Sunday, July 24, 2011

ඉගිල්ලෙන මාළුවෝ: Best Director Award @ St Petersburg Film Fest


සංජීව පුෂ්පකුමාර එයාගෙ පළවෙනි චිත‍්‍රපටිය වුණු ‘ඉගිල්ලෙන මාළුවෝ’ වෙනුවෙන් ශාන්ත පීටර්ස්බර්ග් සිනමා උළෙලේදී හොඳම අධ්‍යක්‍ෂවරයාට හිමි සම්මානය දිනා ගත්තා. සංජීව මේ සම්මානය දිනා ගත්තේ චීනය, ඉරානය, ඇමරිකාව, පෝලන්තය, රුසියාව, ස්පාඤ්ඤය ආදී රටවල් 10ක නියෝජනයන් අතරින් ඉදිරියට ඇවිත්. මේ චිත‍්‍රපටිය සංජීව කළේ රුපියල් ලක්ෂ 25කට ආසන්න මුදලකින්. ඒ නිෂ්පාදනයට මැදිහත් වීම වෙනුවෙන් මනෝ නානායක්කාර (එහි නිෂ්පාදක* මහතාට විශේෂ ස්තුතියක් හිමිවිය යුත්තෙ ලාභ ඉපැයීම කියන බාල අරමුණට එහා ගිහින් පැහැදිලිවම මතභේදයන්ට තුඩු දෙන මේ වගේ කෘතියක් නිෂ්පාදනය කරන්න ඉදිරිපත් වීම නිසා. ඒ වගේම මේ චිත‍්‍රපටයෙ ප‍්‍රධාන නළු නිළියන් වුණු සම්පත් ජයවීරට හා ගයේෂා පෙරේරාට මේ ගෞරවයෙන් විශාල කොටසක් අයිතියි. ලංකාව වගේ රටක සංස්කෘතික සීමා මායිම් නොතකා කළ චරිත පණගැන්වීම වෙනුවෙන්. චිත‍්‍රපටියෙ කැමරාකරණය කළේ විශ්වජිත් කරුණාරත්න. ඒක එයාගෙ පළවෙනි කැමරා අධ්‍යක්‍ෂණය වුණත් මේ කතාව මේ තරම් ප‍්‍රබලව දැනවුවෙ ඒ රූප රාමු නිසා.

යුද්දෙ ගැන අපේ රටේ ගොඩක් අය චිත‍්‍රපටි කළා. ඒ වෙනත් අයගෙ අත්දැකීම් වලින්. ඒත් සංජීව ‘ඉගිල්ලෙන මාළුවෝ’ චිත‍්‍රපටියට අරන් ආවෙ එයාගෙ ජීවිතය. සිනමා රූපක, අලංකාර, නිෂ්පාදන වටිනාකම් මොකක් නැති වුණත් ඒ චිත‍්‍රපටිය ඇ`ග හිරිවට්ටගෙන යන්නෙ ඒ ඇත්ත නිසා. ඒ ඇත්ත කැමරාවක් ඉස්සරහට ගේන්න තරම් කොන්දක් තිබීම නිසාම සංජීව චිත‍්‍රපටිකරුවෙක් වශයෙන් ඇගයීමට ලක් විය යුතුමයි.

ශාන්ත පිටර්ස්බර්ග් සිනමා උළෙල පැවැත්වෙන්නෙ රුසියාවෙ. මේ සිනමා උළෙල හඳුන්වන්නෙ ‘උළෙලවල් අතරිනුත් උළෙල’ හැටියට. පිටර්ස්බර්ග් සිනමා උළෙල රුසියාවෙ පැවැත්වෙන දැවැන්තම තරගකාරී නොවෙන චිත‍්‍රපටි උළෙලයි. සංජීව මේ උළෙලේදී ‘new territory’ (නව දිශානතීන්* අංශයෙන් හොඳම අධ්‍යක්‍ෂවරයා හැටියෙන් සම්මානය දිනාගන්නවා. නමුත් හොඳම චිත‍්‍රපටිය හැටියට සම්මාන ගන්නේ චීන අධ්‍යක්‍ෂවරයෙක් විසින් කළ ‘බ්ලැක් බ්ලඞ්’ චිත‍්‍රපටියයි. (මේ හැම කාරණයක්ම පැහැදිලිව ලියා දැක්වූයේ සම්මාන එක්ක අපේ අධ්‍යක්‍ෂවරුන් කරන වංචාව හු`ගක් ජනප‍්‍රිය නිසාමයි*

නිර්මාණශීලී නිදහස් වීම.


පූර්ව උපකල්පනයක් නැතුව, නිගමනයක් හෝ අර්ථ ගැන්වීමක් නැතුව ඇහුම් කන් දෙන්න පුළුවන්ද? අපේ සිතීම එක්තරා රටාවකට අනුගත වෙලා කියන කාරණය පැහැදිලියි. අපි හින්දු, මුස්ලිම්, ක‍්‍රිස්තියානි විදිහට කොටු වෙලා ඉන්නෙ. අපි අහන අලූත් හෝ පරණ හැමදෙයක්මත් මේ රාමු ඇතුලෙනුයි එන්නෙ. ඒ හින්ද අපිට ප‍්‍රශ්නයක් අලූත් විදිහෙන් දකින්න බෑ. ඒක නිසයි ඇහුම් කන් දීම අතිශය වැදගත්. ලියලා තියෙන දේවලට විතරක් නෙමෙයි, හැමදෙයක් ගැනම සාවධාන වීම වැදගත්. සමස්ත විප්ලවයම තනි තනි පුද්ගලයා තුල සිදුවීම අත්‍යාවශ්‍යයි. ඒත් කිසිම උත්සාහයක් නොදරා ඇත්ත දකින්න පුළුවන් තරමෙ නිරවුල් බවක් ඇති වෙනකල් ඒක දුෂ්කරයි. කොයිම වුණත් උත්සාහයක් කියන්නෙ විනාසයක්. මනස නිශ්ශබ්ද, උත්සාහ නොකරන වෙලාවට විතරයි තේරුම් ගැනීමක් සිද්ද වෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපි ගොඩක් හිතන්නෙ උත්සාහය අත්‍යාවශ්‍යයි කියල. ඇහුම්කන් දීමට, තේරුම් ගැනීමට තියෙන ඒ උත්සාහය හින්දම අවබෝධය ඇහිරෙනවා. නිසැකවම එන ඇත්ත සහ බොරුව ගැන දැනීම බාධා වෙනවා.
දැන් ඔබේ රාමුගත වීම ගැන දැනුවත් වුණත්, ඉන් නිදහස්වුණත් ඔබට යමක් කියන විට අසා අවබෝධ කර ගන්න පුළුවන්ද? උත්සාහ නොදරා, අරුත් ගැන්වීම් නොකර පූර්ණ සාවධාන වීමක් කරන්න ඔබට පුළුවන්ද? අපි ගොඩක් දෙනෙකුට අවධානය කියන්නෙ මනස එක්තැන් කිරීමක්. එතන තියෙනවා සුවිශේෂී කොට සිතීමක්. ඒ සුවිශේෂී සිතීම කියන බාධාවත් එක්ක විප්ලවය සිදුවෙන්න බෑ. ඒක සාපේක්‍ෂ දෙයක් නොවෙන හින්ද. ඒක නිරපේක්ෂ හින්ද. මට හිතෙන්නෙ පුද්ගලයෙක් තුල සිද්ද වෙන්න ඕන විප්ලවය මේකයි. එතනදි විතරයි ඇත්ත නිර්මාණශීලීත්වයක් නිදහස් වෙන්න පුළුවන්.

මනස, අධ්‍යාපනයෙන්, සමාජයෙන්, අපේ දැනුමෙන්, අපිම එකතු කර ගත් අත්දැකීම් වලින් රාමු ගත වෙලා ඉවරයි. ඒක අච්චුවකින් හැදිලා තියෙන්නෙ. පරිසරයෙන් විතරක් නෙමෙයි. අපි පරිසරයට සහ සම්බන්ධතා වලට ප‍්‍රතිචාර දක්වපු විදිහෙන් ඒ අච්චුව සකස් වෙලා තියෙන්නෙ.
ඔයගොල්ලො මාව අහගෙන ඉන්නවා විතරක් නෙමෙයි. අපේ සිතීමේ ක‍්‍රියාවලියත් නිරීක්‍ෂණය කරනවා. මම කියන්නෙ ඔයාගෙ මනසෙ සිද්ද වෙන දේ ගැන විස්තරයක් විතරයි. ඒත් කවුරු හරි තමන්ගේ සිතීම ගැන ඇත්තට අවදියෙන් සිටියොත් එයාට පෙනේවි අපේ මනස රාමුගතයි කියල. කොයි තරම් ඒක වෙනස් කරන්න උත්සාහ කළත් අපි කරන්නෙ ඒ හිරගෙදරම තැන් මාරු කරනවා විතරයි කියල. ඒක විප්ලවයක් නෙවෙයි.

ඒක අපි මුලින්ම තේරුම් ගන්න ඕන. අපේ මනස හින්දු, මුස්ලිම් හෝ වෙන මොකක් හරි විදිහකට රාමුගත වෙලා නම් ඒ රාමුවේ රටාවට අනුව සිද්ද වෙන කිසිම වෙනසක් පදනමින්ම සිදුවෙන විප්ලවයක් නෙවෙයි. හැම අභියෝගයක්ම අලූත්. ඒත් මනස පරණ විදිහට රාමුගත නිසා අපි අභියෝගයට මුහුණ දෙන්නෙ පරණ විදිහට. ඒක කොහොමවත් ප‍්‍රමාණවත් ප‍්‍රතිචාර දැක්වීමක් වෙන්නෙ නෑ.

-ජේ ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති

මන්ත‍්‍රී හොඳයි... ඇමති හොඳාාාාාාාාාායි....


‘අපි ඉන්නෙ ට‍්‍රැජඩියක. ඒත් අපිට පේන්නෙ කොමඩියක් වගේ’

- ආඩස් හක්්ස්ලි
ටීවී එකේ ෆිල්ම් එක බලලා එන අයගෙ වමනෙ යන සුළු ප‍්‍රතිචාර ටිකක් අමතක වෙලා යන කල් ඉඳලා සැවෝයි එකට ගියා දවස් 50ක් පහු කරපු කිංග් හන්තර් බලන්න.

මුලින්ම ඉස්සරහට එන චිත‍්‍රපටි වල කෑලි පෙන්නන්න ගත්තා. කටේ තියන්න බැරි වර්ගයේ බන්දු-ටෙනී මන්ද බුද්දික කොමඩියක් ඊළ`ගට ඊඒපී මණ්ඩලයට එනවා කියලා පෙන්නුවා. ඊට පස්සෙ කවුද මන්ද හමුදා ලොක්කෙකුගේ සිනමා සම්ප‍්‍රාප්තිය. ගාමිනී....

‘සමහරු ප‍්‍රංසෙ ඉූඳං යුද්දෙ ගැන චිත‍්‍රපටි හදනවා. මෙහෙට ඇවිත් ඇත්ත බලන්න’ කියලා එයා විමුක්තිට කතා කරනවා. ඒ දෙබස කියන්නෙ ඩබ්ලිව් ජයසිරි. ඒ චිත‍්‍රපටියෙ හැටියට හමුදාව මහ ? පැනලා එන දෙමළ කෙල්ලන්ට (සීතල නිසා* තමන් ඇඳන් ඉන්න කෝට් එක ගලවලා පොරවලා ඒ අය ආරස්සා කරනවා. ලංකාවෙ උතුරෙ ජීවත් වුණ අයට කියන්න තියෙන ඇත්ත ඒකලූ.

ඒ කොමඩි වලට පස්සෙ අපි බලන්න ආපු කොමඩිය පටන් ගත්තා.

