ඇසිඞ් වැස්සට තෙමුනා නෙමෙයි පිච්චුණා

කල්ට් තුන්වෙනි අවුරුද්දෙත් අන්තිම කෙළවර. මට මේ ඉඬේ මොකක් හෝ කාරණයක් ගැන මගේ ප‍්‍රබන්ධ යතාර්ථයක් ගොඩ නගන්න පත්තරයක් ඇතුලෙ කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු විය නොහැකි ඉඩක් තිබුණ. මං හිතනවා කවුරුවත් මං කියන අදහස් පොලොවෙ යතාර්ථයන් විදිහට නොගන්න ඇති. මේ කියන්නෙ මං පොලොවෙ යතාර්ථය කියල එකක් විශ්වාස කරන හින්ද නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට තෝරා ගත හැකි ප‍්‍රබන්ධ යතාර්ථයන් ගොඩක් මං විශ්වාස කරනවා. අද පොලොවෙ යතාර්ථය කියන්නෙ ඒ අතරින් කරපු එක තෝරා ගැනීමක්. ඒ යතාර්ථය වෙනස් කිරීම (එහිම ප‍්‍රතිවාදයක් වීම) වෙනුවට මං කැමති වෙනස් යතාර්ථයන් නිර්මාණය කරන්න. කැමති යතාර්ථයක් ඇතුලෙ ජීවත් වෙන්න. සහ එහෙම ජීවත් වෙන්න තියෙන අයිතිය වෙනුවෙන් සංකල්පීය අරගලයකට (මනස් සිතියම ඇතුලේ සීමාව සළකුණු කර ගැනීම).

මේ වගේ බහුබූතයක් ගැන මුලින් කියන්න වුනේ මං ආයිමත් මේ මොහොතේ අතිශය ප‍්‍රතිගාමී කියල දේශපාලනිකව කියන්න පුළුවන් සිතුවිලි අවකාශයකට ඇතුල් වෙන හින්ද. ඒක වුනේ නිකං නෙමෙයි. මට කෝල් එකක් ආවා.

‘මචං ඊයේ නාට්‍ය කොහොමද?’ ඒ පැත්තෙන් මගෙන් ඇහුවා.
‘අජපල්. මං කීයටවත් හිතුවෙ නෑ ධනංජය එහෙම විනාසයක් කරයි කියල. ඊට කලින් දවසෙ ඌ කරපු වැඩෙත් එක්ක මේක මාව අනාත කළා’

කතාව පටන් ගත්තෙ ධනංජයගේ ඇසිඞ් වැස්සෙන්. ඒක ගැන නරක ටික නොකියා පැත්තකින් තියලා සෙනසුරාදා නාට්‍ය දෙකේ හොඳ ගැන කියන්නං. හේතුව ඒ නාට්‍ය දෙක ඒ තරම්ම හොඳ හින්ද. මං ඇත්තටම හිතුවා ධනංජය ආයිමත් වේදිකාව පටන් ගත්තා කියල. මට ඇත්තටම හිතුණ සුගතපාල ද සිල්ව ලට, සයිමන් නවගත්තේගම ලට හූ කියන්න. ඒක ඒ තරම් ත‍්‍රිලක්. මං කියන්නෙ නාට්‍යයේ නාට්‍යමය ආකෘතිය ගැන විතරක් නෙමෙයි. ඒකෙ සංකල්පමය ආකෘතිය පැත්තෙනුත්.

ඩබල්ගේම් කාරයෝ නාට්‍යයේ ධනංජය දේශපාලනය කතා කරනවා. ඒත් ඒ දේශපාලනය පුස්වෙඩිල්ල හෝ රාජිතගේ තැනින් ගොඩක් වෙනස් (අක්ෂ දෙකක් විදිහට). ඒක දේශපාලනයෙන් ආයිමත් ජීවිතේ පැත්තට එන තැනක්. ස්ටේජ් එක උඩ අපි දකින්නෙ අපෙන් පිට තියෙන පොලිටික්ස් නෙමෙයි. අපි ඇතුලෙ තියෙන පොලිටික්ස් ගැන අවුලක්. කතාව තියෙන්නෙ අපි මේ බලන්න ඇවිත් තියෙන නාට්‍යය කඩාකප්පල් වීම ගැන. ඒක ඇතුලෙ නැරටිව් එකක් විදිහට (කරන්න ගිය නාට්‍යයේ කතාව) හොර මුලක් ගැන කතාවක් එනවා. ඒ හොර මුල ගැන කතාව ඇතුලෙ අපේ ජනප‍්‍රිය පොලිටික්ස් වලට (ආණ්ඩුව ප‍්‍රමුඛ දේශපාලනය) කනෙක්ෂන් එකක් තියෙනවා. එතකොට අපි දකින්නෙ අපි ඇතුලෙ අපි ඇතුලෙ අපි.

