Monday, April 15, 2019

රාත්තල් තුන්සීයක බර පහරක්





පරණ අවුරුද්ද දවසෙ රැු අසන්දිමිත්තා බලන්න ගියා. හරිම ලස්සන එක්ස්පීරියන්ස් එකක්. මුලු කොළඹම පාලු දවසක රීගල් එකේ ෆිල්ම් එකක් බලන එක. හරියටම ගැලපෙන්න හීන් වැස්සකුත් වැටෙමින් තිබුනා. මූඩ් එක වෙරි නයිස්, පහෙන් පහයි. 
මං අසන්දිමිත්තා නවකතාව කියවලා නෑ. ඒක හින්ද ෆිල්ම් එක ගැන මගේ තියෙන අදහස තනිකර ෆිල්ම් එකම පදනම් කරගත්ත එකක්. 

මේක බලපු හැමෝම මට පොදුවෙ එක කතාවක් කියල තිබුන. 

මෙලෝ මගුලක් තේරෙන්නෙ නෑ බං. 
ඒක පේ‍්‍රක්ෂකයාගෙ පැත්තෙන් පට්ට සාධාරන කතාවක්.

ෆිල්ම් එක තියෙන්නෙ ඇගේ හන්දියක්වත් නොපෙනෙන තරමට රවුම් වුනු අසන්දිගෙ කතාව ගැන. ආයිමත් කැමරාවට ඒ කියන්නෙ පේ‍්‍රක්ෂකයාට කෙලින්ම ප‍්‍රතිචාර දක්වමින් හඳයා පටන් ගන්න සිනමා භාෂාව මාව කුල්මත් කළා. දියකැට පහන කාලෙ හඳයා ආපහු වැඩ පටන් අරන් කියල පලවෙනි සීන් එකෙන්ම මං පිනා ගියා.

මේ අපි තිරයෙ දකින කතාව කියන්නෙ සිනමාකාරයෙක්. ඒක එයාට අසන්දි කියන තඩි ගෑනි විසින් කියන කතාව. 

කතාව බලාගෙන යද්දි ඒ සිද්දි ගොඩනැගෙන විදිහෙ දැනෙනවා නොගැලපීමක්. අභව්‍යකමක්. ඒක ඇබ්සර්ඩ් වැඩක් විදිහට සංඥා වෙන්නෙත් නෑ. කොටින්ම මොකද්ද මේ වෙන්නෙ කියල හිතාගන්න බැරි වෙනවා. කතාව අන්තිමේදි අපිට අපි නරඹපු දේ නැවත ලිහාගන්න පුංචි ඉබි යතුරක් හම්බුවෙනවා. ඒකත් අපි විසින් හොයාගෙන කපාගන්න ඔ්න එකක්. 

මේ කතාව කියන්නෙ අසන්දි. ඒක ඇත්ත කතාවක් වෙන්න කොහෙත්ම උවමනාවක් නෑ. අසන්දිට එයා කැමති කතාවක් චිත‍්‍රපටිකාරයෙකුට කියන්න ඔ්න තරම් හේතු තියෙන්න පුළුවන්.

රාත්තල් තුන්සීයක් බර ශරීරය අසන්දි වුනාට එයාගෙ මනස සන්දි වූවක් වෙන්න පුළුවන්. ඒක බිඳුනු නැත්තං ස්ප්ලිට් එකක් වෙන්න පුළුවන්. සමාජයේ නිරන්තර ප‍්‍රතික්‍ෂේප වීමට, පාවිච්චි වීමට අසන්දිගේ මනස යතාර්ථය විදිහට වෙනස් සමාන්තර නැරටිව් එකක් තෝරගත්තා වෙන්න පුළුවන්. ඒක පිරිමින් දෙන්නෙකුගෙන් සමන්විත ප‍්‍රබන්ධ යතාර්ථයක්. එකෙක් මිනිමරුවෙක් අනිකා හොරෙක්. මේ දෙන්නා වතාවෙන් වතාවට මාරුවෙමින් අසන්දිගේ ලෝකය ජීවත් කරනවා.

