාජ දේශපාලන යාන්ත‍්‍රණ වෙනස් වෙන්න බලපානවා.

ලංකාව සෙක්ස් කියන වචනෙ වැඩියෙන්ම ගූගල් කරපු රට වුණු එක හොඳ ලකුණක් විදිහට මං දකින්නෙ මේ හින්ද. වැඩි වැඩියෙන් නිරාවරණය වීම, පුද්ගලික ලිංගික කලාප අලූතෙන් නිර්මාණය වීම, ඒ හරහා සංවාදය, විවිධාකාර වූ අනේක ලිංගික ප‍්‍රකාශනයන්ට ඉඩක් විවෘත වීම, දරා ගන්න පුරුදු වීම වගේ තත්වයන් හරහා මෙතෙක් අඳුරගත්තු මිනිස් විෂය වෙනස් වෙන්න ගන්නවා. ගොඩක් සංස්කෘතික සහ ආචාර ධාර්මික විවේචන මං දකින්නෙ මේ බිඳ වැටීමේ අඳෝනා විදිහට. පන්සල /පල්ලිය, හමුදාව සහ පාසැල මගින් කරපු ශරීර පාලනය තව දුරටත් ව්‍යවස්තාගත කරන්න පවා නොහැකි තරමට අංශුමාත‍්‍ර බවට පත්වෙලා නිදහස් වෙනවා.

ෆුකෝ නූතන යුගයේ මේ පාලනය පැනොප්ටිකන් එකක් විදිහට තේරුම් කරනවා. ඒක මැද විශාල කුළුණක් සහිත ගොඩනැගිල්ලක්. මේකෙ හැම කුටියකම සිරකරුවෙක් ඉන්නවා. මැද කුළුනෙ ඉන්න පාලකයන්ගෙ ‘ගේස්’ (බැල්ම) විසින් මේ වටේම ඉන්න සිරකරුවන් පාලනය වෙනවා කියලා ෆුකෝ කියනවා. මේ සම්පූර්ණ සිර නිවාස සංකීර්ණය ෆුකෝ අඳුර ගන්නෙ ශරීරය විදිහට. 

ඒත් මේ වෙද්දි මේක සිනොප්ටිකොන් එකක් දක්වා වෙනස් වෙලා. මෙතනදි මේ ගාඞ් ලගේ බැල්ම සර්වේලන්ස් කැමරා සහ ලයිට් විදිහටයි ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. මේ කැමරා සිරකරුවන් වෙතට වගේම ගාඞ්ලා පැත්තටත් කැරකෙනවා. හිරකාරයොත් ගාඞ්ලත් එකම ඉලෙක්ට්‍රොනික් ගේස් එකකින් පාලනය වෙන තැනකට එනවා. හැම ප‍්‍රදර්ශනකාමියෙක්ම සහ නැරඹුම්කාමියෙක්ම එක වගේ අවංකව තමන්ගේ හැගීම් හුවමාරු කරමින් ඉන්නවා. 

ඉස්සර පාපොච්චාරණයක් වුනු එක දැන් ඇහෙන්නෙ ඒ විදිහට නෙමෙයි. කන්ෆෙෂන් එක පර්ෆෝමන්ස් එකක් බවට රූපාන්තරණය වෙනවා. ඒ පාපොච්චාරණය දැන් අපිට මුනගැහෙන්නෙ ප‍්‍රාසාංගික දෙයක් විදිහට. 

මේ අලූත් තත්වය පුංචි අඩි රූල් වලින් මනින එක නවත්තලා මේ මෝබයිල් පෝර්න් ක්ලිප් අලූත් ලිංගික විශ්වය නිර්මාණය කරන අංශූ විදිහට තේරුම් ගන්න වෙනවා. මේ කතිකාවෙ නිදහස බාර ගන්න අපි ලෑස්ති වෙන්න  ඕන. සයිබර් විශ්වයේ පුරවැසියෙක් විදිහට අපි සමාජ ජාලයන් හරහා අලූත් ශරීර දේශපාලන තාක්‍ෂණයන් අඳුර ගන්නවද නැත්තං ගොඩයෙක් විදිහට කැලෑ පත්තර ගහ ගහ ඉඳලා මැරිලා යනවද කියන එක තීරණය කිරීමේ අයිතිය අපි ඉස්සරහ තියෙනවා.

චින්තන ධර්මදාස

(සැල්ෆර්ඞ් විශ්ව විද්‍යාලයේ ඬේවිඞ් ක්‍රෙප් විසින් රචිත ‘ෆුකෝ- එක්සිබිෂනිසම් ඇන්ඞ් වොයරිසම් ඔන් චැට්රුලේ ’ ලිපිය ඇසුරින්)