නාට්‍ය ඉවර වෙන්නෙ නිහ`ඩතාවයකින්. අනෙකා කතා නොකිරීමේ ප‍්‍රතිඵලයක් විදිහට මාත් (දෙවන චරිතය) නිහ`ඩතාවය තෝරා ගන්නවා. පේ‍්‍රක්‍ෂාගාරය කල් ඇතුවම නිහ`ඩතාවය තෝරාගෙන ඉවරයි. නාට්‍යය ඉවර වෙන්නෙ අපි ඔක්කොම එක නිහ`ඩතාවකින් සම්බන්ධ කිරීමෙන්. ඒක සජීවී අත්දැකීමක්. චරිතයක් විදිහට දැනෙන සහනුභූති (එම්පති) යට වඩා මූඞ් එකක් විදිහට මේ සම්බන්ධ වීම ට‍්‍රාන්ස් එක්ස්පීරියන්ස් එකක්. මං ලංකාවෙ වේදිකාවෙ මේ අත්දැකීම ලබපු පළවෙනි වතාව මේක. ඒ හදිසි නිහ`ඩතාවයට එනකල් ගෝෂාවේ ගොඩනැගීම, එක මොහොතකින් පසු අනෙකාගේ හ`ඩ නෑසී ගිය වගවත් නොදැන තවත් ගෙනියන මොනොලොග් එක, එතනින් පස්සෙ නිහැ`ඩියාව.

මං හිතන්නෙ ධනංජයගේ ජීවිතේ කරපු වැදගත්ම නිර්මාණෙ එන්නෙ දෙවෙනි අදියර විදිහට. ඒ බුද්ධිකයගේ ජීවිතේ. ධනංජය බුද්දික දමයන්ත කියන නාට්‍යකරුවාගේ ඇත්ත ජීවිතේ කියන්න වේදිකාවෙ ආඛ්‍යානයක් ගොඩනගනවා. ඒක ඩොකියුමෙන්ටි‍්‍රයක්. ඒත් නැවත නාට්‍යමය ප‍්‍රබන්ධයක්. මේ ප‍්‍රබන්ධයක් වූ ඇත්ත කතාව ඇතුලෙ අපිට මාර ගිල්ටියක් දැනෙනවා. හරිම රොමාන්තික විදිහට අපේ මනුස්සකම ආපහු ආපහු ප‍්‍රශ්න වෙනවා. තාර්කික උත්තර කොච්චර තිබුණත් පපුවෙන් අහන ඒ ප‍්‍රශ්න වලට අපි ළ`ග උත්තර නැති වෙනවා. වැළඳ ගැනීම විතරයි ඉතුරු.

බුද්ධික දමයන්ත විශිෂ්ටතම නළුවෙක් කියල අපි පිනා යනවා නෙමෙයි. බුද්ධික දමයන්ත මිනිහෙක් විදිහට මාර පෞර්ෂයක් කියල අපිට ඇෙ`ඩනවා.

උපුල් නුවන් විදහා- ඔබ සිනාසුනා
මම සිනාසුනා...

එක පරම්පරාවක හැම හිතක්ම හිල් කරපු සිංදුව වෙන කන්ටෙක්ස්ට් එකක ධනංජය පාවිච්චි කරනවා. ඒ වේදනාවෙ සංඥාර්ථ හරහා වෙන මනුස්සයෙක්ව තේරුම් ගන්න බල කරනවා. බුද්ධික ලංකට් එක විතරක් ඇඳගෙන අවුරුදු හතලිස් ගානක් හැල්මෙ දුවපු ශරීර කූඩුව හෙළුවෙන් තියාගෙන අපිත් එක්ක ඒ සිංදුව කියනවා.