මේ ප්ලොට් එක මරු එකක්. ඩබල් ලයිෆ් ඔෆ් වෙරොනිකා ඉඳන් පොලාන්ස්කි වගේ සිනමාකරුවන් හරහා ලින්චියානු සිනමාව වෙනකං හොඳ බල්ටි ගහන්න පුළුවන් තැනක්. ඒත් හඳගම සිනමාත්මකව මේ වික‍්‍රමයට සමත් වෙන්නෙ නෑ. මේ චිත‍්‍රපටය විසින් ඉල්ලා සිටින සයිකොලොජිකල් ත‍්‍රිලර් සිනමාවක ලක්ෂන නිර්මානය කරගන්න හඳයාට බැරි වෙනවා. අපි මුල ඉදන් දකින්නෙ සමාජ අසාධාරනයට ලක්වූ ගැහැනියක් ගැන දුර්වල අවිශ්වාසනීය වියමනක්. ඒ වියමන එක්ක බැඳෙන්න, අනුගත වෙන්න අපිට කාරනා ගොඩනැගෙන්නෙ නෑ. කතාව අවසානයේ එකපාරටම ඒක ත‍්‍රිලර් එකකට මාරු වෙනවා. ඒත් ඒකෙන් වෙන්නෙ අවිශ්වාසනීයත්වය, අද්භූතබව තවත් වැඩි කිරීම විතරයි. අපිට අසන්ධිගෙ මනස තේරුම්ගන්න පුළුවන් පාලමක් හැදෙන්නෙ නෑ. 

ත‍්‍රිලර් සිනමාවක ලක්ෂන මුල ඉඳන් ගොඩනැගිලා තිබුනා නම් අපිට අසන්ධිගේ සන්ධි මානසිකත්වය එක්ක විශ්වාසනීය සම්බන්ධයක් ගොඩනැගෙන්න ඉඩ තිබුනා.  එතනයි පේ‍්‍රක්ෂකයාට දොරක් තියෙන්නෙ.  මේ විදිහෙ සිනමාවක් කියන්නෙ ඇත්තටම අභියෝගයක්. අවාසනාවට අසන්දි මෙතනදි ෆේල් වෙනවා. 

මට මතක් වුනේ පොලාන්ස්කිගෙ ද ටෙනන්ට් ෆිල්ම් එක. ඒක අසන්දිමිත්තාට හොඳ පූර්වාදර්ශයක් වෙන්න තිබුන.

කතාව පේ‍්‍රක්ෂක මනසත් එක්ක සම්බන්ද වෙන්නත් ආතතිය පවත්වාගෙන යන්නත් අවශ්‍ය අසන්දිගේ ප‍්‍රබන්ද ලෝකය සහ වාස්තවික ලෝකය අතර ගැටුම පිටපත ඇතුලෙ නිර්මානය වෙන්නෙ නෑ. මේ හින්දම කෘතිය එක්ක අපිට තියෙන බැඳීම දුර්වල වෙනවා. දුරස්ත වෙනවා.

අපිට අසන්දි එක්ක සංවේදී වෙන්න මොහොතක් මුනගැහෙන්නෙ නෑ. චිත‍්‍රපටිය පුරාම අපි බලන් ඉන්නෙ අසන්දිගෙ පිස්සුව. ඒ පිස්සුව විනිවිදලා එතනින් එහා පවතින අසන්දිගෙ ආත්මය ස්පර්ශ කරන එක නරඹන්නාට දුෂ්කර ක‍්‍රියාවක් වෙනවා. හඳගම තමන්ගෙ නිර්මාණයේ ඉතුරු කරලා තියෙන්නෙ සියල්ල විවෘත අන්තයන්. අපි අසන්දි ගැන සංවේදී වෙන හැම කාරනයක්ම අපි විසින් නිර්මානය කරගන්න හිතලු මිස චිත‍්‍රපටිය විසින් අපිට ලබාදෙන ඒවා නෙමෙයි. 

ඒ හින්දම අපි දකින සිනමාව හිස් එකක් වෙනවා. අවිශ්වාසනීය වෙනවා. අපි අසන්දිගෙන් දුරස්ව එක ඇහැක් පොඩි කරගෙන අසන්දි දිහා බලන් ඉන්නවා.

ඇත්තටම..?
අපිට එන්නෙ එහෙම වික්ෂිප්ත හැගීමක්.

මුලු කතාවෙ සියලු අසාර්ථකතා දරාගෙන බලාගෙන ඉන්න තරමට නිල්මිනීගේ රගපෑම විශිෂ්ට එකක්. ඒ රාත්තල් තුන්සීයෙ ශරීරය පුදුම සෞන්දර්යයක් තිරය උඩට ගේනවා. රාත්තල් තුන්සීයක ආදරයක් කියන කතාව ඒ රංගනයට හරියටම ගැලපෙනවා. චිත‍්‍රපටියෙ සම්පූර්න බර තියෙන්නෙ ඒ රාත්තල් තුන්සීය උඩ.

