බෙනිටන් කියල ඇ`ගළුම් කොම්පැණියක් එකපාරක් මාර කැම්පේන් එකක් කළා. ‘අන්හේට්’ ඒකයි ඒකෙ නම. ලෝකෙ විවිධාකාර නායකයො ඒ අයගෙ ප‍්‍රතිවාදියන්ගෙ තොල් සිපගන්නා ඡායාරූප තමයි මේ කැම්පේන් එකේ තිබුණෙ. බැරක් ඔබාමා හියුගෝ චාවේස්ව ඉඹිනවා, පලස්තීනෙ මොහොමඞ් අබ්බාස් ඊශ‍්‍රායල් අගමැති නෙතන්යාහුව ඉඹිනවා. නෝර්ත් කොරියාවෙ ලොක්කා සවුත් කොරියාවෙ ලොක්කව ඉඹිනවා. ලංකාවෙ ගත්තොත් එහෙම මහින්ද ප‍්‍රභාකරන්ව ඉඹිනවා (රනිල්ව ඉඹිනවා දාලා වැඩක් නෑනෙ) එහෙම එකක් වුණා නම් සුදු වෑන් දහයකින් දහ පාරකට උස්සනවා අනිවා.
කොහොම වුණත් මේ කැම්පේන් එකෙත් පෝප් ඊජිප්තියානු ඉමාම් කෙනෙක් ඉඹින පිංතූරෙ ගලවන්න සිද්ද වුණා. මේක මට ආයිත් මතක් වුණේ බෙනිටන් එකෙන් අන්ඳන්න හදන අන්හේට් කියන ඇඳුමෙ යට ඇඳුම මතක් වෙලා. ප‍්‍රතිවාදීන් කියලා ලෝකෙට කියන මේ චරිත ඇත්තටම කරමින් ඉන්නෙ මේක නේද කියල උපහාසයක් මේ ඇන්දිල්ල යට තියෙනවා. දේශපාලනේදී ප‍්‍රතිවාදියා කියන්නෙ බලය පවත්වගෙන යන පේ‍්‍රමය. ප‍්‍රවාදයයි ප‍්‍රතිවාදයයි කියන්නෙ එකමයි. එතකොට බෙනිටන් අහන්නෙ ඇත්තටම කවුද අන්දන්නෙ කියන ප‍්‍රශ්නය. ඇඳුම් කොම්පැණියක් වෙච්ච බෙනිටන්ද නැත්තං මේ කියන දේශපාලනයද?
ආයිමත් ඡන්දයක් තිබ්බා. මං කවදාවත් ඡන්දෙ නොදාන්නෙ මේ පවතින ක‍්‍රමය ප‍්‍රතික්‍ෂේප කිරීමේ ප‍්‍රකාශනයක් විදිහට නෙමෙයි. ඡන්දෙ කියන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතිය මට ඕන නැති හින්ද. එක විදිහකින් බහුතරයා වෙනුවෙන් කරන තෝරා ගැනීමකදි මං වගේ සුළුතරයෙනුත් සුළුතරයෙ උවමනාවල් දාලා වැඬේ අල කරන්න මං කැමති නෑ. අනිත් පැත්තෙන් බහුතර කැමැත්ත මත පදනම් වෙන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී තීරණ මට කොහොමත් ගොං වගේ. අඩු ගානෙ මිනිස්සු තෝරනවා වෙනුවට අපිට ප‍්‍රතිපත්ති තෝරා ගැනීමක් වත් කරන්න පුළුවන් තත්වයක් නං ඒකෙ මොකක් හරි තියෙනවා.