‘කොමඩියක් ඇත්තක් මත පදනම් විය යුතුයි. ඇත්තක් අරගෙන ඔබ ඒකෙ කෙළවර ටිකක් රවුම් කරනවා. එහෙමයි කොමඩි හැදෙන්නෙ’

-සිඞ් සීසර්
ලංකාවෙ මේ කාලෙ ඔක්කොම චිත‍්‍රපටි හැදෙන්නෙ ඉතිහාස කතා. රජ කතා . ඒ අතරෙ කිංග් හන්තර් ෆිල්ම් එකක් විදිහට එන එකමත් කොමඩියක්. යූ ටියුබ් එකේ කවුද කෙනෙක් වීඩියෝ එකක් දාලා තිබුණා. ‘මේක යූඇන්පියේ වැඩක්. ලෝකෙම අපේ රටට හිනාවෙද්දි අපේ නායකත්වයට මෙහෙම අපහාස කරන එක වැරදියි’ කියලා. මේ ගැන වහාම පියවර ගන්න කියල මිනිහා බලධාරීන්ගෙන් ඉල්ලා සිටිනවා. ‘අබා’, ‘මහින්දාගමනය’, ‘දුටු ගැමුණු’ මේ ඔක්කොම මැද්දෙ ‘කිංග් හන්තර්’. ටෙලි නාට්‍යවල ‘තමුසෙ’ කියන වචනෙ පවා වාරණය කරන කාලෙක මේක නොකැපුණේ කොහොමද කියල මට පුදුම හිතුණ.
‘මේ පොලිටික්ස් වලට හිනාවෙන එකමත් පොලිටිකල් නෙ බං’ ප‍්‍රියන්ත ෆිල්ම් එක බලලා මට කිව්වා. කිංග් හන්තර් පටන් ගන්නෙත් අපේ සම්භාව්‍ය ඉතිහාස කතා පටන් ගන්නවා වගේම තේමා සංගීතෙකින්. ඒක ඒ විදිහෙ චිත‍්‍රපටි වලට කේමදාස මාස්ටර්ගෙ පට්ට ගහපු සංගීතෙ මතක් කරන ිචදදෙ (ස්පූෆ්* එකක් වගේ.
අතීතෙ කාලෙක රජෙක් ඉන්නවා. ඒ රජාට හදිසි වෙලාවකදි බිලි දෙන්න රූකඩ රජෙක් ඉන්නවා. හතුරු ආක‍්‍රමණයක් වෙලාවෙදි රජාව බේර ගන්න කරන ප‍්‍රයෝගෙකින් රූකඩ රජා බේරෙනවා. ඇත්ත රජා සටනට මූණ දෙන්න යනවා. එයාට මොකද වුණේ කියල අපි දන්නෙ නෑ. අවුරුදු 300ට පස්සෙ වර්තමානෙට ඇහැරෙන මේ රූකඩ රජාට ඕන වෙනවා රජවෙන්න. ඒ රජාගෙ එකම සුදුසුකම අවුරුදු 300ක් තිස්සෙ නිදාගෙන හිටපු එක. (අවුරුදු 300ක් පරණ මගේ මොලේ කියලා හන්තර් නිතරම කියනවා* රජාට මේ ලෝකෙට ඇවිත් රජවෙන්න උදව් කරන්නෙ හොරෙක්. හොරා ගෙ ගෑණි අනර්කලී ආකර්ශා.

මේ හැමදෙයක්ම දැනගෙන හෝ නොදැනගෙන අද තියෙන රජ පිස්සුවටම කියලා ලියලා වගේ. නෝනාවරුනි මහත්වරුනි, එතුමා වගේ දේවල් ටීවී එකේ කරපු සිවගුරුනාදන් ගෙ සරල, ප‍්‍රකාශනවාදී කොමඩි ආකෘතියට ගිරිරාජ්ගෙ දේශපාලනික හා ව්‍යවහාරික හුරුව එකතු වුණාම පොදු පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයෙ විසිල් එකට දුවන වගේම ඇ`ගට නොදැනී කියන්න තියෙන ටිකත් කියන චිත‍්‍රපටියක් හැදෙනවා.

කැමරාව, සිනමා භාවිතාව වගේ දේවල් ගොඩක් කිට්ටු වෙන්නෙ ටෙලි විලාසයටම වුණත් ටීවී එක ඉස්සරහ ඉන්න අයව හෝල් එකට අරන් එන්න ඒක වැඩ කරනවා. අනික සිවාගේ කොමඩිය නළු නිළියන් පදනම් කරගෙන ලියැවිලා තියෙන එක විශේෂයි. විජය නන්දසිරි කෙමඩියන් කෙනෙක් විදිහට අරගෙන එයාගෙ හැටියට චිත‍්‍රපටිය ලිවීමත් අනර්කලී ව චරිතයක් විදිහට පාවිච්චි කරන විදිහත් හරි දියුණුයි. අනර්කලීගේ ඇත්ත වාග් විලාසයම පාවිච්චි කරලා හාස්‍ය මතු කරන හැටියෙන් පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට චිත‍්‍රපටිය තවත් ළං කරනවා. ‘මන්ත‍්‍රී හොඳයි...ඇමති හොඳාාාාාාාාාායි...’ කියලා එයා කියද්දි පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයම අත්පුඩි ගහන තරම් පිනායන්නෙ මන්ත‍්‍රිනී අනර්කලී සහ කිංග් හන්තර් ‘මොරින’ එකට හැප්පිලා එන ෆන් එකට.

‘කොමඩි වලින් කරන්නෙ ප‍්‍රශ්න වලට නිකං ඇගිල්ලෙන් අනින එක විතරයි. ඒවා ප‍්‍රශ්නෙකට කෙලින් මැදිහත් වෙන්නෙ කලාතුරකින්. ඩ‍්‍රාමා කියන ෂොනරය මස් සහ අල දීසියක් වගේ වෙද්දි කොමඩි හරියට ඩෙසර්ට් එකක් වගේ.’

-වූඩි ඇලන්
අවුරුදු 300ක් පරණ කාලෙක ඉඳන් මේ කාලෙට එන කිංග් හන්තර් රජ වෙන්න තමන්ට ඇති එකම රාජකීය උරුමය වුණු රජ ඇඳුම පවා සුද්දෙකුට විකුණනවා. ඉතිහාසෙ ඉඳන් එන හන්තර් මේ නූතනත්වයේ විධීන් අඳුනා ගන්නා හැටි සහ එහි කිසිම ගතිකයක්, ආචාර ධර්මයක් නොදැන බලය පිණිස ඒවා පාවිච්චි කරන හැටි සද්දෙට හිනා ගස්සනවාට වඩා එහායින් පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට ගොඩක් දේවල් මතක් කර දෙනවා. හන්තර් හැම ආපදාවකින්ම ගැලවෙන්නේ එයාගෙ කිසි දක්ෂකමකින් නෙමෙයි. එයා කාටවත්, කොතැනකටවත්, කොයි කාලෙකටවත් වග නොකියන, අතිශය ආත්මාර්ථකාමී තක්කඩියෙක් නිසයි. කොටින්ම මේ කාලෙ මුණගැසෙන නාගරික හොරා ටත් වඩා රජ කාලෙන් එන හන්තර් තක්කඩියෙක්. මේක ගමෙන් නගරෙට එන ගොඩක් දෙනෙක් ගැන ඇෙ`ඩන විහිළුවක්.
කිංග් හන්තර් අපේ පොලිටිකල් කොමඩි හැටියෙන් ආපු ගොඩක් චිත‍්‍රපටි වලට වඩා නිර්මාණශීලීත්වය අතින් පුළුල්. ඒ චරිත ඇත්ත දේශපාලන චරිත උඩින් කොපි කරලා හදපුවා නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට සමස්ත සමාජ දේශපාලන රැුල්ලක් උපහාසයට ලක් කරමින් නිර්මාණය කෙරුණු ඒවා. සමස්ත කතාව තල ගණනාවකින් වෙනස් වෙනස් විදිහට කියවන්න පුළුවන්. ඒක දියුණු කොමඩියක අපිට මුණගැහෙන බහුතලීය වින්දනයකට ළ`ගයි.
‘නයි කයිද රෝස් පාන්’ කියන ව්‍යවහාරිකය එහාට මෙහාට පාවිච්ච කරලා කටේ රැුඳෙන විහිළුවක් කරන්න ගිරිරාජ් කරන උත්සාහය හොඳටම අසාර්ථක වුණත් ඒ වගේ නාගරික යෙදුම් එක්ක පිටපතක් වැඩකරවන්න ගත්ත උත්සාහය හු`ගක් අගය කරන්න ඕන. චිත‍්‍රපටිය විජය නන්දසිරිගේ පෞර්ෂය වටා ගොඩ නැගිලා තියෙන නිසාම මහේන්ද්‍ර පෙරේරාගේ පරිණත රංග පෞර්ෂයට වුණත් ගොඩ එන්න බැරි වෙනවා. ඒත් පුදුම විදිහට ටෙලි වලින් ආපු චරිත මේ චිත‍්‍රපටියෙදි වැඩිපුර ඉස්සරහට එනවා. කුමාර තිරිමාදුර සුළු චරිතයක් කළත් ඒක විජය නන්දසිරි තරම්ම ප‍්‍රබලව දැනෙනවා. සමහර විට චිත‍්‍රපටිය ටෙලි ආකෘතියක් ඇතුලෙ ගොඩ නැංවීමත්, ඇහැට ටීවී එක හරහා නිතර දැණුන චරිත වල බලයත් ඒකට බලපාන්න පුළුවන්. ඒත් සිනමා නළුවන්ට මේ චිත‍්‍රපටියෙ ටෙලියට සමීප රූප ආකෘතිය අඳුරගන්න බැරි වීමත් යම් තරමක් දුරට හෝ ඒකට බලපානවා.
හන්තර් ඉතිහාසෙන් කියල අරන් එන්නෙ ඉක්කාවයි, අන්තපුර පුරුද්දයි විතරයි. ඒ ඓතිහාසික ඉක්කාව නාගරික හොරාටත් පුරුදු වෙනවා. කතාව මැද්දෙ හු`ගක් දියාරු බෝරිං ටිකක් ගත වෙනවා. ෆිල්ම් එක පැය එකහමාරට කැපුව නම් ඒ ටික හැලෙනවා. අර කොල්ලො දෙන්නෙක් එක්ක තියෙන පටලැවිල්ල මුළු වැඬේම බාල කරනවා. ප‍්‍රධාන කතාවට එලියෙන් ආලන්කුලම චිත‍්‍රපටි නිසාම එල්ලන්න වුණු ‘රෝස කැලේ’ වර්ගයෙ සබ් ප්ලොට් ඔක්කොම ෆිල්ම් එක අනාථ කරනවා.

චිත‍්‍රපටියෙ සිංදුවක් බලාගෙන ඉද්දි මට හිතුනෙ දැන් අපේ නැටුම් දර්ශන හු`ගක් හොඳ මට්ටමකට ඇවිත් කියල. ඒත් කොයි තරම් හොඳට නැටුවත් ඒක කැප්චර් කරන්න අපේ කැමරාව තාම දක්ෂ නෑ. රූප රාමු කීපයකින් නර්තනයම ආවරණය කරන්න යන එකෙන් ඒ ජවය ගේන්න අපිට බැරි වෙනවා.

ඒ වුණත් චිත‍්‍රපටිය අවසාන කොටසෙදි නැවතත් හැම දෙයක්ම ගොනු කර ගන්නවා. කිංග් හන්තර්ට අටවපු බෝම්බෙන් ඇමතිවරයා මැරෙනවා. (ඒ අවස්ථා ඊට වඩා විස්තරාත්මක සහ විශ්වාසවන්ත වුණා නම් හොඳයි*. හන්තර් දේශපාලන වේදිකාවට එනවා. එයා කතාවක් වෙනුවට සිංදුවක් කියනවා.
‘ඉස්සර වුණත් රජෙක් නේ

නින්දට වැටුණට මම මමමයි නේ

දුනු හී වෙනුවට ගිනි අවි ඒ

මං ළ`ග ගින්දර හිමකැට වේ.
ඉර බැබලෙනවා

මං රජ වෙනවා

ඒ ඉරපානේ මගෙ එලිය ගලනවා.

සඳ බැබලෙනවා

මං රජ වෙනවා

ඒ සඳපානේ මගෙ සිසිල ගලනවා
මං ළ`ග ගින්දර හිමකැට වේ.’
සුනිල් පෙරේරාගේ දැවැන්ත හ`ඩ පෞර්ෂය චිත‍්‍රපටිය උඩටම උස්සලා නතර කරනවා.

‘කිංග් හන්තර්’ මට අනුව හරිම දේශපාලනිකයි. දැනුවත්. වඩාත් වැදගත් දේ වෙන්නෙ ඒක අපේ පොදු පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරෙ භාෂාවෙන් කියන්න පුළුවන් වුණු එක. අපේ එදිනෙදා ජීවිතේ හිනාවක් ඇතුලෙන්ම ටොක්ක අනින්න පුළුවන් වුණු එක. ආච්චි කෙනෙක් ෆිල්ම් එක බලලා එන ගමන්,

‘පොඩි ළමයින්ට හරිම සුදුසු චිත‍්‍රපටියක්’ කියල කැමරාවට කිව්වා.

මෙල් බෲක්ස් කියපු කතාවකින් මං ලියමන ඉවර කරනවා.

‘කාවේ‍යා්ක්ති, රූපාලංකාර වලින් මොකක්වත් කරන්න බෑ. හිට්ලර් සහ මුසෝලිනී හරිම දක්ෂයි රූපාලංකාර වලට. ඒත් ඔයාට පුළුවන් නම් මේ අයව කොමඩියක් වෙනකල් පහලට අරන් එන්න, ඒ අයට අවස්ථාවක් නැති වෙයි කොහොමවත්’

-චින්තන ධර්මදාස

සුද්දා ගල විද්දෙ නැත්තං අපි තාම මුහුද දැකලා නෑ.