ඒත් ඒ චිත‍්‍රපටිය වෙහෙසකර අත්දැකීමක්. තමන්ට නොතේරෙන පටලැවිල්ල ඇතුලෙ පේ‍්‍රක්ෂකයා ෆිල්ම් එකෙන් ගැලවෙනවා. අද්භූතබව ඇරුනම එයාව අල්ලලා තියාගන්න කිසිම සංවේදනයක් ඒ කැඩුනු බිඳුනු සිනමා ආඛ්‍යානය විසින් ගොඩනගන්නෙ නෑ.
කතාවෙ අන්තිම සීන් එක පට්ට. ඇත්තටම අසන්දිගෙ ප‍්‍රබන්ද යතාර්ථය සහ පවතින යතාර්ථය අතර  මේ ෆිල්ම් එකට අවශ්‍ය ටෙන්ෂන් එක හැදෙන්නෙ ඒ අන්තිම සීන් එකේ විතරයි. මේ කම්බැක් එක ලංකාවෙ කලින් පාවිච්චි නොකරපු විදිහෙ පොප් වැඩක්.

කෘතියක් විදිහට අසමත් වුනත් හඳගම අලුත් නැරටිව්ස් ඉව කරමින් ඉන්න වග පැහැදිලියි. අලුත් සිනමා අත්දැකීම්, භාව කලාපයන් අත්හදා බලන වග පැහැදිලියි. තමන්ගේ  සිනමාව ඇතුලෙම තව පතුලට හාරමින් බය නැතුව අලුත් ප‍්‍රවේශයන් ට‍්‍රයි කරන එකට හඳයාට අත්පුඩියක් ගහන්න ඔ්නි. 

මේ චිත‍්‍රපටියෙ මං කැමතිම දේ හඳයා මේ තඩි ගෑනි දිහා බලන විදිහ.

ඒක සුපුරුදු අනුකම්පාව මුසු පව් හැගීම නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට හඳයා ඒ රාත්තල් තුන්සීයක පිස්සුව ඇතුලෙන් ආපහු සමාජය දිහා බලනවා. අපි දකින්නෙ කිසිම ගිල්ටියක් හෘදයසාක්ෂියක් නැතුව තමන්ට හරස්වෙන ඔ්න එකෙක් මරාදැමිය හැකි සාපරාදී -නමුත් වරදකාරී නොවන ගැහැනියක්.  උමතුව තුල පරාජය කළ නොහැකි තරමට ශක්තිමත් වුනු ගැහැනියක්. ඒක ඇතුලෙ ඉන්නවා පිරිමි දෙන්නෙකුගෙ ආවේශයෙන් බලය ගත් භද‍්‍රකාලී කෙනෙක්. එයා පව් නෑ. එයා ආපහු හැරිලා ගහනවා.
ඒක රාත්තල් තුන්සීයක බර පහරක්.

Friday, April 12, 2019

සයිකඩෙලික් සෙන්ෂුවලිටි



මං මගේ යාලුවෙක් එක්ක කතා කරමින් හිටියා. ගැහැනු එක්ක සම්බන්දකම් ගොඩනගා ගැනීම ගැන. මේ සම්බන්දකම් දෙවිදියකට පටන් ගන්නවා මං දැකලා තියෙනවා. එකක් මොකක් හරි කතාබහක් දුරදිග ගිහින් ඒකෙන් උන්මාද වෙමින් ඊට පස්සෙ ශරීරයෙන් වෙලෙමින් පටන් ගන්න සම්බන්දකම්. අනිත් එක ඉතාම සරලව ස්පර්ශය මූලික කරගෙන පටන් ගන්න සම්බන්දකම්. දෙවෙනි එක තමයි මේන්ස්ට‍්‍රීම් විදිහ. ඒකට පීකොකින්ග් වගේ කාරනාත් සම්බන්දයි. ඒ කියන්නෙ ආකර්ශනය දිනාගැනීමේ ප‍්‍රධාන ධාරාවේ ක‍්‍රමවේද. ඇඳුම, හැසිරීම, කතාබහ මේ හැමදෙයක් එක්කම ශරීරය මූලික කරගත්ත එළඹුම.

