ජෝ අබේවික‍්‍රම මැරණ කිව්වම මට කිසි හේතුවක් නැතුව ලොකු තිගැස්මක් ආවා. මම ජෝ ව පුද්ගලිකව අඳුනන හෝ ජෝ එක්ක ගොඩක් වැඩ කරපු කෙනෙක් නෙමෙයි. ඒත් මට හිස්තැනක් දැණුන. මං ගෙදර ඇවිත් වැලිකතර ආයිමත් බැලූවා. ගෝරිං මුදලාලි, ලංකාවෙ සිනමාව කියන එකේ මං ආස කරන එකම චරිතය දිහා මං බලාගෙන හිටියෙ දෙබසක්වත් නෑහෙන්න කන් අගුල් දාගෙන.
ජෝ කියන්නෙ ලංකාවෙ බිහිවුණු එකම චරිතාංග නළුවා. සාරවිට චිත‍්‍රපටියෙන් ර`ගපාන්න පටන් ගත්ත ජෝ මුලින් ජනප‍්‍රිය වුණේ කොමඩියන් කෙනෙක් විදිහට. ඒත් දැන් ටෙනිසන්ලා, බන්දුලා කරනවා වගේ තොවිල් පොලවල් වල තියෙන වර්ගයේ කොමඩි නෙමෙයි. ඒගොල්ලොන්ගෙ කොමඩි කියන්න ඇ`ග, මූන, කට අඹරන එක. ඒත් ජෝ කොමඩි අරන් ආවෙ චරිතයට අදාල ජීවිතය ඇතුලෙන්.
මට තුෂාරා චිත‍්‍රපටිය මතක් වුණා. විජේ ලස්සන නිසා කොල්ලගෙ චරිතය කළේ එයා. ජෝ ර`ගපෑවෙ සපෝටර් ට. ඒත් ජෝගෙ ‘හොයි හොයී’ එක විජේගෙ කාඞ්බෝඞ් ර`ගපෑම නැති කරගෙන මතුවෙනවා. ජෝ ඕනම චරිතයක් ඇතුලට ගිහින් ‘තමන්ව’ හොයා ගන්නවා. රංගනයක තියෙන අමාරුම දේ ඒකයි. තමන්ගෙ ආත්මීය සීමා ඇතුලෙන් ගිහින් වෙනත් චරිතයක ජීවිතය අඳුර ගන්නවා කියන එක තමයි ර`ගපෑමක ආධ්‍යාත්මික ගමන. ජෝ කවදාවත් චරිතයක මතුපිටින් අල්ලගත්තෙ නෑ. පිටපතේ අකුරු වලින් තියෙන ඒ චරිතෙට ජීවිතයක් අරන් එන්න ජෝට පුළුවන් වුණේ ඒ හින්ද. ලංකාවෙ ජෝ ඇරුණම ඒ පරිසමාප්තියට ගිය කිසි නළුවෙක් නෑ.
ර`ගපෑම කියන්නෙ ඉතාම සියුම් හැ`ගීම් එක්ක කරන ගණුදෙනුවක්. ඒක වෙස්මූණක් දාගන්න එක නෙමෙයි. ර`ගපාන හැමවෙලාවකම නළුවා හැංගෙන්නෙ නෑ. එයා එයාව විවෘත කරනවා.
-රොඞ්නි ඩැන්ගර්ෆීල්ඞ්
එතකොට ගාමිණී? කෙනෙක් මගෙන් ඇහුවා.
ගාමිණී කියන්නෙ චරිතාංග නළුවෙක් නෙමෙයි. ගාමිණීට තිබුණෙ තරු ර`ගපෑමක් විතරයි. තරු ර`ගපෑම කියන්නෙත් විෂයක්. රජිනි කාන්ත්, අමිතාබ් බච්චන්, මාලන් බ‍්‍රැන්ඩෝ වගේ දැවැන්ත රංග පෞර්ෂ රැඳුනෙත් මේ තරු සීමාවෙ. ගාමිණී ඊට පස්සෙ බිහිවුණු විජේ වගේ ඔතෑනි චරිතයකට වඩා පෞර්ෂයක් අරන් ආවත් අර කලින් කී රංග පෞර්ෂයන් එක්ක ළ`ගින් තියන්න වත් පුළුවන් කමක් නෑ.