ලෝකෙ හැමෝටම එක එක විදිහෙ හීන තියෙනව. සමහර ඒවා ඉතාම පෞද්ගලික ඒවා වෙන අතරෙ සමහර ඒවා පොදුවේ රටේ හැමෝටම තියෙන ඒවා. එහෙම තියෙන හීන අතරෙන් මම හිතන්නෙ ලෝකෙ තියෙන ප‍්‍රසිද්දම හීනය තමයි ‘ඇමරිකානු සිහිනය’ කියන එක. ඇමරිකානුවො ඒ අයගෙ චිත‍්‍රපටි, පොතපත, ගීත වැනි මාධ්‍ය හරහා නිතරම ඒ ගැන කතා කරන හින්ද අපිත් දැන් ඒ ගැන ටිකක් දන්නව. මුලින්ම 18,19 ශතවර්ෂ වල යුරෝපීය තරුණයො ඒ හීනෙ හොයාගෙන ඇමරිකාවට ගිය හැටි, ඊට පස්සෙ සෙසු ලෝකයා ඒක හොයාගෙන ඇමරිකාවට ආපු හැටි, යම් යම් ප‍්‍රමාන වලින් ඒක අත්පත් කරගත්ත හැටි හා එය බිඳ වැටුනු හැටි ගැන වගේම ඇමරිකානු හීනය කියන්නෙ මොකක්ද කියන එක ගැනත් ඒ අය කතා කරනවා...ඉතින් ඇමරිකානු හීනය ගැන කියවන්න ලැබුනු ල`ගදි දවසක මට ශ‍්‍රී ලාංකේය හීනය කියන්නෙ මොකක් වෙන්න ඇද්ද, එහෙම හීනයක් ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට තියෙනවද, තියෙනවනම් ඒක මොන වගේද කියල හොයල බලන්න හිතුන...එක එක විදිහට හොයල බලද්දි විවිධ අයට විවිධ හීන තිබුන බව පෙනුණත් පොදු වශයෙන් ලාංකීය සිහිනය කියන එක ගැන මගෙ ඔලූවට ආවෙ මේ වගේ අදහසක්.

”දේශපාලන වශයෙන් ගත්තහම ස්වාධීන, ආර්ථික ලෙස ස්වයංපෝෂිත හා සමෘධිමත්, සිංහල බෞද්ධ දර්ශනයෙන් ලොව වස`ගයට ගත්තු, ඒ වගේම අග්නිදිග ආසියාවේ විශාලම දේවල් සියල්ල හිමි ලෝකයේ ප‍්‍රධාන පෙලේ රාජ්‍යයක ආඩම්බරකාර මිනිසුන් බවට පත්වීම” වගේ එකක්.

බැලූ බැල්මටම මේක හරි ෂෝක් හීනයක් වගේ පෙනුණත් අවාසනාවකට මේකෙ ලොකු අභ්‍යන්තරික ප‍්‍රතිවිරෝධයක් තියෙන බව කණගාටුවෙන් වුණත් කියන්න සිද්ද වෙනව. ඒක තමයි ආර්ථික හා සංස්කෘතික සමෘධිය කියන එකත්, ස්වාධීන බව කියන එකත් ලංකාව වගේ කුඩා අසම්පූර්ණ අතාර්කික භූමි කලාපයක එකට පිහිටන්නෙ නැති න්‍යාය විරෝධයන් වීම. ඒ කියන්නෙ ලංකාව ස්වභාවිකවම තනි රාජ්‍යයක් බවට පත්වීමට නිර්මාණය වුනු බිම් කඩක් නෙමෙයි. ඒකෙ ඉරණම වෙන්නෙ විශාල රාජ්‍යයක කොටසක් විදිහට පැවතීම පමණයි.

මම එහෙම කියන්නෙ ලෝක ඉතිහාසය මුළුල්ලේම රටවල් වල ඉරණම තීරණය වීම සම්බන්ධයෙන් බලපාපු ඉතාම පැහැදිලි න්‍යායික හේතු කිහිපයක් හින්දයි. ලංකාවෙ අපි සලකන්නෙ නැති උනාට ලෝකෙ යම් භූමි කලාපයකට තනි රටක් හැටියට පවතින්න අවශ්‍ය කරන ස්වභාවික භූගෝලීය අනිවාර්යතා රාශියක් තියෙනව... යැපීමට හෝ මහා පරිමාණ ලෙස ව්‍යාපාරික කෘෂිකර්මයේ යෙදීමට අවශ්‍ය තරම් ප‍්‍රමාණවත් වගා කළ හැකි ඉඩම්, ලෝක ආර්ථික කටයුතු සඳහා අත්‍යාවශ්‍ය වන අකාරයේ ඛනිජ සම්පත්, ලොව සෙසු දියුණු රටවල් අසල වෙළඳපොලක් ලෙස භාවිතා කලහැකි අන්දමේ පිහිටීමක්, ලෝකයට බලපෑම් කල හැකි අන්දමේ සංස්කෘතියක් හා මානව සම්පතක් තිබීම ඒ අතර ප‍්‍රධානයි... හැබැයි ලංකාව සතුව මේ එකදු සාධකයක්වත් නැහැ. අපිට තියෙන ඛනිජ ද්‍රව්‍ය ලෝක ආර්ථිකයේ කටයුතු සදහා අත්‍යාවශ්‍ය දේවල් නෙමෙයි, භූමියත් මහා පරිමාණ ලෙස ව්‍යාපාරික කෘෂිකර්මයේ යෙදීමට තරම් ප‍්‍රමාණවත් නැහැ, සංස්කෘතිය හෝ මිනිසුන් වුණත් ලෝකයට බලපෑ හැකි මට්ටමට දියණුු නැහැ. ඇත්තටම අපේ පිහිටීම වුණත් ඔය කියන තරම් වැදගත් නැහැ, අපේ රට වටේට තියෙන්නෙ තවත් දුප්පත් රටවල් ටිකක් විතරයි. ඉතින් ලංකාව කියන්නෙ ස්වාධීන රටක් වෙන්න අවශ්‍ය කරන තාර්කික පසුබිම සහිත භූමියක් නෙමෙයි. ඒකට වෙන්න පුළුවන් හොදම දේ තමයි තවත් මොකක් හරි විශාල අධිරාජ්‍යයක කොටසක් වෙන එක.
ඉතිහාසය පුරාම ලංකාව යම් ආර්ථික හා සංස්කෘතික සමෘද්ධියක් ලැබුව නම් ලැබුවෙ එහෙම යුගවලදි විතරයි. ලංකාවෙ විශාල ආගමික ගොඩනැගිලි ඉදිකරපු, තරමක් හොඳ කලා නිර්මාණ බිහිකරපු, ඒවගේම හොඳ වාරි කර්මාන්තයක් තිබුණු කාලය වන අනුරාධපුර පොලොන්නරු යුගය කියන්නෙත් එහෙම යුගයක්. ඉන්දියානු ඉතිහාසඥ ඒ.එල්. බෂාම් කියන විදිහට ඒ යුගයෙදි සෘජුවම ලංකාව ඉන්දියාවෙ නිත්‍ය විජිතයක් විදිහටයි සැලකුනෙ. එහෙම නැතුව ස්වාධීන රාජ්‍යයක් විදිහට නෙමෙයි. ඒ කාලෙ ලංකාව කියන්නෙ ඉන්දියානු රාජ්‍යත්වයට අයිති තවත් එක ඉඩමක් විතරයි. ඒගොල්ලො මෙහෙ ඇවිල්ල නතර වෙලා හිටියට රාජ්‍ය පාලනය සදහා අවශ්‍ය වන සියලූම සංස්කෘතික කාරණා හැඩගැහුනෙ ඉන්දියාවෙ. ආවාහ විවාහ කටයුතු පවා කෙරුනෙ එහෙන්. ඒ අයට තමන්ගෙ ආර්ථික හා සංස්කෘතික නිෂ්පාදන විකුණා ගැනීමට හා හුවමාරු කරගැනීමට සුදුසු ඔවුන්ගේ රටේම තවත් කොටසක් විදිහට තමයි ලංකාව පාවිච්චි කළේ. ඉතාම සරලව කියනව නම් ලංකාව කියන්නෙ වෙළඳපොලක් මිසක් රටක් නෙමෙයි. ඒක ඉන්දියාවට එකතු වුණහම තමයි රට හැදුනෙ. ලංකාව තමන්ගෙ ඉතිහාසයේ ඉහළම තැනට ගියෙ ඉන්දියාව ගුප්ත හා විජයනගර් අධිරාජ්‍යයන් හරහා ඔවුන්ගෙ ඉතිහාසයෙ ඉහළම තැනට ගිය වෙලාවෙදිම වෙන්නෙ අහම්බෙකින් නෙමෙයි. ලංකාවෙ බොහෝ අය පිලිගන්න අකමැති වුණාට ලාංකීය රජවරු සියලූ දෙනාම පාහේ ඉන්දියාව තම මව්බිම ලෙස සලකපු ද්‍රවිඩ සම්භව‍යක් සහිත අයයි. ඔවුන් අතරින් විශිෂ්ටතමයා වන මහා පරාක‍්‍රමභාහු නිසැකවම ද්‍රවිඩ රජකෙනෙකු බව දැන් වෙද්දි ඉතිහාසඥයන් වැඩි දෙනෙකු විසින් අනාවරණය කරගෙන හමාරයි. ඔහු ඉන්දියාව පවා ආක‍්‍රමණය කලායැයි පැවසෙන පුවතෙහි පසුපස පවා තිබෙන්නේ ඔහුගේ ඉන්දීය ද්‍රවිඩ සම්භවය සම්බන්ධ කතාවක් විතරයි. ඒක හරියට ඈතක තියෙන තමන්ගෙ ඉඩමක් බලාගන්න ගිහින් හිටපු පුතා මහගෙදරට ඇවිල්ල සද්දයක් දාල ගියා වගේ වැඩක් බව තමයි ඉන්දීය ඉතිහාසඥයන්ගෙ අදහස වෙන්නෙ.

ස්වාධීන රාජ්‍ය සහිත ¥පත් වල සාමාන්‍යයෙන් විශිෂ්ට සංස්කෘතීන් හෝ පුද්ගලයන් බිහිවෙන්නෙ නැහැ . ලෝකෙ කොහෙන් ගත්තත් ඒ උදාහරණය එහෙම්මම තමයි. ක‍්‍රීටය, සිසිලිය, වගේ ¥පත් වලින් මහා දාර්ශනිකයො බිහි වුණේ ඒව විශාල අධිරාජ්‍යයන්ට යටත්ව පිහිටලා තිබූ නිසයි. ඒක එහෙම නෙවෙයිනම් පැපුවා නිව්ගිනියාව, තිමෝරය, මැඩගස්කරය වගේ ¥පත් වලිනුත් විශිෂ්ට සන්ස්කෘති බිහිවිය යුතුව තිබුණා. ඒත් ඒක එහෙම වුණේ නැහැ. 12වෙනි හා 13වෙනි සියවස් වලින් පස්සෙ මුස්ලිම් ආක‍්‍රමණ හින්ද පැරණි ඉන්දියානු ශිෂ්ටාචාරයේ බිඳ වැටීමත් , ලංකාව එහි ශ්‍රේෂ්ට යයි කියාගන්නා ඉතිහාස යුගයේ නිමාවත් සිද්ද වෙන්නෙ එකම කාලයක. ඒකෙන් පැහැදිලිවම පේනවා ලංකාව අධිරාජ්‍යයකින් ස්වාධීන වුණහම තනිවම වැඩෙන්න පුළුවන් රටක් නෙමෙයි කියල. 16 වෙනි ශතවර්ෂයේ යුරෝපීයන් ලංකාවට එනකොට අපි ඊනියා ස්වාධීන ජාතියක්. හැබැයි රොබට් නොක්ස් ඇතුළු යුරෝපීය වාර්තාකරුවන් කියන විදිහට ඒ වෙද්දි අපි ඇඳුම් වෙනුවට එක රෙදි කෑල්ලක් විතරක් ඇඳපු, රැුවුල කොන්ඩෙ නොකපපු, ප‍්‍රාථමික කෘෂිකර්මයෙන් හා සතුන්ට උගුල් ඇටවීමෙන් කෑම හොයා ගත්තු, කුඩා මඩු වල වාසය කරපු, යන්තම් වයස 40 පිරෙන විට වසන්ගත රෝග වලින් මියගිය, රටේ නීතියක් තිබුණෙ නැති, ද`ඩුවම් ලෙස තමන්ගේම බාහු වල මස් කෑමට නියෝග ලැබුණු, අර්ධ ම්ලේච්ච මිනිස්සු ජාතියක්. ඒ කාලෙ අපි ස්වාධීන ¥පතකට ස්වභාවිකවම උරුම පැපුවා නිව්ගිනියානු වර්ගයේ ඉරණමකට යමිනුයි හිටියේ. යුරෝපීය ජාතිකයන්ගෙ වාර්තා බොරුයි කියල කවුරු හරි හිතනව නම් ක‍්‍රි.ව.1300ට පෙර ලංකාව ඉන්දියාවෙ නිත්‍ය විජිතයක්ව පැවති කාලයේ බිහිකළ ගෘහ නිර්මාණ,චිත‍්‍ර හා සෙසු කලා ශිල්පත් ඉන් පසු ලංකාව ස්වාධීන වූ කාලයේ බිහි කල නුවර යුගයේ චිත‍්‍ර හා බලි රූප ඇතුළු ප‍්‍රාථමික තත්වයේ කලා කෘතීනුත් සංසන්දනය කරල බලන්න පුළුවන්.