පළවෙනි නාට්‍යය නිහ`ඩතාවයකින් කෙලවර කිරීමත් දෙවෙනි නාට්‍යය වැළඳගැනීමකින් කෙළවර කිරීමත්  ලොකු දෙයක්. මූසල නිශ්ශබ්දතාවයකින් ගෙදර යනවා වෙනුවට පේ‍්‍රක්‍ෂකයො වුණත් උණුසුම්ව එක එක්කෙනා එක්ක කතා කළා. පුළුවන් තරම් වෙලා එතන ගත කළා.

සෙට්, ආයිත්තම්, රූපක, ප‍්‍රයෝග නැති නිකම්ම ශරීර විතරක් පාවිච්චි කරලා අපිව ආසාදනය කරන ධනංජයගේ මේ නාට්‍ය දෙක මට චිත‍්‍රපටි ගැනත් ආයිමත් හිතන්න බල කළා. මේ නාට්‍ය ගැන යමක් ලියන්න ඇත්තටම මට පුළුවන්ද කියල හිත හිත මගේ සීමිත තැන් මං ලකුණු කළා.

ඒත් දෙවෙනි දවසෙ ඇසිඞ් වැස්සෙන් හැම දෙයක්ම හේදිලා ගියා. මං කැමතියි ඉරිදා නාට්‍ය මං නොබලපු විදිහට ඒ දවස ඩිලීට් කරන්න.

ඉතිං අපි හිටියෙ ටෙලිෆෝන් කෝල් එකක.

‘මචං මොනවා වුණත් මේ අවුරුද්දෙ සිරා වැඩ ටිකක් වෙනවා. මට හිතෙන්නෙ කාලෙකට පස්සෙ අපි ආයෙත් මුණගැහෙන්න, එකතු වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒ ඔක්කොටම වඩා වැඩ වලදිත් අලූත් ඉසව්වක් ඉව කරනවා’
මං කිව්වා.

‘ඔව් ෆිල්ම් වුණත් සෑහෙන්න හැදිලා තියෙනවනෙ. පෙන්න ගන්න බැරි වුණත්...’
මගේ යාලූවා කිව්වා.

‘මචං මේ ආණ්ඩුව මේ විදිහට තව ටික කාලයක් යන්න  ඕනි. මං කියන්නෙ මේ ටෙන්ෂන් එක ඇතුලෙ තව හොඳ දේවල් හැදෙන්න කල්  ඕනි..’

මං කතාව නොපිට හැරෙව්වෙ ඔතනින්. මගේ යාලූවා මාත් එක්ක සහමුලින්ම විරුද්ද වුණා.

‘එහෙම කියන්න එපා මචං. මුං මාරට හොරකම් කරනවා. මිනී මරනවා. මිනිස්සුන්ට කන්න නෑ. ආර්ට් වලින් ඒවා මනින්න එපා මචං...’

යාලූවා කිව්වෙ වේදනාවෙන්. මං පළමු අත්දැකීම් විදිහට නොදන්නවා වුණාට (ගොසිප් වලින් ඇරුණම) මේවා වෙනවා ඇති. ඒත් මං කතා කරන්නෙ මගේ පළමු අත්දැකීම් ගැන. ඒවා තමයි මං ඇත්තටම දන්නෙ සහ මට ළ`ගම.
‘මචං උඹට දැන් අවුරුදු හතලිහක් පැනලා. උඹ ජීවත් වෙන කාලෙ ආණ්ඩු කීයක් මාරු වුණාද? උඹ කැමති වෙච්ච එක ආණ්ඩුවක් වත් හිටියද?’

මං උගෙන් ආපිට ඇහුවා. ඒකට දෙන්න තියෙන උත්තරේ  ඕන කෙනෙකුට පැහැදිලියි මං හිතන්නෙ. ආපු කිසිම ආණ්ඩුවකට අපි කැමති වෙලා හිටියෙ නෑ. එන කිසිම ආණ්ඩුවකට එහෙම වෙන්නෙත් නෑ. විශේෂයෙන්ම ආණ්ඩුවක් කියන්නෙ ‘අපේ’ තීරණයක් වෙනවට මං එක`ග නෑ. ඒක බහුතරයක් මිනිස්සු විසින් කරන සුපුරුදු බහුතර මෝඩ තෝරා ගැනීම. අපි සුළුතරයක් විදිහට කරන්න  ඕන අපේ සංස්කෘතික තෝරා ගැනීම.