මගේ අදහස අපි මේ නියෝජිත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය කියන ගොහොරුවෙන් ආයිමත් ඍජු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදෙ පැත්තට යන්න ඕන. ඉන්ටර්නෙට් වගේ තාක්‍ෂණයන්ගේ ඇත්ත ශත්‍යතාවයන් අපිට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්. අපි වෙනුවෙන් තීරණ ගන්න කොහෙවත් ඉන්න ගොං රැලක් තෝරලා පත් කරනවට වඩා අවශ්‍ය ප‍්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන් රටේ හැමෝටම තමන්ගෙ අදහස් මත කැමති අකමැති තත්ව කියන්න පුළුවන් වේදිකාවක් හැදෙනවා නම් ඒක ටිකක් හරි ප‍්‍රගතිශීලී වෙයි. දෙවියන් ගැන තීරණ ගන්නෙ පල්ලියෙන් වගේම දේශපාලනය ගැන තීරණ ගන්නෙ පාර්ලිමේන්තුවෙ. අදහසක් හෝ ප‍්‍රතිපත්තියක් නියෝජනය කරන්න කෙනෙක් පත් කරලා යවනවා වෙනුවට අපිට අදහසම නැත්තං ප‍්‍රතිපත්තියම ක‍්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවන් නම් මේ වෙළඳාම ඉවර වෙනවා.
මේ පාර ඡන්දෙන් පස්සෙ එක එක විදිහෙ විශ්ලේෂණ ඉදිරිපත් වුණා. ඡන්දෙ කරපු අයගෙ ඉඳන් පාරෙ ත‍්‍රීවීල් එළවන අය දක්වා එක එක විදිහට ප‍්‍රශ්නෙ විග‍්‍රහ කළා. ආණ්ඩුවෙ කතාව පැත්තකින් තිබ්බොත් අනිත් හැමෝම එකවගේ පෙන්නන්න උත්සාහ කරපු දෙයක් වුණේ ආණ්ඩුවෙ ඡන්ද අඩු වීම. ඒක හරියට ඊළ`ග තීරණාත්මක වතාවකදි ආණ්ඩුව වට්ටන්න පුළුවන් වගේ සුන්දර සිහින මවන්න හේතුවක් වුණා.
ඒත් ඇත්තටම ආණ්ඩුව වැටිලද? අඩුම තරමෙ එහෙම දෙයක් මේ ඡන්දෙන් පේනවද? මට හිතෙන්නෙ අනිත් කිසිම ආණ්ඩුවකට වඩා මේ ආණ්ඩුව හොඳටම ශක්තිමත් කියලා මේ ප‍්‍රතිඵල වලින් පේනවා. හැම පළාතකින්ම අරගෙන බැලූවත් විපක්ෂයෙ සහ ආණ්ඩුව අතරෙ පරතරය දෙගුනෙකට ළ`ගයි. ඒක දෙදහක තුන්දහක පන්දහක වගේ වෙනසක් නෙමෙයි. සාමාන්‍යයෙන් දෙවෙනි පාලන කාලෙ අන්තිම වෙනකොට ලංකාවෙ ඕන ආණ්ඩුවකට ඡන්ද අඩුවෙනවා. අපේ රටේ මිනිස්සු වෙනස්. ඒ ගොල්ලො ඉක්මණට බෝරිං වෙනවා. ඒත් සාපේක්‍ෂව මේ ආණ්ඩුවට තාමත් මිනිස්සු ගොඩක් මනාපයි කියන එකයි මේ මනාප වලින් පේන්නෙ. අනිත් පැත්තට විපක්ෂයක් කියල එකක් තියෙනවද කියලවත් තාම ජනතාවට මතක නැති තත්වයක් තියෙන්නෙ. කොහොමත් වැඩියෙන්ම ජනතාවට ති‍්‍රල් දීපු සහ දෙමින් ඉන්න ආණ්ඩුව මේක.
අනුර කුමාරගේ ආකර්ශනීය නායකත්වයත් එක්ක ජවිපෙ සෑහෙන්න ඉස්සරහට ඇවිත් තියෙනවා. ඒක ගොඩක් හොඳ තත්වයක්. කිසි බලාපොරොත්තුවක් නැති කමෙන් පන්දමෙන් ඩැහැගන්න ඉඩ තිබුණු කතිර ගොඩකට ජවිපෙ එල්ලෙන්න අදහසක් දුන්නා. ඒත් පන්දමටත් සෑහෙන යූඑන්පී ඡන්ද ටිකක් කැඩුණා. මට අනුව ඒක තමයි අවදානම්ම කාරණේ. කිසි දැක්මක් හෝ අදහසක් නැතුව හුදු විරෝධයක් විතරක් විදිහට එන පක්ෂයක් ගැන මිනිස්සු බලාපොරොත්තු තියනවා කියන්නෙ විපක්ෂයෙ ලොකු බංකොලොත්කමක්.