ඇයි ඒ?
ගාමිණී ගේ තරු පෞර්ෂය විසින් ගාමිණී ගේ ජීවිතය ගිල දමමින් තිබුණා. සුපිරි නළු ගාමිණී ෆොන්සේකා කියන්නෙ තිරයේ මවපු චරිතයක් වග තේරුම් ගන්න ගාමිණීට දැනුමක් තිබුණෙ නෑ. ගාමිණී ඒ සුපිරි නළු චරිතෙට ඇන්දා. එතකොට එතනින් එහාට ගෙනියන්න ජීවිතයක් නෑ. ගාමිණී කළේ ජේත්තුවට සිගරට් බිබී ඇත්ත ජීවිතෙත් ඒ සුපිරි චරිතය නඩත්තු කරන්න උත්සාහ ගත්ත එක. ඒත් මාලන් බ‍්‍රැන්ඩෝ දැනගෙන හිටියා ඒ තරු චරිතය තමන් නොවෙන වග. තමන්ගේ ජීවිතය විසින් ඒ තරු පෞර්ෂය හැසිරවිය යුතු වග. එයාට ගෝඞ් ෆාදර් වගේ චරිතයක් කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ ඒකයි. ඒකට වඩා හු`ගක් පහලින් වුණත් ප‍්‍රශස්ත මට්ටමකින් ගාමිණිත් පරසතු මල් හාමු මහත්තයාගෙ චරිතෙ කරනවා. ගාමිණීගෙ දක්ෂතාවය ගැන කතා කරන්න තියෙන එකම තැන පරසතු මල් විතරයි. ඒත් බ‍්‍රැන්ඩෝ වගේ ‘ලාස්ට් ටැන්ගො ඉන් පැරිස්’ කරන්න ගාමිණීට බෑ. ඒ වගේම බ‍්‍රැන්ඩෝ ඒ තරු පෞර්ෂය ඇතුලෙන් ගිහින් චරිතයේ ජීවිතයට දොරටුවක් හදා ගන්නවා. එතනදි මාලන් බ‍්‍රැන්ඩෝ ගෙ ඒ විශ්මිත හැකියාව රජිනි කාන්ත්ට වත් අමිතාබ්ට වත් පිහිටන්නෙ නෑ. ඒ අය එකම චරිතයක් කරනවා, එක එක ඇඳුම් ඇඳගෙන. ඒත් ඒගොල්ලොත් දන්නවා ඒ තරු පෞර්ෂය තමන් නෙමෙයි කියන එක. ඒ හින්ද ඒ තරු පෞර්ෂය ඇතුලට තමන්ගෙ ජීවිතේ අරන් එන්න ඒ අයට පුළුවන් වෙනවා. අපිට රජිනි ගේ චිත‍්‍රපටියක් බලද්දි ඇ`ගට දැනෙන්නෙ එයා එතන ඇත්තට හුස්ම ගන්න නිසා. ඒත් ගාමිණී කියන්නෙ ඇඳගත්ත චරිතයක් විතරයි. තරු පෞර්ෂය ඇවිත් එයාගෙ ජීවිතය විනාශ කරගෙන ගියා.ඒක නිසා එතන ඉතුරු වුණේ කාඞ්බෝඞ් ගාමිණී ෆොන්සේකා කෙනෙක්. මං කියන දේ පැටලිලි සහගතද මන්දා.
ඒත් ජෝ මේ හැම කෙනෙකුටම වඩා ඉහල ආධ්‍යාත්මික චාරිකාවකට එළඹෙනවා. ලස්සන නොවීමේ වාසනාව හින්දම මේ ප‍්‍රතිරූපෙ නඩත්තු කරන්න ජෝට සිද්ද වෙන්නෙ නෑ. බැද්දේගම සිළිඳුගේ ඉඳන් කොළඹ සන්නිය දක්වාම පරාසයක ජෝ ජීවත් වෙනවා. චරිතයක් ර`ගපානවා කියන්නෙ ඒ වගේ නළුවෙකුට අලූත් චාරිකාවක්. තමන්වම අඳුර ගන්න. අලූත් මනෝභාවයන් එක්ක ජීවත් වෙන්න. ජෝ හැම චරිතයක්ම එකිනෙකට වෙනස් විදිහට ර`ගපෑවා. කොමඩි චරිත එක දිගට කළත් ඒ හැම කොමඩි චරිතයකම විශේෂ අනන්‍යතා නිර්මාණය කළා. ජෝ අබේවික‍්‍රම කියන්නෙ අන්තර් ජාතික මට්ටමේ ෂෝන් පෙන්, මෝර්ගන් ෆී‍්‍රමන් වර්ගයේ නළුවෙක් වෙන්නෙ ඒ හින්ද.