ටික දවසක ඉඳන් සංස්කෘතික දේශපාලන කලාපෙ වැඩ කරන මගේ යාලූවො කියන කතා අහගෙන ඉන්නකොට මට දැනෙන්න ගත්තෙ යම් හේතුවකට අපි භීතිය ඉල්ලා සිටිනවා කියල. මේ වල්නරබිලිටි එක අපිට  ඕන වෙලා තියෙනවා මොකක් හරි වෙනුවෙන් සංවිධානය වෙන්න. එහෙම නැත්තං ජනතාව ආණ්ඩුව විසින් සපයන එන්ටර්ටේන්මන්ට් ගංගාවෙ ගිලිලා යනවා. වෙන කිසිම ආණ්ඩුවකට මේ තරම් විනෝදය සපයන්න බෑ කියන එක නම් ස්ථිරයි.

මොකක් හරි ආණ්ඩුවකට දේශපාලනයේදි තියෙන ලොකුම අභියෝගෙ වෙන්නෙ දේශපාලනික නොවෙන අභියෝගයක් කියල මං හිතන්නෙ. ඒ ජනතාවගේ බෝරිං ජීවිතේට උත්තරයක් දෙන්න වෙන එක. ඒකට ලංකාව වගේ දියුණු වෙමින් පවතින, ආණ්ඩුව කේන්ද්‍රීය වුණු රටවල තියෙන්නෙ ක‍්‍රම දෙකයි. එකක් භීතිය. අනික විනෝදය. බුද්දාගම වැළඳගත්ත බහුතරයක් ජීවත් වෙන ලංකාවෙ මිනිස්සු කොහොමත් දුක්මුසුයි. ජීවිතේ දුකයි කියාගත්ත ගමන්මයි. මේ දුක සමනය කරන්න ආණ්ඩුවකට සිද්ද වෙනවා. එතනදි භීතිය වෙනුවට විනෝදය තෝරා ගැනීම ගැන මං සතුටු වෙනවා.

ප‍්‍රභාකරන් නැති වීමේ ලොකුම අවාසිය මං හිතන්නෙ තියෙන්නෙ මහින්දට. ප‍්‍රභාකරන් ඉන්න කල් ගැලවුම්කරුවා, වීරයා වෙන මහින්ද ප‍්‍රභාකරන් නැති වෙච්ච ගමන් හොරා තක්කඩියා මිනීමරුවා වෙනවා. මොකක් හරි තර්ජනයක්, විනාශයක්, ජවිපෙ නිතර කියන විදිහට තීරණාත්මක මොහොතක් නැතුව ලංකාවෙ ජනතාවට ජීවත් වෙනවා දැනෙන්නෙ නෑ. ඒක ඇත්තටම සංස්කෘතික කලාපයේ හිලක්.

ආණ්ඩුව මාර පරිප්පුවක් කනවා මේ විනෝදය සැපයීම ප‍්‍රධාන කාර්යය වෙච්ච එකෙන්. මං හිතන්නෙ සියලූ දේශපාලන කලාපයන් නුදුරේදී විනෝදය සඳහා නිදහස් වෙන්න නියමිතයි. සංස්කෘතික- දේශපාලන කලාපෙ වැඩ කරන කෙනෙක් විදිහට මං ඒකට කැමතියි. දේශපාලන දේශපාලනය හැකිලෙමින් සංස්කෘතික දේශපාලනයට වැඩි ඉඩක් විනෝදය හරහා වුණත් විවෘත වීම මට පොසිටිව් දෙයක්.

උදා විදිහට පළාත් සභා ඡුන්දෙට නිළියො තුන්දෙනෙක් දාපු එක ගැන ලොකු හාහෝවක් පත්තර ටීවී ඉන්ටර්නෙට් හැම එකකම ගියා. ආණ්ඩුවට තණකොල කවන්න සමහරු කතා කරද්දි අනෙක් පක්ෂ මේක ජෝක් කරන්න ගත්තා. පත්තරවල මැට්ටො උඩ පැන පැන නිළියො අන්නන්න ට‍්‍රයි කළා.

ආණ්ඩුව කළේ ඇත්තටම මොළේ තියෙන වැඩක්. මේ නිළියො තුන්දෙනා බැස්සුව ගමන් හොඳ නරක කොයික වුණත් මේ නිළි ප‍්‍රවෘත්ති ඇරෙන්න වෙන කිසි දේකට කිසිම මාධ්‍යයක ඉඩක් නැති වෙනවා.