තව පැත්තකින් ප‍්‍රයිවෙට් චැනල් එකකින් ඡන්දෙට දාපු චරිත ඔක්කොම ගොඩ යනවා. පක්ෂ තුනකට බෙදලා තමන්ගෙ නිවේදකයන්වම අපේක්‍ෂකයන් කිරීම හරහා ඕනම පක්ෂයක් ඇතුලෙන් තමන්ගෙ බලය ක‍්‍රියාවට නැගීමේ උවමනාව මෙතනදි සාර්තක වෙනවා.
‘රැවටුණු තරම් ඔබ හින්ද මං
කවුරුත්ම දන්නෙ නෑ තවත්...’
එයා අපේ කෙනෙක්.... කියලා කියපු ගමන් කොළඹ යූඑන්පී ඡන්ද ඔක්කොම ගන්න පුළුවන් වෙනවා. ඒ අපේක්‍ෂකයා කිසි දෙයක් කතා කළේ නෑ. සිංදු කිව්වම විතරයි. තව කෙනෙක් වයසක ප‍්‍රින්සිපල්ලා අමාරුවෙන් කැමරාවට උස්සලා අල්ලලා ඡුන්දෙ දෙන්න කිව්වා. ඒ ශිෂ්‍ය නායකයත් පළාත් සභාවට ආවා. කිඳෙල්පිටිය නම් ඇත්තටම යටිගිරියෙන් කෑ ගහලා කෑ ගහලා අමාරුවෙන් ආවා. ඒ මොනවා වුණත් භයානක ප‍්‍රතිඵලය තියෙන්නෙ පුද්ගලික මාධ්‍ය ආයතනේකට රටේ දේශපාලනය ඇතුලෙ මේ විදිහෙ ලොකු බලයක් ගොඩනැගෙන එක. ඒ හරහා ජනතා පක්ෂ වලට අභියෝග කරන්න තරමට ඒ ආයතන නිර්භීත වෙන එක. මාධ්‍ය සමාජයක් ඇතුලෙ ඇත්ත නියෝජිතයන්ට වඩා මේ නිව්ස් කියවන චරිත ප‍්‍රබල වෙන එක.
ඒත් මේ ඡන්දෙදි වඩාත් කැපී පෙනෙන කාරණේ වෙන්නෙ මං හිතන්නෙ ඡන්දෙ ප‍්‍රතිඵල නෙමෙයි. ඡන්දෙ නොදැම්ම අයගෙ ප‍්‍රතිඵලය. මොකද ඒ හරහා වෙනස් ප‍්‍රවණතාවයක් එළිදකින හින්ද. කොළඹ දිස්ත‍්‍රික්කයේ ඡන්දය දාන්න උනන්දු වෙන්නෙ 49%යි. 51%ක් ඡන්දය ප‍්‍රකාශ කරන්නෙ නෑ. ඒ කියන්නෙ මාර වටින ජනතා අයිතියක් කියන සර්ව ජන ඡන්ද බලය මාත් ඇතුළු 51%ක් විසින් අත්ඇරලා දානවා. අනිත් ගොඩක් නාගරික පළාත් වලත් ඡුන්දය ප‍්‍රකාශ නොකිරීමේ ප‍්‍රතිශතය ඉහළ යනවා.