ඇත්තටම මේක ලංකාව ඇතුළු ¥පත් වලට පමණක් බලපාපු තත්වයක් නෙමෙයි. රටවල් බවට පත්වුණු අසම්පූර්ණ, අතාර්කික බිම්කඩවල් හැම එකකම මේ ප‍්‍රශ්නෙ තියෙනව. 20වෙනි සියවසේදි යුරෝපීයන්ගෙන් ස්වාධීනත්වය ලැබුවට පස්සෙ අප‍්‍රිකාවෙත් මේකම වුණා. පූර්ව යුරෝපීය යුගයෙදි පැවති ඇබිනීසියාව, බගන්ඩා ශිෂ්ටාචාරය, මැන්ඩියන් ශිෂ්ටාචාරය වගේ විශාල ජාතික රාජ්‍යයන් යුරෝපීයයන්ගෙ පිටව යාමෙන් පස්සෙ නැවත විශාල අධිරාජ්‍යයන් බවට පත් නොවී කුඩා කුඩා අසම්පූර්ණ රටවල් බවට පත් වුණා. එතනදි ගොවි බිම් එක රටකට යද්දි ගොවි ගම්මාන හා වෙළඳපොල තවත් රටකට ගියා, සෘතුවෙන් සෘතුව සංක‍්‍රමණය වන එෙ`ඞ්රුන් එක රටකට බෙදෙද්දි තෘණ බිම් වෙන රටකට බෙදිල ගියා. අද අපි අඳුරු අප‍්‍රිකාව විදිහට දකින්නෙ එහෙම කිසිම තර්කයකට අනුව ගැලපිය නොහැකි අයුරින් බෙදී ගොස් අසම්පූර්ණ රාජ්‍යයන් ගණනාවක් බවට පත් වුණු විශාල කලාපයක්.

මම හිතන්නෙ දැන් ඔයගොල්ලන්ට පේනවා ඇති අද ලෝකෙ තියෙන ප‍්‍රධාන ප‍්‍රශ්නෙ ධනවාදය හරි අධිරාජ්‍යවාදය හරි නෙමෙයි, ඒ මෝඩ ජාත්‍යාලය හින්ද ලෝකයේ භූමිය දේශපාලන ඒකක ලෙස බෙදාගෙන තියෙන අතාර්කික මෝඩ ස්වභාවය බව. ලෝකෙ තියෙන රටවල් වලින් 80% විතරම මේ විදිහෙ අතාර්කික ලෙස න්‍යාය විරෝධීව වෙන් කරගත් අසම්පූර්ණ දේශපාලන ඒකක බවත් ඒ කිසිදු රටක් රටක කොටසක් වීමට මිසක් සම්පූර්ණ රටක් වීමට ස්වභාවිකව තීරණය වී නැති බවත්, ඒ රටවල දේශපාලන හා භූගෝලීය ඉතිහාසය හැදෑරුවොත් ඔයාලටත් තේරෙයි. ඉතින් මට කියන්න ඕන වුණේ මනුෂ්‍ය වර්ගයා කියන්නෙ එහෙම ගෝත‍්‍රයක හරි ජාතියක හරි අයිතිවාසිකම් රැුකගැනීම වගේ අතිශය ප‍්‍රාථමික මෝඩ කටයුත්තක් වෙනුවෙන් ජීවිත පරිත්‍යාග කළයුතු, දුක්විඳිය යුතු සත්ත්ව කොට්ටාශයක් නොවන බවයි. ඊට වැඩිය උසස් වැඩකටයුතු කිරීම සඳහා ඉහළ විභව ශක්තියක් මිනිස් වර්ගයා සතුව තියෙනවා. ජීවිත පරිත්‍යාගයෙන් යුතුව ඔහු සොයාගෙන යා යුත්තේ එසේ වූ මනුෂ්‍යත්වයේ වඩාත් ඉහල ස්ථරයන් බවයි මගේ හැ`ගීම. ඉතිහාසයේ මේ නිශ්චිත මොහොතෙ පමණක් ජීවත් වන සුවිශේෂී සත්ත්වයන් වන අපි ලංකාව වගේ අසම්පූර්ණ රාජ්‍ය කෑල්ලක, එහෙම නැත්තං ¥පතක ජීවත් වීම තුලින් සිද්ධ වෙන්නෙ අපිට අපි තුල තිබෙන සම්පූර්ණ මනුෂ්‍යත්වය අත්විඳ ගැනීමට අවස්ථාවක් නොලැබම මිය යාමට සිද්ද වීම පමණයි. මිනිහෙකුට තම මනුෂ්‍ය දක්ෂතාවයේ ඉහළම අදියරට ල`ගාවීමට නම් ඔහු ඉපදෙන වෙලාවෙ ලෝකෙ තියෙන දියුණුම අධිරාජ්‍යයට යාව ඇති කලාපයක, වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ලෝක දැනුම් පද්ධතියේ මුදුන් මල්කඩ බදු ස්ථානයක ඉපදීම අවශ්‍ය වෙනව. ඉතින් මගේ යෝජනාව වෙන්නෙ ලංකාව කුමක් හෝ විශාල දියුණු රාජ්‍යයක කොටසක් බවට පත්කර තමා ඉපදී ඇති කාලයේ ලෝකය තුලින් ලැබිය හැකි සියලූම අවස්ථාවන් ලබා ගැනීමට ඇති හැකියාව ලංකාවෙ මිනිසුන්ට ලබාදෙමු යන්නයි.

ඩෙනිස් පෙරේරා
Lanka Colonial Front

අලූත් සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කරන්න අපිට පුළුවන්ද?


කොටස 1

අසා සිටින්න.

මිනිසා මේ මොහොතේ මුහුණ දෙන ලොකුම අර්බුද වලින් එකක් තමයි නිර්මාණශීලීත්වය ගැන තියෙන අර්බුදය. කොහොමද එක් එක් පුද්ගලයාගේ නිර්මාණශීලී නිදහස් වීමක් එලියට ගේන්නෙ? අපි ඒ ප‍්‍රශ්නය නිකම් මතුපිටින්, ඇහෙන පමණින් විතරක් ගන්නෙ නැතුව ඒ ප‍්‍රශ්නය ගැඹුරින් ගත්තොත් අපිට පුළුවන් වෙයි ‘නිර්මාණශීලීත්වය’ කියන වචනෙ පූර්ණ අර්ථයන් හොයා ගන්න. මට හිතෙන්නෙ මේකයි ඇත්ත ප‍්‍රශ්නය. නැතුව මොන විදිහෙ දේශපාලනික වෙනසක් වෙනුවෙන් ද කි‍්‍රයාත්මක වෙන්නෙ කියන එකවත්, මොන විදිහෙ ආගමක්ද අදහන්නෙ කියන එකවත් නෙමෙයි. කොහොමද මේ තනි තනි මිනිසාෙරැු් නිර්මාණශීලීත්වයට නිදහස් වෙන්න ඉඩක් හදන්නෙ? පොඩිකාලෙදි විතරක් නැතුව මිනිසාට ජීවිතය පුරාම නිර්මාණශීලී විදිහට ජීවත්වෙන්න පුළුවන් අවකාශයක් නිර්මාණය කරන්නෙ?

කොහොමද පුද්ගලයාගේ ශක්තිය නිසිමගට ගන්නෙ සහ ඒ ගැනීමෙන් පුද්ගලයාගේ ජීවිතය වඩාත් පුළුල් සහ සුවිශේෂී කරන්නෙ?
මට හිතෙන්නෙ විප්ලවය වෙන්න ඕන හු`ගක් ගැඹුරින්. කොටසක් විදිහට නෙමෙයි. එකිනෙක සම්බන්ධිත පූර්ණ විප්ලවයක් ඇතුළතින් ඇරඹෙන්න ඕන. පිටතින් නෙමෙයි. ඒත් ඒ අභ්‍යන්තර විප්ලවයට නම් අපි දැනගන්න ඕන අපේ සිතුවිලි ක‍්‍රියාත්මක වෙන හැටි. අපි ගැන ඇත්ත දැනීමක් අපිට ඕන කරනවා. ඒ තමා ගැන දැනීම නැතිව විප්ලවය අරඹන්න බෑ. ඒ නිසා වඩාත් වැදගත් තමන් ගැන දැනීම. තමන්ගෙ මනසේ විදිහ ගැන දැනීම. මේ විප්ලවය හුදු හැ`ගීම් මාත‍්‍රයක්ද කියන එක ගැන නිසැක වැටහීම. මොකද සම්පූර්ණ මනස වෙනුවෙන් මිස හැ`ගීම් කොටසක් වෙනුවෙන් කරන විප්ලවයක පලක් නෑ. මේ සඳහා මුලින්ම අපි ඉගෙන ගන්න ඕන ‘සාවධාන වෙන්නෙ’ කොහොමද කියන එක.

ඇතුළත පැවැත්මෙන් අපිට කියන දේට සාවධාන වෙන්න පුළුවන් අපි අතර ඉතාම කීප දෙනෙකුට විතරයි. අනිත් හැමෝම ඒ ‘ඇතුළත හ`ඩ ’ මොකක් හරි දෘෂ්ටිකෝණයකින් පරිවර්තනය හෝ අර්ථකතනය කරනවා. හින්දු, මුස්ලිම්, කොමියුනිස්ට් මේ ආදී ඕන එකක් වෙන්න පුළුවන්. අපි දෙයක් අහගෙන ඉන්නෙ අපේ අදහස්, මතවාද, විනිශ්චයන් සහ විශ්වාසයන් ඇතුලෙන්. ඇත්තටම අපිට කිසි දෙයක් ඇහෙන්නෙ නෑ. අපි අහගෙන ඉන්නෙ අපේ පුරෝකල්පන, නිගමන සහ සහ අත්දැකීම් වලට එක`ග දේ විතරයි. අපි නිතරම අර්ථකතනය කරනවා අපිට ඇහෙන දේ. ඒ නිසා කොහොමවත් තේරුම් ගැනීමක් සඳහා ඉඩක් නෑ. එහෙනම් කොහොමද ඒ තේරුම් ගැනීම කරා යන්නෙ? කිසිම නැංගරුම් ලෑමකින් තොරව පැහැදිිලිව ඇහුම්කන් දීමෙන්. නිගමන වලින් බැහැරව, කෙලින්ම ඇසෙන දේ අසා සිටීමෙන්. එතෙකොට අපිට පුළුවන් ඕනෑම අර්බුදයක් ගැන එක්ව හිතන්න. ඔබ අසා සිටීමේ කලාව දන්නවා නම්, ඇසෙන යමක ඇත්ත දැන ගන්නවා විතරක් නෙමෙයි, වරද වරද හැටියටත්, වරද පිටුපස ඇති ඇත්තත් ඔබට පේන්න ගන්නවා. නමුත් ඔබ අසා සිටින්නේ වාදයට පැටළෙන මනසකින් නම් එතන කිසි තේරුම් ගැනීමක් සිද්ද වෙන්න ඉඩක් නෑ. වාදයක් කියන්නෙම තවත් අදහසකට එරෙහිව ඔබේ අදහසයි. තවත් විනිශ්චයකට එරෙහිව ඔබේ විනිශ්චයයි. ඒකෙන් ඇත්තටම ඔබට ඇසෙන දේ තුල ඇති සැබෑව සොයා යාමේ මග අහුරාවි.

(තව කොටසක් ලබන සතියේ*

ජිඞ්ඩු ක‍්‍රිෂ්ණමූර්ති.

කරුප්පන්ගෙ ඇඳ


අපිට නිදාගන්න ඇඳ දීලා

කරුප්පන් බිමට ගියා

පුංචිම පුංචි ඇඳක්.
එකම පැත්තට හැරිලා බදාගෙන

අපි හු`ගක් රස්නෙ හීන දැක්කා

කරුප්පන් හීතලට බිම නිදාගෙන හිටියා.
ඇඳේ කොට්ටෙ යටින්

කරුප්පන්ගෙ කැත්ත

මහ ? බිමට වැටුණ
සද්දෙට ඇහැරිලා

මං එයාව ඉම්බා

ඇහැ නොඇරෙන්න.
පත්තර පිටු ගොඩක් උඩ

කරුප්පන් කෙඳිරි ගෑවා

පුරුදු තනියට.

ඉර එන්න කලින්

දොර ළ`ගට ඇවිත් කරුප්පන්

‘‘නෝනා පිරිත් ටිකක් දාන්නකෝ’’
? පුරා එකට ගුලි වෙච්ච අපි

කරුප්පන්ගෙ තනි ඇඳ දෙපැත්තේ ඉඳගෙන

පිරිත් අහන් හිටියා
එවං මේ සුතං සමයං භගවා

සාවත්ථියං විහරති.

සිනමාව කියන්නෙ ජීවිතය..නැවත ජීවිතය.


චිත‍්‍රපටි හදන්න හිතන සහ හදන අයගෙන් අහන්න තියෙන පිලිවෙලක් නැති ප‍්‍රශ්න කීපයක් තියෙනවා. මේ ඒවා අතරන් කීපයක්.