මං වඩා කැමති පලවෙනි ක‍්‍රමයට. ඉස්සෙල්ලා හොඳ මයින්ඩ් ෆක් එකක් ගන්න අපේ සම්බන්දය සමත්ද කියල බලන එක. ඒ මානසික ගනුදෙනුව නැතුව කෙලින්ම ශරීරයෙන් සමබන්දකම පටන් ගන්න අසමත් බව. ඒක ඇල්ෆාමේල් සමාජයක දුර්වල ගනුදෙනුවක්. මගේ ප‍්‍රශ්නය වුනේ අපි ඒ විදිහට අදහස් හුවමාරු අතරෙ මානසික ශෘංගාරයේ වෙළෙන ගැහැනුන් පවා විනාඩියෙන් දෙකෙන් දෙවෙනි වර්ගයේ ශරීර භාෂාවට නතුවෙන එකයි.
උදා විදිහට අපි මාර මානසික ගැඹුරක් ඇති කියල හිතලා පීන පීන ඉන්න අදහස් යුවතිය එක ක්ෂනයකින් අතක් කකුලක් ස්පර්ශ කරන පරක්කුවෙන් ශරීර භාෂාව ප‍්‍රගුන කරපු යාලුවෙක් එක්ක යහන්ගත වෙන්න පුළුවන්.

ඒක වැරැුද්දක් නෙමෙයි. හරියට කෝපි තමයි ආසම කිය කිය ඉන්න කෙනෙක් ලත් අවසරෙන් තේකක් බීගෙන බීගෙන යනවා දැක්කම වගේ එකක්.

ඒක ගෑනුකම වෙන්න බැරිද? අපිට තියෙන දෙබෙදුම ඒ ගොල්ලොන්ට නැති වෙන්න බැරිද? පිරිමි මනසට ඒ විශ්වය නොතේරෙනවා වෙන්න බැරිද?
මං ඒ දිහා බැලුවෙ කුතුහලකින්.

ඉතිං ඒකෙන් උඹට ඒ ගෑනු ගැන තිබුන රෙස්පෙක්ට් එක අඩුවෙනවා වගේ දැනෙනවද?
යාලුවා මාව ප‍්‍රශ්න කළා. මං පිලිගත්තා.

ඉස්සර මටත් ඔය අවුල තිබුන. දැන් මං මොන ගෑනිට වුනත් රෙස්පෙක්ට් කරන්නෙ අඩුවෙන්. යාලුවා එයා මේ කඩාවැටීම එක්ක ගනුදෙනු කරන්නෙ කොහොමද කියල මට තේරුම් කළා.

මට කනෙක්ෂන් එකක් නැත්තං වයිබ් එකක් දැනෙන කෙල්ලෙක් පස්සෙන් මං යනවා. ට‍්‍රයි කරනවා. ඒත් හරි යන්නෙ නැත්තං වැඩිය නොහිතා අතාරිනවා. ඒ කනෙක්ෂන් එක දැනෙන්නෙ නැතුව නං මං කොහෙත්ම ට‍්‍රයි කරන්නෙ නෑ.

මේ වයිබ් එක කියන්නෙ අභ්‍යන්තර දැනීමක්. අපිට අපිව දැනෙනවා වගේ පාස්වෙන කරන්ට් එකක්. ඒත් මේ කරන්ට් එක විශ්වාස කිරීමෙන් වුනත් දරුනු ට‍්‍රැජික්-එන්ඩ් වලට යන්න පුළුවන්. මට අනන්තවත් එහෙම වෙලා තියෙනවා.

යාලුවා- මචං ඒ කනෙක්ෂන් එක නැතුව ගෑනියෙක් එක්ක කතා කර කර ඉන්න එක පවා වාතයක්. සෙක්ස් කරන එක ගැන හිතාගන්න පුළුවන් නෙ.

මං එහෙම හොද කන්වසේෂන් එකක් තියෙන කෙල්ලෙක් එක්ක කාලයක් ඩේට් කළා. අපි සෙක්ස් කළා කතා කළා හැමදේම කළා. ඒත් එක වෙලාවක අපේ කන්වසේෂන්ස් වැඩියෙන් වැඩියෙන් ඩීප් වුනා. ඉන්ටරෙස්ටින්ග් වුනා. ඊට පස්සෙ ඒ කෙල්ල කිව්වා අපි සෙක්ස් කරන එක නවත්තමු. මට කතා කරන එකෙන් හම්බුවෙන ප්ලෙෂර් එක ඊට වැඩියි. සෙක්ස් කියන්නෙ හරි ෂැලෝ දෙයක් කියල.

ඉතිං ඒක හොදයිනෙ. මං බාධා කළා.

පිස්සුද බං. ඒ දෙකම ඔ්නි. එහෙම නැතුව ඒ ෆීල් එක තියෙන්නෙ නෑ. සෙක්ස් ෂැලෝ වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ ෂැලොනස් එකයි ඩීප් මයින්ඩ් ටි‍්‍රප් එකයි එකට පවතින එක තමයි ෆෝමියුලා එක.