මේක හිරුණිකා එහෙම නම් කියන්නෙ දේශපාලනය ගැන ජනතාවට ඇති වෙලා තියෙන දරුණු කළකිරීමක් සහ ඒ කළකිරීම දුරු කරන්න අලූත් දේශපාලන පරපුර කැපවෙන්න ඕන කියල. එක විදිහකට ඒ කළකිරීමේ ප‍්‍රතිශතයක් මෙතන ඇති. ඒත් මට හිතෙන්නෙ තවදුරටත් දේශපාලනය තමන්ගෙ ජීවිතයට නොවැදගත් වෙන පිරිසක් වේගයෙන් ඇතිවෙමින් යනවා කියලා. වමේ දේශපාලන සගයො ගොඩක් මේ අදේශපාලනික ප‍්‍රවණතාවයට බය වෙන්න සහ ඒක දේශපාලනික කරන්න ද`ගලන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් මට හිතෙන්නෙ මේක අනාගත තත්වයක්. දේශපාලනයට වඩා විශාල ජීවිතයක් මිනිස්සු තෝරා ගනිමින් ඉන්නවා.
ලංකාවෙ බොන්න ඉඳගත්තත් තිබුණෙ මාතෘකා තුනයි. දේශපාලනය, ක‍්‍රිකට් සහ යුද්දය. දැන් යුද්දෙ නැති නිසා එතනින් තියෙන්නෙත් දෙකයි. ඒක සාමාන්‍ය තත්වයක් නෙමෙයි. සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත දේශපාලනයේ ප‍්‍රමාණයට ඇකිළෙනවා කියන්නෙ අසාමාන්‍ය තත්වයක්. වෙන ගොඩක් පුද්ගලික දේවල් හුවමාරු කරගන්න තියෙද්දි මේ සරල පොදු ගුනාකාරෙම මිනිස්සු කැරකෙන එක සිතීමේ ප‍්‍රශ්නයක්.
එක අතකට රට පොඩිවීම මේකට හේතුවක් වෙන්න පුළුවන් වුණත් තව පැත්තිකින් රටේ හැම දෙයක්ම දේශපාලනීකරණය වීමේ අවුල මෙතන හේතුවක් වෙන්න පුළුවන්. ආගම, විවිධ උවමනා වෙනුවෙන් තියෙන සිවිල් සංවිධාන, ජනතා එකමුතු, පාරිභෝගික සමිති, ක‍්‍රීඩා, කලා, ව්‍යාපාර මේ ආදී ලොකු වපසරියක සමාජ දේශපාලන වපසරියක්, (මේක අපි සිවිල් සමාජය කියල සරලව හඳුන්වමු) දේශපාලන දේශපාලන කියන සීමිත දූෂිත ජීවිත විරෝධී රාමුවක සමාජයක් හිරවෙන්නෙ අනිත් පැත්තෙන් අර කියන සියලූ සමාජ ආයතන රටාවත් දේශපාලනික උවමනාවන් වෙනුවෙන් පාවිච්චි වෙමින් තියෙද්දි. මාධ්‍ය සහ අනෙක් සියලූ බලහත්කාරයන් පාවිච්චි කරමින් මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත සීමිත බල ප‍්‍රතිවිරෝධයන් අතරෙ හිර කරනවා. ඊට පස්සෙ ගව පාලනය වගේ සිද්දිය සරලයි.
ඒත් ඉන්ටර්නෙට් එක ප‍්‍රධාන තවත් අනේක තාක්‍ෂණ විවෘත වීම් එක්ක මිනිස්සුන්ට නැවත පුද්ගලික ජීවිතයක් ලැබෙනවා. ඊටත් එහා ගියා රහස්‍ය විපරීත ජීවිතයක් පවා ලැබෙනවා. මේ නිදහස හරහා දේශපාලනය අතිශය කුඩා ගොඬේ ජීවිතයක් වග තේරුම් යනවා. මහා පිරිසෙන් එකෙක් වෙනවට වඩා තමන්ට හිමි පුද්ගලික අවකාශයේ විශාලත්වය ජීවිතය වෙළා ගන්නවා. පොලිටික්ස් ෆේල් වෙනවා.