එක චිත‍්‍රපටියකට වඩා තව එකක් හොඳයි කියලා කියන්නෙ කොහොමද?

මෙගා එකකට කරන්න බැරි චිත‍්‍රපටියකින් කරන්න පුළුවන් දේවල් මොනවද?

චිත‍්‍රපටි හදන්නෙ මොකටද?

ඒත් ලංකාවෙ අපි හිතන්නෙ ඊට වඩා හු`ගක් ලොකු ප‍්‍රශ්න.

මම චිත‍්‍රපටිය හදන්නෙ කාන් වලටද? රොටර්ඩෑම් වලටද?

මගේ චිත‍්‍රපටිය හදන්නෙ තර්කොව්ස්කි වගේද? බර්ග්මාන් වගේද? නැත්තං වීරසේතුකල් වගේද? (පෝලන්තෙ චිත‍්‍රපටි ඉස්කෝලෙදි එහේ හිටපු හැමෝටම තිබුණෙ බැට් සින්ඩ්‍රෝමය. ඒ කියන්නෙ බර්ග්මාන්, ඇන්ටෝනියෝනි, තර්කොව්ස්කි ආවේස වීම. මෙහේ ඒකෙ වෙන විදිහක්*

චිත‍්‍රපටිය හදන්න සල්ලි හොයාගන්නෙ කොහොමද? හර්බ්ට් බාස් දානවද? (ප‍්‍රසන්න විතානගේ වගේ* මනෝගෙ කොම්පැණියෙන් ගහනවද? (සංජීව පුෂ්පකුමාර වගේ* මොකවත්ම නැත්තං විතරක් ලක්ෂෙකින් දෙකකින් ගහනවද? (චින්තන-උදයා වගේ*

මේ හැම එකකින්ම පේන එක ඇත්තක් තියෙනවා. ඒ තමයි අපේ රටේ ඇත්ත චිත‍්‍රපටි හැදෙන්නෙ නෑ කියන එක. චිත‍්‍රපටිකරුවකේ විදිහට අපි අපෙන්ම අහලා විසඳගෙන අපේ ප‍්‍රකාශනයක් වෙනුවෙන් ගන්න ට‍්‍රයි එකකට වඩා ලංකාවෙ මුණගැහෙන්නෙ ෆේක් එකක්. බොරුවක්. ඒකෙ බරපතල අවුලක් තියෙනවා. ඒ තමයි අපේ රටේ සිනමාව කියලා ස්ථාවර වෙලා තියෙන්නෙ ඇත්ත ආර්ට් එකක් නොවෙන එක. නැත්තං එහෙම ඇත්ත ගවේශණයක් ගැන දෙබසක් අපේ රටේ නැති එක. සිනමාව කියලා අපේ සංවිධානය කරන හරි ලියන හරි හැම දේකින්ම වෙන්නෙ මේ බොරුව පිම්බෙන එක විතරයි. අපේ රටේ දැනුම කියලා ආනයනය කරලා බෙදාහරින කිසිම දෙයක් සිනමාව ගැන ආත්ම විශ්ලේෂණයකට යන්න පොළඹවන්නෙ නෑ. ඒ වෙනුවට තවත් ලොකුවට ඒ බොරුව නිර්මාණය කරනවා. සම්මාන ගන්න, දෙවිවරු වගේ බැබලෙන්න මිසක් ජීවිතය කියවන්න සිනමාව පාවිච්චි කරන හැටියක් ගැන අපේ සංවාදයක් වත් පුහුණුවක් වත් නෑ.

’ඉස්සර චිත‍්‍රපටිකාරයෙක් කිව්වම මිනිස්සු බැලූවෙ හරි ගෞරවේකින්. ඒත් මේ හැන්ඩිකැම් වලිනුත් චිත‍්‍රපටි හදන්න ගත්තට පස්සෙ ඒ ඔක්කොම නැති වුණා‘

එක දවසක් ලංකාවෙ ඉතාමත් ප‍්‍රගතිශීලි කියන සිනමාකරුවෙක් කියද්දි මට ඇහුණා.

මේ සිතීම ගැන අදහසින් ඉද්දි දවසක් මට රේ කානි කියපු කතාවක් මුණගැහෙනවා. ‘‘මම මෙතන කියන කිසි දෙයක් පොත් වලින් කියවලා හෝ චිත‍්‍රපටි ගැන ඉගෙන ගන්න ශිෂ්‍යයෙක් විදිහට පංතියෙදි අහපු හෝ දේවල් නෙමෙයි. මේ දේවල් ආර්ටිස්ට්ලාගේ ලියුම්, දිනපොත් සහ ඒ අය කරපු වැඩ වලින් එකතු වුණු අදහස්. මම ආර්ට් ගැන දන්න දේවල් ගොඩක් වගේම මම ජීවිතය ගැන දැනගත්ත දේවල් ගොඩක් වෙනුවෙනුත් මම ආර්ටිස්ට්ලට ණයගැතියි. ඒ අය හොඳ ගුරුවරු, මම දන්න විචාරකයන්ට සහ ප්‍රොෆෙසර්ලට වැඩිය. මම මේ අදහස් අතීතයෙදිත්, වර්තමානයෙදිත්, අනාගතයෙදිත් හිටපු, ඉන්න සහ ඇතිවෙන ආර්ටිස්ට්ලා වෙනුවෙන් පුද කරනවා‘‘

ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නෙ (මං කැමති නෑ කලාකාරයා කියන වචනෙ පාවිච්චි කරන්න* අනිත් හැමදේකටම වඩා ඇත්ත කියන කෙනෙක්. මාධ්‍ය වලින් පුම්බපු පුස්ලෝඩං සහ ඒවා කරමින් ඉන්න බොරුකාරයො විතරක් ඉන්න සමාජයක මෙහෙම අය ඉන්නෙ එක්කෙනයි දෙන්නයි. ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කොඳුරනවා අනිත් කිසි කෙනෙක් කියන්න කටවත් අරින්නෙ නැති රහස්. එයා එයාගෙ ජීවිතය ගැන පුද්ගලිකම රහස් හා අත්දැකීම් අනිත් අය එක්ක බෙදා ගන්නවා. බය වෙන්න දෙයක් නෑ. අතිශය පුද්ගලික දේවල් කතා කරන්න. ජීවිතේ ගැන ඔබේ අවිනිශ්චිතතා සහ සැක අනිත් හැමෝටමත් එහෙමයි.

බොරු හැ`ගුම්බර මනස්ගාත වලින් හැමදෙයක්ම පිරිලා හින්ද අපිට ඇත්ත දෙයක් දකින්න අමාරුයි. අපි බලන චිත‍්‍රපටිවල හැ`ගීම් හරියට පොප් සිංදුවක වගේ ක්ලීෂේ ගොඩක්. මැගසින්, ටීවී ප්‍රෝග‍්‍රෑම් විතරක් නෙමෙයි ප‍්‍රවෘත්ති පවා ක්ලීෂේ. අපි අපේ සංස්කෘතියෙ විදිහට ගැළපෙන චිත‍්‍රපටි හදන්න ඕනද? නැත්තං මහින්ද චින්තනයට හරි වෙන මොකක් හරි දර්ශනවාදෙකට ගැළපෙන්න චිත‍්‍රපටි හදන්න ඕනද? කාලයක් තිබුණ හැමෝම ඞ එකට ගැළපෙන විදිහට චිත‍්‍රපටි හැදුවා. එළියෙ අපි ජීවත් වෙන සංස්කෘතිය අපිට බලපානවා තමයි. ඒත් අපි අපේ චිත‍්‍රපටිය හදන්නෙ අපිට ඇත්තටම හිතෙන දේ ගැනද, නැත්තං අපිට හිතන්න බලකරන දේ ගැනද කියලා අවධානවත් වුණොත් අපිට පුළුවන් වෙයි මේ අවුල ලිහාගන්න.

අපිට ඇත්ත හැ`ගීම් දකින්න පුළුවන් සිනමාවක් නෑ. හැමදේම ප්ලාස්ටික්. අනුකරණ. ඒක නිසා ඇත්ත හැ`ගීමක් දැක්කොත් එකපාරටම අපිව තිගැස්සෙනවා. නැත්තං හිනා යනවා. මයික් ලේ එක තැනක කියනවා එයා බලපු වේදිකා නාට්‍යයක නිෂ්පාදකයන් බලාපෙරොත්තු නොවුණු විදිහට පි`ගන් ගොඩක් තිබ්බ මේසයක් එකපාරට කඩන් වැටුණලූ. එතකොට ර`ගපාන අය ඒ පි`ගන් අල්ල ගන්න ද`ගලද්දි ආපු ඇත්ත ඉරියවු එක්ක මුලූ නාට්‍යය පුරාම ඒ අය කරපු බොරුව පේන්න ගත්තලූ.

ඕන මෝඩයෙකුට පුළුවන් දුර රූපයක ගොඩක් වෙලා තියාගෙන ඉඳලා යටින් ලා මියුසික් එකක් යවලා තනිකම නැත්තං හුදකලාව පෙන්නන්න. හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් නැත්තං ‘පොයින්ට් ඔෆ් විව්‘ ෂොට් එකකින් අනතුරක් දනවන්න. කී ලයිට් ගහලා බය පෙන්නන්න. ජම්ප් එඩිට් එකකින් පුදුමය පෙන්නන්න. ඒ වගේ මැජික් මැජික්කාරයන්ට තියන්න. මොකක් හරි වෙලාවකදි අපි හිතනවා නම් වැඩිය මොඞ්/ සම්භාව්‍ය විදිහකට දෙයක් චිත‍්‍රපටියකට ගේන්න, ඒ කියන්නෙ අපි වට්ටෝරුවට වැටිලා. අපි ජීවිතේ ගැන කියන්න ෂෝට් කට් හොයනවා.

අපි චිත‍්‍රපටියක් කියලා හිතන්නෙ ‘හොඳ කතාවක්‘. ඒ හිතුවිල්ල හරිම ළදරුයි. චිත‍්‍රපටියක් කියන්නෙ කතාවකට වැඩිය හු`ගක් ලොකු දෙයක්. චිත‍්‍රපටියකින් පුළුවන් මිනිස්සුන්ට අලූත් විදිහකට දේවල් දකින්න, අහන්න පුරුදු කරන්න. ඒකට කතාවට පිටින් අත්දැකීමක් විදිහට චිත‍්‍රපටිය තේරුම් ගන්න පුළුවන් පරිණතකමක් ඕන. අපි අත්දැකීමක් ඇතුළට යනවා. දාර්ශනිකයො වගේ දේවල් පැහැදිලි කරන්න නෙමෙයි. අපි දන්නෙත් නැති අත්දැකීමක් ඇතුලට අපි රූප දිගේ ගමන් කරනවා. ඒ අවංකකමයි අපේ චිත‍්‍රපටිය නරඹන පේ‍්‍රක්‍ෂකයාට දැනෙන්නෙ. අපි කොයිතරම් සියුම් දේවල් චිත‍්‍රපටියකින් කියනවද කියන එකයි නිර්මාණශීලීත්වය. කොයි තරම් අලූත් විදිහට විඳින්න මිනිස්සුන්ව පුරුදු කරනවාද කියන එකයි වැදගත්. හොඳ චිත‍්‍රපටියක් කියන්නෙ මොළයේ සැත්කමක්. ස්නායු පද්ධතිය අලූතෙන් වයරින් කරනවා වගේ වැඩක්. ඒත් ඒකට චිත‍්‍රපටිය හදන කෙනාට ඒක ඇත්තටම දැනිලා තියෙන්න ඕන. දැනෙන්න තරම් ගැඹුරක් තියෙන්න ඕන.

තෝරගන්න ප‍්‍රධාන චරිතෙ සහ එයාගෙ ආශාවන් වටා චිත‍්‍රපටිය ලියාගෙන යන එක අපි සාමාන්‍යයෙන් කරන විදිහ. ඒක අපිට එන්නෙ හොලිවුඞ් චිත‍්‍රපටි වලින්. ඒත් ජීවිතේ එහෙම නෑ. ඒක ලක්‍ෂ්‍යයකට නාභිගත කරන්න ගියාම හරි කැත වෙනවා. චිත‍්‍රපටිය ලියද්දි ගලාගෙන යන්න ඉඩ දෙන්න. චිත‍්‍රපටියෙ චරිත ලියද්දි තමන් ගැන හිතන්න. අපි කියන්නෙ අපි විසින් අපි කියලා හිතන අපිට නෙමෙයි. ඇත්තටම ඊට ප‍්‍රතිවිරුද්ධ ‘අපි‘ට. අපි කියන්නෙ අපේ ආශාවන්, උගත්කම්, අරමුණු නෙමෙයි. අපි කියන්නෙ අපි සවිඥාණකව තේරුම් ගන්න ටිකට නෙමෙයි. ඒක නිසා අපි ගැන කියනවා නම් ඒ ගොඩනැගීම සිද්ද වෙන හැ`ගීම් සහ බුද්ධිමය පද්ධතීන් ගැන හිතන්න.