ඒ එක්කම තව මගේ ලව් එකක් තිබුනා. එයාට ඔ්න ෂැලෝ සෙක්ස්ම විතරයි. කන්වසේෂන් හරි ඩීප් කතන්දර හරි එයාට බෝරිං. ෂැලෝ සෙක්ස් වුනත් ආදරය වගේ රොමැන්ටිසයිස් කරනවට එයා කැමති නෑ. එයා කැමති අමු පාදඩ විදිහට. ඒත් මචං ඒ කෙල්ල තමයි මට ජීවිතේ මුනගැහිච්ච ආර්ටිස්ටික්ම ටැලන්ටඩ්ම කෙල්ල. මේ අවුල විසඳගන්න බැරුව මාව විනාස වුනා. මට තාම ඒ කෙල්ල ගැන හිතන එකෙන් ගැලවෙන්න බැරි වුනා.

ඇයි උඹට ඒක අත්අරින්න බැරි?

මචං එයා හින්ද මට මං ගැන තිබුන කන්ෆිඩන්ස් ඔක්කොම නැති වුනා. එයා මං ආසම විදිහට හිතන කෙල්ලෙක්. ඒත් එයාගෙ තියෙනවා ඒකට කොහෙත්ම නොගැලපෙන වෙන පැත්තක්. මාව හොඳටම පැරදිච්ච තැනක්. මට එයා කියන අන්සිවිලයිස්ඩ් ස්ටේට් එකට එන්න බැරි වුනා.

කොහොම හරි මචං මට කෙල්ලො ගැන තියෙන රෙස්පෙක්ට් එක ටික ටික අඩුවුනා. අපි රෙස්පෙක්ට් කරන්නෙ අපේ ඔලුවෙන් හදාගන්න නැරටිව් එකකට. ඒක වෙන්නෙ කතාබහත් එක්ක. මං දැන් කෙල්ලො කතා කරන දේ අහන් ඉන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට ඒ ගොල්ලො කරන දේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.

උඹට බෑ උඹ නොදන්න විදිහට හිතන කෙනෙක්ව වචනවලින් තේරුම් ගන්න.
යාලුවා දිගට කිව්වා. ඒක මරු අදහසක්.

මචං අපි හොයන්නෙ සයිකඩෙලික් සෙන්ෂුවලිටි එකක්. ඒක ඒ කතාබහ ඇතුලෙන් ඇවිත් ඒක දරාගන්න ශරීරයක් එක්ක බැඳුනම තමයි අපේ ක්ලයිමැක්ස් එක තියෙන්නෙ. ඒක ටිකක් කම්ප්ලෙක්ස් තත්වයක්. වචන වෙනම තිබිලා ශරීරය වෙන එකක් වුනොත් අපි අර්බුදයට යනවා.

හොඳම දේ පුලුවන් තරම් ඔබ්ජෙක්ටිව් වෙන එක. බලාගෙන ඉන්න එක. එයාගෙ ක‍්‍රියාව අනුව හීන හදන එක.

සයිකඩෙලික් සෙන්ෂුවලිටි කියන්නෙ ශරීරයට වඩා මනසත් එක්ක ශෘංගාරයෙන් බැදීමක්. ඉර එලියක් එක්ක, තනකොල ගහක් එක්ක, වචන එක්ක, ශරීරයක උනුසුමත් එක්ක, ස්පර්ශයත් එක්ක සිය දහස් ගුනයක් විශාලනය වුනු සංවේදනයකින් ඉපදෙන ශෘංගාරය. ඒක ටි‍්‍රපී වැඩක්. ඒ ටි‍්‍රප් එක යන්න එකට ඒ විදිහට මත්වෙන්න පුළුවන් පාට්නර් කෙනෙක් ඉන්න ඔ්නි. එහෙම ගෑනු අඩු හින්ද අපේ අතින් වෙන්නෙ එහෙම අයව මවාගන්න එක.

ඒක නිසා අපේ සයිකඩෙලික් පේ‍්‍රමය දෙන්නම එකම මධුවිතෙන් මත්වෙන මොහොතක් එනකල් පරක්කු කරන්න වෙනවා. එහෙම නැතුව සිද්ද වෙන ඒක පාර්ශ්වීය මායාව කෙලවර වෙන්නෙ තේරුමක් නැති අපේක්ෂා භංගත්වයකින්.
මගේ යාලුවාගෙ කතාව වුනේ ඒක.