ගෝරිං මුදලාලිගෙ චරිතය ගැන ආයිමත් කියන්න ඕන. ඒ බයාදුකම යටින් දිවෙන වෛරය, බිහිසුණුබව ඒ තරම් සංකීර්ණව මං දැකලා තියෙන අවස්ථා දුර්ලභයි. වැලිකතර බලද්දි මට ජෝ, ගෝරිං මුදලාලිගෙ ඇතුලට යන හැටි දැනිලා ඇ`ග හිරි වැටුණ.
‘මම ආසයි චරිත තියෙන ‘චරිත’ වලට. දවසක මම මගේ ඇතුලෙම නිගමනයකට ආවා ර`ගපෑම සහ ‘තරුවක් වීම’ අතරෙ වෙනස විශාලයි කියල. ඔයා තරුවක් නම් මිනිස්සු යන්නෙ ඔයාව බලන්න. ඒත් ඔයා නළුවෙක් නම් මිනිස්සු එන්නෙ ඔයා ඉන්න කතාව බලන්න’ -මෝර්ගන් ෆ‍්‍රීමන්
ඇයි අනිත් අයට මේක බැරි වෙන්නෙ? මට සරච්චන්ද්‍ර සම්බන්ධ යාන් එකක් මතක් වෙනවා. එකපාරක් සරච්චන්ද්‍රගේ මනමේ කුමාරයාට ර`ගපෑවලූ ක්ලීටස්. ඉතින් නාට්‍යය කරලා ඉවර වෙනකල් සරච්චන්ද්‍රත් බලන් හිටියලූ. පස්සෙ පත්තරේකින් ඇවිත් ඇහුවලූ මොකද නාට්‍යයේ නව නිෂ්පාදනය ගැන හිතන්නෙ කියල. සරච්චන්ද්‍ර කිව්වලූ, ‘මෙච්චර කල් එක එක නළුවො ඇවිත් මනමේට ර`ගපෑවා. ඒත් මෙදා පාර විතරයි මං දැක්කෙ මනමේ ක්ලීටස්ට ර`ගපානවා’ කියල.
ර`ගපෑම කියන්නෙ ඔබ ඔබ නොවන කෙනෙක් වෙනවා කියන එක නෙමෙයි. ර`ගපෑම කියන්නෙ උඩින් වෙනස් වගේ පේන දේ යටින් ඇති සමානත්වය හොයා ගන්න එකට. ඒක ඇතුලෙන් තමන්ව හොයා ගන්න එකට. -
මෙරිල් ස්ටී‍්‍රප් මේ කියන්නෙ ලංකාවෙ නළුවන්ගෙ ඛේදවාචකය. නළුවා නැත්තම් ර`ගපෑමෙන් පස්සෙ එන‘චරිතය’ට ඇඳගෙන ඇත්ත තමන්ව මකන්න හදනවා. තමන්ගේ ගමේකම, දුප්පත්කම, ඉංගී‍්‍රසි බැරිකම වගේ දේවල් වහගන්න අර ‘චරිතෙන්’ උත්සාහ කරනවත් එක්ක පුදුම නොදියුණුකමක් මතුවෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒක රෝගයක්. තමන් වෙනුවට වෙන ආරූඪයක ජීවත් වීමක්. ඉතින් ඇත්ත මිනිහා මැරෙනවා. ඇත්තටම නං මරනවා.