චිත‍්‍රපටි දැන් මේ විදිහට රෝගයක් හෝ විකාරයක් වගේ වෙමින් යන්නෙ චිත‍්‍රපටි අධ්‍යක්‍ෂවරු බිස්නස්කාරයො වෙමින් යන නිසා කියල රේ කානි කියනවා. එයා එතනදි උදාහරණ විදිහට ගන්නෙ ස්පීල්බර්ග් ව. බිස්නස්කාරයන්ගෙ සිනමාව වෙනුවට ආර්ටිස්ට්ලාගේ සිනමාවක් අපිට අවශ්‍යයි කියල රේ කානි කියන්නෙ ඒක වෙන්න පුළුවන් එකම තැනත් ස්වාධින සිනමාව කියල අවධාරණය කරමින්.

ෆිල්ම් උගන්නන අය හරි කැමතියි ගෝඞ් ෆාදර්, පල්ප් ෆික්ෂන් හරි බ්ලේඞ් රනර් වගේ චිත‍්‍රපටි උදාහරණ විදිහට අරන් උගන්නන්න. ඒ අය කවදාවත් ‘වැන්ඩා‘ ‘ස්ලීප් වත් ඇන්ගර්‘ වගේ චිත‍්‍රපටි ගැන කතා කරන්නෙ නෑ. ඒවා කතා කරන්න ජීවිතය ගැන දැනුම, දේශපාලනය වගේ දේවල් ඕන වෙනවා. ඒත් කලින් කියපු චිත‍්‍රපටි කිසි ගාණකට නැතුව ආකෘති විදිහට උගන්නගෙන යන්න පුළුවන්. අරමුණක් සොයා ගෙන යන, ප‍්‍රහේලිකා විසඳන චිත‍්‍රපටි ජනප‍්‍රිය වෙන්නෙ ඒවා හු`ගක් අඩු බුද්ධි මට්ටමකින් තේරුම් ගන්න පුළුවන් නිසා. කිසි ජීවිතේ ගැඹුරක් හෝ අත්දැකීමක් ඒවා තේරුම් ගන්න ඕන නොවෙන හින්ද. ජෝන් ලෙනන් කියනවා, ජීවිතේ කියන්නෙ අපි සැලසුම් කරද්දි එලියෙ සිද්ද වෙන දේ කියල.

හු`ගක් මෑතක අපිචත්පොන්ග් වීරසේතුකල්ගෙ ‘අතීත ජීවිත සිහි කළ හැකි අන්කල් බුම්මෙ‘ බලන්න ගත්තම මට හිතුනා වීරසේතුකල් මොන තරම් අවංකද කියල. උදේ පාන්දර මී හරකෙක් කඹයක් ලිහාගෙන යන තැනකින් චිත‍්‍රපටිය ආරම්භ වෙනවා. ඒ දෙබස් කියවද්දි මට මං ගැනම ලැජ්ජ හිතුණා. කියන්න ඕන දෙයක් ගැන අපේ චිත‍්‍රපටි වල චරිත කතා කරද්දි වීරසේතුකල්ගෙ චිත‍්‍රපටිවල චරිත කතා කරන්නෙ අරමුණක් නැතුව. හැ`ගීමක් වෙනුවෙන්. ඇත්ත ජීවිතේදි වගේම ඒ දෙබස් ඉබාගාතෙ යනවා. හරිම සියුම් විදිහට නිරායාසයෙන් හැ`ගීම් දෙනවා. ඒ චරිත හුස්ම ගන්නවා අපිට දැනෙනවා. අපිත් ඒ චරිත මැද්දෙ ඉඳන් ඕපා¥ප කියනවා. ඒත් අපේ චිත‍්‍රපටි වල චරිත මොනතරම් කාඩබෝඞ්ද? ඒ චරිත ලියපු අපි කොයි තරම් කාඞ්බෝඞ් ද?

ඇයි හැම චිත‍්‍රපටියකම ආදර කතාවක් තියෙන්නෙ? නැත්තං සෙක්ස් සීන්ස් තියෙන්නෙ? ඒකෙන් පේන්නෙ චිත‍්‍රපටියෙ අධ්‍යක්‍ෂවරයාට තනි චරිත ගැන හිතා ගන්න බැරිකම. අපි ආසයි ආදර කතා බලන්න, මොකද එතකොට අපිට පුළුවන් අපේ ඇත්ත මගඇරලා ඉන්න. අපි ආසයි ලිංගික දර්ශන බලන්න, මොකද අපිට පුළුවන් එතකොට තෘප්තිමත් වෙන්න. ඒත් ඒක ජීවිතේ ගැන ඇත්ත නෙමෙයි.

දන්නවා වැඩිකම තමයි ආර්ට් එකකට තියෙන ලොකුම බාධාව. අධ්‍යක්‍ෂ දන්නවා චරිතවලට මොනවද වෙන්නෙ කියල. චරිත දන්නවා ඊළ`ගට මොකද වෙන්නෙ කියල. පේ‍්‍රක්‍ෂකයාත් දන්නවා අනිත් හැමෝම දන්න දේ. ඉතිං මොකද්ද මේ චිත‍්‍රපටියෙන් වෙන්න පුළුවන්? ඒක හරි බෝරිං. ජීවිතේ දේවල් වෙන්නෙ දැනගෙන නෙමෙයි. තර්කොව්ස්කිගේ සැක්රිෆයිස් චිත‍්‍රපටියෙ එක තැනක ලොකු සද්දයක් ඇහෙනවා. කිරි ජොග්ගුවක් ඉහිරෙනවා. ඇත්තට සද්දෙ ඇතිවෙච්ච හැටි පෙන්නන්නෙ නැතුව මේ ටික පෙන්නන එක මේ තරම් දැනෙන්නෙ ඇයි? ජීවිතේ පෙන්නන දේට වඩා දේවල් පෙන්නන්න යන්න එපා කියල රේ කානි කියනවා.

චිත‍්‍රපටියෙන් කියන්නෙ යන්නෙ මොනවද කියලා හදන්න කලින් දැනගන්න ඕන කියල සිද්ධාන්තයක් වගේ එකක් අපේ රටේ චිත‍්‍රපටි හදද්දි මුණ ගැහෙනවා. චිත‍්‍රපටියක් හදද්දි ඒක දැනගෙන පටන් ගන්න නම් එපා. චිත‍්‍රපටියක් කියන්නෙ සංවාදයක්. අධ්‍යක්‍ෂවරයාත් ඒක ඇතුලෙ හොයාගෙන යන්න ඕන. චරිත වල ඇතුල් සිතුවිලි, සිද්ධි වලට මුහුණ දෙන හැටි, මේ දේවල් කලින් නිශ්චය කරන්න බෑ. චිත‍්‍රපටියෙදි මුණ ගැහෙන්න ඕන.

සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා අපේ රටේ මෙගා නාට්‍ය චිත‍්‍රපටි වලට වඩා ගැඹුරුයි කියල. එකම අච්චුවකට තියල හදන එක මෙගා වලටත් චිත‍්‍රපටි වලටත් දෙකටම පොදුයි. ඒත් හු`ගක් සම්භාව්‍ය කියන චිත‍්‍රපටි වලට වඩා හොඳට සමහර මෙගා වල ජීවිතේට කැමරාව අල්ලනවා. දැන් මෙගා වල චරිත මූණ දෙන ප‍්‍රශ්න සංකීර්ණයි චිත‍්‍රපටි වල චරිත මූණ දෙන බ්‍රොයිලර් ප‍්‍රශ්න වලට වඩා.

‘‘චිත‍්‍රපටිය කරද්දි කීපවතාවක් චරිත නැවත නැවත වෙනස් කළේ නැත්නම් ඔබ විවෘත මනසකින් චිත‍්‍රපටිය කරලා නැහැ. ඔබට වෙනස් වෙන්න ඉඩක් තියාගෙන නෑ. ජෝන් කැසවේටිස් කීප වතාවක් නැවත නැවත එඩිට් කරමින් චරිත ගැන තමන්ගෙ අදහස් වෙනස් කළා.’’

- රේ කානි.
‘‘චිත‍්‍රපටි කරනවා කියන්නෙ ගවේෂණය. මම මොන එහෙකටද මම දැනටමත් දන්න දෙයක් ගැන චිත‍්‍රපටියක් හදන්නෙ?’’

-ජෝන් කැසවේටිස්

(රේ කානිගේ ලිපියක අනුවර්තනයක්.*

(රේ කානි- ඇමරිකාවේ බොස්ටන් විශ්ව විද්‍යාලයේ චිත‍්‍රපට අංශයේ ආචාර්යවරයෙක්. චිත‍්‍රපට සම්බන්ධ න්‍යාය ඉදරිපත් කරන්නෙක් සහ විචාරකයෙක්*

චින්තන ධර්මදාස

BLOG: මරණය ඉදිරියේ පසුතැවීම


Bonny Ware විසින් ලියා තිබුණු සටහනක් මගේ මිතුරෙක් මට එවා තිබුණා - පාවුලෝ කොයෙලෝ

අවුරුදු ගාණක් මම වේදනා විඳින මරණය එන තෙක් බලා ඉන්න රෝගීන් සඳහා ප‍්‍රතිකාර කරන තැනක සේවය කළා. මගේ රෝගීන් නිවෙස් කරා ගියේ මරණය බලාපොරොත්තුවයි. මට පුළුවන් වුණා හරිම අපූරු මොහොතවල් ඔවුන් එක්ක ගත කරන්න. ඔවුන්ගේ අවසාන සති තුනේ ඉඳන් දොළහක් දක්වා කාලයක් මම ඔවුන් එක්ක හිටියා.

තමන්ගේ මරණය ඉදිරියේ මිනිස්සු ගොඩක් ඇතුලතින් වැඩෙන්න ගන්නවා. මම එතනදි ඉගෙන ගත්තා කවදාවත් කෙනෙකුගේ වැඞීමට ඇති හැකියාව අවතක්සේරු නොකරන්න. සමහර වෙනස්කම් මතුපිටින් සිදු වුණු දේවල්. හැම කෙනෙක්ම විවිධ හැ`ගීම් ධාරා අත්විඳිමින් සිටියා. ප‍්‍රතික්‍ෂේප වීම, බය, තරහ, පලිගැනීම, දරුණු ලෙස නොතකා හැරීම ඇතුලෙන් අවසානයේ සියල්ල බාර ගත හැකි තැනක් දක්වා ඔවුන් වර්ධනය වුණා. හැම කෙනෙක්ම ඒ අයගේ සමුගැනීමට කලින් ඒ අය තුල සාමය අත්පත් කර ගත්තා.

ඔවුන් පසුතැවිලි වෙන හෝ වෙනස් විදිහකට කළා නම් කියා දැන් සිතෙන දේවල් ගැන විමසද්දි නිතරම මතු වුණු පොදු කාරණා තිබුණ. මේ ඒ අතරින් හු`ගක් කියවුණු පහක්.

1. මට මගේ ඇත්ත විදිහට ජීවත් වෙන්න පුළුවන් වුණා නම් (අනිත් අයට ඕන විදිහට නැතිව.*

බොහොමයක් අය තුල තිබුණු පසුතැවීමක්. කෙනෙක් මරණය දක්වා ඇවිත් ආපහු හැරී බලද්දි හු`ගක් පැහැදිලිව පේන්න ගන්නවා. තමන්ට සැබෑ කර ගත නොහී අතපසු වුණු හීන..ගොඩක් අයට ඔවුන් විසින්ම කළ සහ නොකළ තෝරා ගැනීම් නිසා ඒ අයගේ හීන වලින් බාගයක් වත් ජීවත් කරන්න බැරි වෙනවා . ඒ බව ඔවුන්ට මරණය ආසන්නයෙදි ඔවුන්ට දැනෙන්න ගන්නවා.

ඔබේ හීන වලින් යම් පමණක් හෝ ජීවත් කරන්නට උත්සාහ කිරීම හරිම වැදගත්. ඔබේ ශරීරය දුර්වල වෙලා මරණය එලිපත්තෙදි ඒක කරන්න හු`ගක් පරක්කු වැඩියි. සෞඛ්‍ය සම්පන්න බව විසින් ඔබට ලබා දෙන නිදහස ගැන එය ඔබෙන් ඈත් වී යන තෙක් වැටහෙන්නෙ නැහැ.

2. මම මේ තරම් වැඩ කරන්න කාලය ගත නොකළා නම්..

මට මුණගැහුණු හැම පිරිමි රෝගියෙක්ම මේ පසුතැවිල්ල අත්වින්දා. ඒ අයට දරුවන්ගේ තාරුණ්‍යය සහ ඔවුන්ගේ සහකාරියන්ගේ සමාගමය අහිමි වීම ලොකු දුකක් අරන් ඇවිත් තිබුණ. කාන්තාවන් සමහරකුත් මේ දුකෙන් පීඩා වින්දා. ඒත් එතන හිටපු බොහොමයක් වැඩිහිටි පරපුරේ කාන්තාවන්ට එදාවේල වෙනුවෙන් මේ විදිහට සටන් කරන්න සිදුවෙලා තිබුණෙ නෑ. ඒත් මම ප‍්‍රතිකාර කළ පිරිමි හැමෝම වගේ ඔවුන්ගේ රැුකියාව වෙනුවෙන් ජීවිතේ වැඩි කාලයක් ගත කිරීම ගැන පසුතැවිලි වුණා.