ඇඞ්වර්ටයිසින් වචනෙන් කියනවා නම් ඒක ත‍්‍රීසික්ස්ටි වැඩක්. හොඳ හෝ නරක ප‍්‍රචාරණය කියා දෙකක් නැත කියන්නා වගේම එයින් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් අනිවාර්යෙන්ම පළාත් සභාවටත් යනවා. ජනතාව බුද්ධිමත් අනිවාර්යෙන්ම වම්මුන්ට වඩා. මගේ මෝඩ ත‍්‍රිල මට තිබුණාදෙන් කියල උන් ඡුන්ද ටික ගහනවා. මෙතනදි ඒක සම්පූර්ණ ජීව විද්‍යාවෙන් තීරණය වෙන කාරණයක්. (ෆ්ලයින් ෆිෂ් ෆිල්ම් එක බලන්න වැඩිම ඉල්ලූමක් තිබුනෙ ගයේෂා ඡුන්දෙට ආවට පස්)අනිත් පැත්තටත් මේක ලොකු සමාජ වෙනසක් කරනවා. ඇඳුම් ගැලවීම හෝ මිනිස්සු එක්ක නිදා ගැනීම කියන එක උඩ ගෑනු ‘බඩු’ කරන සහ උන්ගෙ සමස්ත ජීවිතය එතනින් කෙළවර කරන ලාංකේය සිතීමට හොඳ කණේ පාරක්. බඩු වලට බලයක් ඇත කියන එක මෙතනදි සමාජගත වෙනවා. ඒකෙන් ස්ත‍්‍රීවාදී හෝ කාන්තා විමුක්තිය පැත්තෙන් ලොකු පොසිටිව් වෙනසක් සිද්ද වෙන අතරෙ අනිත් පැත්තෙන් සෙක්ස් ගැන තියෙන ආකල්පමය වෙනස්කම් ගොඩක් ඇති කරගන්න සමාජ මනසෙ පැල්මක් හැදෙනවා.

ආර්ට් වලට සම්බන්ධ කිසිම කෙනෙකුට මං හිතන්නෙ මේක සහයෝගය නොදී මග අරින්න බැරි කාරණයක්. විශේෂයෙන් සිනමාවෙදි අවශ්‍යම නිරුවත් ජවනිකාවකටවත් නිළියක් හොයා ගන්න බැරි, එහෙම නිරුවත් ර`ගපෑමක් කරන පරක්කුවෙන් ? තිස්සෙ වද දෙන පර්වර්ට් පත්තරකාරයො මූලික ජනතාවක් ඉන්න රටක මේක ඉතාම සුබදායී තත්වයක්. ඇඳුම් ගැලවීම බලයක් විදිහට මහා දේශපාලන සංස්කෘතියෙ තහවුරු වෙන එකත් එක්ක මං හිතන්නෙ ඇඳුම් ගලවන්න නිළියො පෝලිමේ ඉන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඊට පස්සෙ පද්මසිරි කොඩිකාරගෙ වගේ දුක්ඛිත ප‍්‍රශ්න අහන්න වෙන එකකුත් නෑ.

ඉන්ටර්නෙට් එකේ තිබුණු නිරුවත් රූප නිසා පත්තර වල ලොකු පිටුවල ප‍්‍රසිද්ද කරමින් ඒ කාන්තාවන්ට දිවි නසා ගන්නා තරමට අපහාස කළ ආණ්ඩුවම මේ පියවර ගැනීමත් මාර මොඞ් වෙනසක්.

නිළියො පළාත් සභාවට යන එකට විරුද්ද ජනතාව තමන් ඇතුලෙ රිදුම් දෙන මේ සෙක්ස් අවුල ‘බඩුව’ නැතිවීමේ ඛේදය ගැන කියන්න දන්නෙ නෑ. ඒ ගොල්ලො කියන්නෙ ‘මොනවද මුං දන්නෙ?’ ‘හාන්සි වෙන්න විතරයි මහන්සි වෙන්න බෑ’ ‘රටම විනාසයි’ වගේ කතා. ඒත් ඇත්තටම ප‍්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ දැන් පළාත් සභා නෙමෙයි පාර්ලිමේන්තු යන කෙනෙක් වත් තත්වෙ මීට වඩා වෙනස්ද කියන එක. හරියටම බැලූවොත් අහුවෙනවා මේ විරෝධය පිටිපස්සෙ තියෙන එකම තනි හේතුව ‘බඩු’ ප‍්‍රශ්නෙ බව.