ඒක හින්ද මං කියන්නෙ හිරුණිකා කියනවට වඩා මේක තත්වයක් හැටියෙන් සංකීර්ණයි. මේක වෙනස් සංස්කෘතියක වෙනස් දේශපාලනයක මතුවීමක් ගැන කතාවක්. ජනතාව පිට්ටනියකට දාලා ජනතාවට විහිළු කරමින් විනෝද වුණු දේශපාලකයන්ගෙ යුගය වෙනුවට දැන් දේශපාලකයන්ට සිද්ද වෙනවා පිට්ටනියට බැහැලා ජෝක් සපයන්න. ජනතාව බලන් ඉන්නවා. බෝරිං නං නැගිටලා යනවා.
මේක ජනතාවගේ සවිඥාණක බව නැති වීම වගේ මෝඩ තත්වයකින් වටහා ගන්නවා වෙනුවට සිවිල් සහ විකල්ප කණ්ඩායම් සහ ආයතන සිවිල් ජීවිතය පුළුල් කිරීමේ තමන්ගේ වැඩ කොටස පටන් ගන්න ඕන. කිසි කෙනෙකුට අවශ්‍ය නැති මානව අයිතීන් වගේ ප‍්‍රලාප මතින් තවදුරටත් පවතින දේශපාලන ක‍්‍රමය ශක්තිමත් කරනවා වෙනුවට වඩා විශාල මනුස්ස පැවැත්මක් බෙදා හදා ගැනීම කියන කලාපෙ වැඩ සිද්ද වෙන්න ඕන. ඒවා දේශපාලනය වෙනුවට වෙනත් අනේක සුන්දර අරමුණු වෙනුවෙන් විවෘත වෙන්න පුළුවන්.
ඒක හින්ද මිනිස්සු දේශපාලනය අත්හරිමින් ඉන්න එක මට දැනෙන්නෙ සුබවාදී විදිහට. එතකොට දේශපාලකයන්ට සිද්ද වෙනවා ඒ ජීවිත වලට අදාල වෙන දේශපාලනයක් කරන්න. එහෙම නැත්තං ඒ අවකාශයට ගැලපෙන මං කලින් යෝජනා කරපු විදිහෙ දියුණු ඍජු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් නිර්මාණය වේවි. දෙවියන්ගේ නියෝජිතයා වුණු තැන පටන් හැම නියෝජිත ක‍්‍රමයක්ම අසාර්ථක සහ දූෂිත වෙන එක මේ වෙද්දි හැමෝම දන්න ඇත්තක්. සමහර විට අපි නියෝජිත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදෙන් එපිටට අපි පුද්ගලිකව සම්බන්ධ වෙමින් ගොඩනගන පොදු දේශපාලන රටාවක් ගැන හිතන්න කාලය වෙන්න ඇති.
මට සෙන් කියමනක් මතක් වෙනවා.
‘ඉර නගින කොට මං අවදි වෙනවා වැඩට
ඉර බහින කොට මං යනවා විවේකෙට..
මං වතුර ගන්න ළිං කපනවා
භෝග ගන්න වගා කරනවා
අධිරාජයාගේ බලයෙන් මට මක්කොරන්නද?’
මේක කිසි වැටහීමක් නැති මෝඩයෙකුගේ කියමනක් වගේම තමන්ගේ ජීවිතය ඇතුලෙ සියල්ල තේරුම්ගත් බුදු කෙනෙක් දක්වාම ගැඹුරු වෙන්න පුළුවන්. දේශපාලනය ඇතුලෙ ජීවිතේ හදා ගන්නවා වෙනුවට ජීවිතේ ඇතුලෙ දේශපාලනය හදා ගන්න අපි පටන් ගන්න ඕන.
-චින්තන ධර්මදාස
අවසන් විග්‍රහය!!! :)
ReplyDeleteමීට සමානම අදහසක් arunishapiro.wordpress.com බ්ලොගය කියෙව්වොත් හොයාගන්න පුළුවන්. අරුණී ශාපීරෝගේ මේ පරිවර්තනයත් බලන්න. සමහරවිට කියවල තියෙනවද දන්නේ නෑ.
http://arunishapiro.wordpress.com/2013/01/15/මම-පැන්සල