ජීවිතේ සරල කර ගැනීමෙන් සහ සිහියෙන් යුතුව ජීවත් වීමෙන් ඔබට ජීවත් වීම වෙනුවෙන් වැඩිපුර මහන්සි වීම අඩු කර ගන්න පුළුවන්. වඩාත් ජීවිතේ ඇතුලෙ විවේකය සලසා ගැනීමෙන් ජීවිතේ අලූත් අවස්ථාවන්ට විවෘත වෙන්නත්, ඔබටම ගැලපෙන ජීවන විලාසයක් නිර්මාණය කර ගන්නත් පුළුවන්.

3. හිතෙන දේ ප‍්‍රකාශ කරන්න මට පුළුවන් වුණා නම්..

අනිත් අයගෙ හිතසුව පිණිස බොහොමයක් අය තමන්ගෙ හැ`ගීම් පාලනය කරනවා. මේකෙන් වෙන්නෙ ඔවුන් හැමදාම එකම මෝඩ වටපිටාවක හිරවෙන අතරෙ ඔවුන්ට ඇති සැබෑ හැකියාවන් ස්පර්ශ කිරීමට ඉඩක් නොලබන එක. ඒ විදිහට තමන් තුලම හිරවීම සහ විඳවීම නිසාම ඔවුන් පසුකාලීනව රෝගී වෙනවා.

අපිට අනෙක් අයගෙ සිතීම් පාලනය කරන්න බැහැ. මුලදි ඇතැම් අය ඔබගේ විවෘත අදහස් පළකිරීම් ගැන සහ අවංක බව ගැන විරෝධයන් ගෙනාවත් පසුව එයින් ඔබේ සම්බන්ධතා වඩාත් හොඳ මට්ටමක් දක්වා වැඩෙන්න ගනීවි. ඔබේ ජීවිතේට වාරණයක් වුණු සම්බන්ධතා ඔබෙන් ඉවත් වේවි. කොහොම වුණත් එය ඔබට හොඳක්.

4. මගේ යාලූවො එක්ක මට ඉන්න ලැබුණා නම්..

පරණ යාලූ මිත‍්‍රත්වයේ ආස්වාදය බොහෝ විට දැනෙන්නෙ මරණය ළං වෙද්දි. ඒත් ඒ වෙද්දි ඒ සම්බන්ධතා ආයිමත් මුණ නොගැහෙන තරම් දුරස් වෙලා තියෙන්න පුළුවන්. ජීවිතේ නොයෙක් දේවල් අතරෙ කාලයක් යද්දි යාලූකම් අමතක වෙලා යනවා. ඒ යාලූකම් වෙනුවෙන් කාලයත්, මහන්සියත් නොයෙදීම ගැන එතන හිටපු ගොඩක් අය පසුතැවිලි වුණා. මරණය ළ`ගදි ඒ යාලූවො ගැන ඒ ගොල්ලො දුක් වුණා.

5. මම මගේ ජීවිතය සතුටින් ගත කළා නම්..

මේක පුදුම හිතෙන තරම් පොදුවේ කියවුණු දෙයක්. ගොඩක් අය ජීවිතේ කෙලවරට එනකල්ම තේරුම් අරගෙන තිබුණෙ නෑ සතුට කියන්නෙ තෝරා ගැනීමක් කියල. ඒ අය ඒ ගොල්ලන්ගෙ පරණ පුරුදු සහ රටාවලම හිර වෙලා ජීවත් වුණා. හුරුපුරුදු කමේ සුවපහසුව ඒ අයගෙ හැ`ගීම් සහ ශාරීරික ජීවිතයත් අරක් ගෙන තිබුණ. වෙනස් වෙන්න ඇති බය නිසා ඒ අය අනිත් අයටත්, තමන්ටමත් ජීවිතය තෘප්තිමත් බව අ`ගවන්න පෙළඹුණා. ඒත් ජීවිතේ පතුලෙන්ම ඒ අයට ඕන වුණා හයියෙන් හිනාවෙන්න. ආයිමත් ජීවිතේ සරල මෝඩ දේවල් වල ආස්වාදය විඳින්න.

ඔබ මරණාසන්නව ඉඳිද්දි අනිත් අය ඔබ ගැන සිතන දේවල් තවදුරටත් වැදගත් නෑ. හැම දෙයක්ම සරල විදිහට අත්අරින්නත්, සිනාමුසුව සමුදෙන්නත් ඔබට පුළුවන් නම්, එච්චරයි වැදගත්.

ජීවිතය කියන්නෙ තෝරා ගැනීමක්. නැවත නැවත ජීවිතය තෝරා ගන්න. අවංකව ඒ තෝරා ගැනීම කරන්න. සතුට ඔබේ තෝරා ගැනීම බවට පත් කරන්න.

වෙන්ව යන්නට මොහොතකට පෙර...


ජූනි 22 ඉඳන් 26 වෙනිදා වෙනකල් ණෂත්‍ත්‍ (කැන්ඩි ඉන්ටර්නැෂනල් ෆිල්ම් ෆෙස්ටිවල්* එක තිබුණ. අපේ චිත‍්‍රපටියත් පෙන්නන්න ලෑස්ති කරලා තිබුණ හින්ද අපිත් ගියා. ටිකක් පරක්කු වුණත් ගොඩක් දේවල් මග ඇරෙන්න කලින් එතැනට යන්න අපිට පුළුවන් වුණා.

ඒක නුවරදි හිතා ගන්න බැරි අත්දැකීමක්. නුවර විතරක් නෙමෙයි කොළඹ වුණත් ඒ මට්ටමේ චිත‍්‍රපටි උළෙලක් සංවිධානය කරන එක අමාරු වැඩක්. ඒත් නුවර චිත‍්‍රපට උළෙල බලන්න කොළඹින් ගොඩක් අය ඇවිත් හිටියා. චිත‍්‍රපටි ගැන ඇෙ`ග් අමාරුව තියෙන කොල්ලො කෙල්ලො ටිකක් එක්ක සැමුවෙල් හෝල්ට් කරලා තිබුණු මේ වැඬේ ඇත්තෙන්ම ‘වැඩක්’.

කොළඹට වඩා ක‍්‍රිටිකල් පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරයක් අපිට නුවරදි හම්බුණා. ෆිල්ම් එකට පස්සෙ තිබුණු ප‍්‍රශ්න-පිළිතුරු වටයෙදි දැකලා පුරුදු නිශ්ශබ්දතාවය වෙනුවට හැම තැනින්ම ප‍්‍රශ්න එන්න පටන් ගත්තා. ‘සිගරට්, අරක්කු, ස්වයං වින්දනය වගේ දේවල් මේ තරම් පෙන්නන්නෙ ඇයි?’ සමහරු ඇහුවා. හු`ගක් උණුසුම් ඒත් කෙටි සංවාදයකින් පස්සෙ ප‍්‍රශ්න ඉතුරු කරන් හිටපු අය ළ`ගට ඇවිත් ඒ ප‍්‍රශ්න ඇහුවා.

‘මේ චිත‍්‍රපටියෙ තියෙන්නෙ යුද්දෙ හින්ද මේ අයගෙ ජීවිත හුදකලාවට වැටුණ කියලනෙ. ඒත් යුද්දෙ දැන් අවුරුදු 30ට වඩා පරණයි. එතකොට ඊට පස්සෙ ඉපදිච්ච මේ ප‍්‍රධාන චරිත වලටඒක සාමාන්‍යයක් නේද? ඒ ගොල්ලොන්ට ඔය කියන හුදකලාව හෝ පරාරෝපණය ගැටළුවක් නෙමෙයි නේද? ඇයි ඒ ගොල්ලො ඩිප්‍රෙස් වෙන්නෙ?’

තරුණ කෙල්ලෙක් ඇවිත් ඇහුවා. ඒක ඇත්ත ප‍්‍රශ්නයක්. අපේ චිත‍්‍රපටියෙ පසුබිම යුද්දෙ හින්ද වෙනස් වෙන, හුදකලා වෙන, පරාරෝපණය වෙන ජීවිත තමයි. ඒත් ඒ ජීවිත වලට ඒක ගැටළුවක්ද? ඒ අය ඒකෙන් රෝගී වෙයිද?

‘ඔයා දන්නවනෙ දැන් ඔයගොල්ලො වගේ කොල්ලො කෙල්ලො යාලූවෙන්නෙ, සෙක්ස් කරන්නෙ, කසාද බඳින්නෙ පවා ෆේස් බුක් එකේනෙ. ඒක ඔයාට ගැටළුවක් ද? ඔයා ඉපදුනෙත් යුද්දෙ පටන් ගත්තට පස්සෙ නෙ’

මං දැන ගන්න ඇහුවා. එතනින් ඒ සංවාදෙ ඉවර වුණා. ඒත් මං ටිකක් ආයිමත් ඒ ගැන කියෙව්වා. අපේ ජීවිත කියවන්න පුළුවන් සහ ඒවාට වැඩියෙන්ම ළ`ග විදිහට අපිට දැනෙන ‘සිනමාව’ වුණු නැගෙනහිර ආසියාවෙ, ට්සායි මින්ග් ලියෑන්, අපිචත්පොන්ග්, කිම් කි දුක් වගේ අය අරන් එන හුදකලාව කොයි විදිහෙ හැ`ගීමක්ද? ඒ චරිත වලට සහ අපිට.

මේ සිනමාව පටන් ගත්තා කියලා සැලකෙන්නෙ 1990 න් පස්සෙ. චීනෙ හය වෙනි පරම්පරාවෙ අධ්‍යක්‍ෂවරුන් හු`ගක් මේ ප‍්‍රකාශනයට ඇවිත් තියෙනවා.

90 දශකයෙ අගභාගය බොහෝ නිරීක්‍ෂකයන් හඳුන්වන්නෙ ‘ආධුනික සිනමාකරුවන්ගෙ පුනරාගමනයක්’ විදිහට. ටියැන්මෙන් චතුරශ‍්‍රයෙ උද්ඝෝෂණයෙන් පස්සෙ රාජ්‍ය වාරණයත් එක්ක මේ හයවෙනි පරම්පරාවෙ සිනමාව කියන හරිම දැඩි, අන්ඩර්ග‍්‍රවුන්ඞ් සිනමා පෙරමුණක් ගොඩ නැගෙන්න ගත්තා. ආණ්ඩුවෙ සහයෝගය සහ ආධාර හි`ගයත් එක්ක මේ චිත‍්‍රපටි හරි ඉක්මණට රූ ගත කරන්න පුළුවන් වර්ගයෙ ඒවා වුණා. 16 මි.මී හෝ ඩිජිටල් වීඩියෝ කැමරා සහ ආධුනික නළු නිළියන්, වාර්තා චිත‍්‍රපටි වගේ ශෛලියක් සහ නිතර බොහෝ වේලා කැමරාව නැවතී සිටින දර්ශන, ට‍්‍රයිපෝඞ් නොකරපු කැමරා භාවිතාව වගේ දේවල් මේ චිත‍්‍රපටවල කැපී පෙණුනා. පස් වෙනි පරමපරාවෙ හරිම සැලකිලිමත් වුණු, නිමාවක් සහිත නිෂ්පාදන වලට වඩා මේ සිනමාව ඉතාලියානු නව තාත්විකවාදී සහ සිනමා වෙරිටෙ කියන සම්ප‍්‍රදායන්ට ළ`ගයි. පස්වෙනි පරම්පරාවට වඩා වෙනස් විදිහට මේ අයවඩාත් පුද්ගලික, රොමාන්තික නැති, ජීවත කතා කියනවා. වඩාත් සමීපව නාගරික ජීවිතය ගැන කතා කරනවා. විශේෂයෙන්ම චීනයෙ මෑත සමාජ පීඩනකාරී තත්ව එක්ක අරමුණක් නැතිවුණු, ඉච්ඡුාභංග ජීවිත ගැන ඔවුන් කියනවා’

-විකිපීඩියා

අපේ නාගරිකත්වය එක්ක බැඳිච්ච අවුල් ගැන චිත‍්‍රපටි කෙරුණෙ අඩුවෙන්. සිනමාකරුවො ගොඩක් අය ගම් වලින් ආපු අය වීමත් එක්ක ඒ අයට නාගරික ජීවිතේ අහුවුණේ නෑ. ඊට පස්සෙ වියළි කලාපෙ ගම් ගැනම චිත‍්‍රපටි හැදෙන්න පටන් ගත්තා. යුද්දෙ එක්ක ඒ වැඬේ තවත් මාර්කට් වුණා.