පළාත් සභා නෙමෙයි පාර්ලිමේන්තු අධිකරන හැම දෙයක්ම විනෝදය සඳහා විවෘත වෙනවට මං කැමතියි. බහුතරය කියන පිළිගැනීම මත පදනම් වුණු බලය මත වෙනස් වෙන මේ ආයතිනක රටාව ස්ථාවර කර ගන්න ද`ගළනවා වෙනුවට සමාජ සංස්කෘතික සම්බන්ධතා සහ පුරවැසි සිතීමේ කලාපයන් ස්ථාවර කර ගන්නයි ඉක්මන් වීම අවශ්‍ය. ආයතනික බල රටා පාලනය කියන තැනින් විනෝදය සහ ව්‍යාපාර කටයුතු පැත්තට සමීප වීම මං හිතන්නෙ හොඳක්. පාලනය රජයකින් ඉල්ලා සිටිනවා වෙනුවට සමාජයක් විදිහට විධිමත් සම්බන්ධතා රටාවක් හදාගන්න පුළුවන් දියුණු එක`ගතාවයක් ඇති කර ගන්නයි  ඕන.

ලංකාවෙ බහුතරය වෙනස් වෙමින් තියෙන්නෙ. නාගරික සම්බන්ධතා විශාල වෙනවා. ග‍්‍රාමීය සම්බන්ධතා අහෝසි වෙනවා. ජීවිතය විශාල වෙනවා. දේශපාලනය කුඩා වෙනවා. සිනමාව ඩිජිටල් වෙනවා.
මේ වෙනස ගොඩකට බය හිතවනවා. ඒත් මං ඒකට කැමතියි.

විශේෂයෙන්ම ගුඞ් මාර්කට් එක වගේ සංකල්ප, ඇවිදින්න තියෙන උද්‍යාන, නගරයේ අලංකාර, ලොකුම දේ තාප්ප ගැලවීම, මේ වගේ ගොඩක් විකල්ප සමාජයක ක්ෂුද්‍ර තත්වයන් වර්ධනය වෙමින් තියෙනවා කියල මට හිතෙනවා. අනිත් පැත්තට මේ අවිනිශ්චිත හෝ අනාරක්‍ෂිත කියන තත්වයන් (රජය විසින් එක විදිහකටත් රජයට විරුද්ද පක්ෂ විසින් තවත් විදිහකටත් විදහා පාන) වඩා හොඳ නිර්මාණාත්මක අවකාශයක් ඇති කරමින් ඉන්නවා. සිතීම් විදිහට ඒ සමහර තැන් නිර්මාණාත්මක පිමි පැනීම් (ලීප්ස්) තරම් විශාලයි.

මොකක් හරි කාලකණ්ණිකමක් හින්ද අපි වඩා නිර්මාණාත්මක වෙන්නෙ නෙගටිව් යතාර්ථයක් ඇතුලෙ. අපේ සිංදු, කවි, කතා  ඕන දෙයක් මේකට උදාහරණ. අපිට දුක  ඕනෙ ලියන්න. ටෙන්ෂන් එක  ඕනෙ හිතන්න. මේක හින්ද පොසිටිව් විදිහට දෙයක් බාර ගන්න එකයි අපේ ක‍්‍රියේටිවිටි එකයි එකට පවතින්නෙ නෑ. අපි සතුටු වෙන්න දන්නෙ නැති ජාතියක්.

ඉතිං මට හිතෙනවා අපි අවට සිද්ද වෙමින් තියෙන ගොඩක් හොඳ දේවල් මගඅරිමින් නැත්තං අවතක්සේරු කරමින් ඉන්නවා. ඒ දේවල් වටා සමාජ කතිකාවන් හෝ තවත් සංස්කෘතික ගොඩනැංවීම් කරන්න මහන්සි නොවී ආණ්ඩුව ගැන ප‍්‍රවෘත්ති උඩම ජීවිතේ සීමා කර ගන්නවා.
දුක සහ මම කියන දෙක එකට ගැටගැහුණු පැවැත්මක ජීවත් වෙන හින්ද ලංකාවෙ මම වෙනස් නොකර දුක වෙනස් කරන්න බෑ.

-චින්තන ධර්මදාස