ජෝට කවදාවත් මේක වුණේ නෑ. රත්නපුරේ ගමෙන් අරන් ආපු ගමේකම ජෝ ළ`ග හැමදාම තිබුණ. ඒ ඇත්ත මිනිහා ඇතුලෙන් ඉව කරලා අනිත් මිනිස්සු තේරුම් ගන්න සංවේදිකම ජෝට තිබුණ. හොඳ සුචරිතවත් මිනිහාගේ ඉඳන් පාදඩ තුප්පහියා දක්වාම පළල් ඇත්ත ජීවිතයක් බාර ගන්න තරම් ජෝගේ ආත්මය විශාල වුණා. තමන්ව වහගන්න ජෝට උවමනා වුණේ නැති හින්දම චිත‍්‍රපටියක චරිතයක් ඇතුලෙ දියවෙන්න ජෝට ලේසි වුණා. ජෝගේ මළගෙදරට ගොඩක් සෙනග හිටියෙ නෑ. ජෝ ගැන ගොඩක් අයට අවුල් තිබුණ. පුද්ගලික ජීවිතේ නොයෙක් අමනාපකම් හිත් රිදීම් තිබුණ. ඒත් ඒ පුද්ගලික සීමා වලට එහා ගිහින් ජෝ කියන දැවැන්ත ආත්මය තේරුම් ගන්න ඒ ගොඩක් අයට බැරි වුණා.
‘ගහකඅතු ස්වර්ගය ස්පර්ශ කරන්න නම් ඒ ගහේ මුල් අපාය දක්වා දිවෙන්න ඕන’ කියලා ෆෙඞ්රික් නීට්ෂෙ කිව්වා. ඒ ඇත්ත ජීවිතේ අන්ධකාරය ඇතුලෙන් රංගනය කියන විෂය ජීවිතෙන් පෝෂනය කරන්න ජෝට පුළුවන් වුණා.
ර`ගපෑමෙ තියෙන හොඳම දේ මම වෙන කෙනෙකුගේ චරිතෙ ඇතුලෙ දියවෙන එක සහ ඇත්තටම මට ඒකට ගෙවන එක. ඒක හොඳ ‘කඩයක්’. මට මම කවුද කියලවත් විශ්වාස නෑ. මම කියන කෙනා දවසින් දවස වෙනස් වෙනවා. - ලියනාඩෝ ඩිකැප්රියෝ
මළගෙදර ආණ්ඩුවෙන් බදු අරගෙන තිබුණා. බුදුහාමුදුරුවො මහින්දගේ ලේ ඥාතියෙක් කියපු ජැක්සන් ඇන්තනි එදා බොරැල්ල කනත්තෙදි මහින්ද ජෝ ගේ ළ`ගම නෑයා කළා. ජනාධිපති නිව්යෝක් ඉඳන් ජෝ මැරණ ගමන් කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලෙට කතා කරපු ජැක්සන්ට මාර දෙයක්. ඒක අපේ ජනාධිපතිගේ හැටියක්. එයා හෘදයාබාධයක් හැදුණ ගමන් සන්නස්ගලටත් කතා කළා. ඒත් මේ දේවල් මෙහෙම වැදගත් විශේෂ ප‍්‍රවෘත්ති වෙන එක මොන තරම් බාලද? පුද්ගලිකව, තමන්ගේ හිතවත්කමට හෝ ලෙංගතුකමට දෙන දුරකතන ඇමතුමක් රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රික මට්ටමකින් ගෙනහැර දැක්වීම මොන තරම් මෝඩද? ජනාධිපතිවරයෙක් කියන්නෙ රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රිකයෙක්. රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රිකයෙකු සතු විෂයන්, වගකීම්, සහ සම්ප‍්‍රදායන් තියෙනවා. කවුරු හරි මැරුණම කෝල් එකක් දෙන එක රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රිකත්වයේ විශේෂ ගුණයක් වෙන තැන දක්වාම අපේ රට දැන් පිරිහිලා. ඊට වඩා වැදගත් තැනක් එදා කනත්තෙදි ජැක්සන් ජනාධිපතිතුමාට දුන්නෙ නෑ. දේශපාලන කතාවක් වගේ ආවේගයෙන් ජැක්සන් කනත්තෙදි කළේ මහින්ද රාජපක්ෂ ගැන කතාවක්. ජෝ චිතකය ඉස්සරහ වැතිරලා අහගෙන හිටියා. ඊට පස්සෙ රවීන්ද්‍ර කතාවක් කළා. දැන් නායි, දැන් නායි කියල හිතුණත් රවීන්ද්‍ර නොනා බේරුණ. ඇ‍ඩෙන්න තරම් හැ`ගීම්බරව රවීන්ද්‍ර උදාහරණ සහිතව බරසාර කතාවක් කළා. ජෝ එක්ක තමන්ගේ තිබ්බ ළ`ග සබඳතාවය ගැන එයා වරින් වර මතක් කළා. එහෙම එකක් ජැක්සන්ට තිබුණෙ නෑ. ලකූණු දමාගැනීම් සහ ලකුණු කපා ගැනීම් මැද ජෝගේ මළගම සිද්ද වුණා.