නාගරිකත්වය එක්ක ආපු බෝඩිංකාර ජීවිතේ මේ කියන හුදකලාව, පරාරෝපණය අපේ රටේ තරුණයන්ට ආවෙ නෑ. 76න් පටන් ගත්තට විවෘත ආර්ථිකයෙන් අපේ ජීවිත ඇතුලෙන් හුදකලා කරන්න, සමාජ සමබන්ධතා ස්වරූප උඩුයටිකුරු කරන්න කාලයක් ගත වුණා. මේ නාගරිකත්වයේ ප‍්‍රවේශය එක්ක ලංකාවෙ යුද්දෙ හැමදාම ගැට ගැහිලා තිබුණා. කොළඹ නාගරිකත්වය ගමට කොහෙත්ම අදාල නැති වුණා වගේම උතුර තවත් හුදකලා කළා. කාටවත් නොදැනීම සාමූහිකත්වය ටික ටික අතුරුදන් වෙන්න ගත්තා. සාමූහිකව රසවිඳින කලා නැති වුණා. කලාව එහෙම්පිටින්ම ගෙදර ටීවී එක මත තීරණය වෙන්න ගත්තා. මේ අතරෙ කොම්පියුටර් එක ආවා. හැම මනුස්ස සම්බන්ධතාවයක්ම ඒක හරහා වෙනස් විදිහකට ප‍්‍රතිනිර්මාණය වුනා. යාලකම කියන්නෙ මේල් එකක් ෆෝවර්ඞ් කරන එක වගේ තැනකටත්, ආදරය කියන්නෙ ෆේස් බුක් එකේ ස්ටේටස් එකක් වගේ තැනකටත් ආවා. ඒත් අපිට අවුලක් දැණුනෙ නෑ.

මේ අතරෙ අපි ටීවී එකෙන් යුද්දෙ දින්නා. සිංහල ජාතිය නගා සිටුවලා, සිරා ශ‍්‍රී ලංකාවක් ගොඩ නැගුවා. හන්දි වල තීී‍්‍රවීල් සමාජ වලින් කිරිබත් උයලා පාරෙ යන අයට බලෙන් කැව්වා. ජාතිය, දේශපාලනය, ආදරය, කලාව හැම එකක්ම ගෙදර ටීවී එකේ, පත්තරේ නිළියක් හෝ කෑම උයන කවුරු හරි ගැන පිටුවක, නැත්තං ෆේස් බුක් එකේ තියෙන දේවල් විදිහට අපි හුදකලා වුණා. ඒත් අපිට ඒක අවුලක් වගේ දැනෙයිද?

හයවෙනි පරම්පරාවෙ චිත‍්‍රපටකරුවන් අතරෙ පුරෝගාමියෙක් විදිහට ගන්න ට්සායි මන්ග් ලියෑන්ග් (එයා මැලේසියාවෙ* අධ්‍යක්‍ෂවරයා සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකදි කියන විස්තරයක් මෙතනට හු`ගක් අදාලයි.

ට්සායිගෙන් සාකච්ඡුාවෙදි මෙහෙම අහනවා.

‘හුදකලාව සහ පරාරෝපණය ඔබේ කෘතිවල හු`ගක් දකින්න තියෙනවා. කොහොමද මුල ඉඳන්ම ඒක එහෙම වුණෙ? ඒක ඔබේ පුද්ගලික ජීවිතය ගැන තත්වයක්ද?

ට්සායි- ඒක මං හැදී වැඩුණු හැටිය එක්ක සම්බන්ධ ඇති. මං අනුකම්පාව ඉල්ලනවා නෙමෙයි (හිනා*

මං හැදුනෙ මගෙ ආච්චිලා ළ`ග. අපේ අම්මලාගේ කාර්යබහුල ජීවිතේ එක්ක මං ගැන බලන්න වෙලාවක් තිබුණෙ නෑ. ඒත් මට පස්සෙ ආච්චිලාගෙනුත් වෙන් වෙන්න වුණා. එදා ඉඳන් මට හුදකලාව ගැන හරි විශේෂ හැ`ගීමක් තියෙනවා. තාත්තා ආයිමත් මාව එයා ළ`ගට ගත්තම මාව ටවුමෙ ඉස්කෝලෙන් ගමේ ඉස්කෝලෙට දැම්මා.එතකොට මං පහේ පංතියෙ. ඒත් ඒප ංතියෙ හිටියා මට කැමති නැති ළමයි. ඒ අය නිසා අනිත් අයත් මාත් එක්ක කතා කරන එක අත් ඇරියා. මං ආපහු හිතද්දි ඒක ගැන මට දුකක් නෑ. මට මගේ ලෝකෙ මුණ ගැහුණ. ඒකෙ අවුලක් නෑ.

මං ඉස්සර ඉඳන්ම චිත‍්‍රපටි බැලූවා. චිත‍්‍රපටි බලන්න නැත්තං පොත් කියෙව්වා. මං හු`ගක් දවල් හීන දකින්නෙක්. මගේ එක හීනයක් වුණේ පැනලා යන එක. සීයා එක්ක පැනලා යන එක. ඒ හීනෙ හැමදාම මතක් කර කර මම හු`ගක් සතුටු වුණා.

ආච්චිලා ළ`ග හැදුණු නිසා මං අනිත් අයට වඩා වෙනස් වුණා. ගෙදර ගියාම අයියලා මාත් එක්ක කතා කළේ නෑ. ඒ ගොල්ලො ඔක්කොම එක ගැන්සියක් වගේ. මට මං විතරයි. ඒත් අවුලක් නෑ. ඒ හැටි.

මගේ චිත‍්‍රපටි බලද්දි මිනිස්සු හිතනව මං හුදකලායි කියලා. ඒත් මං ඒ හුදකලාව විඳිනවා.

කෙනෙක් හුදකලා වුණාම එයාට ජීවිතේ ඇත්ත මුණ ගැහෙනවා.’

-ට්සායි මින්ග් ලියෑන්ග්

යුද්දෙ, හදිසි නීතිය, චෙක් පොයින්ට්, සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය එක්ක අපි රටක් විදිහට ලෝකෙන් හුදකලා වෙන ගමන් ගෙවල් ඇතුලෙ තනියෙන් හුදකලා වුණා. සමාජය වාෂ්ප වුනා. අපි ටීවී එකෙන් යුද පුවත් අහලා සමාජයක පුරවැසියෙක් හැටියට ස්වයං වින්දනය ලැබුවා. ඊට පස්සෙ පරම්පරාව ෆේස් බුක් එක ඇතුලෙ වර්චුවල් සමාජෙක ස්වයං වින්දනයෙන් තෘප්තිමත් වුණා.

ඒක ඉතින් අවුලක්ද? ඒක අවුලක් නෙමෙයි. අවුල වෙන්නෙ එහෙම හුදකලා වෙනකොට අපිට ජීවිතේ ඇත්ත හිස්කම මුණ ගැහෙන එකයි. පැවැත්මට අර්ථයක් අහිමි වෙන එකයි. සිංහල බෞද්ධයෙක් විදිහට හරි, ෆේස් බුක් පුරවැසියෙක් විදහට හරි පරාරෝපණයෙන් ඒ ඇත්ත අපිට වහන් ඉන්න බැරි වෙනවා. භාෂාවකින් කියා ගන්න බැරි, තවත් කෙනෙක් එක්ක බෙදා ගන්න බැරි හුදකලාවක් ඇතුලෙ අපිට අපිව නැති වෙනවා දැනෙන්න ගන්නවා. සිය දිවි නසා ගැනීම්, මානසික අවපීඩන එක්ක විවිධාකාර විපරීත තත්ව ඇතිවෙන්නෙ මේ නම නොදන්නා හුදකලාව නිසා. තේරුමක් අහිමි ජීවිතයක් ජීවත් කරනවා කියන්නෙ සරල ස්වභාවක කාරණයක් නෙමෙයි.

ට්සායිගෙ කතාවෙ ඉතුරු ටිකත් හරි ගැඹුරට කතා කරන නිසා මං ඒ ටිකත් පරිවර්තනය කරනවා.

‘ප‍්‍රශ්නය- ලිංගික ආශාව සහ ඒ වෙනුවෙන් බලා ඉන්න එක ඔබේ චිත‍්‍රපටවල ඇති මූලික දෙයක්. ඒත් ඔබේ ලිංගික ජවනිකා ශෘංගාරාත්මක නෑ. ඒ වගේම එතන ලිංගික දේ ආදරය එක්ක සම්බන්ධ නෑ. තෘප්තිමත් වීමකුත් නෑ. ඇයි මේ ලිංගික ඕනෑකම සහ අතෘප්තිය අතර ගැටුම?

ට්සායි- (හිනාවෙමින්* මං හොලිවුඞ් චිත‍්‍රපටි හදන්නෙ නැති හින්ද.

ඔයා ඇත්ත ජීවිතේ දිහා බැලූවොත් සෙක්ස් කියන්නෙ හරි අමාරු දෙයක්. හැම මනුස්ස සබඳතාවයක්ම අමාරුයි. සෙක්ස් වල තියෙන ප‍්‍රාථමික ස්වභාවය නිසාම ඒක වැඩියත් අමාරුයි. එක්කො වෙලාව වැරදියි. එක්කො විදිහ වැරදියි. ආදරයක වුණත් මුලදි තියෙන ශෘංගාරාත්මක ස්වභාවය කල් යන කොට නැතිවෙනවා. මේ කාලෙදි මනුස්ස සහ ලිංගික සම්බන්ධතා තවත් සංකීර්ණයි. සමහර වෙලාවට එක ?කට සිද්ද වෙන දේවල්. ඒක තෘප්තියක් ළ`ගා කරන්නෙ කලාතුරකින්. මං කරන්නෙ ඒ ඇත්ත ජීවිතේ අරටුව හොයන් යන එක.’

‘මං කැමති නෑ මගේ ජීවිතේ ඇත්ත මට එලියෙන් හම්බවෙනවට. ආදරේ කියන්නෙ ඒ ඇත්ත මග අරින්න උදව් වෙන එකටයි කියල මං හිතන්නෙ’

-කැතී (ආදරයේ අංශූමාත‍්‍රයක්*

පැවැත්මට තේරුමක් ගන්න ළ`ගම ඉන්න අනෙකා එක්ක පවා සංවාදයක් අහිමි වෙන ජීවිත ගැන ට්සායි දකින්නෙ වෙන විදිහකට. ඒ හුදකලාවෙන් ගැලවීම හෝ ගැලවීම ගැන බලාපොරොත්තුව වෙනුවට නැගෙනහිර ආසියානු නව චිත‍්‍රපටකරුවන් ඒ අන්ධකාරයෙ ගිලී යාම යෝජනා කරනවා. නැවත සමාජයක් හෝ බෙදා හදා ගැනීමක් ගැන හිතන්නවත් බැරි තරම් දුර ඒ ජීවිත අන්ධකාරය ඇතුලෙ ඇවිත්. හිස්තැනක් ලෙස පැවතීම ඒ චරිත වලට ස්වභාවිකයක්. (මේ බුදුන්ගේ අනාත්ම තත්වය නෙමෙයි*. වේදනාව, හුදකලාව විඳීමක් හැටියට ආස්වාද කරනවා ඇරෙන්න විකල්පයක් අහිමියි. ඒ සිනමාව බලන් ඉන්න අපිට දරන්න බැරි අවුලක්, පීඩනයක් ඇති කරන්නෙ ඒ හිස්තැන අපේ මූණට මුණගස්සන නිසාමයි.

‘ප‍්‍රශ්නය- ඔබ කිව්වා මිනිස්සු ඔබට කතා නොකළට ඔබට අවුලක් නෑ කියල. ඒත් ඔබේ චිත‍්‍රපට වල චරිත නිතරම උත්සාහ ගන්නවා තවත් කවුරු හෝ එක්ක සම්බන්ධ වෙන්න. ඒත් ඒඅ යට ඒක බෑ?

ට්සායි- මං ආසයි පොඩි පරතරයකට. ඒත් මං දන්නෙ නෑ ඒක කොයි තරම් වෙන්න ඕනද කියල. දෙන්නෙක් ළං වෙන්නත්, ඔවුන්ටම වදයක් නොවන්නත් පුළුවන් සීමාව. මගේ චිත‍්‍රපටි වල තියෙන්නෙ මනුස්ස සම්බන්ධතා ගැන අත්හදාබැලීම් . දුරක් තියාගෙන ඒ චරිත ඔවුන්ගේ ජීවිත අත්හදා බලනවා. උදාහරණයක් විදිහට මං පවුල් සම්බන්ධතා ගැන කියද්දි ඒවා මගේ ජීවිතේට සම්බන්ධයි. මං ගෙදර ඉන්නකොට මට දැනෙනවා අනිත් ඔක්කොටම මාව වදයක් කියල. ඒත් මං ගෙදරින් ගියාම මට ඒ අය නැතුව පාළුයි. මට මේ මනුස්ස රොමාන්තික සම්බන්ධතා හරි ප‍්‍රහේලිකාවක්. මං කරන්නෙ දුරක් තියාගෙන පටන් අරන් අත්හදා බැලීම කරන එකයි. පවුලක් කියන්නෙ මොකක්ද කියලා හොයන්න ගිහින් මගේ අතින් පවුල එහෙම්පිටින්ම නැති වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක තමයි පවුලක් ගැන කතා කරන්න තියෙන එකම විදිහ.’

ඒත් ඒක ඇතුලෙ ජීවත් වෙන කෙනෙකුට ඒක අවුලක්ද? නැත්තං ඒක අවුලක් හැටියට දැනෙන එක අපේ අවුලක්ද?

-චින්තන ධර්මදාස