ඒත් එදා අපි චිතකයට දාලා ආදාහනය කරලා ආවෙ ලංකාවෙ රංගනය කියල කාටවත් හිතුණෙ නැතුව ඇති. ඒත් එතනට ඇවිත් හිටපු නොයෙක් නොයෙක් ර`ගපෑම් කරන අය දිහා බලන් ඉද්දි මට ඒක හිතුණ.
ර`ගපෑම කියන්නෙ අනිත් හැමදේටම වඩා වෙනස් දෙයක්. ඔබට පේනවා නම නළුවෙක් හෝ නිළියක් එන්න එන්නම ර`ගපෑමෙන් සාර්ථක වෙනවා, ඒ කියන්නෙ ඒ අය වැඩි වැඩියෙන් තමන්ව තේරුම් ගන්න පටන් අරගෙන. -කැමරුන් ඩියස්
ජෝ මාරයි, ජෝ මාරයි කියනවට වඩා ජෝ ගේ මාර මොකක්ද කියලා අධ්‍යනය කරන්න ලංකාවෙ ර`ගපෑම විෂයක් විදිහට කරන අයටවත් ඕන වෙන එකක් නෑ. ජෝ චරිත වලට පිවිසෙන විදිහ, චරිත වල ජීවිතය සළකුණු කරන විදිහ, තමන්ගේ ජීවිතය ඇතුලෙන් චරිත තේරුම් ගන්න එක වගේ දේවල් සාකච්ඡුා කරන විෂයක් විදිහට ලංකාවෙ රංගනය කවදාවත් වැඩෙන එකක් නෑ. ඒ වෙනුවට නළු නිළියො වෙන්න ව්‍යායාම කරන, ෆේෂල් කරන, කවුරු කවුරු හරි එක්ක බුදියන ජීවිත අහිමි නළු නිළි රොත්තක අපේ චිත‍්‍රපටි නන්නත්තාර වේවි. කවදාවත් මේ වගේ රටක ජෝ වගේ රංග පෞර්ෂයකට හිමි වෙන්න ඕන ගෞරවය හිමි නොවෙන එක පුදුමයක් නෙමෙයි. ඒ විශාලත්වය තේරුම් ගන්න තරමට මේ රටේ මනස වැඩිලා නැති එක සරල සාමාන්‍යයක්.
චරිතාංග නළුවෙක් වෙන එකේ පීඩනය අඩුයි. ඒකෙන් කියන්නෙ ඔබ ජීවිතය පුරාම ර`ගපානවා කියන එකයි. මට ඕන නෑ සල්ලි තියෙන ප‍්‍රසිද්ධ කෙනෙක් විතරක් වෙන්න. ඒක හරිම බෝරිං
-ටිම් රොත්
ඉතින් ජෝ අබේවක‍්‍රම වගේ ග`ගක් තරම් අපරිමිත රංග සෞන්දර්යක් මේ තරම් හෑල්ලූවෙන් ආදාහනය වෙන විදිහ මම සරලව බලන් හිටියා. කපුගේ බස් එකෙන් වැටිලා මැරුණ. ජෝ එක්සයිස් මැෂිමෙන් වැටිලා මැරුණ.
මං තාම ගෝරිං මුදලාලි දිහා බලාගෙන.. ජෝ, ඔබට සුබ රාත‍්‍රියක්..
-චින්තන ධර්මදාස
No comments:
Post a Comment